Ο Τρόπος είναι ο Δρόμος

Υπάρχει συναίνεση ως προς αυτό,  δύο είναι οι τρόποι προσέγγισης της πραγματικότητας: 

διαισθητικά και επιστημονικά.

Είναι αρκετά ενδιαφέρον ότι επιστημονικά ανακαλύψαμε ότι κάθε προσέγγιση συνδέεται με ένα ημισφαίριο του εγκεφάλου, του Βιοϋπολογιστή μας που επεξεργάζεται τα δεδομένα της πραγματικότητας.

Σε κάθε τομέα της ζωής έχουμε συνηθίσει να έχουμε άποψη, κάποια προκατάληψη, η οποία οδηγεί στον αναποτελεσματικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα, απογοητευόμαστε, αγχωνόμαστε, πικραινόμαστε, γινόμαστε κυνικοί, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στις παθολογίες που βιώνουμε και μας κάνουν να υποφέρουμε. Ως εκ τούτου, πρέπει να μάθουμε να δουλεύουμε πάνω στις προκαταλήψεις μας, προκειμένου να ελαχιστοποιήσουμε ή και να ξεπεράσουμε την αναποτελεσματικότητά μας. Γι'αυτό είναι όμως απαραίτητο να αναλάβουμε πλήρως την ευθύνη γι' αυτή τη σημαντική πηγή του πόνου στη ζωή μας.

Ο Βούδας έκανε μια δήλωση σχετικά με αυτό. Οι ψυχολόγοι έκαναν δηλώσεις. Η τέχνη ασχολείται με αυτό. Η επιστήμη ασχολείται με αυτό. Η θρησκεία ασχολείται με αυτό.

Όμως ο άνθρωπος είναι ικανός για κάθε μονοπάτι που οδηγεί στην απελευθέρωση, στη φώτιση και σε κάθε τρόπο για να σωθεί από την ταλαιπωρία που οφείλεται σε κακή διαχείριση του τρόπου με τον οποίο κοιτάζει τα πράγματα.

Υπάρχουν τρία μεγάλα μονοπάτια που εστιάζουν σε διαφορετικές πτυχές της ψυχικής και πνευματικής ανισορροπίας. 

Ο Δρόμος του Πολεμιστή που ασχολείται με τη διάνοια του ατόμου, όπου η Επιστήμη είναι ένας κλάδος της, ο Δρόμος της Αποδοχής και της ευθυγράμμισης με αυτό που είναι και ο Δρόμος της Υπηρεσίας προς τους άλλους.

Αν δεν έχουμε καταφέρει να το πετύχουμε αυτό μέχρι ένα ορισμένο στάδιο της ζωής μας, καλό είναι να επανεξετάσουμε τη στρατηγική μας και να προβληματιστούμε σχετικά με τη στάση μας απέναντι στην ερμηνεία της πραγματικότητας και την κατανόηση των όσων συμβαίνουν.

Ο Πολεμιστής είναι στην ουσία επιστημονικός.

Ας μιλήσουμε λοιπόν επιστημονικά.

Δεν μπορεί να μιλάει για την υπηρεσία προς τον άλλο.

Και δεν μπορεί να συζητάει την συμφιλίωση με το Σύμπαν και την Ύπαρξη, και την σύνδεση με τον ανώτερο Εαυτό.

Το Πραγματικό Μονοπάτι, στη πράξη το Μονοπάτι είναι πάντα τριπλό.

Και είναι να κάνουμε τα λόγια και τις θεωρίες μας πράξεις, να τα ακολουθούμε πρακτικά και με συνέπεια, να παρακολουθούμε τα αποτελέσματα και να μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Να βγάζουμε δηλαδή συμπεράσματα με υπομονή, θάρρος, και επιμονή, όσο χρειάζεται, συμβουλευόμενοι βιβλία και ανθρώπους που είναι προφανώς πιο προχωρημένοι εκεί πού θέλουμε να πάμε. Για να υπάρχει μια τέτοια προοπτική πρέπει όμως να αναλάβουμε την ευθύνη για τη ζωή μας.

Πρέπει να μάθουμε να στεκόμαστε στα πόδια μας καλά και να περπατάμε καλά. Σε αυτό προφανώς συμπεριλαμβάνεται και το να μάθουμε να πέφτουμε προσεκτικά και να σηκωνόμαστε ασφαλείς. Δεν υπάρχει τρόπος να αποφεύγουμε όλα τα λάθη. Τα λάθη μας μας παρέχουν υψηλής ραπτικής διδασκαλία και είναι τα μαθήματά μας. Η επίκτητη ικανότητα, δηλαδή κάτι που καλλιεργείται και αναπτύσσεται, της προσωπικής μάθησης ακολουθεί αυστηρά αυτό το μοτίβο. Είτε συμφωνούμε, είτε όχι. Είτε μας έχει περάσει από το μυαλό είτε όχι.

Υπάρχει οτιδήποτε παράλογο σε αυτό;

Ό, τι και να κάνει ο Ερμής και η Αφροδίτη, ο Δίας, ο Κρόνος, ο Πλούτωνας και Χείρωνας, εμείς έχουμε τον τελευταίο λόγο στην εξέλιξη του εαυτού μας, ο οποίος είναι ο κεντρικός ήρωας κι η ηρωίδα, ο πρωταγωνιστής κι η σταρ του προσωπικού μας δράματος. Δράμα θα πει δράση, περιπέτεια, διαδικασία με δοκιμασίες, με πτώσεις και κωλοτούμπες.

