Φτιάξε τον τόπο του

Είχα χαθεί στην πορεία και ήμουνα εξουθενωμένος να κάνω κάτι τόσο σημαντικό που να τα διορθώσει όλα όσα είχαν πάει στραβά στη ζωή μου.

Τότε ένας σοφός δάσκαλος, λίγο καιρό πριν φύγει, μου είπε, "Μην κολλάς τόσο πολύ στο πού, τι, ποιός θα προτιμούσες να είσαι, που να αμελείς να κάνεις ό,τι καλύτερο εκεί πού είσαι".

Έτσι ανακάλυψα τον εαυτό μου και άρχισα να ζω τη ζωή του. Είναι υπέροχη τελικά αυτή η ζωή!

Καλωσήρθατε στην Ελλάδα!

Σήμερα σε μια συζήτηση μου λέει ο  φίλος μου σχετικά: 

- Αυτοί που φρενάρουν κάθε αντίδραση έχουν ως κίνητρο το χρήμα ή την εξουσία, με οποιονδήποτε τρόπο.

Δεύτερον το σύστημα όλο είναι στελεχομένο από τέτοιους.

Και τρίτον λειτουργούν με την λογική, ο σώζων εαυτόν σωθείτω, και να ζήσω εγώ και ας πεθάνουν όλοι οι άλλοι.

Όπως βλέπεις έχουν αρχίσει και ανοίγουν κάποια στόματα της διανόησης του τόπου, το θέμα όμως είναι ότι το σύστημα έχει θάψει ό,τι σπουδαίο και ικανό υπήρχε και έχει μπαζώσει με σκουπίδια τα μυαλά του κόσμου.

Το πρώτο μέσα από την "παιδεία" και το δεύτερο μέσω της τηλεόρασης και των social media...

Δεν αφήνουν να πέσει κάτω ούτε σπυρί να ανθίσει...

Δεν πειράζει, λέω εγώ. Ίσα ίσα που αυτό ενεργοποιεί την μέγιστη όλων των δυνάμεων στο σύμπαν, την περίφημη Ανάγκη, η οποία και θεούς και  δαίμονες πείθει. Η Ανάγκη λοιπόν θα οδηγήσει την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων,  με τον τρόπο που λειτουργεί η χιονοστιβάδα ή η πυρίτιδα ή η αλυσιδωτή αντίδραση. 

Κάθε άνθρωπος όπως καταλαβαίνεις, είμαι σίγουρος, γενικά, μαστορικά, δεν μπορεί να διορθώσει σε χρόνους εντυπωσιασμού κάτι που δεν γνωρίζει, κάτι που δεν έμαθε με κάποιον τρόπο. Ευτυχώς η κοινωνική επιτυχία βασίζεται σε ρουτίνες, σε αυτοματισμούς και σε μηχανισμούς που κινούνται γρήγορα, πιο γρήγορα από τον ανταγωνισμό. Αυτό κάνει να προχωρούν ή να προοδεύουν, όπως θέλουν να πιστεύουν οι ίδιοι, άνθρωποι ενός συγκεκριμένου τύπου. 'Εύστροφοι', 'ταχύνοες', αδίστακτοι, ανήσυχοι, ταχύρυθμοι και γενικά 'ανήθικοι' ως προς τις αξίες της "πλέμπας". Αυτός ο τύπος ανθρώπου αγνοεί ή αρνείται ή απορρίπτει το συναίσθημα εξ ολοκλήρου. Σωστά; Έλα μου όμως που το συναίσθημα πέρα από το petit bourgeois, και το petit peuple, πέρα από τον συναισθηματισμό των λαϊκών ασμάτων και του ρεμπέτικου είναι και η γλώσσα του σώματος. Και του ασυνείδητου. Και πίσω από τα προγράμματα ελέγχου και επιβίωσης της βασικής ανθρώπινης, βιολογικής μορφής -προκαταλήψεις, δόγματα, εικασίες, ιδεαλισμοί, ιδεολογίες, ιδεοληψίες, για ευχάριστες ή δυσάρεστες ψευδαισθήσεις κι αυταπάτες...-, βρίσκεται το σύμπαν. Ένθεν της ύλης, μέσα στα πλαίσια της αντίληψης των βασικών αισθήσεων, μέσα σε οποιοδήποτε γνωστικό πλαίσιο ή στα κουτάκια που λέει ο λαός αυτό δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό. Όμως η ήρεμη, απελευθερωμένη από τον εγωισμό και τα πάθη αντίληψη αγγίζει τη κβαντική. Κι ο άνθρωπος είναι κατασκευασμένος από μια ενέργεια που ρέει διαρκώς μέσα του και τον κρατάει στη ζωή. Κυλάει μέσα του αυτό που παλιά το ονομάζαμε θείο, θεϊκό, ουράνιο. Τα πάντα, το σύμπαν αυτορυθμίζεται από αυτή την ενιαία αρχή. Οπότε και όλα τα πράγματα με ρυθμούς που δεν αντιλαμβανόμαστε εύκολα εμείς οι παγιδευμένοι στα κουτάκια και τα γρανάζια του νου. Κατέληξα πως η πραγματικότητα  αυτοποιείται για την ύπαρξη ζωής και για την εξέλιξη. Κι ο άνθρωπος μπορεί πλέον να εισέλθει σε αυτή τη διάσταση, μέσα από ουσιαστική Αυτογνωσία ενεργοποιείται και η πέραν του δράματος και της τραγωδίας ευεργετική Αυτοποίηση. Όλες οι στατιστικές και τα δεδομένα, τα σενάρια τρόμου χάνουν την δύναμή τους μπροστά στο αδιανόητο και το άγνωστο που κρατάει το σύμπαν ζωντανό δισεκατομμύρια χρόνια πριν από τον ελάχιστο άνθρωπο που λέει "L'État, c'est moi!".

