Jalan-jalan, προς την Παντοπία

"Εφαρμόζω για την επιτυχία μου τη στρατηγική της δημιουργίας φίλων και ιδιαίτερα τη μετουσίωση της αντιπαλότητας σε καθημερινή βάση. Δεν βλέπω την Πολεμική Τέχνη ως ένα ματς μηδενικού αθροίσματος, όπου η μία πλευρά πρέπει να χάνει, με φθορές, πόνο και βλάβη για να κερδίζει η άλλη. Κάθε μέρα είναι μια σημαντική ευκαιρία να λαμβάνει σάρκα και οστά η αρχή του να βγαίνουμε μαζί πετυχημένοι. Jalan-jalan!

Είχαμε τις διαφωνίες μας χθες και θα τις έχουμε και σήμερα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να βρει τον τόπο του ο καθένας. Υπάρχουν πολλά θέματα στα οποία μπορούμε να επιτυγχάνουμε διαρκώς συνεργία. Εύχομαι η σκέψη αυτή να συμβάλει στο άνοιγμα ενός νέου τόπου για τις αυθεντικές ιδιότητες κάθε ανθρώπου με συνέπεια την παντοπία για την ανθρωπότητα."

A general theory of human relationships

I recently watched two famous experts on the functioning of the mind in conversation. One is developing a comprehensive theory of relationships based on data we have from behavioral biology. The other listens carefully. One knows what the other is able to understand without the gravy train and lots of words. It's the bit that's billable. Human nature. Sooner or later everyone is faced with the effects and consequences of human nature. Here Robert Sapolsky, American neuroendocrinologist, professor of biology, neuroscience, and neurosurgery at Stanford University, researcher and author, begins to describe to Jordan Peterson, Canadian psychology professor, clinical psychologist, YouTuber and author of three books, a relationship game like a behavioral game. No one other than the two of them knows what's really going on between them, no one else witnesses the reality of the relationship between the two. You can, Sapolsky says, start a game with cooperation or you can stab the other person. It proves that if the rounds continue you will eventually stab each other, so the perfectly reasonable one either stabs the other directly or refuses to play games with the other...
The common man cannot maintain cooperation without deception, ramming or dependence. At best we can say that one teaches the other his weaknesses. But when all the lessons are completed for one, what remains?
Look for it, study it, find it!

The thesis here is that there is no real cooperation until both have completed the lessons of self-knowledge. Especially, after those around them have taken all their lessons and they themselves survive any 'interception'. After the illusions and delusions that manifest in love are dispelled.
Why can't love manifest before? Except excitement and disappointment. Addiction and compulsion. Because love is the self-revolution of self-knowledge. The quantum leap of human evolution. Via dolorosa, crucifixion and resurrection.

Ο άνθρωπος αναπτύσσεται μέσα από το ταξίδι της προσπάθειας, ποτέ πριν

«Ο άνθρωπος βελτιώνεται με το θάρρος του καθώς ακολουθεί το δρόμο του. Αν περιμένει να βελτιωθεί προτού πάρει μια απόφαση, δεν θα προχωρήσει ποτέ».

Επειδή ο άνθρωπος βελτιώνεται με στοιχεία από το άγνωστο. Είναι σαν να έχει θρεπτικά συστατικά το άγνωστο. Το άγνωστο είναι εκεί που δεν έχεις πατήσει ποτέ πριν. Γιαυτό λέμε πολύ σοφά πως ο άνθρωπος  αναπτύσσεται. "Ανά" προς τα πάνω δηλαδή. Το άλλο του συνθετικό στην ανάπτυξή του είναι η πτυχή. Ο άνθρωπος έχει πολλές πτυχές, πιέτες δηλαδή, που καλύπτονται μέσα στα τωρινά του όρια. Τα όριά του είναι το γνωστό. Τα ίδια και τα ίδια. Αυτή η επανάληψη λειτουργεί σαν μια κεντρομόλος δύναμη που κρατάει τον άνθρωπο συμπαγή. Όπως η βαρύτητα της γης δεν αφήνει το μήλο να ανέβει προς τα πάνω. Το φύλλο. Τη βροχή. Το πουλί που θα κουραστεί να πετάει. Τον άνθρωπο που δεν έχει λόγο να πάει παραέξω. Αλλά και το βρέφος. Όλα τα μαζεύει η γη μέσα της και τα καταπίνει όταν πάψουν να έχουν λόγο ύπαρξης. Το βρέφος όμως θέλει να ζήσει και καταλαβαίνει ενστικτωδώς πως πρέπει πρώτα να αντισταθεί σε αυτό που το τραβάει προς τα κάτω. Τελικά από αυτό αντλεί ενέργεια, δυναμώνει, ενεργοποιείται και ξεδιπλώνει τις πτυχές του, τη μια μετα την άλλη. Τα ενδιαφέροντα, τις επιθυμίες, τα όνειρα, τα ταλέντα αλλά και τις δυσκολίες, τις ανάγκες και τα προβλήματά του. Έτσι αναπτύσσεται ο άνθρωπος. Που θα πει μεγαλώνει. Όταν σταματήσει ο άνθρωπος για οποιονδήποτε λόγο να αναπτύσσεται, σε οποιαδήποτε ηλικία και περίσταση, τότε μαραίνεται και πέφτει στη γη. Που τον αγκαλιάζει και τον καταβροχθίζει. Το ανάποδο του "ανά" είναι το "κατά". Όπως λέμε καταπίνω. Καταλήγω. Καταστροφή. Κατηφόρα. Ο σκοπός του ανθρώπου μοιάζει με μια όμορφη, ανηφορική περιπέτεια. Περιπέτεια θα πει συνάντηση με το άγνωστο. Το άγνωστο έχει τα θρεπτικά συστατικά για να αναπτυχθεί ο άνθρωπος.

reverse-engineering

It is inevitable that the description of the world fit Pantopia because of the way any carefully examined life will conclude its premises.

