Αυτός ο Παγκόσμιος Πόλεμος θα τελειώσει με μια βόμβα

Όλα είναι ανάποδα από ότι μάθαμε να νομίζουμε. Ξεκινώντας με το ότι μάθαμε να νομίζουμε, ενώ εμείς νομίζουμε πως μαθαίνουμε την αλήθεια. Στην πραγματικότητα μαθαίνουμε να νομίζουμε. Απόδειξη πως νομίζουμε πως πρέπει να δείξουμε στους άλλους ποια είναι η αλήθεια, και έτσι συμμετέχουμε ενεργά στο να διαιωνίζεται το να νομίζουμε πως η αλήθεια είναι ουσιαστικό και διδάσκεται με τα λόγια.

Όλα είναι ανάποδα. Οι άνθρωποι που μπορούν, κάνουν σε κάποιο βαθμό ό,τι θέλουν. Εμείς βλέπουμε τι κάνουν και νομίζουμε πως εάν κάνουμε ό,τι κάνουν θα αποκτήσουμε ό,τι έχουν... Βασικά την αύρα τους πιάνουμε. 

Εμείς όμως ζούμε την αύρα μας γιατί έχουμε κολλήσει να αποστηθίζουμε τι λένε και τι κάνουν κάποιοι που έχουν περισσότερο ανεπτυγμένη αύρα από μας. 

Που οφείλεται η αύρα;

Σε αυτά που φοράνε;

Στα σχολεία που πήγαν;

Στα βιβλία που διάβασαν;

Στο αυτοκίνητο που οδηγούν;

Στα λεφτά που αναγράφονται στη φορολογική τους δήλωση;

Στη χώρα που μένουν;

Στο τι μπορεί να ψηφίζουν;

(Απορώ ποιοι από αυτούς, εάν και γιατί ψηφίζουν.)

Έχω καταλήξει πως είναι όλοι άνθρωποι που, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, μαθαίνουν και συγκρίνονται μόνο με τον εαυτό τους. Έχουν αποκτήσει την ανάγκη να αλλάζουν μόνο τον εαυτό τους όπως βλέπουν ότι αρμόζει. 

Να η αντιστροφή.

Επειδή ο άνθρωπος ζει στην πραγματικότητα μέσα από την οποία εκδηλώνεται η ευθυγράμμιση και η απόκλιση ή διαστρέβλωση του εαυτού του σε σχέση με τον πραγματικό του Εαυτό.

Μια Αξία υπάρχει, η Αλήθεια μέσω της Ελευθερίας δια της Αρετής. Μια Αρετή υπάρχει, η Ειλικρίνεια. Μια Σχολή υπάρχει, η Εαυτογνωσία. Και μια Επιτυχία υπάρχει, η Εαυτοποίηση.

Πιστεύω δε πως ο επόμενος Παγκόσμιος Πόλεμος, που άρχισε με την δήλωση της Πανδημίας, που δεν γίνεται πλέον αντιληπτή διότι γεννιόμαστε σε αυτή, θα τελειώσει με την ανακάλυψη και την παρουσίαση της μεγαλύτερης βόμβας όλων των εποχών. 

Της Εαυτομικής βόμβας. 

Η οποία όμως αντί να καταστρέφει τον Κόσμο, όπως η Ατομική, η Εγωιστική, θα δημιουργεί τον Άνθρωπο μέσω Εαυτοποίησης. Και μέσα από αυτόν την Παντοπία όλων όσοι εαυτοποιούνται. 

Εαυτός είναι ο απώτερος σκοπός και η μετουσίωση του Πολέμου. Να αναγκάσει τον Άνθρωπο να βγει από τα καλούπια, να βρει την Πηγή της Δημιουργίας και της Καταστροφής του. Μέσα του.

Jalan-jalan, προς την Παντοπία

"Εφαρμόζω για την επιτυχία μου τη στρατηγική της δημιουργίας φίλων και ιδιαίτερα τη μετουσίωση της αντιπαλότητας σε καθημερινή βάση. Δεν βλέπω την Πολεμική Τέχνη ως ένα ματς μηδενικού αθροίσματος, όπου η μία πλευρά πρέπει να χάνει, με φθορές, πόνο και βλάβη για να κερδίζει η άλλη. Κάθε μέρα είναι μια σημαντική ευκαιρία να λαμβάνει σάρκα και οστά η αρχή του να βγαίνουμε μαζί πετυχημένοι. Jalan-jalan!

