Life

how the future justifies its present by its past

UNCHARTED PLACES FOR EVERYBODY, ENOUGH FOR ALL

 I have discovered something to do with uncharted areas within us between and outside the boundaries we are given to move "as we should", and which are associated with inexpressible expressiveness with breadth and depth of feelings and experiences, with soul touches and light emission, which is associated with with the unexplored future of humanity no longer needing to be crammed into the same places over and over again, because there is actually plenty of room for everyone. They are simply uncharted landscapes. This is what I call Pantopia. Instead of the globalization of the disappearance of all particular characteristics, elements, values ​​and colors, I believe in the colorful and polymorphic space of pantopia, which has space and respect for all tastes that simply want to express, touch, and be touched. Sort of like a giant party in some maybe distant future. And expect to live long in order to experience it.

TRAGEDIA PANDEMICA

A pandemic purgatory where the inhabitants of a Dystopia preceding their Utopic nightmare don't know how long they are going to be stuck there. The road to hell was paved with good intentions about avoiding the suffering and disguising the ugliness of truth instead of creating beauty and happiness with it.

But happiness deals with meaning, meaning deals with the perception of reality. It also deals with concepts of virtue and sin, illumination, forgiveness, and redemption. The easier way to explain why the Journey to Paradise must start in Hell and finish in Heaven is to think about the process of reconciliation, or penitence. It follows several stages: the illumination and recognition, and confession of "sin", acts of penance, forgiveness, and the resolve not to repeat "sin".

“Now go and sin no more.”

the pantopic way

If the place we end up with each and every encounter, with every action is better than the place we entered, then eventually someday we will reach the State of Pantopia.

Δεν χρειάζεται τη ζωή να καταλαβαίνεις

Δεν χρειάζεται τη ζωή να καταλαβαίνεις, 

τότε θα'ναι πάντα σα γιορτή.

Κι άσε τη κάθε μέρα να συμβαίνει

όπως ένα παιδί που περνάει 

από κάθε πνοή του ανέμου 

δέχεται όσα άνθη που του φέρνει. 

Να τα μαζέψει και να τα κρατήσει,

αυτό ούτε καν περνάει από παιδιού το νου. 

Απαλά τα ελευθερώνει απ' τα μαλλιά του, 

μέσα που μπλέκονται εκεί με χάρη,

κι ανοίγει στα ξέγνοιαστά του χρόνια 

για τα επόμενα την αγκαλιά του ευθύς.

Ράινερ Μαρία Ρίλκε, 8.1.1898, Βερολίνο, στο Βίλμερσντορφ

The pathology of ideological possession

The idea that something should be consistent, you were talking about the necessity for consistency in ideology, it’s like, I’m not hearing what YOU think. I’m hearing how you’re able to represent the ideology you were taught. And it’s not that interesting. Because I don’t know anything about you. I could replace you with someone else who thinks the same way. And that means you’re not here. That is what it means. It’s not pleasant. So, you’re not integrating the specifics of your personal experience with what you’ve been taught, to synthesize something that’s genuine and surprising, and engaging in a narrative sense as a consequence. And that’s the pathology of ideological possession. It’s not good. And it’s not good that I know where you stand on things once I know a few things. It’s like why have a conversation? I already know where you stand on things.

Jordan Peterson

η ζωή σου είναι αποτέλεσμα των επιλογών σου!

Επειδή βρίσκω πώς είναι θεμελιώδης σκέψη, θεμελιώδης αρχή ως προς μεγάλο ζήτημα ενός "επιτυχημένου" βίου, θα ήθελα να προσθέσω τί έχω συνειδητοποιήσει επί αυτού. 

Όντως το κλειδί είναι η επιλογή. Εμπεριέχει το σπέρμα της ελευθερίας. Το οποίο έχει όμως και την άλλη όψη όπου σε μικροσκοπικό επίπεδο ίσως γίνεται καλύτερα κατανοητή. Η άλλη όψη της ελευθερίας είναι η (υπ)ευθύνη. Και επειδή δύο όψεις υποβάλλουν σε νομίσματα, θα πω πως το νόμισμα είναι η αντίληψη. Η αντίληψη συνίσταται σε ελευθερία και ευθύνη ή τόλμη. Αλλά για να πλησιάσεις στην ελευθερία πρέπει να ξεπεράσεις τις κατώτερες παρορμητικές συνήθειες και συμπεριφορές. Αυτό το λέμε Αρετή. 

Και επειδή όλα αυτά δεν θα τα αντιλαμβανόμασταν εάν δεν φαινόντουσαν με κάποιο τρόπο. Αυτός ο τρόπος είναι η στάση και η συμπεριφορά. Οι δυο πτυχές, πλευρές της έκφρασης. Άρα,  η αντίληψη εκδηλώνεται ως έκφραση, που είναι στάση και συμπεριφορά. Αυτά διαμορφώνουν όλη μας την ζωή μέσα από την αλληλεπίδραση με το περιβάλλον. Το οποίο κι αυτό στο κάτω κάτω είναι επιλογή. Όλη αυτή είναι πλέον η αγαπημένη μου κουβέντα. 🙏

Πίνακες ζωγραφισμένοι πάνω στον χρόνο

-Η Ελλάδα είναι ωραία όταν την σκέφτεσαι από μακρυά. Πιο ωραία από αυτό που βλέπεις τελικά από κοντά. 

-Κι αυτό εκεί;

-Αυτό εκεί δεν υπάρχει!

-Γιατί;

-Τα πιο πολλά από τα πράγματα που έμαθες, δεν υπάρχουν. Αυτά που νομίζεις είναι πίνακες ζωγραφισμένοι πάνω στον χρόνο.

-Σε ένα σκλαβωμένο δεν πρέπει να λες ποτέ πως τα πράγματα που έμαθε δεν υπάρχουν. Καλύτερα να μιλάς για αυτά που υπάρχουν και δεν τα βλέπει.

Καλή Ανάσταση!

Δεν μόνο το Holywood που δεν είναι πια τόπος ευκαιριών, αλλά στυγνής εκμετάλλευσης και διαστροφής. Να η χρυσή ευκαιρία να αντιληφθεί ο άνθρωπος την πτώση του στη τεχνητή δόξα και το επαυξημένο χρήμα. Ευκαιρία για τον νέο άνθρωπο να απελευθερώσει τη ψυχή του --να αφοσιωθεί στο να εκφράζεται ελεύθερα και να ζει κατά τον δαίμονα εαυτού. 

Cosmogony recapitulates Theogony

It depends how deep you're willing to dig, our western core principle of power and virtue to evolve is to augment things, to admire hyper things, adore hypercars, believe in hyperhumans, create hyperbuildings, worship hypes. In the pursuit of the next hyperbole we're willing to create legends with people and events, behind closed secrets and true lies, inside romantic, fantastic, idealistic, ideological self-deceptions and cute illusions, formed by Belief Operating Systems competingly cooperate with each other for magnitude. This is the vicious drama cycle of the human race including unconscious forces once called gods. Cosmogony recapitulates Theogony.