Η ύστατη ειρήνη της Παντοπίας

Η Αρχή της Ειρήνης είναι συναφής με την ειλικρινή επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους, όπου ο καθένας μπορεί να μιλήσει με απόλυτη ειλικρίνεια στον άλλον.

Για να υπάρχει ειλικρινής επικοινωνία, οι άνθρωποι θα πρέπει να φτάσουν σε επίπεδα σωματοψυχικής ενέργειας που θα τους επιτρέπουν να αντιληφθούν όσα κρύβουν σε όλη τους τη ζωή και όσα παραποιούν ή διαστρεβλώνουν σκόπιμα. Με τα οποία δυσκολεύουν την ζωή τους και την ζωή όλων γύρω τους που επιδιώκουν ανιδιοτελή επαφή. 

Όταν αντιστρέψεις ή αναιρέσεις αυτά τα μοτίβα ανθυγιεινά βολικής παραποίησης και διαστρέβλωσης για να μην νιώθεις τον πόνο και την θλίψη μιας ζωής χωρίς νοημα, τότε θα ανακτήσεις τον φυσικό τρόπο της παιδικής αντίληψης χωρίς φίλτρα και παρεμβολές. Αυτή είναι η ζωντανή αλήθεια και όχι το παρασκευασμένο περιεχόμενο της συσκευασίας με την ετικέτα "αλήθεια", που διακομίζουν οι βιομηχανίες αλήθειας στα δίκτυα μαζικοποίησης. 

Όταν είσαι έτοιμη να δώσεις στον εαυτό σου την εξουσιοδότηση να το κάνεις αυτό, αφού πρώτα όλα τα άσχημα πράγματα που φοβάσαι καταλαγιάσουν, καταρχάς θα διευκολύνεις τη ζωή σου, θα εξοικονομήσεις όλη αυτή την δεσμευμένη ενέργεια και θα αποκομήσεις την συσσωρευμένη γνώση από την συνειδητοποίηση των προκατασκευασμένων ψυχοτρόπων μοτίβων σκέψης και συναισθήματος. Αυτά είναι τα μοτίβα που συνθέτουν κάθε εικονική πραγματικότητα που χωρίζει σήμερα και ανά τις περιόδους της ιστορίας τους ανθρώπους σε αντίπαλες ομάδες ιδεοληπτικών συμφερόντων. Αποκαλύπτοντας το εκάστοτε υποκείμενο σύστημα από εικασίες και προκαταλήψεις που διαμορφώνουν κάθε τοπικό κοινωνικό πλαίσιο, υπνωτικού ιδεαλισμού που κάνει τους ανθρώπους περήφανους, εύθικτους, καχύποπτους και ευέξαπτους.

Όταν θα είσαι έτοιμος να εξουσιοδοτήσεις τον εαυτό σου να απελευθερωθεί από τις πάγιες αντιλήψεις, θα αποκτήσεις για πρώτη φορά πρόσβαση στον προφανή κοσμικό ιστό και σε ένα πλέγμα ασύλληπτης ενέργειας κι εναλλακτικών τρόπων υγιούς ζωής. Αυτός είναι ο συμπαντικός αδιανόητα προφανής υπερνούς που έχει επιτρέψει στην ανθρώπινη συνείδηση να υπάρχει, στην ατομική πρόθεση και σε κάθε επιθυμία για προσέγγιση στα προσωπικά όνειρα και στα συλλογικά οράματα των ανθρώπων. Είναι αδύνατο να ξεπεράσουμε το πανταχού παρόν πλέγμα συνοχής και ολιστικής αντίληψης με οποιαδήποτε ηλεκτρονικά γκάτζετ μέσω της εμπειρίας του ανταγωνισμού και του πνεύματος της κερδοφορίας. 

Αφού δεις σε λίγο τι είναι ικανή να κάνει αυτή η τεχνητή νοημοσύνη αναλογίσου για μια στιγμή τι είναι σε θέση να διαμορφώνει το Σύμπαν, ώστε να φτάσεις στο σημείο να μπορείς να θέτεις το συμπαντικό πλέγμα ζωτικής ενέργειας και υπερβατικής αντίληψης στην υπηρεσία των αναγκών και των επιθυμιών σου.

Ω, τί συναρπαστική εποχή έρχεται!

Απλά σταμάτα να κρύβεσαι και να λες ψέματα στον εαυτό σου και στους άλλους. Αντάλλαζε την προοπτική της αντίληψής σου ειλικρινά και ισότιμα με αυτές των άλλων που είναι διατεθειμένοι να κάνουν το ίδιο. Θα σε βοηθήσει να ξεπεράσεις τις ψευδαισθήσεις και αυταπάτες σου για την πραγματικότητα. Τόλμησε να ατενίσεις πέρα από τα δεδομένα μοτίβα σκέψης χωρίς να υποπέσεις στη παγίδα των unisex, one-size-fits-all μοντέλων. Συνέχισε να πειραματίζεσαι χαρούμενα με τη αντίληψή σου και βιώσε τη μαγεία της μεταμόρφωσης. Υπάρχει άπλετος χώρος για την ελευθερία της αυτοποιητικής αυτογνωσίας του καθένα που εκφράζει αυτό που αντιλαμβάνεται. Και για την χαρά της αλληλεπίδρασης από τον τοποθεσία της εξέλιξης του καθένα μας. Κατέστησε το σώμα σου Ναό της εκστατικής χαράς του Πνεύματος της Ακεραιότητας. 

Αυτό θα πει Παντοπία.

Επανίδρυση

Κάθε οργανισμός ή οργάνωση, κάθε κράτος και κάθε κοινωνία για να δουλεύει καλά πρέπει να είναι οργανωμένη σωστά. Ο καθένας όπως σε κάθε οικογένεια πρέπει προστατεύεται και να εποπτεύεται από ένα άτομο που είναι αξιόπιστο και έχει υψηλά πρότυπα.