Η πρώτη μύηση στην ανώτερη εκπαίδευση κάθε ηρωίδας και κάθε ήρωα θα έπρεπε να είναι κωλοτούμπα. Οτιδήποτε πριν από αυτό είναι μόνο προετοιμασία. Οτιδήποτε ακολουθεί είναι η συνέχεια κάθε πετυχημένης κωλοτούμπας. Ξανά και ξανά. Η βασική εκπαίδευση κάθε ηρωίδας και κάθε ήρωα, πρωταγωνιστών του προσωπικού τους δράματος ήταν, είναι και θα παραμείνει, μέχρι να αλλάξει όλη η κοινωνία και να γεννιούνται άνθρωποι που να περιβάλλονται από φωτισμένους ανθρώπους, η Πολεμική Τέχνη. Η λέξη Τέχνη όμως ξεγελάει διότι η Πολεμική Τέχνη βασίζεται σε αυτό που οδήγησε στη πραγματική Επιστήμη. 

Θυμόμαστε πως η λέξη επιστήμη προέρχεται από το ρήμα επίστημι που σημαίνει γνωρίζω καλά –ξέρω με βεβαιότητα, είμαι σε θέση να κάνω κάτι. Δεν σημαίνει δοξάζω, που σημαίνει από την εποχή του Πλάτωνα πιστεύω, δεν σημαίνει νομίζω, δεν σημαίνει έτσι μου έρχεται. Αλλιώς δεν θα υπήρχε η Πολεμική Τέχνη. Δεν θα χρησιμοποιούσαμε εργαλεία, τεχνικές, και δεν θα δεχόμασταν οικειοθελώς έναν αντίπαλο που προσπαθεί να μας φέρει σε δύσκολη θέση για να επιστρατεύσουμε όλες μας τις δυνάμεις και να ξεπεράσουμε τον χθεσινό εαυτό μας. Η πολεμική τέχνη, ήδη στο επίπεδο Αϊκίντο, δεν έχει να κάνει με τον άλλο αλλά με τον ίδιο μου τον εαυτό. Ο μεγάλος μου Ανταγωνιστής μόνο στα έργα που προορίζονται για ανθρώπους που δεν έχουν ακόμα γίνει πρωταγωνιστές στο προσωπικό τους δράμα, είναι κάποιος άλλος. Η ιδέα πως κάποιος άλλος είναι υπεύθυνος για οτιδήποτε μου συμβαίνει δεν μπορεί παρά να είναι μέρος της εσωτερικής μας πλάνης. Είναι μέρος, στην καλύτερη περίπτωση, της προετοιμασίας μας για την είσοδο στην προσωπική αρένα όπου ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον ίδιο μας τον συνηθισμένο εαυτό. Η συνήθεια είναι ο εχθρός της μάθησης και της εξέλιξης. Η επανάληψη της εξάσκησης είναι η μητέρα της μάθησης. Η πραγματική Πανδημία είναι η κουλτούρα, λατινική ονομασία της καλλιέργειας, της συνήθειας. Για αυτό έχουν γεμίσει τα βιβλιοπωλεία ράφια με βιβλία γύρω από την προσωπική ανάπτυξη. Τα οποία ανταγωνίζονται τα βιβλία με τις φανταστικές ιστορίες για διάφορους  φανταστικούς ήρωες. Τα ράφια αυτά έχουν τα τελευταία χρόνια γεμίσει με μεθόδους για να αλλάξει κανείς τις συνήθειές του και να μάθει να δημιουργεί ρουτίνες αυτοβελτίωσης. Πρωινές, καθημερινές, βραδινές και πριν πάμε για ύπνο. Ακόμα και ο ύπνος συγκαταλέγεται πλέον στους Τόπους έρευνας και ανάπτυξης. 

Η επίδραση των σύγχρονων θεοτήτων ταυτίζεται πλέον περισσότερο με Πλανήτες και Κοσμικές Ενέργειες παρά με την απόλυτη κυριαρχία κάποιων οντοτήτων και την κατάλυση της ανθρώπινης βούλησης ή επιλογής –της κρίσης, της απόφασης και της πρόθεσης. 

Σε κάποια χρόνια, όσα κι αν είναι αυτά, κι η σημερινή θεοποίηση της Δημοκρατίας που εκλέγει κάθε τέσσερα χρόνια εκπροσώπους από ένα προκαθορισμένο από το σύστημα των οικονομικών συμφερόντων σώμα Αντιπροσώπων των υπολοίπων για να παίρνουν όλες τις σοβαρές αποφάσεις θα θεωρείται γελοία και θα συγκαταλέγεται στα φαιδρά κεφάλαια της ανθρώπινης ιστορίας. 