ΟΙ ΜΕΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΕ ΣΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Οι βίαιοι άνθρωποι, οι αχόρταγοι, οι λαίμαργοι, οι εθισμένοι, οι άνθρωποι υπό πίεση, υπό αυξανόμενο στρες, ή απλά όλοι οι άνθρωποι στο τέλος της ημέρας έχουν την τάση να κατευθύνονται προς τον αληθινό τους "Βορρά". Αποκαλύπτοντας την πραγματική τους ταυτότητα.

Αν πάρουμε ένα παράδειγμα από την επικαιρότητα. Μια ομάδα ειδικών δυνάμεων που επιχειρεί πίσω από τις γραμμές του εχθρού, αν εντοπιστούν, προσπαθούν να επιστρέψουν στην βάση τους, προσπαθούν να δραπετεύσουν και να αποφύγουν τις εχθρικές γραμμές, τα εχθρικά πυρά.

Οι φανατισμένοι συμπεριφέρονται όπως σε κάθε διεστραμμένη εκδοχή της θρησκείας. Είναι προσκολλημένοι στον αυταρχικό τους Θεό, που ανταμοίβει μόνο τους απόλυτα αφοσιωμένους υποτακτικούς του και τιμωρεί κάθε ανυποταξία.

Ο αληθινός Βορράς τους είναι να γίνουν μάρτυρες, και να πάνε στη πραγματική Πατρίδα τους, στον Παράδεισο της Αδιαλλαξίας, στον Κήπο του Θεού τους.

Αλλά δεν είναι αυτό που κάνουν οι πληρωμένοι εντολοδόχοι.

Ο πραγματικός τους Βορράς είναι πάνω στη Γη και όλοι όταν τα βρουν σκούρα κατευθύνονται στους εντολείς τους.

Αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται να διακρίνουμε.