Χωρίς ισχυρή εποπτεία, υπάρχει η πιθανότητα ανεπαρκούς ποιοτικού ελέγχου, ανεπαρκούς εκπαίδευσης και ανεπαρκούς εκτίμησης της αξίας της εξαιρετικής εργασίας και συνεισφοράς του καθενός σε κάθε τομέα και πτυχή της οργάνωσης ή της κοινωνίας. Ποτέ μην εμπιστεύεστε τους ανθρώπους που δεν είναι υπόλογοι σε απόλυτη διαφάνεια ότι θα κάνουν καλά τη δουλειά τους.

Γι αυτό και η έννοια της πετυχημένης οικογένειας, μιας οργάνωσης ή της υγιούς κοινωνίας ξεκινάει με τουλάχιστον ένα άτομο ή ένα αρμονικό ζευγάρι, τον ιδρυτή της, που ήδη πληρεί τα παραπάνω αυστηρά κριτήρια, που εισάγει τις αρχές, τις αξίες και τα πολιτιστικά πρότυπα του βίου που διάγει -ως Θησέας ή Καποδίστριας- και σιγά-σιγά προσπαθεί να μεταδώσει ή να μεταλαμπαδιάσει το φως της συνείδησης σε κάθε όργανο, κάθε μέλος ή κάθε πολίτη μέσα από θεσμούς που σταδιακά και βαθμιαία αφυπνίζουν τον έναν μετά τον άλλο όλα τα κύτταρα. Στην αρχή τα πράγματα όμως είναι πολύ δύσκολα. Γιατί η ίδρυση ή επανίδρυση κράτους είναι ένας αγώνας, μοιάζει με μια σειρά μαχών για να μπει το καλό, το φως, η αλήθεια στα τσιμεντένια ή πέτρινα οχυρά όπου οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να ζουν στο σκοτάδι. Και αυτοί οι άνθρωποι είναι ευαίσθητοι στο φως. 

My D-Day

In my life for complex personal reasons quiet honestly I couldn't fit in my life. Not at school, not at home, not in the world around me. So, from an early age I had to make up my mind, if I was going to fit in an chop myself or try to find a way or rather a way of ways to introduce myself or even introduce my way of living and have people accepting me the way I am. But first I had to discover who, how, why, what I really am and then decide what exactly I'm gong to do about it. It took many decades, 3 decades I even spent away from home, from my country, my people, my childhood memorized customs, places, friends, sounds, smells, ... impressions reinforcement.
Until I found my way of dealing with things and being ok with myself. Then I came back home to test the results of my transformation in dealing with what was hurting me so much that I didn't feel like living my life but rather living in reality show of endless episodes mostly written, directed, and put into scene by other voices, without ever getting to meet the source.

So only when I return home or when I went home as I prefer to call it cause I was not the same person who left this unnatural environment, this cultural landscape, this reality bubble, this life in a glass bowl deprived from meaning, I started realising what exactly had happened to me and what is the difference between my authentic self and my well trained self among all these professional cultural actors. The funny thing is that in Greek the art of acting is called hypocritisy, just a syllable away from hypocrisy. So it's not too far-fetched to call the people, stuck in there cultural bubble for thousands of years without being able to even prove its practicality in real life any more as an effective and efficient educational system for the real world, hypocrites.
Becoming aware and conscious of these facts made me want to conceptualize me observations and experiences. I found that my system is the triangulation of the lifetime thought, the philosophies of three distinct people. Elio d'Anna, Ray Dalio and John Demartini. So I could go on calling it My D-Day, the operation to end the cultural world war on my psyche.

Trust your transformational path, when honestly expressing yourself!

Η ικανοποίηση της δια βίου ανάπτυξης κι εξέλιξης του κόσμου

Σκέψου αυτό. Πόσοι άνθρωποι σε αυτή τη χώρα αλλά και σε όλο τον πλανήτη που δεν είναι καλά και θέλουν να φτιάξουν το σώμα τους, ή ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή από αυτή της οικογένειάς τους και των ανθρώπων του περιβάλλοντος, με άλλα λόγια ονειρεύονται οτιδήποτε ξεπερνάει αυτό που έχουν μάθει από παιδιά και βλέπουν γύρω τους είναι διατεθειμένοι να ξυπνούν κάθε μέρα και να πηγαίνουν στο γυμναστήριο, σε μια σχολή ή την πρωινή διαδρομή με τα πόδια για φυσική κατάσταση και να υποβάλλουν τον εαυτό τους στη συνεχή αντιξοότητα κόντρα στη συνήθεια και στις ανέσεις με συνέπεια χωρίς άμεσα αποτελέσματα;

Θα έλεγα ότι μάλλον λιγότερο από το 5% των ανθρώπων είναι πρόθυμοι να το κάνουν αυτό. Βλέπεις, η αλήθεια είναι ότι όταν ξεκινάς να αθλείσαι ή πηγαίνεις κάπου για να μάθεις κάτι σημαντικό για σένα, για να επισκευάσεις το σώμα σου ή την διάθεσή σου με χορό, είτε πηγαίνεις το πρωί, είτε πηγαίνεις το απόγευμα, δεν πρόκειται να δεις άμεσα αποτελέσματα. 

Και έτσι αυτό που κάνει η γυμναστική, η γιόγκα ο χορός, το τραγούδι είναι ότι στη πραγματικότητα σε μαθαίνει την ήρεμη ικανοποίηση της μακροπρόθεσμης ανάπτυξης και της αργής εξέλιξης σε αντίθεση με την παρορμητική εκτόνωση της άμεσης ικανοποίησης των ανέσεων και των απολαύσεων.

WE DON'T LIVE IN A 4TH DIMENSIONAL WORLD

You have never met someone nowhere. You have met someone at a place. You have met someone at a time. The place needs x and y, if it's in the fields, in the desert, in the sea or any other 2 dimensional plane. But if there are buildings, you need the exact time, the 2 dimensional address, and the floor to shake hands with someone or to give a hug to someone and a present for their birthday. 

That means we live in a 4 dimensional world. 

But is that true? 

Not completely true. If you meet someone at that right place in the right time, you've only found his and her body. For example, you can't meet with a dead body. You could only meet a person, if you are on time and if you are yourselves. 

How many more dimensions takes to meet someone really? 

Well, how many dimensions does it take to create a reality? 

