Εσένα, ποιος είναι ο τόπος σου;

Όποια και αν είναι η ζωή ενός ανθρώπου, ο ρόλος που κατέχει στον τόπο που ζει, η υγεία και η αφθονία που διαθέτει, τα γεγονότα και οι περιστάσεις της προσωπικής του ιστορίας, ακόμα και η χώρα στην οποία ζει και όλα όσα συναντά, καλά και κακά, συσχετίζονται με το επίπεδο της Ύπαρξής του, με το εύρος των Κινήσεών του, με το βάθος της Έκφρασής του.

Αυτός που είναι φτωχός ασυναίσθητα παρακολουθεί μαθήματα, σπουδάζει και περνάει εξετάσεις, στη φτώχεια. Μαθαίνει την φτώχια. Αυτός που χάνει τον απασχολεί, μαθαίνει, από την απώλεια. Αυτός που υποφέρει τον απασχολεί ο πόνος. Μαθαίνει μέσα από τον πόνο. Γιατί η κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο καθένας αυτός είναι ο τόπος του. Εκεί όπου υπάρχει, κινείται, και μαθαίνει. Αλλά και αυτό που εκφράζει. Μέσα από αυτό κατανοεί κσλύτερα, ρυθμίζει την ενέργειά του, είναι αυτό που εκδηλώνεται στην ύπαρξή του.

Τα εξωτερικά γεγονότα, ακόμη και ο φυσικός τόπος, δεν είναι παρά υλοποίηση, εκδήλωση, πραγματοποίηση εσωτερικών καταστάσεων, ο μαγικός καθρέφτης του επιπέδου της Κατανόησης και Ύπαρξης, του τρόπου σκέψης του Καθενός. Η αντανάκλαση της Αντίληψης και η Εκδήλωσή της. Η ζωή σου είναι αδιάψευστη πραγματοποίηση του τι οραματίζεσαι μέσα από ό,τι αντιλαμβάνεσαι, εάν είσαι σε θέση να παρακολουθείς τι σου συμβαίνει, ή τι σε απασχολεί, όταν δεν είσαι σε θέση να επιλέξεις τον τόπο και την παρατήρησή σου, ή τι σου αποσπά την προσοχή περισσότερο από καθετί άλλο, όταν δεν υπάρχει καν γείωση. Για τον καθένα είναι οι εσωτερικές του καταστάσεις, το καθολικό Τοπίο του εν δράση.

Ο καθένας καταλαβαίνει κάποια στιγμή αν βρίσκεται στον λάθος ή στον σωστό τόπο στη ζωής του, αλλά οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν αν βρίσκονται στον λάθος ή στον σωστό τόπο μέσα στον εαυτό τους. Που κινούνται, πως κινούνται, μέσα από τι μαθαίνουν, τι τους τραβάει τη προσοχή, τι τους ρυθμίζει την ενέργεια. Όπως στο ραδιόφωνο. Κάθε σταθμός έχει συχνότητα και χαρακτηριστικό περιεχόμενο.

Ο Πόλεμος είσαι εσύ

Ξεκίνησα την ζωή μου με πρώτη στρατηγική την παρατηρητικότητα και την προσαρμογή. Τα υπόλοιπα ήταν αντιδράσεις και ρεφλέξ.
Μέχρι ένα σημείο περπάτησε καλά η στρατηγική αυτή. Φυσικά δεν ήξερα καν τι θα πει στρατηγική. Στρατηγός ήταν αυτός που έδινε διαταγές στον πατέρα μου. Αλλά από ένα σημείο και πέρα, κάπου στο γυμνάσιο, δεν έβλεπα πρόοδο ενώ ο δρόμος συνέχιζε να γίνεται όλο και πιο ανηφορικός. Είχα πολύ περιορισμένη αντίληψη για την Αναβάση της ζωής. Σπίτι, σχολείο, σπίτι, φροντιστήριο, σπίτι, στίβος, σπίτι. Διαδρομές.
Μετά το σχολείο μια μεγάλη αλλαγή στο περιβάλλον και στο κλίμα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, έφερε την πιο μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου. Έφερε αλλαγή στη καθημερινότητα, αλλαγή στους όρους, τις συνθήκες, τις προϋποθέσεις, τις καθημερινές απαιτήσεις. Εκεί έκανα και το πρώτο 'άλμα ανάπτυξης', μετά το ξαφνιαστικό 6.22 στο στίβο το 1987.
Με την Έξοδο από το οικείο περιβάλλον έκανα ένα άλμα ανάπτυξης, εν μέρει αναγκαστικά, εν μέρει λόγω ελευθερίας κινήσεων.
Όμως σύντομα άρχισε η φόρα που πήρα και η φορά να με οδηγούν σε μια καινούργια διαδικασία που σήμερα την ονομάζω Κατάδυση. Διότι τότε κατάλαβα πως με τα εφόδια που είχα από την παιδική μου ρουτίνα δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω ικανοποιητικά σε μια μη δεδομένη πραγματικότητα. Είχα μια πολύ αρχέγονη αντίληψη ακόμη για το τι είναι ικανοποιητικό. Μια μάλλον αντιφατική σχέση μέσα μου ανάμεσα στην θεωρία και στη πράξη. Και αυτό που γνώριζα στην πράξη δεν ήταν ικανοποιητικό για τα μέχρι πρωτίστως παιδικά μου όνειρα.
Κάποια στιγμή κατάλαβα, από τα συμφραζόμενα, πως υπάρχει κάτι κοινό στις διαδικασίες μάθησης και προόδου που στην περίπτωσή μου οπωσδήποτε δεν ήταν οικείο, ούτε εύκολο, ούτε ευχάριστο, γιατί δεν ήταν του γούστου μου. Έπρεπε να μάθω να πηγαίνω βήμα βήμα, αργά, υπομονετικά και όχι όπως μου κατέβαινε στο κεφάλι ή, παρότι είναι άγνωστο ακόμα σαν έκφραση, όπως μου κατέβαινε στη διάθεση. Με άλλα λόγια δεν είχα την διάθεση να μάθω κάτι μέσα από το βιβλίο, μέσα από αφηρημένες έννοιες και επαγωγή ή συλλογισμούς. Με βόλευε να μαθαίνω πειραματικά και εμπειρικά. Το εργαστήρι του νου μου όμως χρειάζονταν κάποιες προϋποθέσεις, κάποια προετοιμασία που μου έλλειπε για να μπορέσω να βγάζω σωστά συμπεράσματα από τα νοερά μου πειράματα.


Αναγκάστηκα να μάθω να μαθαίνω για να προχωρήσω μέχρι να ολοκληρώσω τις σπουδές στο εξωτερικό μετά την Έξοδο από το οικείο περιβάλλον μέσα από μια διαδικασία Κατάδυσης στο πρόγραμμα του Πανεπιστημίου.
Και αυτός ο δρόμος με πήγε πιο πέρα. Μέχρι ενός ορίου.


Το επόμενο όριο ήταν κάτι πολύ προσωπικό. Κάτι μέσα μου κλώτσαγε άγρια κάθε φορά που προσπαθούσα να αντλώ απλά ικανοποίηση από την άσκηση του καθήκοντος όπως θα το έθετε ο πατέρας μου. Είχα ανάγκη να εκφράσω το κατάδικό μου, κάτι μοναδικό από τον εαυτό μου. Είχα την ανάγκη να νιώσω μεγαλύτερη ευχαρίστηση με αυτό που κάνω, κάτι που μου υπαγόρευε να αρχίσω να συμμετέχω σε ό,τι κάνω και συναισθηματικά.
Εκεί εμφανίστηκε ο θυμός. Εκεί εμφανίστηκε η ασθένεια.
Αλλά εκεί εμφανίστηκε και μια πόρτα προς τα έξω, κι ένα καινούργιο μονοπάτι.
Τελικά τα μονοπάτια στη ζωή είναι αποφασιστικής σημασίας. Φαίνεται ότι βρισκόμαστε σε κοινούς χώρους αλλά ο καθένας κινείται στα δικά του μονοπάτια. Αυτό όμως δεν φαίνεται διότι δεν εκδηλώνεται.
Όταν βρέθηκα στο δικό μου αδιέξοδο και συνάντησα την πόρτα στα ενδότερα της προσωπικής μου ευθύνης και κυριότητας ήταν που εμφανίστηκε κι η Πολεμική Τέχνη στη ζωή μου.