Τελειώνω αρθρώνοντας σε τι θεωρώ –πάει να πει βλέπω καθαρά– ότι συνίσταται η παγκόσμια παρούσα κρίση. Είναι πνευματική και συνίσταται στην αδυναμία κρίσης, απόφασης δηλαδή και πρόθεσης, του Ανθρώπου λόγω έλλειψης διαύγειας. Το Αντίδοτο είναι να περάσει στην αυτογνωσία και στην αυτοποίηση. Αυτοποίηση είναι, ότι κάθε βήμα αυτογνωσίας δημιουργεί καινούργιες συνθήκες για τον άνθρωποι οι οποίες του αλλάζουν την νοοτροπία, τον χαρακτήρα, την στάση και την συμπεριφορά οπότε και τα αποτελέσματα των δράσεων-πράξεων-ενεργειών του.

Υπάρχει τίποτα παράλογο σε αυτό;

Μπορεί ποτέ το παράλογο να φέρνει διαρκώς καλύτερα αποτελέσματα;

Τα συμπεράσματα και η απόφαση είναι δική μας υπόθεση.

🙏

Ο Πόλεμος είσαι εσύ

Ξεκίνησα την ζωή μου με πρώτη στρατηγική την παρατηρητικότητα και την προσαρμογή. Τα υπόλοιπα ήταν αντιδράσεις και ρεφλέξ.
Μέχρι ένα σημείο περπάτησε καλά η στρατηγική αυτή. Φυσικά δεν ήξερα καν τι θα πει στρατηγική. Στρατηγός ήταν αυτός που έδινε διαταγές στον πατέρα μου. Αλλά από ένα σημείο και πέρα, κάπου στο γυμνάσιο, δεν έβλεπα πρόοδο ενώ ο δρόμος συνέχιζε να γίνεται όλο και πιο ανηφορικός. Είχα πολύ περιορισμένη αντίληψη για την Αναβάση της ζωής. Σπίτι, σχολείο, σπίτι, φροντιστήριο, σπίτι, στίβος, σπίτι. Διαδρομές.
Μετά το σχολείο μια μεγάλη αλλαγή στο περιβάλλον και στο κλίμα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, έφερε την πιο μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου. Έφερε αλλαγή στη καθημερινότητα, αλλαγή στους όρους, τις συνθήκες, τις προϋποθέσεις, τις καθημερινές απαιτήσεις. Εκεί έκανα και το πρώτο 'άλμα ανάπτυξης', μετά το ξαφνιαστικό 6.22 στο στίβο το 1987.
Με την Έξοδο από το οικείο περιβάλλον έκανα ένα άλμα ανάπτυξης, εν μέρει αναγκαστικά, εν μέρει λόγω ελευθερίας κινήσεων.
Όμως σύντομα άρχισε η φόρα που πήρα και η φορά να με οδηγούν σε μια καινούργια διαδικασία που σήμερα την ονομάζω Κατάδυση. Διότι τότε κατάλαβα πως με τα εφόδια που είχα από την παιδική μου ρουτίνα δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω ικανοποιητικά σε μια μη δεδομένη πραγματικότητα. Είχα μια πολύ αρχέγονη αντίληψη ακόμη για το τι είναι ικανοποιητικό. Μια μάλλον αντιφατική σχέση μέσα μου ανάμεσα στην θεωρία και στη πράξη. Και αυτό που γνώριζα στην πράξη δεν ήταν ικανοποιητικό για τα μέχρι πρωτίστως παιδικά μου όνειρα.
Κάποια στιγμή κατάλαβα, από τα συμφραζόμενα, πως υπάρχει κάτι κοινό στις διαδικασίες μάθησης και προόδου που στην περίπτωσή μου οπωσδήποτε δεν ήταν οικείο, ούτε εύκολο, ούτε ευχάριστο, γιατί δεν ήταν του γούστου μου. Έπρεπε να μάθω να πηγαίνω βήμα βήμα, αργά, υπομονετικά και όχι όπως μου κατέβαινε στο κεφάλι ή, παρότι είναι άγνωστο ακόμα σαν έκφραση, όπως μου κατέβαινε στη διάθεση. Με άλλα λόγια δεν είχα την διάθεση να μάθω κάτι μέσα από το βιβλίο, μέσα από αφηρημένες έννοιες και επαγωγή ή συλλογισμούς. Με βόλευε να μαθαίνω πειραματικά και εμπειρικά. Το εργαστήρι του νου μου όμως χρειάζονταν κάποιες προϋποθέσεις, κάποια προετοιμασία που μου έλλειπε για να μπορέσω να βγάζω σωστά συμπεράσματα από τα νοερά μου πειράματα.


Αναγκάστηκα να μάθω να μαθαίνω για να προχωρήσω μέχρι να ολοκληρώσω τις σπουδές στο εξωτερικό μετά την Έξοδο από το οικείο περιβάλλον μέσα από μια διαδικασία Κατάδυσης στο πρόγραμμα του Πανεπιστημίου.
Και αυτός ο δρόμος με πήγε πιο πέρα. Μέχρι ενός ορίου.