Είχαμε τις διαφωνίες μας χθες και θα τις έχουμε και σήμερα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να βρει τον τόπο του ο καθένας. Υπάρχουν πολλά θέματα στα οποία μπορούμε να επιτυγχάνουμε διαρκώς συνεργία. Εύχομαι η σκέψη αυτή να συμβάλει στο άνοιγμα ενός νέου τόπου για τις αυθεντικές ιδιότητες κάθε ανθρώπου με συνέπεια την παντοπία για την ανθρωπότητα."

Ο άνθρωπος αναπτύσσεται μέσα από το ταξίδι της προσπάθειας, ποτέ πριν

«Ο άνθρωπος βελτιώνεται με το θάρρος του καθώς ακολουθεί το δρόμο του. Αν περιμένει να βελτιωθεί προτού πάρει μια απόφαση, δεν θα προχωρήσει ποτέ».

Επειδή ο άνθρωπος βελτιώνεται με στοιχεία από το άγνωστο. Είναι σαν να έχει θρεπτικά συστατικά το άγνωστο. Το άγνωστο είναι εκεί που δεν έχεις πατήσει ποτέ πριν. Γιαυτό λέμε πολύ σοφά πως ο άνθρωπος  αναπτύσσεται. "Ανά" προς τα πάνω δηλαδή. Το άλλο του συνθετικό στην ανάπτυξή του είναι η πτυχή. Ο άνθρωπος έχει πολλές πτυχές, πιέτες δηλαδή, που καλύπτονται μέσα στα τωρινά του όρια. Τα όριά του είναι το γνωστό. Τα ίδια και τα ίδια. Αυτή η επανάληψη λειτουργεί σαν μια κεντρομόλος δύναμη που κρατάει τον άνθρωπο συμπαγή. Όπως η βαρύτητα της γης δεν αφήνει το μήλο να ανέβει προς τα πάνω. Το φύλλο. Τη βροχή. Το πουλί που θα κουραστεί να πετάει. Τον άνθρωπο που δεν έχει λόγο να πάει παραέξω. Αλλά και το βρέφος. Όλα τα μαζεύει η γη μέσα της και τα καταπίνει όταν πάψουν να έχουν λόγο ύπαρξης. Το βρέφος όμως θέλει να ζήσει και καταλαβαίνει ενστικτωδώς πως πρέπει πρώτα να αντισταθεί σε αυτό που το τραβάει προς τα κάτω. Τελικά από αυτό αντλεί ενέργεια, δυναμώνει, ενεργοποιείται και ξεδιπλώνει τις πτυχές του, τη μια μετα την άλλη. Τα ενδιαφέροντα, τις επιθυμίες, τα όνειρα, τα ταλέντα αλλά και τις δυσκολίες, τις ανάγκες και τα προβλήματά του. Έτσι αναπτύσσεται ο άνθρωπος. Που θα πει μεγαλώνει. Όταν σταματήσει ο άνθρωπος για οποιονδήποτε λόγο να αναπτύσσεται, σε οποιαδήποτε ηλικία και περίσταση, τότε μαραίνεται και πέφτει στη γη. Που τον αγκαλιάζει και τον καταβροχθίζει. Το ανάποδο του "ανά" είναι το "κατά". Όπως λέμε καταπίνω. Καταλήγω. Καταστροφή. Κατηφόρα. Ο σκοπός του ανθρώπου μοιάζει με μια όμορφη, ανηφορική περιπέτεια. Περιπέτεια θα πει συνάντηση με το άγνωστο. Το άγνωστο έχει τα θρεπτικά συστατικά για να αναπτυχθεί ο άνθρωπος.

reverse-engineering

It is inevitable that the description of the world fit Pantopia because of the way any carefully examined life will conclude its premises.

Η ύστατη ειρήνη της Παντοπίας

Η Αρχή της Ειρήνης είναι συναφής με την ειλικρινή επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους, όπου ο καθένας μπορεί να μιλήσει με απόλυτη ειλικρίνεια στον άλλον.