Only when you coexist with a person in the same full sense reality, not just the physical reality, you are going to meet with that person and do something together that makes sense. 

Honestly expressing yourself in every time and place. 

Unless you do that you'll not get the chance to meet someone who does the same, so that what you do makes sense.

Αρχές, μοτίβα, πατρόν

Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που πρέπει να τα πούμε και να τα ξαναπούμε, να τα λέμε και να τα ξαναλέμε, για να τα ακούμε -ή να τα ακούν αυτοί που πρέπει- και να τα ξανακούμε μέχρι να γίνει μέσα μας το κλικ. Η πραγματική γνώση δεν είναι πληροφορίες, ή εγκυκλοπαιδικές γνώσεις. Αυτές υπάρχουν στις εγκυκλοπαίδειες, στα λεξικά, στο ίντερνετ. Και όποιος θέλει να τα ψάξει θα τα βρει. Μεθαύριο στη κοινωνία όποιος ξέρει τέτοια πράγματα θα είναι κυριολεκτικά άχρηστος. Και θα νιώθει άσχημα μέχρι να του βρουν οι άλλοι τι να κάνει ή μέχρι να ανακαλύψει και να μάθει να κάνει κάτι πιο ανθρώπινο. Την δουλειά αυτή την κάνει ήδη καλύτερα το ίντερνετ. Το επόμενο επίπεδο οργάνωσης του ανθρώπινου μυαλού είναι να ξέρεις να κάνεις πράγματα. Πως γίνεται κάτι; 

Πως γίνεται ένα καλό φαγητό; 

Μια καλή συνταγή. Άρα, συνταγές. Κι αυτά ήδη υπάρχουν στο ίντερνετ και μπορούμε να τα βρούμε. Βέβαια κάποιος πρέπει να τα πραγματοποιεί. Αλλά όταν έχεις τη συνταγή, δεν τρως την απογοήτευση της αποτυχίας. 

Το τρίτο επίπεδο γνώσης όμως είναι αυτό στο οποίο αναφέρονται άνθρωποι όπως ο Τόνι Ρόμπινς μαζί με τα προηγούμενα ενιαία τα αποκαλεί μοτίβα. Πρώτον, να ξέρει κανείς να ξεχωρίζει μοτίβα και δεύτερον να ξέρει να τα χρησιμοποιεί. Αυτό είναι πχ η δουλειά μιας μοδίστρας. Να διακρίνει το πατρόν ή να μπορεί να βγάλει πατρόν. Και να μπορεί να το χρησιμοποιήσει για να κάνει ένα ωραίο φόρεμα. 

Το τρίτο επίπεδο όμως και στην κατασκευή ρούχων είναι να μπορεί κανείς να σχεδιάζει μοτίβα ή πατρόν. Αυτός ή αυτή είναι σχεδιαστές. Κάτι πιο σπάνιο, γιατί είναι πιο δημιουργικό. Όμως υπάρχει άλλη μια διάσταση σε αυτό που γενικεύει σχεδόν όλη τη λειτουργία του εγκεφάλου. Το πρώτο, το δεύτερο και το τρίτο επίπεδο στην πιο καθαρή μορφή τους όταν διδάσκονται από τον Ρέυ Ντάλιο ονομάζονται Αρχές. Είναι η ικανότητα να αναγνωρίζεις τις αρχές που διέπουν οποιαδήποτε εργασία που γίνεται σωστά ή λάθος, οποιαδήποτε συμπεριφορά, γιατί αυτό χαρακτηρίζει την φύση των πραγμάτων που συμβαίνουν ή που ζουν. Μετά είναι να μπορείς να τις εφαρμόζεις στην οργάνωση της επιχείρησης ή της ζωής σου για να έχεις σταθερά αποτελέσματα, καλά αποτελέσματα και για να γλυτώνεις να σκέφτεσαι κάθε φορά τι θα κάνεις σε κάθε περίπτωση σαν να μην υπάρχουν παρόμοιες καταστάσεις, που μπορούν να μπουν σε ομάδες που τις αντιπροσωπεύουν μία ή περισσότερες αρχές.

 Ή για να αναγνωρίζεις όταν κάτι δεν σου κάθεται, γιατί δεν σου κάθεται. Διότι έχεις μάθει να εφαρμόζεις εμμονικά τα ίδια μοτίβα σκέψης και κατά συνέπεια συμπεριφοράς σε διαφορετικές περιπτώσεις. Οπότε για να αλλάξουν τα αποτελέσματα στη ζωή σου πρέπει να αλλάξεις τα εμμονικά μοτίβα σκέψης και συμπεριφοράς και να τα εμπλουτίσεις με λειτουργικά μοτίβα,  λειτουργικές αρχές. Τις οποίες μπορείς να αναβαθμίζεις όταν είσαι σε θέση να βγάλεις ένα καλύτερο συμπέρασμα. Επιπλέον στο τρίτο επίπεδο σχεδιάζεις εσύ μοτίβα σκέψης, συμπεριφοράς, παραγωγής που είναι ανώτερης ποιότητας από αυτά που ξέρουν και χρησιμοποιούν οι γύρω σου, είτε το συνειδητοποιούν είτε όχι. 

Όποιος ανεβεί εκεί είναι ψηλά στη κλίμακα εξέλιξης, η οποία είναι βασικά αυτοποίηση. 

