Η ζωή είναι ωραία, αλλά το σύστημα άσχημο

Και όμως, η ζωή είναι σαν την αφηρημένη ιδέα της φύσης, της άγριας ζωής, της αρχαίας Ελλάδας, των προγόνων, των ηρώων, των αγίων, των προπαππούδων, das Vaterland.

Οι άνθρωποι ζουν, προφανώς, για να εξελίσσονται και προκρίνονται στα παραπάνω αθλήματα, στο τρίαθλο, στο δέκαθλο, στη Σαλαμίνα, στο Μαραθώνα, στις Θερμοπύλες...

Το σύστημα, και από τις δύο πλευρές, είναι οι άνθρωποι, που δεν θέλουν όμως να ζήσουν όπως ο Λεωνίδας, ο Περικλής, ο Σωκράτης, ο Επιμενίδης, ο Ηράκλειτος, ο Πυθαγόρας, ο Διογένης, ο Αλέξανδρος γιος του Φιλίππου, Ιωάννης Καποδίστριας, Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης, Ιωάννης 'Μακρυγιάννης' Τριανταφύλλου, Σπύρος Λούης, Καριωτάκης, Καζαντζάκης, Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Βαμβακάρης, κλπ κλπ κλπ κλπ.

Το σύστημα και στις δύο πλευρές είναι φτιαγμένο λοιπόν από ανθρώπους για ανθρώπους που θέλουν να καταναλώνουν πολιτισμό, σοφία, αρετή, φώτιση, να τα διαχειρίζονται, να χρεώνουν το κοινό αλλά δεν θέλουν να τεντώνονται, να φωτίζονται και να καίγονται οι ίδιοι για να δημιουργούν τον ήχο και το φως για το ανθρώπινο μεγαλείο. Υπάρχει πληθώρα βιβλιογραφίας και μύθων για αυτό το φαινόμενο. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι το δράμα της ανθρώπινης ζωής, ο σκόπιμος δρόμος στρωμένος με θυσίες προς το ΑΠΕ.

Περί Αλήθειας

Χθες πιάσαμε μια κουβέντα με την παρέα μου μετά το χορό. Αυτή η κουβέντα πρέπει να οδηγήσει κάπου, γιατί όλοι οι δρόμοι πρέπει να οδηγούν κάπου, αλλιώς κατασκευάζουν αδιέξοδα. Είναι το ίδιο με το να ζεις σε ένα λαβύρινθο. Όπου οι δρόμοι δεν σε πηγαίνουν πουθενά, μόνο σου παγιδεύουν το μυαλό, σου τραβούν την προσοχή με την ελπίδα, σου τρώνε την ενέργεια μέχρι να κουραστείς και να πιστέψεις πως όλα είναι μάταια στη ζωή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη φρίκη από το να ζει κανείς σε ένα Πύργο, σε μια Βαβέλ, που χρησιμοποιεί ό,τι έκαναν οι προηγούμενοι σαν πέτρες, όπως ακριβώς κάνουν οι πολλοί γύρω τριγύρω. Όπου κάθε γενιά χτίζει τον δικό της όροφο με βάση τις εικασίες και τις πεποιθήσεις, προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες της προηγούμενης γενιάς. Όπου κανένας δεν γνωρίζει πια κανέναν προσωπικά που είναι πραγματικά ευτυχισμένος ή πάντα καλά μέσα σε αυτό τον λαβύρινθο. Αλλά δεν μπορεί να κάτσει στιγμή ήσυχος, μην και γκρεμιστεί το οικοδόμημα που χτίζει ολημερίς με την δουλειά του. Η υπόσχεση ευτυχίας της επιτυχίας για να συνεχίζει να χτίζει βρίσκεται στις εικόνες στους τοίχους οθόνες. Γι αυτό τα όνειρά του λέγονται αστέρες, αστεράκια, αστεροειδείς, κομήτες. Και είναι λίγο πολύ άπιαστα κι απατηλά. Η μόνη εναλλαγή για τη μάζα, αυτή που παρακολουθεί και χρησιμοποιεί τα μέσα που προορίζονται για αυτή, είναι όταν πεθάνει κανείς, όταν σε διώχνουν, όταν σε βγάζουν έξω, σε απολύουν, σε προσβάλλουν. Τότε που εσύ παρηγοριέσαι με τους φίλους σου πως αυτοί που το έκαναν είναι κακοί, ανάγωγοι, ανήθικοι. Και ψάχνεις να βρεις το δίκιο σου. Τότε μόνο θα κάνεις βήματα τροποποίησης της ζωής σου. Όλοι μας μέχρι τώρα αυτό κάνουμε. Αλλιώς ιδανικά ακολουθείς κι εσύ πάντα την αγαπημένη σου ομάδα. Που είναι αυτή που σου έμαθαν από παιδί να ανήκεις με πάθος. 