Για να υπάρχει ειλικρινής επικοινωνία, οι άνθρωποι θα πρέπει να φτάσουν σε επίπεδα σωματοψυχικής ενέργειας που θα τους επιτρέπουν να αντιληφθούν όσα κρύβουν σε όλη τους τη ζωή και όσα παραποιούν ή διαστρεβλώνουν σκόπιμα. Με τα οποία δυσκολεύουν την ζωή τους και την ζωή όλων γύρω τους που επιδιώκουν ανιδιοτελή επαφή. 

Όταν αντιστρέψεις ή αναιρέσεις αυτά τα μοτίβα ανθυγιεινά βολικής παραποίησης και διαστρέβλωσης για να μην νιώθεις τον πόνο και την θλίψη μιας ζωής χωρίς νοημα, τότε θα ανακτήσεις τον φυσικό τρόπο της παιδικής αντίληψης χωρίς φίλτρα και παρεμβολές. Αυτή είναι η ζωντανή αλήθεια και όχι το παρασκευασμένο περιεχόμενο της συσκευασίας με την ετικέτα "αλήθεια", που διακομίζουν οι βιομηχανίες αλήθειας στα δίκτυα μαζικοποίησης. 

Όταν είσαι έτοιμη να δώσεις στον εαυτό σου την εξουσιοδότηση να το κάνεις αυτό, αφού πρώτα όλα τα άσχημα πράγματα που φοβάσαι καταλαγιάσουν, καταρχάς θα διευκολύνεις τη ζωή σου, θα εξοικονομήσεις όλη αυτή την δεσμευμένη ενέργεια και θα αποκομήσεις την συσσωρευμένη γνώση από την συνειδητοποίηση των προκατασκευασμένων ψυχοτρόπων μοτίβων σκέψης και συναισθήματος. Αυτά είναι τα μοτίβα που συνθέτουν κάθε εικονική πραγματικότητα που χωρίζει σήμερα και ανά τις περιόδους της ιστορίας τους ανθρώπους σε αντίπαλες ομάδες ιδεοληπτικών συμφερόντων. Αποκαλύπτοντας το εκάστοτε υποκείμενο σύστημα από εικασίες και προκαταλήψεις που διαμορφώνουν κάθε τοπικό κοινωνικό πλαίσιο, υπνωτικού ιδεαλισμού που κάνει τους ανθρώπους περήφανους, εύθικτους, καχύποπτους και ευέξαπτους.

Όταν θα είσαι έτοιμος να εξουσιοδοτήσεις τον εαυτό σου να απελευθερωθεί από τις πάγιες αντιλήψεις, θα αποκτήσεις για πρώτη φορά πρόσβαση στον προφανή κοσμικό ιστό και σε ένα πλέγμα ασύλληπτης ενέργειας κι εναλλακτικών τρόπων υγιούς ζωής. Αυτός είναι ο συμπαντικός αδιανόητα προφανής υπερνούς που έχει επιτρέψει στην ανθρώπινη συνείδηση να υπάρχει, στην ατομική πρόθεση και σε κάθε επιθυμία για προσέγγιση στα προσωπικά όνειρα και στα συλλογικά οράματα των ανθρώπων. Είναι αδύνατο να ξεπεράσουμε το πανταχού παρόν πλέγμα συνοχής και ολιστικής αντίληψης με οποιαδήποτε ηλεκτρονικά γκάτζετ μέσω της εμπειρίας του ανταγωνισμού και του πνεύματος της κερδοφορίας. 

Αφού δεις σε λίγο τι είναι ικανή να κάνει αυτή η τεχνητή νοημοσύνη αναλογίσου για μια στιγμή τι είναι σε θέση να διαμορφώνει το Σύμπαν, ώστε να φτάσεις στο σημείο να μπορείς να θέτεις το συμπαντικό πλέγμα ζωτικής ενέργειας και υπερβατικής αντίληψης στην υπηρεσία των αναγκών και των επιθυμιών σου.

Ω, τί συναρπαστική εποχή έρχεται!