Κι όμως υπάρχει άλλο ένα επίπεδο με το οποίο καταπιάνομαι στο βιβλίο μου για όσους καταλαβαίνουν άψογα ελληνικά, αφού έχουν φτάσει σε επίπεδο συνειδητότητας και αυτοποίησης αλά Ρέυ Ντάλιο ή Τόνι Ρόμπινς και τους λοιπούς δασκάλους της πειθαρχίας. Είναι όταν έχεις τακτοποιήσει και διορθώσει τον χαρακτήρα σου και την προσωπικότητα από τα κληρονομικά, γενετικά και επιγενετικά λάθη και περιορισμούς, εγωισμούς και τυφλά σημεία. Και είσαι σε θέση να ανοίξεις το προσωπικό σου μυαλό κι άλλο, και να αφήσεις το σύμπαν να συμμετέχει. Όταν νιώθεις ασφαλής στο σύμπαν, και δεν αφήνεις τα κόμπλεξ (συμπλέγματα / μοτίβα)  σκέψης και συμπεριφοράς να σου περιορίζουν τη ζωή στα ίδια και τα ίδια λάθη, εμμονές, ιδεοληψίες, προκαταλήψεις και κοινωνικούς ιδεαλισμούς. Όταν το χάος δεν είναι πια απειλητικό αναλαμβάνει τη λύση με την μορφή έμπνευσης, συγχρονισμού, ευκαιρίας ή συγκυρίας. Όταν μάθεις να κινείσαι τόσο άνετα πάνω στο τεντωμένο σκοινί της εξέλιξης από συνθήκες και συνέπειες της αρχικής σου ταύτισης με την οικογενειακή και κοινωνική προκατάληψη σε οραματισμένο σκοπό τότε το τρομακτικό άγνωστο μεταμορφώνεται στο αδιανόητα προφανές αχά!!!

Δεν υπάρχει πια τίποτα τυχαίο ή ξεκάρφωτο στη ζωή. Όλα είναι συνδεδεμένα και οργανωμένα σε πτυχές από γνωστές ή άγνωστες αρχές και συνθέσεις μοτίβα... 

Εσύ, είσαι μοδίστρα ή σχεδιάστρια;

Το Ταξίδι της Επιστροφής

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ 

Πριν 6 χρόνια σαν σήμερα άρχισα να αποχαιρετώ επίσημα το Βερολίνο που με φιλοξένησε και με συγκέντρωσε για 27 από τα 30 χρόνια ενός ηρωικού ταξιδιού αυτογνωσίας και αυτοποίησης.

Το έκανα διότι συνειδητοποίησα πως για συνεχίσει το ταξίδι πρέπει να πας μπροστά, πρέπει να αφήσεις το άλλοτε πολύτιμο πίσω σου. Πρέπει κάποια σκοινιά να κόψεις, κάποιες γέφυρες να διαβείς, και να αφήσεις πίσω σου αυτό που σε έκανε να νιώθεις ασφαλής, ή βολικά, ή σου ήταν οικείο, σου έδωσε τις περιπέτειες για γνώση και διαύγεια. 

Δεν σου είναι πλέον ούτε ευχάριστο ούτε δυσάρεστο, ούτε ζεστό ούτε κρύο, μα χλιαρό. Δεν σε γεμίζει. Δεν έχει πια άλλο νόημα να σου δώσει. Όλο το νόημα που σου έδωσε ήταν να πάψεις να ψάχνεις το νόημα γύρω σου, θα το βρίσκεις μέσα σου. Χαρακτηριστικό σε κείνη την φάση της ζωής είναι ότι περιμένεις θεία σωτηρία, καθοδήγηση, θεία παρέμβαση. Όλα τα κίνητρα για τα συνήθη παιχνίδια έχουν εξαντληθεί. Αν το παραδεχτείς στον εαυτό σου η σωτηρία αυτή έρχεται. Είναι τελικά ένας αγγελιοφόρος που σου λέει, μάζευε το δισάκι σου πάλι και προχώρα στη Γη της Επαγγελίας.

Σαν σήμερα πήγα λοιπόν στο Ρολόι του Κόσμου (Weltuhr), που έχει όλες τις ζώνες και δείχνει την ώρα σε όλες τις πρωτεύουσες του κόσμου. Εκεί που συναντούσα τους καλούς μου φίλους. Ένα καλό σημείο για να συνεχίσει κάνεις το ταξίδι που καταλήγει εκεί που άρχισε για να δεις τα πάντα με τα δικά σου μάτια. Για να προχωρήσεις μπροστά τη στιγμή που έχεις δεθεί με συνήθειες και χούγια, μόνο με το όραμα μπορείς να το κάνεις. Αφήνεις πίσω σου την ταύτιση με μνήμες, συνήθειες, κόμπλεξ και σχέσεις με άλλους ανθρώπους που κάνουν το ίδιο και ξεκινάς βήμα βήμα να πας εκεί που σου υπαγορεύει το προσωπικό σου όραμα. Αυτό το "εκεί" όμως, που ακούγεται σαν τόπος και έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός τόπου, δεν είναι πια ένας γεωγραφικός ή φυσικός τόπος, είναι ο τόπος όπου μπορείς να είσαι ένα άτομο που συνάντησε τον πραγματικό Εαυτό του, συνήθισε το σοκ, τον αποδέχεται φυσικά με όλη την φοβερή ενέργεια που συνοδεύει κάθε πραγματικότητα που ο νους τρομάζει να αντικρίσει επειδή δεν μπορεί να ελέγξει. Και φτιάχνει έναν χαρακτήρα και μια προσωπικότητα με ρευστή νοοτροπία που μπορεί να διαχειριστεί τα κουτάκια διότι δεν ταυτίζεται πια με το συμπαγές και άκαμπτο πρόγραμμα διαχείρισης του τρόμου της επιβίωσης. 

Αυτός ο τόπος είναι η δικιά σου πατρίδα που υπάρχει στον κόσμο που μεταμορφώθηκε μέσα σου, με δικιά σου ευθύνη, σε Παντοπία. Μόνο στον τόπο σου συναντάει η Αρετή την Ελευθερία.

Το μέλλον είναι η περιπέτεια

Το παρελθόν ήταν ο φόβος και η ασφάλεια, το μέλλον είναι η περιπέτεια. Η αλήθεια σου είναι η καλύτερη περιπέτεια.