Το επόμενο όριο ήταν κάτι πολύ προσωπικό. Κάτι μέσα μου κλώτσαγε άγρια κάθε φορά που προσπαθούσα να αντλώ απλά ικανοποίηση από την άσκηση του καθήκοντος όπως θα το έθετε ο πατέρας μου. Είχα ανάγκη να εκφράσω το κατάδικό μου, κάτι μοναδικό από τον εαυτό μου. Είχα την ανάγκη να νιώσω μεγαλύτερη ευχαρίστηση με αυτό που κάνω, κάτι που μου υπαγόρευε να αρχίσω να συμμετέχω σε ό,τι κάνω και συναισθηματικά.
Εκεί εμφανίστηκε ο θυμός. Εκεί εμφανίστηκε η ασθένεια.
Αλλά εκεί εμφανίστηκε και μια πόρτα προς τα έξω, κι ένα καινούργιο μονοπάτι.
Τελικά τα μονοπάτια στη ζωή είναι αποφασιστικής σημασίας. Φαίνεται ότι βρισκόμαστε σε κοινούς χώρους αλλά ο καθένας κινείται στα δικά του μονοπάτια. Αυτό όμως δεν φαίνεται διότι δεν εκδηλώνεται.
Όταν βρέθηκα στο δικό μου αδιέξοδο και συνάντησα την πόρτα στα ενδότερα της προσωπικής μου ευθύνης και κυριότητας ήταν που εμφανίστηκε κι η Πολεμική Τέχνη στη ζωή μου.

Η Πολεμική Τέχνη αναγνωρίζει την σημασία της σχέσης του εαυτού με το σώμα και της σχέσης με τον άλλο και το σώμα του, σε κάθε συνάντηση. Πάνω σε αυτό το γεφύρι αναγνωρίζει την δημιουργική διαδικασία της αντιπαράθεσης, της κάθε σύγκρουσης.
Μέσα από την Πολεμική Τέχνη έμαθα πάλι να εστιάζω αλλού.
Σε κάθε σοβαρό εμπόδιο, σε κάθε οριακό σημείο της ζωής μου, ανακάλυπτα το παιχνίδι του μυαλού εκ νέου. Η δύναμη της συνήθειας, η νοοτροπία και που εστιάζει ο νους. Αλλάζοντας φακό και ρυθμίζοντας την εστίαση, άλλοι το περιγράφουν με συχνότητες, ανακάλυπτα τα όρια του κόσμου μου, και μέσα από αδιέξοδα κάθε φορά έναν καινούργιο κόσμο. Πως κάθε καινούργιος κόσμος φέρνει καινούργια περιθώρια χαράς και κινήσεων.
Γι'αυτό κάθε καινούργιος κόσμος χρειάζεται τον δικό του χάρτη. Ίσως να υπάρχουν περισσότεροι χάρτες. Κάποια στιγμή όμως συνηθίζει ο οργανισμός, προσαρμόζεται το βλέμμα, η ματιά, στους νέους ορίζοντες και βλέπει χωρίς υπολογισμούς και βοηθήματα την πραγματικότητα διαφορετικά.
Αυτό μου το πρόσφεραν αρχικά οι 'μετακομίσεις' της παιδικής μου ηλικίας, ο στίβος, το "εξωτερικό", το "πανεπιστήμιο" και η αναπάντεχη μετατόπιση ενδιαφέροντος από την σκέψη και τους υπολογισμούς πίσω στις αισθήσεις και στο σώμα μέσω της "πολεμικής τέχνης".
Το όμορφο με την πολεμική τέχνη ήταν για μένα η εξέλιξη στην αμεσότητα, η μείωση των εγκεφαλικών διαδρομών, πηγή για πολλές ψευδαισθήσεις και αυταπάτες, μέσα από εικασίες, θεωρίες, γνώμες, κι απόψεις άλλων. Όταν όλος ο οργανισμός παίζει live είναι ζωή όπως λέει και το τραγούδι. Όταν το όργανο δεν είναι όλο το σώμα μόνο οι σκέψεις μπορούν να σε παρασύρουν εύκολα μακρυά από την πραγματικότητα που λειτουργεί. Ίσως έξω από τον χάρτη και να χάσεις τον δρόμο για την επιστροφή.
Εγώ πάντως εκεί ήρθα πάλι σε επαφή με τον εαυτό μου. Ίσως για πρώτη φορά με κόσμο γύρω μου. Διότι ο στίβος είναι μια πολύ μοναχική εμπειρία.
Σε επαφή και με άλλους ανθρώπους που ζούμε από κοινού την ίδια κατάσταση άρχισα να βλέπω τι νιώθω, τι μου βγαίνει, και τι δεν μου βγαίνει. Είχα την ευκαιρία να δω από κοντά και άλλους ανθρώπους να χειρίζονται την ίδια η παρόμοια κατάσταση. Μέσα από τις διαδικασίες των προπονήσεων ανακάλυψα τον δρόμο να τροποποιώ κάποιες βασικές εσωτερικές μου διαδικασίες.
Μαζί με τις προηγούμενες εμπειρίες άνοιξε ένας ολόκληρος κόσμος σπουδής και μάθησης με χειροπιαστά αποτελέσματα. Μπορούσα πλέον να ασκούμαι σε μια επιστήμη και σε μια τέχνη μέσα και έξω από τον επίσημο τόπο των εργασιών.
Ανακάλυψα πως ο Τόπος της μάθησης και των ανακαλύψεων είναι ανεξάρτητος από ευνοϊκές ή ιδανικές συνθήκες. Ουσιαστικά ο πραγματικός τόπος μάθησης και εξέλιξης εκμεταλλεύεται και αξιοποιεί τις αντιξοότητες, ενώ βρίσκεται πάντα και παντού, εκεί όπου βρίσκομαι εγώ. Ή εγώ και κάποιος άλλος. Αλλά και μόνος μου όταν είμαι μπορώ να μαθαίνω ανακαλύπτοντας καινούργια πράγματα για τον ανθρώπο και την φύση του μέσα από τις διαφορές που οδηγούν στις συγκρούσεις μέσα από την παρατήρηση και την γνώση της δικής μου φύσης σε διαφορετικές θέσεις. Ανακάλυψα μια αντιστοιχία ανάμεσα στις εσωτερικές συγκρούσεις και στις εξωτερικές και μια αντιστοιχία ανάμεσα στην εσωτερική αρμονία και στην εξωτερική.
Οι εξωτερικές συγκρούσεις συσχετίζονται με εσωτερικευμένες απόψεις, πεποιθήσεις που έχουν υιοθετηθεί μέσα από εντυπώσεις και την επανάληψη. Είναι μια διαδικασία που μοιάζει πολύ με τα κομπιούτερ και τον προγραμματισμό που σπούδασα στο εξωτερικό, στη Δρέσδη και στο Βερολίνο. Όταν αλλάζει ο προγραμματισμός αλλάζει η επαφή, η επικοινωνία, η σύνδεση, η σχέση με τον άλλο και όταν αλλάζουν οι σχέσεις που μας συνδέουν με άλλους αλλάζει όλη η ζωή. Στον άνθρωπο ο κύριος προγραμματισμός είναι η επανάληψη, η καθημερινότητα, η συνήθεια. Οποίες κι αν είναι οι αρχικές συνθήκες ο προγραμματισμός μπορεί να οδηγήσει σε στοχευμένα αποτελέσματα.