Όμως όταν όλα έχουν χαθεί, και δεν σε ικανοποιεί η παρηγοριά του δίκιου ή της εκδίκησης, τι κάνεις; Έστω για μια μέρα, δύο και τρεις, μια βδομάδα, ένα μήνα; 

Αυτό που έχεις μέσα σου, τότε μόνο θα το κάνεις. Από βαθύ ένστικτο επιβίωσης τότε κάνεις κάτι χωρίς να σκέφτεσαι κανέναν, τίποτα, παρά τις  αναστολές και τους εντοιχισμένους ενδοιασμούς. Και δεν σκέφτεσαι ότι κάνεις κάτι κακό. Αλλά κάτι που θα πρέπει οι άλλοι απλά να αποδεχτούν και να διαχειριστούν τις συνέπειες. Και να γίνουν πιο δυνατοί, πιο ώριμοι, πιο έξυπνοι. Όπως διαχειρίζεσαι και συ τόσα χρόνια τα πάντα σαν φυσικά φαινόμενα. Γίνεσαι και συ φυσικό φαινόμενο. Αυτή είναι η δύναμη της πραγματικότητας, η οποία είναι η μοναδική δύναμη που δεν καταργείται ποτέ. Μοιάζει πολύ με το "Θεός".

Τι σχέση έχει ο άνθρωπος με την πραγματικότητα; Η σχέση του είναι σχέση αμοιβαίας αναγνώρισης, είναι σχέση καλή. Η πραγματικότητα πάντα φέρνει τα πράγματα στα ίσια τους. Εμείς, το μυαλό μας τα απομακρύνει, τα παραποιεί, τα διαστρεβλώνει. Την πραγματικότητα την αναγνωρίζουμε σιγά σιγά μέσα από πολλές ταλαιπωρίες, αποτυχίες, ήττες, πανωλεθρίες. Αλλά όταν ξεπεράσουμε τις φάσεις της άρνησης, της οργής, της κατάθλιψης, όταν γίνουμε καλά τη λέμε αλήθεια. Λέμε, η αλήθεια βγήκε στο φως. Αυτό που είναι βγήκε στο φως. 

Άρα, μπορεί κανείς, εάν θέλει, να σκεφτεί το εξής: θα μπορούσα άραγε να ζω μόνο στη πραγματικότητα με όλες τις συνέπειες οι οποίες θα με οδηγούσαν στην ανάπτυξη που χρειάζομαι για να γίνω αυτό που μπορώ να γίνω, αυτό όπου αντιστοιχεί το μέσα μου με το έξω μου; 

Οπότε η πραγματικότητα είναι η αλήθεια του καθενός ανάλογα με τις δυνατότητές του εκείνη τη στιγμή. Όμως η αλήθεια αγαπάει την πραγματικότητα και αποδέχεται την φύση των πάντων σαν στιγμιότυπα. Selfies. Πόσο μας αρέσουν τέτοια στιγμιότυπα, που εκφράζουν αυτό που νιώθουμε εκείνη τη στιγμή. Όλα αυτά συνηγορούν στο ότι είναι αλήθεια πως η αλήθεια είναι η συμφιλίωση με την πραγματικότητα. Αλήθεια δεν είναι;

Πως θα ήταν δυνατόν να σου βγει καλή η ζωή όταν αρνείσαι την πραγματικότητα; χωρίς να το καταλαβαίνεις, αλλά την αρνείσαι. Αυτό δεν είναι το συμπέρασμα που βγάζουμε από την ιστορία, και πως εξελίσσεται και πέφτει κάθε αυτοκρατορία; 

Η άλλη σκοτεινή άποψη είναι πως η πραγματικότητα είναι κάτι κακό και χρειάζεται τροποποίηση. Και πως ο άνθρωπος με τις γνώσεις του και την πονουργία του μπορεί να διορθώσει την πραγματικότητα, όπως και τη φύση, ή να την βελτιώσει. 