Ο σκοπός της ζωής δεν μπορεί να είναι η ευτυχία, ούτε η επιτυχία. Κάποιες φορές θα είναι, κάποιες φορές θα έρχεται επίσκεψη, αλλά θα υπάρξουν δύσκολες περίοδοι στη ζωή και μεγάλα διαστήματα ενδιάμεσα όπου η επιδίωξη της ευτυχίας ή της επιτυχίας δεν θα αρκεί για να σε δραστηριοποιεί καθημερινά για όσο χρειαστεί, για ό,τι χρειαστεί προς τη σωστή κατεύθυνση, ώστε να μπορέσεις να προχωρήσεις και να ξεπεράσεις την κατάσταση αναστολής της ευτυχίας των επιτυχιών. Εκεί ο συνηθισμένος άνθρωπος υποκύπτει σε πάθη. Διάφορες μορφές απληστίας. Υπάρχει όμως εναλλακτική. Αυτό που μπορείς να έχεις πάντα στο μυαλό σου είναι η περιπέτεια. Αν συνεχίσεις να ονειρεύεσαι, να βάζεις στόχους,  να σχεδιάζεις, μπορείς να διατηρείς την χαρά της περιπέτειας. Και η αλήθεια είναι η καλύτερη περιπέτεια. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι' αυτό, άπαξ και αρχίσεις να το βιώνεις. Υπάρχει εξήγηση. Καταρχήν δεν ξέρεις τι πρόκειται να συμβεί, αν πεις αυτό που σκέφτεσαι. Όχι απερίσκεπτα και όχι προκλητικά. Ούτε περισσότερο από όσο χρειάζεται. Αυτό είναι ήδη πολύ περιπετειώδες! Επίσης, αν είσαι εσύ που μιλάει, με τη δική σου φωνή και τη δική σου χροιά, τότε είναι δική σου περιπέτεια. Αν δεν είναι όμως η αλήθεια σου, όπως όταν σου υπαγορεύουν άλλοι την ομιλία σου ή χειραγωγείς με οποιονδήποτε τρόπο ή παπαγαλίζεις ή συμμορφώνεσαι με τις επιταγές και τις διαθέσεις του πλήθους, τότε, δεν ξέρω ποιανού την περιπέτεια ζεις. 

Αλλά δεν ζεις τη δική σου ζωή. 

Καταρχήν ο διάλογος και ο διάλογος είναι για την εμπιστοσύνη κι η εμπιστοσύνη είναι ο διάλογος

όλα γίνονται μέσα από αυτήν και χωρίς αυτήν τίποτα δεν γίνεται

Αυτό που αντιπροσωπεύει ο Άνθρωπος και αυτό που αντιπροσωπεύει ο Θεός είναι απαραίτητο, θεμελιώδες θα λέγαμε, να ξεκαθαρίσει για να ξεκινήσει το ταξίδι της συνείδησης. Ο καθένας καλείται να ξεκαθαρίσει μέσα του αυτές τις δύο αρχές ή αξίες για να βγει στο πηγαιμό για μια πατρίδα. Δεν χρειάζεται να είναι η τελευταία λέξη της αλήθειας. Απλώς πρέπει να είναι η πιο ενημερωμένη και ειλικρινής λέξη αλήθειας. Υπάρχει κάτι στην έννοια του Θεού, αφού όλοι μας βομβαρδίζονται με αυτή την έννοια, και στην έννοια του Ανθρώπου, αφού το ταξίδι της συνείδησης δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει επίγνωση των αναγκών, των επιθυμιών, των ονείρων και των εννοιών, των νοημάτων, των αρχών, των αξιών, όλα εξίσου ζωντανά με τον υλικό κόσμο. Εκτός κι αν κάποιος επιλέξει να ζήσει μια πολύ περίεργη ή ιδιωτική ζωή. Είτε χωρίς επικοινωνία, είτε χωρίς γνώση, είτε χωρίς σχέσεις, είτε μόνος, είτε κακός, είτε ως ο απόλυτος υπηρέτης, φροντιστής ή σκλάβος. Μπορώ να διακρίνω μόνο αυτές τις εναλλακτικές μέχρι στιγμής. Αλλά όταν κάποιος επιλέγει να μιλήσει, να σκεφτεί, να επικοινωνήσει, θα πρέπει να έχει κάποιο είδος λεξικού όρων και εννοιών. Όταν μιλάς για αυτά, πρέπει πρώτα να είσαι ξεκάθαρος για κάτι, αλλιώς δεν μπορείς να ξεκινήσεις στον αέρα και να πηγαίνεις στον αέρα. Προτιμώ την πτήση από εδάφους εδάφους. Και στην επικοινωνία μου αρέσει να πετάω με τα μάτια ανοιχτά και να μπορώ να βλέπω στους χάρτες για να ξέρω από πού περνάμε και πως μπορώ να πάω εκεί και μόνος μου. Δεν μου αρέσει το είδος μαγείας που δεν μπορώ χρησιμοποιώ τον εαυτό μου για να πηγαίνω όπου θέλω και πάρω όποιον θέλω, που θέλει την παρέα μου, και εμένα να είμαι ο πιλότος για λίγο. Όποιος δεν θέλει βέβαια να κουνηθεί από τη θέση του, φυσικά, δεν μπορεί να πάει πουθενά. Με το ζόρι δεν μπορώ να τον πάω πουθενά. Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, δεν υπάρχει σχέση. Δεν υπάρχει νόημα μεταξύ μας. Δεν υπάρχει ροή, πλοκή, ούτε ιστορία, ούτε μύθος, ούτε εξέλιξη, χωρίς χαρά, χωρίς λύπη. Χωρίς ψυχή δεν υπάρχει ζωή. Κάθε ταξίδι ξεκινά με κάποια πίστωση εμπιστοσύνης. Διαφορετικά τα πράγματα είναι δύσκολα. Πρέπει να έχεις έναν ειδικό λόγο για μια τέτοια ταλαιπωρία. Είναι σαν να παίρνεις ένα πληγωμένο άγριο ζώο για να το φροντίσεις. Εκτός κι αν είσαι εσύ αυτός με το πρόβλημα, και δεν το ξέρεις, και διώχνεις όλους όσοι σε πλησιάζουν για να φροντίσουν τις πληγές που νομίζεις πως δεν κάνει να δουν για να μην το εκμεταλλευτούν. Ή για να μην χάσεις την αξιοπρέπειά σου. Εναλλακτικά λοιπόν χρειαζόμαστε ένα πρόβλημα, αφού δεν έχουμε ερώτηση –μια γνήσια εξομολόγηση, την έμπρακτη πρόθεση επαναφοράς– και ένα άτομο πρόθυμο να παίξει τον φροντιστή, που δεν κρίνει, για να ξεκινήσει το ταξίδι χωρίς διάλογο. Μια παρεξήγηση που πρέπει να λυθεί.