Η Πολεμική Τέχνη αναγνωρίζει την σημασία της σχέσης του εαυτού με το σώμα και της σχέσης με τον άλλο και το σώμα του, σε κάθε συνάντηση. Πάνω σε αυτό το γεφύρι αναγνωρίζει την δημιουργική διαδικασία της αντιπαράθεσης, της κάθε σύγκρουσης.
Μέσα από την Πολεμική Τέχνη έμαθα πάλι να εστιάζω αλλού.
Σε κάθε σοβαρό εμπόδιο, σε κάθε οριακό σημείο της ζωής μου, ανακάλυπτα το παιχνίδι του μυαλού εκ νέου. Η δύναμη της συνήθειας, η νοοτροπία και που εστιάζει ο νους. Αλλάζοντας φακό και ρυθμίζοντας την εστίαση, άλλοι το περιγράφουν με συχνότητες, ανακάλυπτα τα όρια του κόσμου μου, και μέσα από αδιέξοδα κάθε φορά έναν καινούργιο κόσμο. Πως κάθε καινούργιος κόσμος φέρνει καινούργια περιθώρια χαράς και κινήσεων.
Γι'αυτό κάθε καινούργιος κόσμος χρειάζεται τον δικό του χάρτη. Ίσως να υπάρχουν περισσότεροι χάρτες. Κάποια στιγμή όμως συνηθίζει ο οργανισμός, προσαρμόζεται το βλέμμα, η ματιά, στους νέους ορίζοντες και βλέπει χωρίς υπολογισμούς και βοηθήματα την πραγματικότητα διαφορετικά.
Αυτό μου το πρόσφεραν αρχικά οι 'μετακομίσεις' της παιδικής μου ηλικίας, ο στίβος, το "εξωτερικό", το "πανεπιστήμιο" και η αναπάντεχη μετατόπιση ενδιαφέροντος από την σκέψη και τους υπολογισμούς πίσω στις αισθήσεις και στο σώμα μέσω της "πολεμικής τέχνης".
Το όμορφο με την πολεμική τέχνη ήταν για μένα η εξέλιξη στην αμεσότητα, η μείωση των εγκεφαλικών διαδρομών, πηγή για πολλές ψευδαισθήσεις και αυταπάτες, μέσα από εικασίες, θεωρίες, γνώμες, κι απόψεις άλλων. Όταν όλος ο οργανισμός παίζει live είναι ζωή όπως λέει και το τραγούδι. Όταν το όργανο δεν είναι όλο το σώμα μόνο οι σκέψεις μπορούν να σε παρασύρουν εύκολα μακρυά από την πραγματικότητα που λειτουργεί. Ίσως έξω από τον χάρτη και να χάσεις τον δρόμο για την επιστροφή.
Εγώ πάντως εκεί ήρθα πάλι σε επαφή με τον εαυτό μου. Ίσως για πρώτη φορά με κόσμο γύρω μου. Διότι ο στίβος είναι μια πολύ μοναχική εμπειρία.
Σε επαφή και με άλλους ανθρώπους που ζούμε από κοινού την ίδια κατάσταση άρχισα να βλέπω τι νιώθω, τι μου βγαίνει, και τι δεν μου βγαίνει. Είχα την ευκαιρία να δω από κοντά και άλλους ανθρώπους να χειρίζονται την ίδια η παρόμοια κατάσταση. Μέσα από τις διαδικασίες των προπονήσεων ανακάλυψα τον δρόμο να τροποποιώ κάποιες βασικές εσωτερικές μου διαδικασίες.
Μαζί με τις προηγούμενες εμπειρίες άνοιξε ένας ολόκληρος κόσμος σπουδής και μάθησης με χειροπιαστά αποτελέσματα. Μπορούσα πλέον να ασκούμαι σε μια επιστήμη και σε μια τέχνη μέσα και έξω από τον επίσημο τόπο των εργασιών.
Ανακάλυψα πως ο Τόπος της μάθησης και των ανακαλύψεων είναι ανεξάρτητος από ευνοϊκές ή ιδανικές συνθήκες. Ουσιαστικά ο πραγματικός τόπος μάθησης και εξέλιξης εκμεταλλεύεται και αξιοποιεί τις αντιξοότητες, ενώ βρίσκεται πάντα και παντού, εκεί όπου βρίσκομαι εγώ. Ή εγώ και κάποιος άλλος. Αλλά και μόνος μου όταν είμαι μπορώ να μαθαίνω ανακαλύπτοντας καινούργια πράγματα για τον ανθρώπο και την φύση του μέσα από τις διαφορές που οδηγούν στις συγκρούσεις μέσα από την παρατήρηση και την γνώση της δικής μου φύσης σε διαφορετικές θέσεις. Ανακάλυψα μια αντιστοιχία ανάμεσα στις εσωτερικές συγκρούσεις και στις εξωτερικές και μια αντιστοιχία ανάμεσα στην εσωτερική αρμονία και στην εξωτερική.
Οι εξωτερικές συγκρούσεις συσχετίζονται με εσωτερικευμένες απόψεις, πεποιθήσεις που έχουν υιοθετηθεί μέσα από εντυπώσεις και την επανάληψη. Είναι μια διαδικασία που μοιάζει πολύ με τα κομπιούτερ και τον προγραμματισμό που σπούδασα στο εξωτερικό, στη Δρέσδη και στο Βερολίνο. Όταν αλλάζει ο προγραμματισμός αλλάζει η επαφή, η επικοινωνία, η σύνδεση, η σχέση με τον άλλο και όταν αλλάζουν οι σχέσεις που μας συνδέουν με άλλους αλλάζει όλη η ζωή. Στον άνθρωπο ο κύριος προγραμματισμός είναι η επανάληψη, η καθημερινότητα, η συνήθεια. Οποίες κι αν είναι οι αρχικές συνθήκες ο προγραμματισμός μπορεί να οδηγήσει σε στοχευμένα αποτελέσματα.


Για μένα ήταν ξαφνικά σαν να έχω βρει τον μίτο της Αριάδνης και την Αριάδνη μέσα μου. Άρχισα να κοιτάζω όλους τους μεγάλους μύθους με ενθουσιασμό.
Ολόκληρη η ζωή μου εκδήλωνε πλέον μια μυθαγωγική-μυσταγωγική σχέση με κάτι πολύ βαθύτερο μέσα μου. Με το να γίνεται αντιληπτή αυτή η διάσταση ανάμεσα στο μέσα και στο έξω, με το να εκδηλώνεται το ανέκφραστο αλλά οικείο κομμάτι μέσα μου άρχισε να ελευθερώνεται και ένα άγνωστο κομμάτι. Έτσι άλλαξε και η σχέση μου με το διαφορετικό και το άγνωστο εν γένει. Αντιξοότητες, συγκρούσεις και διαφορές άλλαξαν χαρακτήρα. Βασικά άλλαξαν πρόσημο.


Πως το είπε ο Δάσκαλος; "Δεν υπάρχει αϊκίντο. Αϊκίντο είσαι εσύ."


Δεν υπάρχει πόλεμος, ο πόλεμος είσαι εσύ.