Απλά σταμάτα να κρύβεσαι και να λες ψέματα στον εαυτό σου και στους άλλους. Αντάλλαζε την προοπτική της αντίληψής σου ειλικρινά και ισότιμα με αυτές των άλλων που είναι διατεθειμένοι να κάνουν το ίδιο. Θα σε βοηθήσει να ξεπεράσεις τις ψευδαισθήσεις και αυταπάτες σου για την πραγματικότητα. Τόλμησε να ατενίσεις πέρα από τα δεδομένα μοτίβα σκέψης χωρίς να υποπέσεις στη παγίδα των unisex, one-size-fits-all μοντέλων. Συνέχισε να πειραματίζεσαι χαρούμενα με τη αντίληψή σου και βιώσε τη μαγεία της μεταμόρφωσης. Υπάρχει άπλετος χώρος για την ελευθερία της αυτοποιητικής αυτογνωσίας του καθένα που εκφράζει αυτό που αντιλαμβάνεται. Και για την χαρά της αλληλεπίδρασης από τον τοποθεσία της εξέλιξης του καθένα μας. Κατέστησε το σώμα σου Ναό της εκστατικής χαράς του Πνεύματος της Ακεραιότητας. 

Αυτό θα πει Παντοπία.

Αρχές, μοτίβα, πατρόν

Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που πρέπει να τα πούμε και να τα ξαναπούμε, να τα λέμε και να τα ξαναλέμε, για να τα ακούμε -ή να τα ακούν αυτοί που πρέπει- και να τα ξανακούμε μέχρι να γίνει μέσα μας το κλικ. Η πραγματική γνώση δεν είναι πληροφορίες, ή εγκυκλοπαιδικές γνώσεις. Αυτές υπάρχουν στις εγκυκλοπαίδειες, στα λεξικά, στο ίντερνετ. Και όποιος θέλει να τα ψάξει θα τα βρει. Μεθαύριο στη κοινωνία όποιος ξέρει τέτοια πράγματα θα είναι κυριολεκτικά άχρηστος. Και θα νιώθει άσχημα μέχρι να του βρουν οι άλλοι τι να κάνει ή μέχρι να ανακαλύψει και να μάθει να κάνει κάτι πιο ανθρώπινο. Την δουλειά αυτή την κάνει ήδη καλύτερα το ίντερνετ. Το επόμενο επίπεδο οργάνωσης του ανθρώπινου μυαλού είναι να ξέρεις να κάνεις πράγματα. Πως γίνεται κάτι; 

Πως γίνεται ένα καλό φαγητό; 

Μια καλή συνταγή. Άρα, συνταγές. Κι αυτά ήδη υπάρχουν στο ίντερνετ και μπορούμε να τα βρούμε. Βέβαια κάποιος πρέπει να τα πραγματοποιεί. Αλλά όταν έχεις τη συνταγή, δεν τρως την απογοήτευση της αποτυχίας. 

Το τρίτο επίπεδο γνώσης όμως είναι αυτό στο οποίο αναφέρονται άνθρωποι όπως ο Τόνι Ρόμπινς μαζί με τα προηγούμενα ενιαία τα αποκαλεί μοτίβα. Πρώτον, να ξέρει κανείς να ξεχωρίζει μοτίβα και δεύτερον να ξέρει να τα χρησιμοποιεί. Αυτό είναι πχ η δουλειά μιας μοδίστρας. Να διακρίνει το πατρόν ή να μπορεί να βγάλει πατρόν. Και να μπορεί να το χρησιμοποιήσει για να κάνει ένα ωραίο φόρεμα. 