Για μένα ήταν ξαφνικά σαν να έχω βρει τον μίτο της Αριάδνης και την Αριάδνη μέσα μου. Άρχισα να κοιτάζω όλους τους μεγάλους μύθους με ενθουσιασμό.
Ολόκληρη η ζωή μου εκδήλωνε πλέον μια μυθαγωγική-μυσταγωγική σχέση με κάτι πολύ βαθύτερο μέσα μου. Με το να γίνεται αντιληπτή αυτή η διάσταση ανάμεσα στο μέσα και στο έξω, με το να εκδηλώνεται το ανέκφραστο αλλά οικείο κομμάτι μέσα μου άρχισε να ελευθερώνεται και ένα άγνωστο κομμάτι. Έτσι άλλαξε και η σχέση μου με το διαφορετικό και το άγνωστο εν γένει. Αντιξοότητες, συγκρούσεις και διαφορές άλλαξαν χαρακτήρα. Βασικά άλλαξαν πρόσημο.


Πως το είπε ο Δάσκαλος; "Δεν υπάρχει αϊκίντο. Αϊκίντο είσαι εσύ."


Δεν υπάρχει πόλεμος, ο πόλεμος είσαι εσύ.

Καλωσήρθατε στην Ελλάδα!

Σήμερα σε μια συζήτηση μου λέει ο  φίλος μου σχετικά: 

- Αυτοί που φρενάρουν κάθε αντίδραση έχουν ως κίνητρο το χρήμα ή την εξουσία, με οποιονδήποτε τρόπο.

Δεύτερον το σύστημα όλο είναι στελεχομένο από τέτοιους.

Και τρίτον λειτουργούν με την λογική, ο σώζων εαυτόν σωθείτω, και να ζήσω εγώ και ας πεθάνουν όλοι οι άλλοι.

Όπως βλέπεις έχουν αρχίσει και ανοίγουν κάποια στόματα της διανόησης του τόπου, το θέμα όμως είναι ότι το σύστημα έχει θάψει ό,τι σπουδαίο και ικανό υπήρχε και έχει μπαζώσει με σκουπίδια τα μυαλά του κόσμου.

Το πρώτο μέσα από την "παιδεία" και το δεύτερο μέσω της τηλεόρασης και των social media...

Δεν αφήνουν να πέσει κάτω ούτε σπυρί να ανθίσει...

Δεν πειράζει, λέω εγώ. Ίσα ίσα που αυτό ενεργοποιεί την μέγιστη όλων των δυνάμεων στο σύμπαν, την περίφημη Ανάγκη, η οποία και θεούς και  δαίμονες πείθει. Η Ανάγκη λοιπόν θα οδηγήσει την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων,  με τον τρόπο που λειτουργεί η χιονοστιβάδα ή η πυρίτιδα ή η αλυσιδωτή αντίδραση. 