Η Τέχνη του Πολέμου

 Ο Πόλεμος έχει πολλές μορφές και πολλά πρόσωπα. Γι αυτό και ο σαφής ορισμός του δεν είναι εύκολη υπόθεση. Όποιος αμφιβάλλει ας ανατρέξει στην ιστορία και στην γεωγραφία. Τα διαμόρφωσαν πόλεμοι. Ειδικά η θέληση της ισχύος που επικρατεί.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει γιαυτό ο ορισμός που έδωσε ο Ηράκλειτος όταν ο πόλεμος είναι ακόμα μια έννοια αρχετυπική που συγγενεύει, με κάθε άρθρωση των φθόγγων "πλμς" τουλάχιστον ηχητικά, με παλμός, Παλαμάς, παλάμες, πολιτισμός, ...

Ο σκοτεινός φιλόσοφος που κοίταζε πίσω από τα φαινόμενα διατύπωσε λοιπόν τον αφορισμό πως ο "πόλεμος" γεννάει τα πάντα και κυβερνάει τα πάντα. Διότι κινείται ανάμεσα στα όρια της πραγματικότητας και φτάνει στα άκρα, ανάμεσα σε αιώνιες έννοιες και στον θάνατο κάθε μορφής, ανάμεσα στην ελευθερία από υπαγόρευση και στην εξάρτηση από συμβάσεις, συνθήκες, συμφωνίες.

Κάθε εργαλείο, όπως κάθε 'όπλο', που κατασκευάζεται εξ ολοκλήρου σε έναν τόπο τοπικών συμφερόντων, σε αντίθεση με τα εργαλεία που είναι τα 'όπλα' που προμηθεύεται ο τόπος από ξένους τόπους ή τόπους ξένων συμφερόντων, που χαϊδευτικά αποκαλούνται συμμάχοι, μπορεί να πετύχει στόχους χωρίς τους περιορισμούς που απαιτούν την έγκριση ξένων, συμμάχων.

Ανθρωπόκαινο, η εποχή ανάπτυξης της Ανθρώπινης Νοημοσύνης

Όταν έρθει η εποχή που κάθε ρουτίνα θα εκτελείται από ρομπότ, όπου την οργάνωση και τον συντονισμό από τις πιο σύνθετες ρουτίνες θα τις αναλαμβάνει η ΤΝ, όταν θα ζητάμε συμβουλές και βοήθεια, που ανάγονται σε γνώσεις που διδάσκονται, από εφαρμογές τεχνητής νοημοσύνης όπως το ChatGPT, με αβέβαια ή ανεξέλεγκτα αποτέλεσματα, η επιστροφή στις κλασική παιδεία, και στις σταθερές αξίες ίσως να μοιάζει πάλι η καλύτερη λύση για ό,τι θα έχει απομείνει στον άνθρωπο να κάνει. Αυτό θα ανοίξει πιθανότατα τον ενδιαφέρον για την εξαντλητική έρευνα και ανάπτυξη της Ανθρώπινης Νοημοσύνης. Είναι πολύ πιθανό μάλιστα κάποιος έξυπνος επιστήμονας να δώσει στην επιστήμη αυτή το όνομα anthropo-intelligence (ανθρώπινη νοημοσύνη) κατά το anthropocene (ανθρωπόκαινο) που περιγράφει από πολλούς την καινούργια γεωλογική εποχή που διανύουμε όπου ο άνθρωπος είναι ο σημαντικότερος συντελεστής επιρροής και διαμόρφωσης του περιβάλλοντος.

Και ίσως κάποιος να το σημειώσει αρχικά Α°Ι και στο τέλος ΑΙ° εφιστώντας για πρώτη φορά στην ιστορία της πρόσφατης ανθρωπότητας την προσοχή στο καίριο σημείο της μέχρι τώρα παρανόησης πως το μέσο -τα εργαλεία, η τεχνολογία- δεν είναι το μήνυμα, δεν είναι η κινητήριος δύναμη. Και φυσικά δεν είναι ο σκοπος της ανθρωπινης υπαρξης. Ούτε καν η επιβίωση. Αλλά η εξέλιξη του ιδιου του ανθρώπου ως συνειδητού όντως που μέσα από διαδικασίες συνειδητότητας ή αυτογνωσίας όπως λέμε αυτοδημιουργείται ή αυτοποιείται όπως θα μπορούσαμε να προσθέσουμε.

Ανθρώπινη Νοημοσύνη, η θεραπεία της Τεχνολογικής Νόσου

Οι μέρες μας χαρακτηρίζονται από κοσμογονικές αλλαγές. Με μοντέρνους όρους, πρόκειται για μια γεωπολιτική, τεχνολογική και κοινωνική επανάσταση. Όλα φυσικά είναι αλληλένδετα. 

Που βρισκόμαστε εμεις;  

Τι μπορούμε να κάνουμε; 

Τι είναι ανάγκη να κάνουμε;

Με ποια σειρά;

Άλλωστε και το αϊκίντο είναι για να φτιάξουμε τον εαυτό μας και για να φτιάξουμε τη ζωή μας. Ο κύριος Βατανάμπε που μας δίδασκε μέσω της γλώσσας, του αλφαβήτου, της γραμματικής, του συντακτικού του αϊκίντο μέχρι που έφυγε σε ηλικία 89 ετών το Αύγουστο του 2019 επέμενε πως δεν υπάρχει αϊκίντο. Γιατί αϊκίντο είμαστε εμείς. Ο εαυτός μας, η ζωή μας. Το αϊκίντο με μοντέρνους όρους είναι ένα ολιστικό σύστημα προσωπικής ανάπτυξης. Οπότε Ι κόσμος γύρω μας αφορά τον άνθρωπο που θέλει να ζήσει μια συνειδητή ζωή για να λύσει τα προβλήματά του. Κι εμένα προσωπικά στις τελευταίες μας συναντήσεις μου είπε να εστιάζω στη ζωή μου, να φτιάξω τη ζωή μου και όχι απλά να παίρνω μέρος σε προπονήσεις και σεμινάρια. Μου έκανε πολύ καλό που μου το είπε τόσο ξεκάθαρα. Τώρα που έχω γράψει τη ζωή μου τρεις φορές τα θυμήθηκα μάλλον όλα. Άλλωστε τα συζητάω και μαζί σας. Το τι γίνεται γύρω μας μας επηρεάζει πολύ γιαυτό πρέπει να το καταλαβαίνουμε και αναλόγως να το λαμβάνουμε υπόψη.

Τα γεωπολιτικά δεν μπορούμε να τα επηρεάσουμε άμεσα. Την τεχνολογία πρέπει να την παρακολουθούμε και όχι μόνο να την χρησιμοποιούμε αλόγιστα αλλά σαν εργαλείο για αυτό που είναι ουσιαστικό στη ζωή. Κοινωνικά πρέπει να είμαστε και κει συνειδητοί πολίτες, ό τι κι αν σημαίνει αυτό. 

Η τεχνολογία λοιπόν που μπαίνει σε διαδοχικά κύματα σαν τσουνάμι, οι έρευνες λένε πως ήδη μέχρι το 2026 θα αλλάξει τη ζωή μας τόσο δραματικά όσο άλλαξε από το 1900 μέχρι σήμερα. Αυτό λίγοι ακόμα το συνειδητοποιούν. Η τεχνολογία αυτή συνίσταται σε νανοτεχνολογία, ρομποτική και ΑΙ με άπειρες κατακλυσμικές εφαρμογές. Σε μικρό σχετικά βάθος χρόνο ό,τι επάγγελμα είναι ρουτίνα θα αντικατασταθεί. Δικηγόροι, πολλοί γιατροί όπως τους ξέραμε, φαρμακοποιοί, τεχνικοί, οδηγοί, εργάτες, πωλητές, τραπεζοϋπάλληλοι, τράπεζες, προπαγανδιστές δημοσιογράφοι και σοφιστές πολιτικοί κλπ κλπ. Λίγοι άνθρωποι κάθονται να συλλογιστούν πως όλα αυτά θα γίνουν γιατί μπορούν να γίνουν και γιατί μετά το σύστημα θα ελέγχεται καλύτερα. 