Το τρίτο επίπεδο όμως και στην κατασκευή ρούχων είναι να μπορεί κανείς να σχεδιάζει μοτίβα ή πατρόν. Αυτός ή αυτή είναι σχεδιαστές. Κάτι πιο σπάνιο, γιατί είναι πιο δημιουργικό. Όμως υπάρχει άλλη μια διάσταση σε αυτό που γενικεύει σχεδόν όλη τη λειτουργία του εγκεφάλου. Το πρώτο, το δεύτερο και το τρίτο επίπεδο στην πιο καθαρή μορφή τους όταν διδάσκονται από τον Ρέυ Ντάλιο ονομάζονται Αρχές. Είναι η ικανότητα να αναγνωρίζεις τις αρχές που διέπουν οποιαδήποτε εργασία που γίνεται σωστά ή λάθος, οποιαδήποτε συμπεριφορά, γιατί αυτό χαρακτηρίζει την φύση των πραγμάτων που συμβαίνουν ή που ζουν. Μετά είναι να μπορείς να τις εφαρμόζεις στην οργάνωση της επιχείρησης ή της ζωής σου για να έχεις σταθερά αποτελέσματα, καλά αποτελέσματα και για να γλυτώνεις να σκέφτεσαι κάθε φορά τι θα κάνεις σε κάθε περίπτωση σαν να μην υπάρχουν παρόμοιες καταστάσεις, που μπορούν να μπουν σε ομάδες που τις αντιπροσωπεύουν μία ή περισσότερες αρχές.

 Ή για να αναγνωρίζεις όταν κάτι δεν σου κάθεται, γιατί δεν σου κάθεται. Διότι έχεις μάθει να εφαρμόζεις εμμονικά τα ίδια μοτίβα σκέψης και κατά συνέπεια συμπεριφοράς σε διαφορετικές περιπτώσεις. Οπότε για να αλλάξουν τα αποτελέσματα στη ζωή σου πρέπει να αλλάξεις τα εμμονικά μοτίβα σκέψης και συμπεριφοράς και να τα εμπλουτίσεις με λειτουργικά μοτίβα,  λειτουργικές αρχές. Τις οποίες μπορείς να αναβαθμίζεις όταν είσαι σε θέση να βγάλεις ένα καλύτερο συμπέρασμα. Επιπλέον στο τρίτο επίπεδο σχεδιάζεις εσύ μοτίβα σκέψης, συμπεριφοράς, παραγωγής που είναι ανώτερης ποιότητας από αυτά που ξέρουν και χρησιμοποιούν οι γύρω σου, είτε το συνειδητοποιούν είτε όχι. 

Όποιος ανεβεί εκεί είναι ψηλά στη κλίμακα εξέλιξης, η οποία είναι βασικά αυτοποίηση. 

Κι όμως υπάρχει άλλο ένα επίπεδο με το οποίο καταπιάνομαι στο βιβλίο μου για όσους καταλαβαίνουν άψογα ελληνικά, αφού έχουν φτάσει σε επίπεδο συνειδητότητας και αυτοποίησης αλά Ρέυ Ντάλιο ή Τόνι Ρόμπινς και τους λοιπούς δασκάλους της πειθαρχίας. Είναι όταν έχεις τακτοποιήσει και διορθώσει τον χαρακτήρα σου και την προσωπικότητα από τα κληρονομικά, γενετικά και επιγενετικά λάθη και περιορισμούς, εγωισμούς και τυφλά σημεία. Και είσαι σε θέση να ανοίξεις το προσωπικό σου μυαλό κι άλλο, και να αφήσεις το σύμπαν να συμμετέχει. Όταν νιώθεις ασφαλής στο σύμπαν, και δεν αφήνεις τα κόμπλεξ (συμπλέγματα / μοτίβα)  σκέψης και συμπεριφοράς να σου περιορίζουν τη ζωή στα ίδια και τα ίδια λάθη, εμμονές, ιδεοληψίες, προκαταλήψεις και κοινωνικούς ιδεαλισμούς. Όταν το χάος δεν είναι πια απειλητικό αναλαμβάνει τη λύση με την μορφή έμπνευσης, συγχρονισμού, ευκαιρίας ή συγκυρίας. Όταν μάθεις να κινείσαι τόσο άνετα πάνω στο τεντωμένο σκοινί της εξέλιξης από συνθήκες και συνέπειες της αρχικής σου ταύτισης με την οικογενειακή και κοινωνική προκατάληψη σε οραματισμένο σκοπό τότε το τρομακτικό άγνωστο μεταμορφώνεται στο αδιανόητα προφανές αχά!!!

Δεν υπάρχει πια τίποτα τυχαίο ή ξεκάρφωτο στη ζωή. Όλα είναι συνδεδεμένα και οργανωμένα σε πτυχές από γνωστές ή άγνωστες αρχές και συνθέσεις μοτίβα... 