Ο φαύλος λόγος του να μην αναγνωρίζεις γιατί υποφέρεις

Ο λόγος που όπως ο καθένας έχεις ένα σχέδιο και όταν βγαίνεις στη πραγματικότητα τρως τα μούτρα σου είναι ο λόγος που υποφέρεις. Ο λόγος που υποφέρεις είναι πως κάνεις σχέδια για το μέλλον, βάζεις κάποιο στόχο, έχεις κάποιο όνειρο ή επιθυμία αλλά στη πραγματικότητα δεν σου βγαίνουν τα βήματα, και νιώθεις πως τρως τα μούτρα σου. Όπως αυτός που πέφτει κάτω. Αλλά όχι απλά αυτός που πέφτει κάτω αλλά αυτός που πέφτει και δεν το περιμένει, δεν είδε το εμπόδιο. Αλλά ούτε έχει εκπαιδευτεί, από τη στιγμή που σκοντάφτει μέχρι τη στιγμή που θα πέσει, να ξέρει να πέφτει. Οι καλύτερα εκπαιδευμένοι άνθρωποι, μοτοσικλετιστές ή κασκαντέρ ή Πολεμιστές με τη φόρα που πέφτουν με αυτή στέκονται πάλι στα πόδια τους.  Ο λόγος που σκοντάφτεις όπως κάθε άνθρωπος κάποια στιγμή, πέφτεις και χτυπάς άσχημα και βγάζεις άσχημα συμπεράσματα για τη ζωή είναι ... πολύ απλά ο εγωισμός σου. 

Τι είναι εγωισμός; 

Είναι κακό πράγμα ο εγωισμός; 

Όχι απαραίτητα. 

Αρχικά ο εγωισμός είναι μέρος της υγείας του ανθρώπου, είναι συνέπεια της μόρφωσης, απαραίτητος για να στηριχθεί η κοινωνικοποίηση, πριν στενέψουν τα περιθώρια ανάπτυξης και εξέλιξης υπό την επήρειά του. Κάποια στιγμή γίνεται μικρός, στενός και καταλήγει άχρηστος, όπως άχρηστο είναι το καλούπι όταν κρυώσει το μέταλλο. Τι είναι όμως ο εγωισμός; 