Άρα, αυτό που θα μείνει είναι η ουσία. Ποια είναι η ουσία της ζωής του ανθρώπου; Η επιβίωση; Όχι βέβαια. Η ανάπτυξη. Η δημιουργία. Η έκφραση.

Οπότε μέσα στα επόμενα, πες, 5 χρόνια ό,τι είναι περιττό για τον defacto σκοπό της ανθρωπότητας θα σβήσει. Δεν νομίζω πχ πως οι μοντέρνες κοινωνίες θα θέλουν πραγματικά να βλέπουν ανθρώπους να σκοτώνονται, να δέρνονται, να χτυπιούνται, να ασκούν βία. Θα περάσουμε σε πιο εκλεπτυσμένους τρόπους. Στα πάντα. Οι πρωτοπόροι θα το δείξουν και στους υπόλοιπους. 

Ποιοι είναι οι πρωτοπόροι;

Υπάρχουν χοντρικά τρία στάδια ανάπτυξης του ανθρώπου. 

Πρώτο στάδιο, ο άνθρωπος βλέπει μόνο τον κόσμο του, δεν επικοινωνεί, δεν μαθαίνει, είναι απομονωμένος πνευματικά, ευάλωτος, εύθραυστος.

Δεύτερο στάδιο, ο άνθρωπος μαθαίνει μια γλώσσα, μαθαίνει να σκέφτεται με κοινούς όρους και βλέπει αυτά που βλέπουν και άλλοι. Αυτός ο άνθρωπος είναι οπαδός και ακολουθεί ομάδες και κινήματα. Εξ ου και ο influencer, ο follower και τα likes.

Το τρίτο στάδιο είναι ο άνθρωπος που βλέπει αυτά που δεν βλέπουν οι άλλοι και βγαίνει κάποια στιγμή μπροστά, χωρίς να το θέλει. Γιατί αυτός ο άνθρωπος έκανε δουλειά με τον εαυτό του και βγήκε από τα κοινά καλούπια της κάθε κοινωνίας. 

Αυτοί είναι οι σοβαροί επιχειρηματίες, οι διαφωτιστές, οι πρωτοπόροι.

Όλοι αυτοί χρειάζονται χάρτες ακριβείας για το πως λειτουργεί ο άνθρωπος. Μεγάλο μέρος αυτού είναι η ακριβής λειτουργία του ανθρώπινου σώματος και η σχέση του με τις πνευματικές λειτουργίες. Αφού το σώμα είναι το όχημα, ο βιοϋπολογιστής, η συσκευή λήψης και εκπομπής ενέργειας και πληροφορίας.

Αυτό που ονομάζω εγώ ΑΙ°, Anthropo-Intelligence.

Συμπέρασμα, το ουσιώδες πράγμα που θα απομείνει στον άνθρωπο να κάνει θα είναι οι σπουδές ΑΙ°. Η σπουδή δηλαδή της ανθρώπινης συνειδητότητας, της αντίληψης και της έκφρασης.

Το Αϊκίντο που μελετάμε στο εργαστήρι του Τόπου μας ευελπιστεί να πληροί τις προδιαγραφές του μέλλοντος για την παιδεία του Νέου Ανθρώπου.

Όλες αυτές οι πληροφορίες είναι open-source για όποιον ενδιαφέρεται να έχει κάποια διαύγεια για το Παγκόσμιο Τοπίο που αναδύεται ώστε να πάρει μέρος στις κατά Τόπους καλλιέργειες του ανθρώπινου πνεύματος που βρίσκεται σε μαρασμό αυτή τη στιγμή και αυτό είναι η πραγματική Πανδημία που διανύουμε.

Εμείς είμαστε οι φορείς της μέχρι τώρα ασυνειδησίας μας και η αυτοποιητική αυτογνωσία μας είναι η θεραπεία. Η αυτογνωσία δηλαδή που κάνει τον άνθρωπο να βλέπει παντού τι κάνει και να αναγνωρίζει τον τρόπο να είναι προσωπικά απόλυτα υπεύθυνος για κάθε του ενέργεια. Ή αμέλεια. Ή παράληψη. 

Ο Δρόμος της Αλήθειας Οδός Προσωπικού Μαρτυρίου αλλά απελευθερώνει

Κάποιος που αγνοεί όλες τις πτυχές του εαυτού του, όμορφες και άσχημες, ευχάριστες και δυσάρεστες, και προσπαθεί απλά να φέρεται όπως τον έπεισαν πως πρέπει να φέρεται, να έχει ενοχές και τύψεις και να απορρίπτει τον εαυτό του όταν ξεφεύγει από το κλουβί των ψυχαναγκασμών του δεν μπορεί να θεωρηθεί καλό άτομο. Δεν είναι καλό το άτομο γιατί δεν έχει προσβαση στο κέντρο του. Το κέντρο του είναι ένα δαιμόνιο κλεισμένο σε ένα κλουβί. Αυτή είναι η θέση του. Γιαυτό έχει την ανάγκη να βάζει και τους άλλους σε αυτή τη θέση, στο κλουβί των αναντίρρητων πεποιθήσεών του. Περήφανος όταν βάζει κάποιον "στη θέση του". Απειλείται από κάθε διαφορετική άποψη γιατί είναι σκλάβος ενός συστήματος αξιών που υπηρετεί. Ζει από πάντα σε ένα κόσμο αναποδογυρισμένων αξιών και αρχών. Όπου το ανθρώπινο πνεύμα το ομοούσιο του Αγίου Πνεύματος υποτάσσεται σε "αξίες και αρχές" που δεν έχουν σχέση με την χαρά ή την ευτυχία του ανθρώπου. Ο άνθρωπος εκτελεί κατά παραγγελία της εντολές του κυρίου με το μαστίγιο και τον κουβά με τις λιχουδιές ή την ανακυκλωμένη τροφή. Δεν έχει μάθει να ακούει το σώμα, τη καρδιά, και το νου του γνωρίζοντας πως έχουν κάτι σημαντικό να πουν. Αγνοεί την ιερότητα της φύσης και πως είναι κι αυτός ιερό μέρος της φύσης. Έχει μια διαταραγμένη σχέση με την φύση, την αλήθεια, με τον αυθεντικό εαυτό του και την πραγματικότητα. Ό,τι του έμαθαν είναι σημαντικότερο από αυτό που είναι πραγματικό. Τα πάντα πρέπει να είναι κανονικά, κανονισμένα να υπακούν σε αυτό που έμαθε αυθαίρετα, άκριτα, ουσιαστικά με την βία. Έμαθε πως αυτό που γνώρισε λέγεται αγάπη, ενώ η πρωταρχική αλήθεια, η χαρά, ο αυθορμητισμός της αυθεντικότητας είναι σαχλά πράγματα που οδηγούν στη καταστροφή. Γιαυτό η αυθεντικότητα πρέπει να τιμωρείται με σοκ και πόνο. Ξανά και ξανά. Ένας τέτοιος άνθρωπος μαθαίνει να είναι καθωσπρέπει αλλά αυτό δεν τον κάνει καλό άνθρωπο. Ίσα ίσα τον κάνει έναν άνθρωπο που πρέπει (ψυχ)αναγκαστικά να βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Με αποτέλεσμα οι καθωσπρέπει να μην είναι ποτέ ευτυχισμένοι αλλά ικανοποιημένοι και να μην αφήνουν κανέναν γύρω τους να πάει να ακολουθείσει την χαρά και την ευτυχία του. Είναι ανήσυχος στον δημιουργικό και πειραματικό τόπο της χαράς και την ευτυχίας του. Ή κοντά στην πηγή της ευτυχίας. Ουσιαστικά είναι δυστυχισμένοι οι καθωσπρέπει άνθρωποι που ζουν μόνο χάρη στα ναρκωτικά τους. Ουσίες, όπως το πολύ ή αλόγιστο φαΐ, ή ενέργειες, όπως η πολύ ή αλόγιστη δουλειά χωρίς χαρά, που απλά δεν σε αφήνουν να αισθανθείς τον πόνο και την φθορά από την έλλειψη του οξυγόνου που χρειάζεσαι πραγματικά. Έχοντας συνηθίσει στην στέρηση του οξυγόνου στον εαυτό τους, το επιβάλλουν και στους άλλους. Γιαυτο οι ασκήσεις αναπνοής είναι η μεγαλύτερη ανακάλυψη κι επανάσταση στη ζωή ενός κανονικού ανθρώπου.