Εσύ, είσαι μοδίστρα ή σχεδιάστρια;

Το Ταξίδι της Επιστροφής

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ 

Πριν 6 χρόνια σαν σήμερα άρχισα να αποχαιρετώ επίσημα το Βερολίνο που με φιλοξένησε και με συγκέντρωσε για 27 από τα 30 χρόνια ενός ηρωικού ταξιδιού αυτογνωσίας και αυτοποίησης.

Το έκανα διότι συνειδητοποίησα πως για συνεχίσει το ταξίδι πρέπει να πας μπροστά, πρέπει να αφήσεις το άλλοτε πολύτιμο πίσω σου. Πρέπει κάποια σκοινιά να κόψεις, κάποιες γέφυρες να διαβείς, και να αφήσεις πίσω σου αυτό που σε έκανε να νιώθεις ασφαλής, ή βολικά, ή σου ήταν οικείο, σου έδωσε τις περιπέτειες για γνώση και διαύγεια. 

Δεν σου είναι πλέον ούτε ευχάριστο ούτε δυσάρεστο, ούτε ζεστό ούτε κρύο, μα χλιαρό. Δεν σε γεμίζει. Δεν έχει πια άλλο νόημα να σου δώσει. Όλο το νόημα που σου έδωσε ήταν να πάψεις να ψάχνεις το νόημα γύρω σου, θα το βρίσκεις μέσα σου. Χαρακτηριστικό σε κείνη την φάση της ζωής είναι ότι περιμένεις θεία σωτηρία, καθοδήγηση, θεία παρέμβαση. Όλα τα κίνητρα για τα συνήθη παιχνίδια έχουν εξαντληθεί. Αν το παραδεχτείς στον εαυτό σου η σωτηρία αυτή έρχεται. Είναι τελικά ένας αγγελιοφόρος που σου λέει, μάζευε το δισάκι σου πάλι και προχώρα στη Γη της Επαγγελίας.

Σαν σήμερα πήγα λοιπόν στο Ρολόι του Κόσμου (Weltuhr), που έχει όλες τις ζώνες και δείχνει την ώρα σε όλες τις πρωτεύουσες του κόσμου. Εκεί που συναντούσα τους καλούς μου φίλους. Ένα καλό σημείο για να συνεχίσει κάνεις το ταξίδι που καταλήγει εκεί που άρχισε για να δεις τα πάντα με τα δικά σου μάτια. Για να προχωρήσεις μπροστά τη στιγμή που έχεις δεθεί με συνήθειες και χούγια, μόνο με το όραμα μπορείς να το κάνεις. Αφήνεις πίσω σου την ταύτιση με μνήμες, συνήθειες, κόμπλεξ και σχέσεις με άλλους ανθρώπους που κάνουν το ίδιο και ξεκινάς βήμα βήμα να πας εκεί που σου υπαγορεύει το προσωπικό σου όραμα. Αυτό το "εκεί" όμως, που ακούγεται σαν τόπος και έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός τόπου, δεν είναι πια ένας γεωγραφικός ή φυσικός τόπος, είναι ο τόπος όπου μπορείς να είσαι ένα άτομο που συνάντησε τον πραγματικό Εαυτό του, συνήθισε το σοκ, τον αποδέχεται φυσικά με όλη την φοβερή ενέργεια που συνοδεύει κάθε πραγματικότητα που ο νους τρομάζει να αντικρίσει επειδή δεν μπορεί να ελέγξει. Και φτιάχνει έναν χαρακτήρα και μια προσωπικότητα με ρευστή νοοτροπία που μπορεί να διαχειριστεί τα κουτάκια διότι δεν ταυτίζεται πια με το συμπαγές και άκαμπτο πρόγραμμα διαχείρισης του τρόμου της επιβίωσης. 

Αυτός ο τόπος είναι η δικιά σου πατρίδα που υπάρχει στον κόσμο που μεταμορφώθηκε μέσα σου, με δικιά σου ευθύνη, σε Παντοπία. Μόνο στον τόπο σου συναντάει η Αρετή την Ελευθερία.