Εδώ λοιπόν βρίσκεται κάθε τόσο μια διασταύρωση. Όπου ο καθένας πρέπει να ανανεώσει την απόφασή του και να λουστεί τις συνέπειες της επιλογής του. 

Υπάρχει σύμπαν; Κάτι ενιαίο δηλαδή; 

Ή όλα είναι μια παραδόξως όμορφη, όμως άψυχη, άβουλη, αδέξια μάζα;

Είναι το σύμπαν καλό και θετικό προς τη φύση του ανθρώπου; είναι ο άνθρωπος οργανικό μέρος του ίδιου ζωντανού σύμπαντος;

Ή το σύμπαν δεν θέλει τον άνθρωπο, προτιμά το κακό του; Ίσως θέλει να τον σκοτώνει, όπως φαίνεται στα μάτια πολλών όταν κάποιος αποβιώνει;

Δεν ξέρω εάν μπόρεσα να αναδείξω τον συσχετισμό της έννοιας της αλήθειας με την έννοια μιας θετικής πραγματικότητας, με την έννοια του σύμπαντος και μάλιστα ενός θετικού σύμπαντος κατ'εικόνα και κατ'ομοίωση του ανθρώπου, που φροντίζει τον εαυτό του, τα παιδιά του, τους γονείς του, θείους, θείες, ανήψια, ομογενείς, ξένους, αδύναμους, γέρους, παιδιά, μετανάστες, πρόσφυγες, ... έχει μείνει πια και τίποτα έξω;

Όπως και να έχει, για να μπορεί κανείς να δίνει σωστές απαντήσεις στη ζωή του, πρέπει να καταλαβαίνει τις ερωτήσεις που του κάνει η ζωή. Για να αλλάξει μια κατάσταση πρέπει πρώτα η κατάσταση να γίνει σωστά αντιληπτή. Το να γίνει κάτι αντιληπτό ισοδυναμεί με το να φανερωθεί. 

Εδώ πάλι η αλήθεια, ως διαφάνεια αυτού που είναι...

Αυτό που εμποδίζει την ελικοειδή ανάπτυξη είναι ένας φαύλος κύκλος. Ο φαύλος κύκλος σπάει, δεν ανοίγει διαφορετικά. Θέλει δύναμη.

Την δύναμη αυτή την παρέχει το θάρρος της ειλικρίνειας.

Η ειλικρίνεια που ξεκινάει εξαλείφοντας μυστικά και ψέματα, και στη συνέχεια σπάει τον φαύλο κύκλο των ψευδαισθήσεων και της αυταπάτης. Για να φανερωθεί ο ιδεαλισμός και η υποκρισία. Το τελευταίο πέπλο και η αντίδραση που σκεπάζει την πραγματικότητα. Είναι ο έμμεσος ισχυρισμός πως η πραγματικότητα είτε είναι κακή ή μοχθηρή, είτε ατελής και γι'αυτό χρειάζεται μια εικονική πραγματικότητα, τα μάγια των ιδανικών πάνω στο μαύρο πανί του τρόμου. 

Επικίνδυνες σκέψεις, καταλαβαίνω. Για να λευθερωθεί ο νους θέλει δουλειά πολύ.

Η Εποχή του Υδροχόου

Στις 20 Ιανουαρίου 2024 ξεκίνησε συμβολικά η νέα Εποχή, η Εποχή του Υδροχόου. Ο Πλανήτης της μεταμόρφωσης και της αναγέννησης, ο Πλούτωνας, εισέρχεται στο εφευρετικό και καινοτόμο αρχέτυπο του Υδροχόου, το οποίο έχει να γίνει από το 1778, την εποχή της Αμερικανικής Επανάστασης. Ο Πλούτωνας θα παραμείνει στον Υδροχόο για τις επόμενες δύο δεκαετίες. 