Ο εγωισμός είναι η ταύτιση της φυσιολογικής λειτουργίας της ανάπτυξης της προσωπικότητας με προδιαγραφές. Οι προδιαγραφές είναι το 'κείμενο' του εγώ. Κάθε 'εσύ είσαι...', και  'εμείς είμαστε...' στη παιδική ηλικία, όπως και κάθε αποκωδικοποίηση κάθε ενέργειας από τα  μέλη της οικογένειας, με κυρίαρχες τις συμπεριφορές και αντιδράσεις της μητέρας, κατ'επέκταση του πατέρα αλλά και του στενότερου περιβάλλοντος καταγράφονται από το νου. Ο νους έχει διάφορες λειτουργίες που αναπτύσσονται ανάλογα με τις εμπειρίες και το περιβάλλον. Μια είναι η μνήμη, μια είναι η φαντασία και η τρίτη θεμελιώδης είναι να αναγνωρίζει το μοτίβο συμπεριφοράς που παράγει κάθε συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Ιδιαίτερα αυτό που επαναλαμβάνεται. Ο νους, στο επόμενο στάδιο, αντιγράφει το μοτίβο και το αναπαράγει σαν παιχνίδι όταν θέλει να έχει το αποτέλεσμα. Σταδιακά αυτά τα οικεία μοτίβα συμπεριφοράς γίνονται προσδιορισμοί, έννοιες, ποιότητες που ιδιοποιούνται και μετατρέπονται στο 'μανιφέστο του εγώ είμαι'. Ο μικρός δόκιμος άνθρωπος ταυτίζεται με αυτούς τους αυτοπροσδιορισμούς για να τον αναγνωρίζει το περιβάλλον του, και να του παρέχει προστασία και φροντίδα, φυσική και συναισθηματική. Έχει σκοπό την διευκόλυνση της βασικής εκπαίδευσής του, της επιβίωσης και του καθήκοντος. Λόγω του φόβου της επιβίωσης και του χρέους του καθήκοντος που διαμορφώνουν κάθε κοινωνία. Αυτοί οι κώδικες και τα πρωτόκολλα συμπεριφοράς και αναγνώρισης φίλου/εχθρού που εξασφαλίζουν τις βασικές παροχές γίνονται στρατηγική και σύστημα επέκτασης των ορίων του περιβάλλοντος. Εκεί και τότε όμως αρχίζει πολλές φορές η απογοήτευση. Αυτός που έχει ρυθμιστεί, ασυναίσθητα, να πετυχαίνει αυτό που θέλει ή που έχει ανάγκη με κάποια στερεότυπη συμπεριφορά, θα αναπαράγει ασυναίσθητα αυτή τη συμπεριφορά σε κάθε νέο περιβάλλον. Είναι μεγάλο το σοκ όταν πηγαίνεις για παράδειγμα στο εξωτερικό, όπου αλλάζει η γλώσσα και η νοοτροπία που παράγει η γλώσσα, όπως και οι καιρικές συνθήκες, και δεν σου βγαίνουν τα θέλω σου, δεν καλύπτονται οι ανάγκες σου, με τον τρόπο του σπιτιού ή της γειτονιάς σου ή της κλίκας σου. Η εμπειρία αυτή βγάζει στον καθένα μια διαφορετική αντίδραση. Μερικές φορές νομίζουμε ότι το να είσαι κάτι, κάποιος σπουδαίος, σου παρέχει το προνόμιο, να μην δέχεσαι κριτική. Να επιδεικνύεις την ταυτότητα και να περνάς παντού. Γιατί δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα με την κριτική. Δεν μπορείς να προσαρμοστείς έξω από το "κείμενο του εγώ" σου. Αυτό είναι το πρόβλημα του εγωισμού, της ταύτισης με το 'μανιφέστο του εγώ είμαι'. Η λειτουργία του ήταν μόνο και μόνο για να ολοκληρωθεί το στάδιο του να είσαι κλεισμένος στο σπίτι σου ή στον εαυτό σου και να σου παρέχονται όλα ή να στερείσαι ό,τι στερείται η οικογένεια. Η συνέπεια όμως ενός παγιωμένου "εγώ" είναι να μην κάνεις τίποτα, για να μην σου συμβεί τίποτα δυσάρεστο, να μην πει κανείς τίποτα που σου πληγώνει τα συναισθήματα, να μην κάνεις κανένα λάθος, να μην πληγώσεις κανένα. Εδώ είναι όμως που ξεκινάει η διαφορά ανάμεσα στο οποιοδήποτε Σπήλαιο Αισθήσεων και Παραισθήσεων, από απόψεις, γνώμες, εικασίες, πεποιθήσεις, πιστεύω, νομίζω, έμαθα, συνήθισα, τα οποία ως προς την πραγματικότητα είναι πάντα σχετικά ψευδαισθήσεις κι αυταπάτες. Αυτό αποδεικνύεται εύκολα διότι μέσα στο Σπήλαιο των Συμβάσεων και των Συμβιβασμών μπορείς να έχεις πρόσβαση σε πολλά πράγματα, αλλά δεν μπορείς να δημιουργήσεις τίποτα που απαιτεί πρόσβαση στην άγνωστη πραγματικότητα. Ο άνθρωπος όμως είναι φτιαγμένος για όλη την πραγματικότητα. 

Η πραγματικότητα απαιτεί να ενεργοποιήσει ο άνθρωπος σταδιακά όλες του τις δυνάμεις και λειτουργίες για να πετύχει αυτό που χρειάζεται, αυτό που επιθυμεί ή αυτό που ονειρεύεται και για να λύσει κάθε πρόβλημα που προκύπτει.

Δυστυχώς βρισκόμαστε σε πολύ μεγάλο βαθμό ατομικά και μαζικά, συλλογικά εγκλωβισμένοι σε φούσκες εγωισμού.

Η μια άποψη είναι να μπούμε όλοι στις  φούσκες μας, να πιστεύουμε ό,τι θέλουμε να πιστεύουμε, να νομίζουμε ό,τι θέλουμε να νομίζουμε για να είμαστε ευχάριστοι ή να μην γινόμαστε δυσάρεστοι και να αφήσουμε την τεχνολογία να φροντίζει τις ρυθμίσεις στη ζωή μας βάσει πραγματικότητας. Ή να βγούμε όλοι έξω από τις φούσκες και να αρχίσουμε να εκπαιδευόμαστε στις αρχές ή μοτίβα ή νόμους της μίας κοινής ενιαίας πραγματικότητας. Για κάθε φυλή, για κάθε ράτσα, για κάθε πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό μοντέλο αναπαράστασης του γνωστού κόσμου. Μπορούμε να διατηρήσουμε τις προτιμήσεις μας στο ρόλο που θέλει ο καθένας να διαδραματίσει στις ομάδες που αναλαμβάνουν τις ανάγκες, τις επιθυμίες, τους στόχους και τα όνειρα των ανθρώπων, και που αναλαμβάνουν να λύσουν τα προβλήματα που προκύπτουν διαρκώς. 