Το μέλλον είναι η περιπέτεια

Το παρελθόν ήταν ο φόβος και η ασφάλεια, το μέλλον είναι η περιπέτεια. Η αλήθεια σου είναι η καλύτερη περιπέτεια.

Ο σκοπός της ζωής δεν μπορεί να είναι η ευτυχία, ούτε η επιτυχία. Κάποιες φορές θα είναι, κάποιες φορές θα έρχεται επίσκεψη, αλλά θα υπάρξουν δύσκολες περίοδοι στη ζωή και μεγάλα διαστήματα ενδιάμεσα όπου η επιδίωξη της ευτυχίας ή της επιτυχίας δεν θα αρκεί για να σε δραστηριοποιεί καθημερινά για όσο χρειαστεί, για ό,τι χρειαστεί προς τη σωστή κατεύθυνση, ώστε να μπορέσεις να προχωρήσεις και να ξεπεράσεις την κατάσταση αναστολής της ευτυχίας των επιτυχιών. Εκεί ο συνηθισμένος άνθρωπος υποκύπτει σε πάθη. Διάφορες μορφές απληστίας. Υπάρχει όμως εναλλακτική. Αυτό που μπορείς να έχεις πάντα στο μυαλό σου είναι η περιπέτεια. Αν συνεχίσεις να ονειρεύεσαι, να βάζεις στόχους,  να σχεδιάζεις, μπορείς να διατηρείς την χαρά της περιπέτειας. Και η αλήθεια είναι η καλύτερη περιπέτεια. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι' αυτό, άπαξ και αρχίσεις να το βιώνεις. Υπάρχει εξήγηση. Καταρχήν δεν ξέρεις τι πρόκειται να συμβεί, αν πεις αυτό που σκέφτεσαι. Όχι απερίσκεπτα και όχι προκλητικά. Ούτε περισσότερο από όσο χρειάζεται. Αυτό είναι ήδη πολύ περιπετειώδες! Επίσης, αν είσαι εσύ που μιλάει, με τη δική σου φωνή και τη δική σου χροιά, τότε είναι δική σου περιπέτεια. Αν δεν είναι όμως η αλήθεια σου, όπως όταν σου υπαγορεύουν άλλοι την ομιλία σου ή χειραγωγείς με οποιονδήποτε τρόπο ή παπαγαλίζεις ή συμμορφώνεσαι με τις επιταγές και τις διαθέσεις του πλήθους, τότε, δεν ξέρω ποιανού την περιπέτεια ζεις. 

Αλλά δεν ζεις τη δική σου ζωή. 

Καταρχήν ο διάλογος και ο διάλογος είναι για την εμπιστοσύνη κι η εμπιστοσύνη είναι ο διάλογος