Όποιος και ό,τι κινείται πραγματικά προς την χαρά ή την ευτυχία και το οξυγόνο είναι ύποπτοι ή ηδη παραβάτες. Όπου εστιάζει ο νους αυτό παραγγέλνει. Είτε το βρίσκει έτοιμο από άλλους συμμορφωμένους, είτε το ερμηνεύει, το σχεδιάζει και το δημιουργεί. Σε ακραία εκπαίδευση στη στέρηση το παρανοεί. Αυτές είναι οι μακροχρόνιες καταστάσεις της πνευματικής αξαθλίωσης.

Άλλο πράγμα είναι να μιλάμε ωραία για ωραία πράγματα. Όμως στην πράξη για τους καθωσπρέπει, κανονικούς ανθρώπους τα πράγματα πρέπει να είναι στριμωγμένα ή κάπως ανήθικα. 

Τους αρέσει να σκέφτονται ή να λένε 'τι ωραία θα τανε να ...'. Χωρίς όμως να μάθουν και να κάνουν αυτό που χρειάζεται στην πραγματικότητα για να το δημιουργήσουν.

Η αλήθεια είναι μια όμορφη σκέψη, μια πανέμορφη σοφή ιδέα αλλά η άσκηση στην αλήθεια συνιστά την προσωπική "via dolorosa", την Οδό του Προσωπικού Μαρτυρίου. Διότι με το που ξεκινάς την ειλικρίνεια έχεις να κάνεις γύρω σου με ανθρώπους που έμαθαν να φοβούνται την αλήθεια, να αμφισβητούν την κρυφή αρμονία της πραγματικότητας. Έμαθαν να νιώθουν ασφαλείς όταν είναι τα πράγματα στη θέση τους. Ο εαυτός τους στη θέση του και ο άλλος στη θέση του πάνω σε τοποθεσίες που δεν χαρτογράφησαν ποτέ οι ίδιοι. Δεν σε ακούνε πραγματικά γιατί η αλήθεια είναι το δίκαιο του καθενός, όπως έμαθαν στο θηριοδαμαστήριο της πρώτης ηλικίας. Πονάει κι είναι επικίνδυνη. Όχι μόνο δύσκολη. Όταν αποφασίσεις να είσαι ειλικρινής αρχίζεις να κάνεις εχθρούς. Όλους όσους δεν τους συμφέρει να θέτεις όρια. Θα ανακαλύψεις πως δεν έχεις όσους φίλους νόμιζες πως είχεις. 

Δεν είναι καλοί άνθρωποι οι κανονικοί άνθρωποι. Δεν έχουν τρόπο να αντιστέκονται σε αυτούς που τους εξουσίαζουν με το μαστίγιο. Δεν μπορούν να αντιμιλήσουν στους κυρίους του κατεστημένου στο οποίο είναι στριμωγμένη η ψυχή τους. Πως να αντισταθούν μπροστά στο μαστίγιο της εξουσίας. Δεν έχουν κριτήρια. Περιμένουν κάποιον μεσσία, κάποιον ήρωα να τους αποκαλύψει τα κριτήρια της καθωσπρέπει ζωής. Έτσι κινούνται από τόπο βοσκής σε τόπο βοσκής.

Η αλήθεια δεν είναι για τους καθωσπρέπει ανθρώπους. Η αλήθεια είναι μόνο για τους θαρραλέους. Η αλήθεια είναι επικοινωνία και η επικοινωνία είναι η επικίνδυνη έκθεση του εαυτού. 

Καταλήγουμε να λέμε, τι ωραία που θα ήταν... Τι κρίμα που δεν είναι... Ποιος φταίει; Πίσω από όλα είναι ο διάβολος. 

Όταν έρθει όμως η αλήθεια, αποχωρεί ο διάβολος.

Η 8η ΜΕΡΑ

Όλοι αντιλαμβάνονται ή έστω διαισθάνονται πως κάτι δεν πάει καλά με τον κόσμο. 

Κάποιος κατακλυσμικός κίνδυνος φαίνεται να τον απειλεί, σαν σκιά που παραμονεύει στον ορίζοντα. Ή σαν κύμα που αυξάνει σε όγκο με ό,τι στερούνται οι άνθρωποι καθημερινά. Σαν ένα σκοτάδι που πλησιάζει, με τη μια κρίση να διαδέχεται την άλλη όπως ένας ιός ή μια αλυσιδωτή αντίδραση• πραγματική πανδημία. Ενας ιός μετάλλαξης που έχει εξαπλωθεί και ή βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση ή εμείς δεν έχουμε ακόμα τα κριτήρια με τα δικά μας αισθητήρια να τον αντιληφθούμε, να τον περιγράψουμε και να τον ονομάσουμε. 

Είναι ο πολιτιστικός μας κώδικας που βρίσκεται σε εξέλιξη. Επίκειται μετάλλαξη πολιτισμού. Σαν να αναδύεται μια νέα κοινωνικοπολιτιστική Νοημοσύνη. Όχι όμως μέσα από τις προγραμματιζόμενα αυτοδίδακτες τεχνολογίες που παρακολουθούν και ελέγχουν τι κάνει και τι σκέφτεται ο άνθρωπος του οποίου έχει αποκωδικοποιηθεί το γενετικό και το ψυχολογικό υλικό, αλλά μέσα από έναν νέο ανθρώπινο νου που αποκτάει πρόσβαση στο ενοποιημένο και ενοποιητικό πεδίο που διαισθητικά ήδη προβλέψαμε με τον όρο σύμπαν. Ένας νέος, πιο ανεπτυγμένος Άνθρωπος θα συμμετέχει καθολικά, ενεργά και υπεύθυνα στην δημιουργία του κόσμου, αφού τα συμπτώματα της δημιουργικής του ασυνειδησίας έχουν τελικά πυροδοτήσει την αφύπνιση της ορθής του κρίσης. Παλιά το ορθό ήταν το συγκεκριμένο, το ρητό και το δεδομένο. Όλα έμοιαζαν προαποφασισμένα και απλά. Δεν υπήρχε λόγος για εγρήγορση του νου παρά μόνο σε κατάσταση πολέμου. Γι'αυτό και ο πόλεμος ήταν η πιο ριζοσπαστικά δημιουργική στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας. Κι οι άνθρωποι είχαν ουσιαστικά ένα ιδανικό. Την ελευθερία να είναι ζουν ήσυχα με τα δεδομένα ήθη και τα έθιμα των προγόνων τους, στα πλαίσια της ταυτότητας της φυλής τους ή του έθνους τους. Και πάλευαν γι'αυτήν, δίνοντας και το αίμα τους για να τα προστατεύσουν ή να τα παρέχουν στους απογόνους τους. Αυτό αποκαλούσαν ελευθερία.