Έτσι λειτουργεί η πραγματικότητα.

Έφτασε ο καιρός να αντιμετωπίσουμε αυτό το δίλημμα και να πάρουμε μια πραγματική απόφαση. Εάν δεν το κάνουμε αυτό, τότε κάτι άλλο έξω από μας, κάποιοι άλλοι όμως πίσω από αυτό  θα αποφασίζουν για μας και τις τύχες μας, ενώ εμείς ζούμε στις επίπλαστες φούσκες μας.

Αυτός ο Παγκόσμιος Πόλεμος θα τελειώσει με μια βόμβα

Όλα είναι ανάποδα από ότι μάθαμε να νομίζουμε. Ξεκινώντας με το ότι μάθαμε να νομίζουμε, ενώ εμείς νομίζουμε πως μαθαίνουμε την αλήθεια. Στην πραγματικότητα μαθαίνουμε να νομίζουμε. Απόδειξη πως νομίζουμε πως πρέπει να δείξουμε στους άλλους ποια είναι η αλήθεια, και έτσι συμμετέχουμε ενεργά στο να διαιωνίζεται το να νομίζουμε πως η αλήθεια είναι ουσιαστικό και διδάσκεται με τα λόγια.

Όλα είναι ανάποδα. Οι άνθρωποι που μπορούν, κάνουν σε κάποιο βαθμό ό,τι θέλουν. Εμείς βλέπουμε τι κάνουν και νομίζουμε πως εάν κάνουμε ό,τι κάνουν θα αποκτήσουμε ό,τι έχουν... Βασικά την αύρα τους πιάνουμε. 

Εμείς όμως ζούμε την αύρα μας γιατί έχουμε κολλήσει να αποστηθίζουμε τι λένε και τι κάνουν κάποιοι που έχουν περισσότερο ανεπτυγμένη αύρα από μας. 

Που οφείλεται η αύρα;

Σε αυτά που φοράνε;

Στα σχολεία που πήγαν;

Στα βιβλία που διάβασαν;

Στο αυτοκίνητο που οδηγούν;

Στα λεφτά που αναγράφονται στη φορολογική τους δήλωση;

Στη χώρα που μένουν;

Στο τι μπορεί να ψηφίζουν;

(Απορώ ποιοι από αυτούς, εάν και γιατί ψηφίζουν.)

Έχω καταλήξει πως είναι όλοι άνθρωποι που, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, μαθαίνουν και συγκρίνονται μόνο με τον εαυτό τους. Έχουν αποκτήσει την ανάγκη να αλλάζουν μόνο τον εαυτό τους όπως βλέπουν ότι αρμόζει. 

Να η αντιστροφή.

Επειδή ο άνθρωπος ζει στην πραγματικότητα μέσα από την οποία εκδηλώνεται η ευθυγράμμιση και η απόκλιση ή διαστρέβλωση του εαυτού του σε σχέση με τον πραγματικό του Εαυτό.

Μια Αξία υπάρχει, η Αλήθεια μέσω της Ελευθερίας δια της Αρετής. Μια Αρετή υπάρχει, η Ειλικρίνεια. Μια Σχολή υπάρχει, η Εαυτογνωσία. Και μια Επιτυχία υπάρχει, η Εαυτοποίηση.

Πιστεύω δε πως ο επόμενος Παγκόσμιος Πόλεμος, που άρχισε με την δήλωση της Πανδημίας, που δεν γίνεται πλέον αντιληπτή διότι γεννιόμαστε σε αυτή, θα τελειώσει με την ανακάλυψη και την παρουσίαση της μεγαλύτερης βόμβας όλων των εποχών. 

Της Εαυτομικής βόμβας. 