Κάθε άνθρωπος όπως καταλαβαίνεις, είμαι σίγουρος, γενικά, μαστορικά, δεν μπορεί να διορθώσει σε χρόνους εντυπωσιασμού κάτι που δεν γνωρίζει, κάτι που δεν έμαθε με κάποιον τρόπο. Ευτυχώς η κοινωνική επιτυχία βασίζεται σε ρουτίνες, σε αυτοματισμούς και σε μηχανισμούς που κινούνται γρήγορα, πιο γρήγορα από τον ανταγωνισμό. Αυτό κάνει να προχωρούν ή να προοδεύουν, όπως θέλουν να πιστεύουν οι ίδιοι, άνθρωποι ενός συγκεκριμένου τύπου. 'Εύστροφοι', 'ταχύνοες', αδίστακτοι, ανήσυχοι, ταχύρυθμοι και γενικά 'ανήθικοι' ως προς τις αξίες της "πλέμπας". Αυτός ο τύπος ανθρώπου αγνοεί ή αρνείται ή απορρίπτει το συναίσθημα εξ ολοκλήρου. Σωστά; Έλα μου όμως που το συναίσθημα πέρα από το petit bourgeois, και το petit peuple, πέρα από τον συναισθηματισμό των λαϊκών ασμάτων και του ρεμπέτικου είναι και η γλώσσα του σώματος. Και του ασυνείδητου. Και πίσω από τα προγράμματα ελέγχου και επιβίωσης της βασικής ανθρώπινης, βιολογικής μορφής -προκαταλήψεις, δόγματα, εικασίες, ιδεαλισμοί, ιδεολογίες, ιδεοληψίες, για ευχάριστες ή δυσάρεστες ψευδαισθήσεις κι αυταπάτες...-, βρίσκεται το σύμπαν. Ένθεν της ύλης, μέσα στα πλαίσια της αντίληψης των βασικών αισθήσεων, μέσα σε οποιοδήποτε γνωστικό πλαίσιο ή στα κουτάκια που λέει ο λαός αυτό δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό. Όμως η ήρεμη, απελευθερωμένη από τον εγωισμό και τα πάθη αντίληψη αγγίζει τη κβαντική. Κι ο άνθρωπος είναι κατασκευασμένος από μια ενέργεια που ρέει διαρκώς μέσα του και τον κρατάει στη ζωή. Κυλάει μέσα του αυτό που παλιά το ονομάζαμε θείο, θεϊκό, ουράνιο. Τα πάντα, το σύμπαν αυτορυθμίζεται από αυτή την ενιαία αρχή. Οπότε και όλα τα πράγματα με ρυθμούς που δεν αντιλαμβανόμαστε εύκολα εμείς οι παγιδευμένοι στα κουτάκια και τα γρανάζια του νου. Κατέληξα πως η πραγματικότητα  αυτοποιείται για την ύπαρξη ζωής και για την εξέλιξη. Κι ο άνθρωπος μπορεί πλέον να εισέλθει σε αυτή τη διάσταση, μέσα από ουσιαστική Αυτογνωσία ενεργοποιείται και η πέραν του δράματος και της τραγωδίας ευεργετική Αυτοποίηση. Όλες οι στατιστικές και τα δεδομένα, τα σενάρια τρόμου χάνουν την δύναμή τους μπροστά στο αδιανόητο και το άγνωστο που κρατάει το σύμπαν ζωντανό δισεκατομμύρια χρόνια πριν από τον ελάχιστο άνθρωπο που λέει "L'État, c'est moi!".

Ο άνθρωπος αναπτύσσεται μέσα από το ταξίδι της προσπάθειας, ποτέ πριν

«Ο άνθρωπος βελτιώνεται με το θάρρος του καθώς ακολουθεί το δρόμο του. Αν περιμένει να βελτιωθεί προτού πάρει μια απόφαση, δεν θα προχωρήσει ποτέ».

Επειδή ο άνθρωπος βελτιώνεται με στοιχεία από το άγνωστο. Είναι σαν να έχει θρεπτικά συστατικά το άγνωστο. Το άγνωστο είναι εκεί που δεν έχεις πατήσει ποτέ πριν. Γιαυτό λέμε πολύ σοφά πως ο άνθρωπος  αναπτύσσεται. "Ανά" προς τα πάνω δηλαδή. Το άλλο του συνθετικό στην ανάπτυξή του είναι η πτυχή. Ο άνθρωπος έχει πολλές πτυχές, πιέτες δηλαδή, που καλύπτονται μέσα στα τωρινά του όρια. Τα όριά του είναι το γνωστό. Τα ίδια και τα ίδια. Αυτή η επανάληψη λειτουργεί σαν μια κεντρομόλος δύναμη που κρατάει τον άνθρωπο συμπαγή. Όπως η βαρύτητα της γης δεν αφήνει το μήλο να ανέβει προς τα πάνω. Το φύλλο. Τη βροχή. Το πουλί που θα κουραστεί να πετάει. Τον άνθρωπο που δεν έχει λόγο να πάει παραέξω. Αλλά και το βρέφος. Όλα τα μαζεύει η γη μέσα της και τα καταπίνει όταν πάψουν να έχουν λόγο ύπαρξης. Το βρέφος όμως θέλει να ζήσει και καταλαβαίνει ενστικτωδώς πως πρέπει πρώτα να αντισταθεί σε αυτό που το τραβάει προς τα κάτω. Τελικά από αυτό αντλεί ενέργεια, δυναμώνει, ενεργοποιείται και ξεδιπλώνει τις πτυχές του, τη μια μετα την άλλη. Τα ενδιαφέροντα, τις επιθυμίες, τα όνειρα, τα ταλέντα αλλά και τις δυσκολίες, τις ανάγκες και τα προβλήματά του. Έτσι αναπτύσσεται ο άνθρωπος. Που θα πει μεγαλώνει. Όταν σταματήσει ο άνθρωπος για οποιονδήποτε λόγο να αναπτύσσεται, σε οποιαδήποτε ηλικία και περίσταση, τότε μαραίνεται και πέφτει στη γη. Που τον αγκαλιάζει και τον καταβροχθίζει. Το ανάποδο του "ανά" είναι το "κατά". Όπως λέμε καταπίνω. Καταλήγω. Καταστροφή. Κατηφόρα. Ο σκοπός του ανθρώπου μοιάζει με μια όμορφη, ανηφορική περιπέτεια. Περιπέτεια θα πει συνάντηση με το άγνωστο. Το άγνωστο έχει τα θρεπτικά συστατικά για να αναπτυχθεί ο άνθρωπος.