Τώρα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει και είναι διαφορετικά. Αλλού άνθρωποι παράτησαν την υπεράσπιση της παραδοσιακής τους ταυτότητας αλλά πληρώνουν το τίμημα της ψυχική τους ισορροπίας ενώ ψάχνουν μάλλον απεγνωσμένα για νέο νόημα και σκοπό ζωής. Αλλού άνθρωποι αντιστέκονται σαν να διακυβεύεται η ύπαρξή τους και προσκολλούνται στην ταύτιση με τις παλιές δοξασίες και την παράδοση των προγόνων, και όσοι δεν έχουν πρόσβαση λόγω σοβαρής δυσλειτουργίας της οικογένειας ψάχνουν να βρουν ρίζες αλλού. 

Είναι βέβαιο ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας επανεκκίνησης.

Είτε ακολουθώντας την ξεθωριασμένη πεπατημένη της ταύτισης με το άγονο που οδηγεί στο φόβο και στο πανικό, λόγω στειρότητας πνευματικότητας, αφήνοντας άλλους να σχεδιάσουν και να κατασκευάσουν τον Νέο Κόσμο σαν εκκολαπτήριο συνηθειών. Είτε παίρνοντας τον δρόμο της επίγνωσης της αλήθειας μέσω αυτογνωσίας και αυτοποίησης για να συμμετέχουμε ενεργά στην επόμενη μέρα της Κοσμογονίας ώστε να μπορούμε αργότερα να λέμε περήφανοι: 

Βλέπετε, μαζί τα κάναμε! 

Μαζί τον φτιάχνουμε καθημερινά έναν κόσμο, στο πρότυπο ενός οργανικού και βιώσιμου οικοσυστήματος ποικιλόμορφων τόπων, σε αρμονία με τις τοπικές συνθήκες και την μοναδικότητα των ανθρώπων που ζουν σε τόπους της αρεσκείας τους σύμφωνα με την φάση και το στάδιο της φυσιολογικής τους εξέλιξης. Όπου ο κάθε άνθρωπος ενθαρρύνεται και υποστηρίζετε να παίρνει ενεργό μέρος με τις ιδέες και τα ταλέντα του στο Τοπικό Όραμα. 

Η Παντοπία είναι η μια πολύ αισιόδοξη αλλά και ρεαλιστική απάντηση στην καθολική πολιτιστική κρίση πολιτικής ορθοδοξίας και ψυχικής διαταραχής.

Χρειάζεται όμως να θέσουμε εμείς οι ίδιοι τις βάσεις για τον κάθε Τόπο μας. Για να γίνει αυτό πρέπει να μεταμορφωθούμε ψυχολογικά για να μπορεί να εξελιχθεί η νοοτροπία μας.

Στο Τόπο μας προτείνουμε ένα ολιστικό μοντέλο σωματοψυχικής ανάπτυξης που βασίζεται στις αποτελεσματικές αρχές του 'ουδέτετου σώματος' όπως καλλιεργείται για το θέατρο, του 'ουδέτερου πνεύματος' όπως καλλιεργείται για τον ανοιχτό και γόνιμο διαλόγο ή για την γόνιμη διπλωματία. Όχι σαν αυτοσκοπός ουδετερότητας αλλά στα πλαίσια της απελευθέρωσης από στερεότυπες συμπεριφορές, εμμονές, ιδεοληψία, προκατάληψη και ψυχαναγκασμό, και της ανάδυσης και εκδήλωσης του Εαυτού της Ακεραιότητας. Μέσω αυτογνωσίας και αυτοποίησης.

Το πρώτο βήμα είναι η ανάληψη προσωπικής ευθύνης. Και εξάσκηση ανά Τόπους.

Αν συμφωνείς ότι το να λύνεις τα προβλήματα είναι πιο ωφέλιμο για σένα και την ζωή σου προχώρα. Αλλιώς στην ευχή του Θεού! 

Εάν συμφωνείς πως τα προβλήματα που πρέπει να μάθεις να λύνεις είναι καταρχήν και καταρχάς τα δικά σου, προχώρα. Εάν διαφωνείς, στην ευχή! 

Εάν συμφωνείς πως πρέπει να μάθεις να λύνεις όλα τα προβλήματα που έχεις, συνέχισε, αλλιώς στο καλό! 

Εάν συμφωνείς πως για να αρχίσεις να λύνεις προβλήματα πρέπει να τα βάλεις σε μια σειρά, συνέχισε, αλλιώς στο καλό!

Εάν συμφωνείς πως για να τακτοποιήσεις την ζωή σου πρέπει να τακτοποιήσεις και να λύσεις ΌΛΑ σου τα προβλήματα, προχώρα, αλλιώς στο καλό!

Εάν συμφωνείς πως η ζωή σου δεν έχει λιγότερα προβλήματα όταν δεν κάνεις τίποτα, όταν μένεις ακίνητος, και περισσότερα όσο περισσότερο κινείσαι και κανείς πράγματα, τότε προχωρά. Αλλιώς στο καλό!

Εάν συμφωνείς πως η ζωή έχει το νόημα που της δίνεις εσύ, από όπου και εάν πήρες της ιδέες, τότε προχώρα. Αλλιώς... ξέρεις εσύ.

Εάν συμφωνείς πως οι καλύτερες ιδέες για την ζωή σου αντιστοιχούν σε αυτό που σε συγκινεί περισσότερο, άρα, σε ενεργοποιεί περισσότερο, σε δραστηριοποιεί με φυσικό τρόπο περισσότερο, τότε προχώρα. Αλλιώς αντίο!

Εάν τα έχεις ήδη συνειδητοποιήσει όλα αυτά προχώρα! Αλλιώς στο καλό και στην ευχή του Θεού!

Συγχαρητήρια, ξεβολεύτηκες! 

Είσαι έτοιμη/ος να αναλάβεις την ευθύνη για την ζωή σου αντί να την περιορίζεις στο χώρο που σου παρέχει η ουδετερότητα, στις περιοχές και στις διαδρομές που αποφεύγουν τα προβλήματα, και στην τύχη.

Εάν έχεις αποφασίσει να αναλάβεις την απόλυτη προσωπική ευθύνη για την ζωή σου και την εξέλιξή σου, τότε καλωσήρθες στον Τόπο ετούτο!

Το να έχεις στη διάθεσή σου σε όλα τα στάδια της αυτογνωσίας, της εύρεσης νοήματος και σκοπού, του σχεδιασμού και της δημιουργίας στόχων, της επίλυσης προβλημάτων, της εύρεσης λύσεων, της επιλογής αποφάσεων τις καλύτερες ιδέες από όλες τις πηγές γύρω σου είναι κάτι εξαιρετικά ισχυρό. Από κει και πέρα δεν θα πρέπει να είναι μεγάλο άλμα για να δεις ότι το να δίνεις στους ανθρώπους το δικαίωμα να βλέπουν τα πράγματα από μόνοι τους είναι καλύτερο από το να τους αναγκάζεις να βασίζονται σε πληροφορίες που επεξεργάζονται άλλοι γι' αυτούς. Είτε αυτό γίνεται άλλου, είτε αυτό έγινε στο παρελθον. Τι θέλω να πω. Επειδή το νευρικό σύστημα είναι σχεδιασμένο να κάνει οικονομία ενέργειας για περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης, ουσιαστικά αναγνωρίζοντας ως μοναδική έκτακτη ανάγκη την απειλή της επιβίωσης, και επειδή γι'αυτό έχει σχεδιαστεί να εκτελεί μόνο ρουτίνες ασφαλούς δράσης, ο άνθρωπος τείνει να μάθει πρώτον ό,τι κάνει η αγέλη και ό,τι του εξασφαλίζει μια σίγουρη και σταθερή θέση σε αυτήν, και δεύτερον να κάνει τα ίδια και ίδια, αναπτύσσοντας συνήθειες, καθημερινές ρουτίνες ή κατά το λογιότερο να εκτελεί τελετουργικά και να ανταμοίβεται από την ικανοποίηση που του παρέχουν οι νευροδιαβιβαστές της αναγνωρισιμότητας και της οικειότητας. Έτσι κατάφερε να φτιάξει οικισμούς και κοινότητες με βάση κοινές συνήθειες, ήθη και έθιμα. Αυτό φυσικά περιόριζε την ανάπτυξη του δυναμικού των μελών της κοινότητας και της τοπικής κοινωνίας. Για να πάει ο άνθρωπος παραπέρα έπρεπε να ανακαλύψει νέους τρόπους. Ο άνθρωπος έμαθε να μετακινειται και να ιδρύει αποικίες ή να μεταναστεύει και να προσαρμόζεται σε νέα δεδομένα από συνήθειες, γεύσεις, καιρό, ήθη και έθιμα. Εκεί ανακάλυψε ο άνθρωπος πως μπορεί να προσαρμοστεί και μετά από την παιδική ηλικία σε νέα δεδομένα. Ειδικά με το που ξεπέρασε τα στενά πλαίσια της απόλυτης συλλογικής αρχής, της ορθοδοξίας και της ευλάβειας έμαθε να ερευνά και να ανακαλύπτει. Σήμερα έχει ο άνθρωπος αγγίξει τα όρια της επαφής και επικοινωνίας ανάμεσα σε όλους τους διαφορετικούς τόπους αυτού του πολιτιστικού χαρακτήρα, του μοντέλου που σκιαγραφήσαμε παραπάνω. Μόνο μια αναβάθμιση πολιτιστικού χαρακτήρα μπορεί να επιτρέψει εξέλιξη του ανθρώπου που δεν πρόκειται να αποβλακωθεί και να αφανιστεί λόγω ανέσεων.