Η οποία όμως αντί να καταστρέφει τον Κόσμο, όπως η Ατομική, η Εγωιστική, θα δημιουργεί τον Άνθρωπο μέσω Εαυτοποίησης. Και μέσα από αυτόν την Παντοπία όλων όσοι εαυτοποιούνται. 

Εαυτός είναι ο απώτερος σκοπός και η μετουσίωση του Πολέμου. Να αναγκάσει τον Άνθρωπο να βγει από τα καλούπια, να βρει την Πηγή της Δημιουργίας και της Καταστροφής του. Μέσα του.

Η ζωή είναι ωραία, αλλά το σύστημα άσχημο

Και όμως, η ζωή είναι σαν την αφηρημένη ιδέα της φύσης, της άγριας ζωής, της αρχαίας Ελλάδας, των προγόνων, των ηρώων, των αγίων, των προπαππούδων, das Vaterland.

Οι άνθρωποι ζουν, προφανώς, για να εξελίσσονται και προκρίνονται στα παραπάνω αθλήματα, στο τρίαθλο, στο δέκαθλο, στη Σαλαμίνα, στο Μαραθώνα, στις Θερμοπύλες...

Το σύστημα, και από τις δύο πλευρές, είναι οι άνθρωποι, που δεν θέλουν όμως να ζήσουν όπως ο Λεωνίδας, ο Περικλής, ο Σωκράτης, ο Επιμενίδης, ο Ηράκλειτος, ο Πυθαγόρας, ο Διογένης, ο Αλέξανδρος γιος του Φιλίππου, Ιωάννης Καποδίστριας, Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης, Ιωάννης 'Μακρυγιάννης' Τριανταφύλλου, Σπύρος Λούης, Καριωτάκης, Καζαντζάκης, Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Βαμβακάρης, κλπ κλπ κλπ κλπ.

Το σύστημα και στις δύο πλευρές είναι φτιαγμένο λοιπόν από ανθρώπους για ανθρώπους που θέλουν να καταναλώνουν πολιτισμό, σοφία, αρετή, φώτιση, να τα διαχειρίζονται, να χρεώνουν το κοινό αλλά δεν θέλουν να τεντώνονται, να φωτίζονται και να καίγονται οι ίδιοι για να δημιουργούν τον ήχο και το φως για το ανθρώπινο μεγαλείο. Υπάρχει πληθώρα βιβλιογραφίας και μύθων για αυτό το φαινόμενο. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι το δράμα της ανθρώπινης ζωής, ο σκόπιμος δρόμος στρωμένος με θυσίες προς το ΑΠΕ.

Περί Αλήθειας

Χθες πιάσαμε μια κουβέντα με την παρέα μου μετά το χορό. Αυτή η κουβέντα πρέπει να οδηγήσει κάπου, γιατί όλοι οι δρόμοι πρέπει να οδηγούν κάπου, αλλιώς κατασκευάζουν αδιέξοδα. Είναι το ίδιο με το να ζεις σε ένα λαβύρινθο. Όπου οι δρόμοι δεν σε πηγαίνουν πουθενά, μόνο σου παγιδεύουν το μυαλό, σου τραβούν την προσοχή με την ελπίδα, σου τρώνε την ενέργεια μέχρι να κουραστείς και να πιστέψεις πως όλα είναι μάταια στη ζωή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη φρίκη από το να ζει κανείς σε ένα Πύργο, σε μια Βαβέλ, που χρησιμοποιεί ό,τι έκαναν οι προηγούμενοι σαν πέτρες, όπως ακριβώς κάνουν οι πολλοί γύρω τριγύρω. Όπου κάθε γενιά χτίζει τον δικό της όροφο με βάση τις εικασίες και τις πεποιθήσεις, προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες της προηγούμενης γενιάς. Όπου κανένας δεν γνωρίζει πια κανέναν προσωπικά που είναι πραγματικά ευτυχισμένος ή πάντα καλά μέσα σε αυτό τον λαβύρινθο. Αλλά δεν μπορεί να κάτσει στιγμή ήσυχος, μην και γκρεμιστεί το οικοδόμημα που χτίζει ολημερίς με την δουλειά του. Η υπόσχεση ευτυχίας της επιτυχίας για να συνεχίζει να χτίζει βρίσκεται στις εικόνες στους τοίχους οθόνες. Γι αυτό τα όνειρά του λέγονται αστέρες, αστεράκια, αστεροειδείς, κομήτες. Και είναι λίγο πολύ άπιαστα κι απατηλά. Η μόνη εναλλαγή για τη μάζα, αυτή που παρακολουθεί και χρησιμοποιεί τα μέσα που προορίζονται για αυτή, είναι όταν πεθάνει κανείς, όταν σε διώχνουν, όταν σε βγάζουν έξω, σε απολύουν, σε προσβάλλουν. Τότε που εσύ παρηγοριέσαι με τους φίλους σου πως αυτοί που το έκαναν είναι κακοί, ανάγωγοι, ανήθικοι. Και ψάχνεις να βρεις το δίκιο σου. Τότε μόνο θα κάνεις βήματα τροποποίησης της ζωής σου. Όλοι μας μέχρι τώρα αυτό κάνουμε. Αλλιώς ιδανικά ακολουθείς κι εσύ πάντα την αγαπημένη σου ομάδα. Που είναι αυτή που σου έμαθαν από παιδί να ανήκεις με πάθος. 