Η ύστατη ειρήνη της Παντοπίας

Η Αρχή της Ειρήνης είναι συναφής με την ειλικρινή επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους, όπου ο καθένας μπορεί να μιλήσει με απόλυτη ειλικρίνεια στον άλλον.

Για να υπάρχει ειλικρινής επικοινωνία, οι άνθρωποι θα πρέπει να φτάσουν σε επίπεδα σωματοψυχικής ενέργειας που θα τους επιτρέπουν να αντιληφθούν όσα κρύβουν σε όλη τους τη ζωή και όσα παραποιούν ή διαστρεβλώνουν σκόπιμα. Με τα οποία δυσκολεύουν την ζωή τους και την ζωή όλων γύρω τους που επιδιώκουν ανιδιοτελή επαφή. 

Όταν αντιστρέψεις ή αναιρέσεις αυτά τα μοτίβα ανθυγιεινά βολικής παραποίησης και διαστρέβλωσης για να μην νιώθεις τον πόνο και την θλίψη μιας ζωής χωρίς νοημα, τότε θα ανακτήσεις τον φυσικό τρόπο της παιδικής αντίληψης χωρίς φίλτρα και παρεμβολές. Αυτή είναι η ζωντανή αλήθεια και όχι το παρασκευασμένο περιεχόμενο της συσκευασίας με την ετικέτα "αλήθεια", που διακομίζουν οι βιομηχανίες αλήθειας στα δίκτυα μαζικοποίησης. 

Όταν είσαι έτοιμη να δώσεις στον εαυτό σου την εξουσιοδότηση να το κάνεις αυτό, αφού πρώτα όλα τα άσχημα πράγματα που φοβάσαι καταλαγιάσουν, καταρχάς θα διευκολύνεις τη ζωή σου, θα εξοικονομήσεις όλη αυτή την δεσμευμένη ενέργεια και θα αποκομήσεις την συσσωρευμένη γνώση από την συνειδητοποίηση των προκατασκευασμένων ψυχοτρόπων μοτίβων σκέψης και συναισθήματος. Αυτά είναι τα μοτίβα που συνθέτουν κάθε εικονική πραγματικότητα που χωρίζει σήμερα και ανά τις περιόδους της ιστορίας τους ανθρώπους σε αντίπαλες ομάδες ιδεοληπτικών συμφερόντων. Αποκαλύπτοντας το εκάστοτε υποκείμενο σύστημα από εικασίες και προκαταλήψεις που διαμορφώνουν κάθε τοπικό κοινωνικό πλαίσιο, υπνωτικού ιδεαλισμού που κάνει τους ανθρώπους περήφανους, εύθικτους, καχύποπτους και ευέξαπτους.

Όταν θα είσαι έτοιμος να εξουσιοδοτήσεις τον εαυτό σου να απελευθερωθεί από τις πάγιες αντιλήψεις, θα αποκτήσεις για πρώτη φορά πρόσβαση στον προφανή κοσμικό ιστό και σε ένα πλέγμα ασύλληπτης ενέργειας κι εναλλακτικών τρόπων υγιούς ζωής. Αυτός είναι ο συμπαντικός αδιανόητα προφανής υπερνούς που έχει επιτρέψει στην ανθρώπινη συνείδηση να υπάρχει, στην ατομική πρόθεση και σε κάθε επιθυμία για προσέγγιση στα προσωπικά όνειρα και στα συλλογικά οράματα των ανθρώπων. Είναι αδύνατο να ξεπεράσουμε το πανταχού παρόν πλέγμα συνοχής και ολιστικής αντίληψης με οποιαδήποτε ηλεκτρονικά γκάτζετ μέσω της εμπειρίας του ανταγωνισμού και του πνεύματος της κερδοφορίας. 

Αφού δεις σε λίγο τι είναι ικανή να κάνει αυτή η τεχνητή νοημοσύνη αναλογίσου για μια στιγμή τι είναι σε θέση να διαμορφώνει το Σύμπαν, ώστε να φτάσεις στο σημείο να μπορείς να θέτεις το συμπαντικό πλέγμα ζωτικής ενέργειας και υπερβατικής αντίληψης στην υπηρεσία των αναγκών και των επιθυμιών σου.

Ω, τί συναρπαστική εποχή έρχεται!