Σύγχρονο πρόβλημα σχέσεων

Νομίζω πως είναι ένα σύνθετο πρόβλημα ανάλογο με έναν άνθρωπο που βρίσκεται σε νάρκωση και ανοίγει τα μάτια του και το μυαλό του αρχίζει να αντιλαμβάνεται την ρέουσα  πραγματικότητα αντί για το φιλμ στο οποίο ζούσε κατά την ύπνωση. Έτσι και στους καιρούς μας πολλά φιλμ,  πολλοί μύθοι έχουν αρχίσει να καταρρέουν, είτε επειδή βομβαρδίζονται με πολλές νέες πληροφορίες, νέα δεδομένα, είτε επειδή καταρρίπτονται από διάφορες νέες θεωρίες και μόδες. Ο κάθε άνθρωπος το βιώνει μέσα του σαν σύγχυση. Δεν μπορεί να ζει πια στον αυτόματο πιλότο της παράδοσης, του χωριού, του δόγματος, της ιδεολογίας και καλείται να αρχίσει να κρίνει για να μην πονάει τόσο τώρα που άνοιξαν τα ταμπού και άρχισαν να βγαίνουν στη φόρα όλα τα απωθημένα. Σε επίπεδο σχέσεων και κατά συνέπεια σε συλλογικό επίπεδο οι άνθρωποι το βιώνουν σαν ανασφάλεια αναμεταξύ τους και ανάλογα με τις εμπειρίες τους σε αυτή τη μεταιχμιακή κατάσταση κάποιοι νιώθουν να απειλούνται και έτσι αυξάνεται η νευρικότητα και η επιθετικότητα και μάλιστα εκθετικά λόγω πολλαπλών διαδράσεων και αναδρομών. Είναι σαν οι άνθρωποι να είμαστε οι νευρώνες και να μπαίνουμε σε καινούργια τάξη ή να ξεκινάμε μια απαιτητική εκπαίδευση που έχει αυξήσει σημαντικά την ζώνη μαθησιακών προκλήσεων. Όμως όσο συνεχίζεται το παιχνίδι τα νευρωνικα κύτταρα όταν γίνουν παιδιά θα βρουν την άκρη μεταξύ τους. Κυρίως όταν θα φεύγουν οι εκπρόσωποι του συστήματος που έχει λήξει. Διότι δεν υπάρχει χαρά στο παιχνίδι. Το παιχνίδι χρειάζεται κίνητρα και δέλεαρ. Αλλάζουν όντως και οι γυναίκες και οι άντρες γιατί γεννιούνται σαν παιδιά σε εντελώς καινούργιες και απρόβλεπτες συνθήκες. Πράγμα που ποτέ δεν ήταν τόσο παρατεταμένο και δεν ήταν τόσο εκτεταμένο φαινόμενο.

Δυνατότητες, ευκαιρίες

Δεν βλέπουμε με τα μάτια μας, βλέπουμε με το μυαλό μας. Οι αισθήσεις μας είναι απλώς εργαλεία που χρησιμοποιεί το μυαλό μας για να αντιληφθεί. Έτσι, αν το μυαλό μας είναι τυφλό, δεν έχει σημασία σε τι εκτίθενται οι αισθήσεις μας. Αλλά αν το μυαλό μας μπορεί να δει, δεν έχει σημασία, τι δείχνουν στα μάτια μας.

Αυτό που συμβαίνει αν το μυαλό μας είναι τυφλό στις δυνατότητες, είναι ότι η σκέψη μας θα είναι τυφλή στις ευκαιρίες. Έτσι χάνουμε ευκαιρίες για να αναπτυχθούμε. Θα μπορούσαμε, εάν βλέπαμε, να επιλέξουμε να κάνουμε αυτό που μας ευχαριστεί πολύ ή αυτό που κάνει καλό, ξανά και ξανά με κάθε ευκαιρία ώστε να μάθουμε να το κάνουμε καλά, σε αυτούς που πραγματικά το χρειάζονται. Ποιοι; Μα αυτοί που είναι έτοιμοι, το εκτιμούν. 

Η στοιχειώδης επιλογή είναι η επιλογή της στοιχειώδους κίνησης

Η δημιουργία, η διατήρηση,  η συντήρηση, η αλλαγή πορείας στη ζωή γίνεται βήμα βήμα και αυτό είναι κάθε στοιχειώδης επιλογή κινήσεων. Ή, όπου αυτό είναι εφικτό, η επιλογή της στοιχειώδους κίνησης. Επιλογή είναι η στοιχειώδης ελευθερία. 