Όμως όταν όλα έχουν χαθεί, και δεν σε ικανοποιεί η παρηγοριά του δίκιου ή της εκδίκησης, τι κάνεις; Έστω για μια μέρα, δύο και τρεις, μια βδομάδα, ένα μήνα; 

Αυτό που έχεις μέσα σου, τότε μόνο θα το κάνεις. Από βαθύ ένστικτο επιβίωσης τότε κάνεις κάτι χωρίς να σκέφτεσαι κανέναν, τίποτα, παρά τις  αναστολές και τους εντοιχισμένους ενδοιασμούς. Και δεν σκέφτεσαι ότι κάνεις κάτι κακό. Αλλά κάτι που θα πρέπει οι άλλοι απλά να αποδεχτούν και να διαχειριστούν τις συνέπειες. Και να γίνουν πιο δυνατοί, πιο ώριμοι, πιο έξυπνοι. Όπως διαχειρίζεσαι και συ τόσα χρόνια τα πάντα σαν φυσικά φαινόμενα. Γίνεσαι και συ φυσικό φαινόμενο. Αυτή είναι η δύναμη της πραγματικότητας, η οποία είναι η μοναδική δύναμη που δεν καταργείται ποτέ. Μοιάζει πολύ με το "Θεός".

Τι σχέση έχει ο άνθρωπος με την πραγματικότητα; Η σχέση του είναι σχέση αμοιβαίας αναγνώρισης, είναι σχέση καλή. Η πραγματικότητα πάντα φέρνει τα πράγματα στα ίσια τους. Εμείς, το μυαλό μας τα απομακρύνει, τα παραποιεί, τα διαστρεβλώνει. Την πραγματικότητα την αναγνωρίζουμε σιγά σιγά μέσα από πολλές ταλαιπωρίες, αποτυχίες, ήττες, πανωλεθρίες. Αλλά όταν ξεπεράσουμε τις φάσεις της άρνησης, της οργής, της κατάθλιψης, όταν γίνουμε καλά τη λέμε αλήθεια. Λέμε, η αλήθεια βγήκε στο φως. Αυτό που είναι βγήκε στο φως. 

Άρα, μπορεί κανείς, εάν θέλει, να σκεφτεί το εξής: θα μπορούσα άραγε να ζω μόνο στη πραγματικότητα με όλες τις συνέπειες οι οποίες θα με οδηγούσαν στην ανάπτυξη που χρειάζομαι για να γίνω αυτό που μπορώ να γίνω, αυτό όπου αντιστοιχεί το μέσα μου με το έξω μου; 

Οπότε η πραγματικότητα είναι η αλήθεια του καθενός ανάλογα με τις δυνατότητές του εκείνη τη στιγμή. Όμως η αλήθεια αγαπάει την πραγματικότητα και αποδέχεται την φύση των πάντων σαν στιγμιότυπα. Selfies. Πόσο μας αρέσουν τέτοια στιγμιότυπα, που εκφράζουν αυτό που νιώθουμε εκείνη τη στιγμή. Όλα αυτά συνηγορούν στο ότι είναι αλήθεια πως η αλήθεια είναι η συμφιλίωση με την πραγματικότητα. Αλήθεια δεν είναι;