Όταν έχει χαρακτεί από την πορεία ένας δρόμος χοντρικά δύο δυνατότητες υπάρχουν. Μπροστά ή πίσω. Εξέλιξη ή οπισθοδρόμηση και μαρασμός. Και η στασιμότητα μαρασμός είναι. Η εξέλιξη της πληροφορίας και της επικοινωνίας είναι η μεγιστοποίηση. Η μεγιστοποίηση της πληροφορίας είναι η διαφάνεια.

Η ριζική διαφάνεια αναγκάζει τα ζητήματα να βγουν στην επιφάνεια, ιδιαίτερα τα προβλήματα, και πιο δυσάρεστα, που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι. Στην επιφάνεια όμως βγαίνει και ο τρόπος με τον οποίο τα αντιμετωπίζουν, ο οποίος συνήθως χαρακτηρίζεται από την ίδια νοοτροπία που τα δημιούργησε. Με την αλήθεια που αναδεικνύει η ριζική διαφάνεια ανοίγει σιγά σιγά και ο δρόμος που επιτρέπει σε κάθε ομάδα, σε κάθε κοινότητα, σε κάθε κοινωνία να λειτουργεί ταυτόχρονα σαν οργανισμός και σαν οικογένεια που αξιοποιεί τα ταλέντα και τις γνώσεις όλων των μελών της για την επίλυση των προβλημάτων τους. 

Τελικά, για τους ανθρώπους που θα γεννηθούν σε αυτό το κλίμα όπως και για αυτούς που θα το συνηθίσουν, το να ζουν σε μια κουλτούρα ριζικής διαφάνειας και ειλικρινούς έκφρασης είναι πιο άνετο από το να ζουν στην ομίχλη προγραμματισμένων δηλώσεων και αποφάσεων κεκλεισμένων θυρών, και να μην ξέρουν τι συμβαίνει και να μην ξέρουν τι πραγματικά σκέφτονται οι άνθρωποι που τους έχουν αναθέσει να σκέφτονται και να αποφασίζουν γι'αυτούς.

Όποιος όμως αποφασίζει καθημερινά να αναλάβει την ευθύνη για την ζωή του χρειάζεται έναν Τόπο και ένα Όραμα για να ανάπτυξη και να αναδείξει τα ταλέντα του. Και σταδιακά να ολοκληρώσει την συγκρότηση του ακέραιου Εαυτού του. Γι'αυτό εμεις επιλέγουμε στον Τόπο μας ένα ολιστικό μοντέλο που βασίζεται σε μαθήματα αντίληψης της Μεθόδου Τάλμι μέσω του σώματος, σε προπονήσεις στη βάση της πολεμικής τέχνης του Αϊκίντο, και στην ενεργή συμμετοχή σε ομάδα συνειδητότητας με ριζική ειλικρίνεια και ριζική διαφάνεια. 

Παρέχουμε στον εαυτό μας και στον καθένα που θέλει να αλλάξει για να εξελιχθεί προπονήσεις επί τάπητος αλλά υιοθετούμε την αρχή της καθημερινής άσκησης και την συνθήκη των άπειρων επαναλήψεων της καθημερινής ζωής του καθενός (αρχή του ντο).

Εάν κάθε Δευτέρα κάνεις τα ίδια με την προηγούμενη Δευτέρα, τότε ζεις μόνο μια βδομάδα. Εάν την Δευτέρα ανεβάζεις συνειδητότητα, πηγαίνεις πιο πέρα, τότε μόνο ζεις κάθε μέρα...

🎼

Όταν ζεις τη κάθε μέρα, μπορείς να σχεδιάσεις, να βάλεις στόχους για να πετύχεις ό,τι έχεις πραγματικά σκοπό. Εάν εξαντλείς όλες σου τις δυνατότητες, θα αναπτύσσεσαι συνεχώς, έτσι που θα εκδηλωθεί αβίαστα ο ακέραιος και ενιαίος σου Εαυτός. Ο γνήσιος και ειλικρινής Εαυτός υπερβαίνει τα όρια και τα καλούπια του Εγώ, τις στερεότυπες συμπεριφορές, απόψεις, γνώμες, νόρμες και φόρμες, πεποιθήσεις της επαγγελματικής και πολιτιστικής σου ταυτότητας.

Η ΕΚΡΗΞΗ ΤΗΣ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ

Η AI -ΤΝ- διαβάζει συνεχώς τις σκέψεις που διατυπώνονται, ακούει τις ερωτήσεις που ακούγονταν και αποδεικνύεται ότι είναι ένας τεχνητός Νους που προηγείται στην πορεία metaβασης για το κοινωνικό νόημα. Χάρη σε αυτό το μαγικό φορητό εργαλείο AI που τα βλέπει όλα, τα ακούει όλα, αναλύει και συνθέτει το επόμενο βήμα, ως περιεχόμενο που είναι πιθανότερο να γίνει αποδεκτό από την τρέχουσα διάθεση αντίληψης του χρήστη, κάτι σαν ένα σύγχρονο εργαλείο χρησμού με κλασσικές δυνατότητες μακρο-επιρροής, μόλις μου έφερε το μήνυμα.

Μια ατομική επανάσταση λαμβάνει χώρα αυτή τη στιγμή. Οι μέρες της τυραννίας της κυρίαρχης κατευθυνόμενης πλειοψηφίας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Είναι η εποχή του παιδιού και του παιχνιδιού της απόλυτης προσωπικής ευθύνης του συμμετοχικού ατόμου. Σύντομα θα περάσει και η νοοτροπία της της ενοχικής κατηγορικής προσταγής.

Βρισκόμαστε στα πρόθυρα της έκρηξης μιας ατομικής επανάστασης. Λάβετε θέσεις, ετοιμαστείτε, μη φοβηθείτε τις χαοτικές ανακατατάξεις. 

Faites vôtres jeu!