Απλά σταμάτα να κρύβεσαι και να λες ψέματα στον εαυτό σου και στους άλλους. Αντάλλαζε την προοπτική της αντίληψής σου ειλικρινά και ισότιμα με αυτές των άλλων που είναι διατεθειμένοι να κάνουν το ίδιο. Θα σε βοηθήσει να ξεπεράσεις τις ψευδαισθήσεις και αυταπάτες σου για την πραγματικότητα. Τόλμησε να ατενίσεις πέρα από τα δεδομένα μοτίβα σκέψης χωρίς να υποπέσεις στη παγίδα των unisex, one-size-fits-all μοντέλων. Συνέχισε να πειραματίζεσαι χαρούμενα με τη αντίληψή σου και βιώσε τη μαγεία της μεταμόρφωσης. Υπάρχει άπλετος χώρος για την ελευθερία της αυτοποιητικής αυτογνωσίας του καθένα που εκφράζει αυτό που αντιλαμβάνεται. Και για την χαρά της αλληλεπίδρασης από τον τοποθεσία της εξέλιξης του καθένα μας. Κατέστησε το σώμα σου Ναό της εκστατικής χαράς του Πνεύματος της Ακεραιότητας. 

Αυτό θα πει Παντοπία.

Το Ταξίδι της Επιστροφής

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ 

Πριν 6 χρόνια σαν σήμερα άρχισα να αποχαιρετώ επίσημα το Βερολίνο που με φιλοξένησε και με συγκέντρωσε για 27 από τα 30 χρόνια ενός ηρωικού ταξιδιού αυτογνωσίας και αυτοποίησης.

Το έκανα διότι συνειδητοποίησα πως για συνεχίσει το ταξίδι πρέπει να πας μπροστά, πρέπει να αφήσεις το άλλοτε πολύτιμο πίσω σου. Πρέπει κάποια σκοινιά να κόψεις, κάποιες γέφυρες να διαβείς, και να αφήσεις πίσω σου αυτό που σε έκανε να νιώθεις ασφαλής, ή βολικά, ή σου ήταν οικείο, σου έδωσε τις περιπέτειες για γνώση και διαύγεια. 

Δεν σου είναι πλέον ούτε ευχάριστο ούτε δυσάρεστο, ούτε ζεστό ούτε κρύο, μα χλιαρό. Δεν σε γεμίζει. Δεν έχει πια άλλο νόημα να σου δώσει. Όλο το νόημα που σου έδωσε ήταν να πάψεις να ψάχνεις το νόημα γύρω σου, θα το βρίσκεις μέσα σου. Χαρακτηριστικό σε κείνη την φάση της ζωής είναι ότι περιμένεις θεία σωτηρία, καθοδήγηση, θεία παρέμβαση. Όλα τα κίνητρα για τα συνήθη παιχνίδια έχουν εξαντληθεί. Αν το παραδεχτείς στον εαυτό σου η σωτηρία αυτή έρχεται. Είναι τελικά ένας αγγελιοφόρος που σου λέει, μάζευε το δισάκι σου πάλι και προχώρα στη Γη της Επαγγελίας.

Σαν σήμερα πήγα λοιπόν στο Ρολόι του Κόσμου (Weltuhr), που έχει όλες τις ζώνες και δείχνει την ώρα σε όλες τις πρωτεύουσες του κόσμου. Εκεί που συναντούσα τους καλούς μου φίλους. Ένα καλό σημείο για να συνεχίσει κάνεις το ταξίδι που καταλήγει εκεί που άρχισε για να δεις τα πάντα με τα δικά σου μάτια. Για να προχωρήσεις μπροστά τη στιγμή που έχεις δεθεί με συνήθειες και χούγια, μόνο με το όραμα μπορείς να το κάνεις. Αφήνεις πίσω σου την ταύτιση με μνήμες, συνήθειες, κόμπλεξ και σχέσεις με άλλους ανθρώπους που κάνουν το ίδιο και ξεκινάς βήμα βήμα να πας εκεί που σου υπαγορεύει το προσωπικό σου όραμα. Αυτό το "εκεί" όμως, που ακούγεται σαν τόπος και έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός τόπου, δεν είναι πια ένας γεωγραφικός ή φυσικός τόπος, είναι ο τόπος όπου μπορείς να είσαι ένα άτομο που συνάντησε τον πραγματικό Εαυτό του, συνήθισε το σοκ, τον αποδέχεται φυσικά με όλη την φοβερή ενέργεια που συνοδεύει κάθε πραγματικότητα που ο νους τρομάζει να αντικρίσει επειδή δεν μπορεί να ελέγξει. Και φτιάχνει έναν χαρακτήρα και μια προσωπικότητα με ρευστή νοοτροπία που μπορεί να διαχειριστεί τα κουτάκια διότι δεν ταυτίζεται πια με το συμπαγές και άκαμπτο πρόγραμμα διαχείρισης του τρόμου της επιβίωσης. 

Αυτός ο τόπος είναι η δικιά σου πατρίδα που υπάρχει στον κόσμο που μεταμορφώθηκε μέσα σου, με δικιά σου ευθύνη, σε Παντοπία. Μόνο στον τόπο σου συναντάει η Αρετή την Ελευθερία.