Πως θα ήταν δυνατόν να σου βγει καλή η ζωή όταν αρνείσαι την πραγματικότητα; χωρίς να το καταλαβαίνεις, αλλά την αρνείσαι. Αυτό δεν είναι το συμπέρασμα που βγάζουμε από την ιστορία, και πως εξελίσσεται και πέφτει κάθε αυτοκρατορία; 

Η άλλη σκοτεινή άποψη είναι πως η πραγματικότητα είναι κάτι κακό και χρειάζεται τροποποίηση. Και πως ο άνθρωπος με τις γνώσεις του και την πονουργία του μπορεί να διορθώσει την πραγματικότητα, όπως και τη φύση, ή να την βελτιώσει. 

Εδώ λοιπόν βρίσκεται κάθε τόσο μια διασταύρωση. Όπου ο καθένας πρέπει να ανανεώσει την απόφασή του και να λουστεί τις συνέπειες της επιλογής του. 

Υπάρχει σύμπαν; Κάτι ενιαίο δηλαδή; 

Ή όλα είναι μια παραδόξως όμορφη, όμως άψυχη, άβουλη, αδέξια μάζα;

Είναι το σύμπαν καλό και θετικό προς τη φύση του ανθρώπου; είναι ο άνθρωπος οργανικό μέρος του ίδιου ζωντανού σύμπαντος;

Ή το σύμπαν δεν θέλει τον άνθρωπο, προτιμά το κακό του; Ίσως θέλει να τον σκοτώνει, όπως φαίνεται στα μάτια πολλών όταν κάποιος αποβιώνει;

Δεν ξέρω εάν μπόρεσα να αναδείξω τον συσχετισμό της έννοιας της αλήθειας με την έννοια μιας θετικής πραγματικότητας, με την έννοια του σύμπαντος και μάλιστα ενός θετικού σύμπαντος κατ'εικόνα και κατ'ομοίωση του ανθρώπου, που φροντίζει τον εαυτό του, τα παιδιά του, τους γονείς του, θείους, θείες, ανήψια, ομογενείς, ξένους, αδύναμους, γέρους, παιδιά, μετανάστες, πρόσφυγες, ... έχει μείνει πια και τίποτα έξω;

Όπως και να έχει, για να μπορεί κανείς να δίνει σωστές απαντήσεις στη ζωή του, πρέπει να καταλαβαίνει τις ερωτήσεις που του κάνει η ζωή. Για να αλλάξει μια κατάσταση πρέπει πρώτα η κατάσταση να γίνει σωστά αντιληπτή. Το να γίνει κάτι αντιληπτό ισοδυναμεί με το να φανερωθεί. 

Εδώ πάλι η αλήθεια, ως διαφάνεια αυτού που είναι...

Αυτό που εμποδίζει την ελικοειδή ανάπτυξη είναι ένας φαύλος κύκλος. Ο φαύλος κύκλος σπάει, δεν ανοίγει διαφορετικά. Θέλει δύναμη.

Την δύναμη αυτή την παρέχει το θάρρος της ειλικρίνειας.

Η ειλικρίνεια που ξεκινάει εξαλείφοντας μυστικά και ψέματα, και στη συνέχεια σπάει τον φαύλο κύκλο των ψευδαισθήσεων και της αυταπάτης. Για να φανερωθεί ο ιδεαλισμός και η υποκρισία. Το τελευταίο πέπλο και η αντίδραση που σκεπάζει την πραγματικότητα. Είναι ο έμμεσος ισχυρισμός πως η πραγματικότητα είτε είναι κακή ή μοχθηρή, είτε ατελής και γι'αυτό χρειάζεται μια εικονική πραγματικότητα, τα μάγια των ιδανικών πάνω στο μαύρο πανί του τρόμου. 

Επικίνδυνες σκέψεις, καταλαβαίνω. Για να λευθερωθεί ο νους θέλει δουλειά πολύ.