όλα γίνονται μέσα από αυτήν και χωρίς αυτήν τίποτα δεν γίνεται

Αυτό που αντιπροσωπεύει ο Άνθρωπος και αυτό που αντιπροσωπεύει ο Θεός είναι απαραίτητο, θεμελιώδες θα λέγαμε, να ξεκαθαρίσει για να ξεκινήσει το ταξίδι της συνείδησης. Ο καθένας καλείται να ξεκαθαρίσει μέσα του αυτές τις δύο αρχές ή αξίες για να βγει στο πηγαιμό για μια πατρίδα. Δεν χρειάζεται να είναι η τελευταία λέξη της αλήθειας. Απλώς πρέπει να είναι η πιο ενημερωμένη και ειλικρινής λέξη αλήθειας. Υπάρχει κάτι στην έννοια του Θεού, αφού όλοι μας βομβαρδίζονται με αυτή την έννοια, και στην έννοια του Ανθρώπου, αφού το ταξίδι της συνείδησης δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει επίγνωση των αναγκών, των επιθυμιών, των ονείρων και των εννοιών, των νοημάτων, των αρχών, των αξιών, όλα εξίσου ζωντανά με τον υλικό κόσμο. Εκτός κι αν κάποιος επιλέξει να ζήσει μια πολύ περίεργη ή ιδιωτική ζωή. Είτε χωρίς επικοινωνία, είτε χωρίς γνώση, είτε χωρίς σχέσεις, είτε μόνος, είτε κακός, είτε ως ο απόλυτος υπηρέτης, φροντιστής ή σκλάβος. Μπορώ να διακρίνω μόνο αυτές τις εναλλακτικές μέχρι στιγμής. Αλλά όταν κάποιος επιλέγει να μιλήσει, να σκεφτεί, να επικοινωνήσει, θα πρέπει να έχει κάποιο είδος λεξικού όρων και εννοιών. Όταν μιλάς για αυτά, πρέπει πρώτα να είσαι ξεκάθαρος για κάτι, αλλιώς δεν μπορείς να ξεκινήσεις στον αέρα και να πηγαίνεις στον αέρα. Προτιμώ την πτήση από εδάφους εδάφους. Και στην επικοινωνία μου αρέσει να πετάω με τα μάτια ανοιχτά και να μπορώ να βλέπω στους χάρτες για να ξέρω από πού περνάμε και πως μπορώ να πάω εκεί και μόνος μου. Δεν μου αρέσει το είδος μαγείας που δεν μπορώ χρησιμοποιώ τον εαυτό μου για να πηγαίνω όπου θέλω και πάρω όποιον θέλω, που θέλει την παρέα μου, και εμένα να είμαι ο πιλότος για λίγο. Όποιος δεν θέλει βέβαια να κουνηθεί από τη θέση του, φυσικά, δεν μπορεί να πάει πουθενά. Με το ζόρι δεν μπορώ να τον πάω πουθενά. Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, δεν υπάρχει σχέση. Δεν υπάρχει νόημα μεταξύ μας. Δεν υπάρχει ροή, πλοκή, ούτε ιστορία, ούτε μύθος, ούτε εξέλιξη, χωρίς χαρά, χωρίς λύπη. Χωρίς ψυχή δεν υπάρχει ζωή. Κάθε ταξίδι ξεκινά με κάποια πίστωση εμπιστοσύνης. Διαφορετικά τα πράγματα είναι δύσκολα. Πρέπει να έχεις έναν ειδικό λόγο για μια τέτοια ταλαιπωρία. Είναι σαν να παίρνεις ένα πληγωμένο άγριο ζώο για να το φροντίσεις. Εκτός κι αν είσαι εσύ αυτός με το πρόβλημα, και δεν το ξέρεις, και διώχνεις όλους όσοι σε πλησιάζουν για να φροντίσουν τις πληγές που νομίζεις πως δεν κάνει να δουν για να μην το εκμεταλλευτούν. Ή για να μην χάσεις την αξιοπρέπειά σου. Εναλλακτικά λοιπόν χρειαζόμαστε ένα πρόβλημα, αφού δεν έχουμε ερώτηση –μια γνήσια εξομολόγηση, την έμπρακτη πρόθεση επαναφοράς– και ένα άτομο πρόθυμο να παίξει τον φροντιστή, που δεν κρίνει, για να ξεκινήσει το ταξίδι χωρίς διάλογο. Μια παρεξήγηση που πρέπει να λυθεί.

Δυνατότητες, ευκαιρίες

Δεν βλέπουμε με τα μάτια μας, βλέπουμε με το μυαλό μας. Οι αισθήσεις μας είναι απλώς εργαλεία που χρησιμοποιεί το μυαλό μας για να αντιληφθεί. Έτσι, αν το μυαλό μας είναι τυφλό, δεν έχει σημασία σε τι εκτίθενται οι αισθήσεις μας. Αλλά αν το μυαλό μας μπορεί να δει, δεν έχει σημασία, τι δείχνουν στα μάτια μας.

Αυτό που συμβαίνει αν το μυαλό μας είναι τυφλό στις δυνατότητες, είναι ότι η σκέψη μας θα είναι τυφλή στις ευκαιρίες. Έτσι χάνουμε ευκαιρίες για να αναπτυχθούμε. Θα μπορούσαμε, εάν βλέπαμε, να επιλέξουμε να κάνουμε αυτό που μας ευχαριστεί πολύ ή αυτό που κάνει καλό, ξανά και ξανά με κάθε ευκαιρία ώστε να μάθουμε να το κάνουμε καλά, σε αυτούς που πραγματικά το χρειάζονται. Ποιοι; Μα αυτοί που είναι έτοιμοι, το εκτιμούν.