Σχέση ίσον εμπιστοσύνη

Κάθε σοβαρή σχέση βασίζεται σε εμπιστοσύνη. Για να είναι υγιής, ανθηρή, γόνιμη, αναπτυξιακή, και καρποφόρα σχέση πρέπει να βασίζεται σε κοινές αξίες, που λειτουργούν σαν φυσικά,  αβίαστα, κοινά, γερά, θεμέλια, και σε κοινές αρχές, που λειτουργούν σαν σύνδεσμοι σταθεροί, ελαστικοί, όπως στο γερό, υγιές, δυνατό, ευέλικτο σώμα ανθρώπου ή ζώου. Δύο ή περισσότεροι άνθρωποι για να σχηματίσουν μια ομάδα πρέπει να χτίσουν τη σχέση τους συνειδητά και να φροντίζουν την ανάπτυξή τους καθημερινά, όπως κάθε μέλος στηρίζει το σώμα, άρα κι όλα τα μέλη, γιατί έχει δύναμη και ικανότητα και αναπτύσσεται για να ανταποκριθεί στις ανάγκες του σώματος, στις συνθήκες όπου βρίσκεται το σώμα, για τον κοινό σκοπό. Ο σκοπός κάθε μέλους είναι να υποστηρίζει και να εξυπηρετεί το σώμα σε όλες τις περιστάσεις. Το σώμα πρέπει να μπορεί να βασίζεται σε κάθε μέλος όπως ένας άνθρωπος κρατιέται από το μονόζυγο με ένα  ή δύο χέρια χωρίς να κινδυνεύει όλη την ώρα να τραυματιστεί. Το σώμα επίσης βασίζεται σε δύο πόδια που συντονίζονται μεταξύ τους και μεταφέρουν το σώμα παντού ακόμα κι όταν το σώμα κουβαλάει στα χέρια κάποιο φορτίο. Όμως το σώμα μεγαλώνει με τα μέλη του και αναπτύσσεται από μικρή ηλικία όπου τα μέλη είναι αδέξια και δεν μπορούν ακόμα να συντονιστούν. Πειραματίζονται όμως, μαθαίνουν,  συντονίζονται, δυναμώνουν, αναπτύσσονται και μεγαλώνουν όλα μαζί σαν ένα σώμα, ένας οργανισμός. Αυτό που χαρακτηρίζει τη λειτουργία του οργανισμού είναι η οργάνωση. Η οργάνωση εμπιστεύεται κάθε μέλος και κάθε μέλος τρέφεται και λαμβάνει όλα τα ερεθίσματα που χρειάζεται, όλες τις οδηγίες, όλες τις πληροφορίες από το σώμα και επιστρέφει στο σώμα όλες τις πληροφορίες και τα ερεθίσματα που παίρνει από το περιβάλλον. Αλλιώς δεν υπάρχει υγεία. Χωρίς υγεία δεν υπάρχει υγιής πρόοδος. Και χρειάζεται γιατρός και θεραπευτική αγωγή. Έτσι κι η οργάνωση και κάθε σχέση. 

Το λυκαυγές της Παντοπίας

Το μόνο πράγμα που τελικά βοηθάει σε πολυδιάστατες καταστάσεις όπως είναι στη πολιτική, στο κοινωνικό έργο, στη φιλία, στο γάμο, στο να είσαι γονιός, δημοσιογράφος ή συγγραφέας είναι η αλήθεια. Διότι η αλήθεια είναι η πραγματικότητα που συγκεράζει και εξισσοροπεί τα πάντα μέσα μας, και αντικατοπτρίζεται έξω μας. Εάν το κατανοήσουμε αυτό, δεν είναι δύσκολο να δούμε πως οι αρετές όλες ανάγονται σε μία. Την ειλικρίνεια. Και πως η ψυχική ενέργεια του καθενός εκφράζεται όλη στο θάρρος του να εκφράζει την αλήθεια. Δεν μπορεί όμως κάνεις να ξεκινήσει ξαφνικά να λέει την αλήθεια ή να υποστηρίζει την αλήθεια όταν η αλήθεια έρχεται σε σύγκρουση με τη μικρή ή τη μεγάλη του κατεργαριά. Θα του κατέστρεφε όλο του το εσωτερικό οικοδόμημα. Υπάρχουν πολύ ισχυρές δυνάμεις μέσα σε κάθε προσωπικότητα που αντιστέκονται και αντιτάσονται με πείσμα και καρτεργαριά στην έκθεση του εαυτού στην αλήθεια. Υπάρχει ένα αβυσσαλέο χάσμα ενοχών ανάμεσα στον εαυτό μας και στο πολιτιστικό οικοδόμημα θεμελιωμένο στον φόβο και στην έλλειψη επάρκειας. Εξωτερικά η αλήθεια εκθέτει την εικονική πραγματικότητα γι αυτό και απειλεί να σου καταστρέψει το κύρος στην εικονική σου ζωή. Αυτοί που σε βλέπουν και σε δικάζουν καθημερινά είναι οι συνάδελφοι κατεργαρέοι. Γι αυτό και η αλήθεια είναι η μόνη βασική αρετή και εκδήλωση της πνευματικής διάστασης που συνοψίζεται στην αγάπη, σ' αυτό που κάνει καλό στη ψυχή. Έχει τεράστια μεταμορφωτική ενέργεια. Οδηγεί στην απελευθέρωση. Με μια πιο προσεκτική ματιά ισοδυναμεί με τη θέωση, τη λύτρωση, την αυτοπραγμάτωση ή τη Μεγάλη Νίκη.

Η αλήθεια δεν είναι καθώς πρέπει, είναι τόσο επαναστατική που μέσα από την ειλικρίνεια μόνο σαν τρόπος ζωής να υπάρχει μπορεί. Σίγουρα αυτό προσπάθησαν να πουν με πολλά λόγια, με τελετουργικά, εντολές κι αλληγορίες οι ανά το κόσμο φωτισμένες θρησκείες. 

Τώρα είμαστε στο πνευματικό μεταίχμιο που μπορούμε να διατυπώσουμε την αλήθεια χωρίς περιστροφές και να την θέσουμε σε κοινή θέα χωρίς μυστικισμό. Που κάνει τα σημαντικά πράγματα αμφίσημα, που αφήνει χώρο για εικασίες και προπαγάνδα. Που αξιώνει όμως τον άνθρωπο με τα ζωώδη ένστικτα, δεσμεύοντας τις ορμές του με ενοχικές πεποιθήσεις, να αναπτύξει το αυτόβουλο για υπέρβαση. Να ενεργοποιήσει την εξελικτική διαδικασία αυτοποίησης, αυτοδυναμίας κι αυτενέργειας. Είναι αυτά τα κενά και οι αδυναμίες του ανθρώπου ο ανεξερεύνητος τόπος εξέλιξης για ένα νέο τύπο πολιτισμού που αμυδρά αναδύεται πέρα από αυτό το λυκαυγές που διανύουμε. Είναι η αναβάθμιση της πολιτιστικής μήτρας μαζικής στερεοτυποποίησης σε Παντοπία.