Αυτό που πρόκειται να έρθει για τα επόμενα είκοσι χρόνια θα είναι πράγματι επαναστατικό, απρόβλεπτο και θα ανατρέψει το status quo με τρόπους που θα αναδείξουν τον αουτσάιντερ και θα εξυψώσουν εκείνους που πάντα έμεναν πιστοί στην αυθεντικότητά τους, πέρα από την κοινή γνώμη ή την κατακραυγή των οπισθοδρομικών. Ανατρέπονται δομές τυραννίας και δόγματος, αμφισβητούνται οι στείρες παραδοσιακές δυναμικές αυθεντίας και γκρεμίζονται αυταρχικές εξουσίες και αυθαίρετες ιεραρχίες. Ό,τι συμβολίζουν τα ζώδια θα βιώσει μια εσωτερική επανάσταση στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουμε τις παραδόσεις και τα στερεότυπα, αυθεντικές αξίες και υποκρισία, στην καριέρα αλλά και στην προσωπική και ερωτική μας ζωή, φέρνοντάς μας πιο κοντά στην προσωπική μας μεταμόρφωση και αυτοπραγμάτωση. Αυτή είναι η Εποχή κατά την οποία θα επανεξετάσουμε, θα αμφισβητήσουμε και θα αναθεωρήσουμε πολλές από τις μακροχρόνιες πεποιθήσεις μας και τη νομιμότητα της αυθεντίας ως δύναμη επιβολής και εξουσίας. 

Ένας πνευματικός Χειμώνας τελειώνει και η Άνοιξη έρχεται, όταν οι συνθήκες θα ανθίσουν για τη δύναμη, την αγάπη και την καθοδήγηση που κρύβονταν κάτω από σάπια στρώματα ξηρού ιδεαλισμού, πολιτικής στρατηγικής και σχεδίων μάρκετινγκ που προφανώς παραβιάζουν την ανθρώπινη φύση και το ιερό μέσα μας, τον ανώτερο και βαθύτερο Εαυτό μας.

Jalan-jalan, προς την Παντοπία

"Εφαρμόζω για την επιτυχία μου τη στρατηγική της δημιουργίας φίλων και ιδιαίτερα τη μετουσίωση της αντιπαλότητας σε καθημερινή βάση. Δεν βλέπω την Πολεμική Τέχνη ως ένα ματς μηδενικού αθροίσματος, όπου η μία πλευρά πρέπει να χάνει, με φθορές, πόνο και βλάβη για να κερδίζει η άλλη. Κάθε μέρα είναι μια σημαντική ευκαιρία να λαμβάνει σάρκα και οστά η αρχή του να βγαίνουμε μαζί πετυχημένοι. Jalan-jalan!

Είχαμε τις διαφωνίες μας χθες και θα τις έχουμε και σήμερα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να βρει τον τόπο του ο καθένας. Υπάρχουν πολλά θέματα στα οποία μπορούμε να επιτυγχάνουμε διαρκώς συνεργία. Εύχομαι η σκέψη αυτή να συμβάλει στο άνοιγμα ενός νέου τόπου για τις αυθεντικές ιδιότητες κάθε ανθρώπου με συνέπεια την παντοπία για την ανθρωπότητα."

A general theory of human relationships

I recently watched two famous experts on the functioning of the mind in conversation. One is developing a comprehensive theory of relationships based on data we have from behavioral biology. The other listens carefully. One knows what the other is able to understand without the gravy train and lots of words. It's the bit that's billable. Human nature. Sooner or later everyone is faced with the effects and consequences of human nature. Here Robert Sapolsky, American neuroendocrinologist, professor of biology, neuroscience, and neurosurgery at Stanford University, researcher and author, begins to describe to Jordan Peterson, Canadian psychology professor, clinical psychologist, YouTuber and author of three books, a relationship game like a behavioral game. No one other than the two of them knows what's really going on between them, no one else witnesses the reality of the relationship between the two. You can, Sapolsky says, start a game with cooperation or you can stab the other person. It proves that if the rounds continue you will eventually stab each other, so the perfectly reasonable one either stabs the other directly or refuses to play games with the other...
The common man cannot maintain cooperation without deception, ramming or dependence. At best we can say that one teaches the other his weaknesses. But when all the lessons are completed for one, what remains?
Look for it, study it, find it!

The thesis here is that there is no real cooperation until both have completed the lessons of self-knowledge. Especially, after those around them have taken all their lessons and they themselves survive any 'interception'. After the illusions and delusions that manifest in love are dispelled.
Why can't love manifest before? Except excitement and disappointment. Addiction and compulsion. Because love is the self-revolution of self-knowledge. The quantum leap of human evolution. Via dolorosa, crucifixion and resurrection.

Ο άνθρωπος αναπτύσσεται μέσα από το ταξίδι της προσπάθειας, ποτέ πριν

«Ο άνθρωπος βελτιώνεται με το θάρρος του καθώς ακολουθεί το δρόμο του. Αν περιμένει να βελτιωθεί προτού πάρει μια απόφαση, δεν θα προχωρήσει ποτέ».

Επειδή ο άνθρωπος βελτιώνεται με στοιχεία από το άγνωστο. Είναι σαν να έχει θρεπτικά συστατικά το άγνωστο. Το άγνωστο είναι εκεί που δεν έχεις πατήσει ποτέ πριν. Γιαυτό λέμε πολύ σοφά πως ο άνθρωπος  αναπτύσσεται. "Ανά" προς τα πάνω δηλαδή. Το άλλο του συνθετικό στην ανάπτυξή του είναι η πτυχή. Ο άνθρωπος έχει πολλές πτυχές, πιέτες δηλαδή, που καλύπτονται μέσα στα τωρινά του όρια. Τα όριά του είναι το γνωστό. Τα ίδια και τα ίδια. Αυτή η επανάληψη λειτουργεί σαν μια κεντρομόλος δύναμη που κρατάει τον άνθρωπο συμπαγή. Όπως η βαρύτητα της γης δεν αφήνει το μήλο να ανέβει προς τα πάνω. Το φύλλο. Τη βροχή. Το πουλί που θα κουραστεί να πετάει. Τον άνθρωπο που δεν έχει λόγο να πάει παραέξω. Αλλά και το βρέφος. Όλα τα μαζεύει η γη μέσα της και τα καταπίνει όταν πάψουν να έχουν λόγο ύπαρξης. Το βρέφος όμως θέλει να ζήσει και καταλαβαίνει ενστικτωδώς πως πρέπει πρώτα να αντισταθεί σε αυτό που το τραβάει προς τα κάτω. Τελικά από αυτό αντλεί ενέργεια, δυναμώνει, ενεργοποιείται και ξεδιπλώνει τις πτυχές του, τη μια μετα την άλλη. Τα ενδιαφέροντα, τις επιθυμίες, τα όνειρα, τα ταλέντα αλλά και τις δυσκολίες, τις ανάγκες και τα προβλήματά του. Έτσι αναπτύσσεται ο άνθρωπος. Που θα πει μεγαλώνει. Όταν σταματήσει ο άνθρωπος για οποιονδήποτε λόγο να αναπτύσσεται, σε οποιαδήποτε ηλικία και περίσταση, τότε μαραίνεται και πέφτει στη γη. Που τον αγκαλιάζει και τον καταβροχθίζει. Το ανάποδο του "ανά" είναι το "κατά". Όπως λέμε καταπίνω. Καταλήγω. Καταστροφή. Κατηφόρα. Ο σκοπός του ανθρώπου μοιάζει με μια όμορφη, ανηφορική περιπέτεια. Περιπέτεια θα πει συνάντηση με το άγνωστο. Το άγνωστο έχει τα θρεπτικά συστατικά για να αναπτυχθεί ο άνθρωπος.

reverse-engineering

It is inevitable that the description of the world fit Pantopia because of the way any carefully examined life will conclude its premises.