Η Πορεία της Ζωής, το Πέρασμα του Πάσχα και η Ανάσταση του Ανθρώπου

Σκέφτηκες ποτέ, όπως όλο και πιο συχνά διαβάζουμε σε άρθρα επιστημονικά, από ανθρώπους που δεν βασίζονται μόνο στο τι νιώθουν υποκειμενικά αλλά και σε πειράματα γύρω από το πως δημιουργείται αυτό που νιώθουμε, από τι εξαρτάται, από τι επηρεάζεται, πως αλλάζει, πως όλο αυτό που ζούμε θα μπορούσε να είναι απλά ένα έργο επί σκηνής. Μια δικιά μας παραγωγή. Ένα εργαστήρι παραγωγής πραγματικότητας. Οι επιστήμονες το ονομάζουν προσομοίωση πραγματικότητας. Εμείς καμιά φορά λέμε, 'καλά, δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό!' Ίσως είναι ένα κοσμικό video game. A make believe. Truman show. 

Όπως και να χει το νευρικό μας σύστημα παίρνει από κάπου ερεθίσματα και τα κατασκευάζει όλα. Ξέρουμε πολύ καλά εν τω μεταξύ πως είναι ο εγκέφαλος που ερμηνεύει τα πάντα και παράγει ουσίες, ανάλογα με την εκπαίδευσή του, και έτσι βιώνουμε αυτό που πιστεύουμε. 

Οπότε σκέφτηκα, τα τελευταία χρόνια που βρήκα λίγο περισσότερο χρόνο, δημιουργικά το εξής: Μπορούμε να μπούμε στον κώδικα της προσομοίωσης αυτής και να αναλάβουμε να διορθώσουμε τις ρουτίνες ζωής, το αφήγημα, από δράμα και τραγωδία σε ευκαιρία, επιλογή και παιχνίδι; 

Μπορούμε; 

Που είναι η κονσόλα (ανα)προγραμματισμού; 

Σε κάποιους κρυφούς server; 

Ξέρεις τι ανακάλυψα; Δεν θα το πιστέψεις. Κρύβεται, και αυτό, σε κοινή θ.έ.α. Ο καθένας μας έχει πρόσβαση σε μια κονσόλα προγραμματισμού του κόσμου. Είναι ο εαυτός μας. Είναι σαν τη Βικιπαίδεια. Όλοι μαζί μαζεύουμε και γράφουμε το περιεχόμενο.

Μερικές από τις τεχνικές προγραμματισμού τις έχουμε κάνει θρησκεία, τελετουργικά, ιστορίες ιερές που τις περνάμε από γενιά σε γενιά για όποιον καταφέρει να καταλάβει. 

Πχ. Πάσχα και Χριστούγεννα. Είναι οι δυο θεμελιώδεις μαγικές τεχνικές (ανά)προγραμματισμού της πραγματικότητας και μεταμόρφωσης του κόσμου. 

Η λέξη Πάσχα, στα εβραϊκά σημαίνει Πέρασμα.

Στην περίπτωση των Εβραίων αντιπροσωπεύει τη διάβαση της Ερυθράς Θάλασσας, δηλαδή το Πέρασμα από τη σκλαβιά στην ελευθερία.

Για τους Χριστιανούς την Ανάσταση του Χριστού, δηλαδή το Πέρασμα από τον θάνατο στην αιώνια ζωή.

Γι' αυτό και φέτος το Πάσχα εύχομαι να ενθαρρύνουμε τους εαυτούς μας και να κάνουμε το πρώτο ή ένα ακόμα συνειδητό ΒΗΜΑ στο Πέρασμα.

Κάθε Βήμα που μιλάει στις καρδιές των ανθρώπων προέρχεται από μια ανθρώπινη καρδιά. Μυαλά υπάρχουν πολλά. Γιατί το μυαλό είναι για να υπολογίζει την ατομική πορεία του καθενός. Με την καρδιά όμως συμμετέχει το άτομο στην παρέα, στην φιλία, στην συντροφιά, στην οικογένεια, στην ανθρωπότητα. 

Τα Βήματα του Περάσματος λοιπόν δεν είναι να ζωγραφίζουμε πρόσωπα και να ντύνουμε τους εαυτούς μας με τα "καλά" μας και τους "καλούς" τους τρόπους σύμφωνα με κάποιο πρωτόκολλο. Δεν είναι να φερόμαστε με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο, ενώ δεν ξέρουμε τι μας γίνεται. Και να ευχόμαστε δυο τρεις φορές το χρόνο να πάνε όλα καλά. Το ζητούμενο δεν είναι να ΑΡΕΣΟΥΜΕ στην τρομερή Δύναμη που τα εμπνέει όλα, τα δημιουργεί όλα και τα διατηρεί στη ζωή μέχρι να κάνουν τον κύκλο τους. 

Κάθε Βήμα για το Πέρασμα σε κάτι καλύτερο είναι βήμα πορείας. Θα ακολουθήσει κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο. Θέλει όμως να ξέρεις που πηγαίνεις και που πατάς.

Ανακάλυψα, ψάχνοντας το δρόμο μου αφού χάθηκα, πως η κατεύθυνση χρειάζεται καθοδήγηση μέσα από τους αστερισμούς γιατί με τις ταμπέλες το ανθρώπινο μυαλό μαθαίνει να ακολουθεί τυφλά και δεν βρίσκει το δρόμο του. Τον σωστό τον δρόμο τον βρίσκεις και τον χάνεις ξανά και ξανά μέχρι να φτάσεις. Για παράδειγμα, δοκιμάσαμε τη ταμπέλα Θεός, και είπαμε να πάμε προς το Θεό. Όμως ποιός βγήκε στο πηγαιμό για τον Θεό, κι ολοκλήρωσε το Ταξίδι με τις ταμπέλες.

Ανακάλυψα πως καλύτερα είναι να ψάξεις τον Εαυτό. Και το πρώτο Βήμα είναι να βγεις από κάπου για να μπεις στο πηγαιμό για τον Εαυτό. Το κάθε Βήμα είναι χορευτικό. Κάτι πρέπει να αλλάξει, να γίνει διαφορετικά και να παραμείνει διαφορετικό σε όλη την πορεία, για να ολοκληρωθεί το Ταξίδι.

Ο Εαυτός λοιπόν είναι κάτι που όσο το πλησιάζεις, νιώθεις όλο και πιο οικεία. Πως το βρίσκεις το οικείο; Είναι ένα Βήμα προς την Αλήθεια σου. Προς τη μέγιστη δυνατή Αλήθεια. Η συνειδητή κίνηση αυτή είναι προφανώς Αρετή. Ας μην φοβόμαστε λοιπόν να συνδεθούμε με την αρετή. Ας της δώσουμε το νόημα που της αξίζει. Μας οδηγεί στο οικείο, όχι στο ξένο, στο παράξενο. Μας οδηγεί στη Πατρίδα μας. 

Είναι η Αλήθεια, είναι η Αρετή και είναι η Πατρίδα μας. 

Πλησιάζοντας εκεί γινόμαστε όλο και πιο συγκεντρωμένοι, ξεκάθαροι, κι ακέραιοι. Όλα τα άλλα είναι φυσικά επακόλουθα της ακεραιότητας, της συγκέντρωσης και της ευθύνης.

Είναι ζήτημα απόλυτης προσωπικής ευθύνης. Κανένας άλλος δεν μπορεί να σε πάει εκεί. Μόνο, όταν ρωτάς εκεί που βλέπεις φως, μπορεί κάποιος φακός να σου φωτίσει το δρόμο.

Καλή Ανάσταση!

Τόπος και Τοπίο στην Παντοπία

Το Τοπίο είναι μια μονάδα οικοσυστήματος που βασίζεται στη βιο-κοινωνικο-πνευματική ποικιλομορφία, όπου ο καθένας μπορεί να ανθίσει στο δικό του χρόνο, ρυθμό και χώρο. 

Ο χρόνος είναι οραματισμός 

Ο χρόνος είναι το κλειδί που ανοίγει τη πύλη προς τις υψηλότερες διαστάσεις που μας παρέχει το σύμπαν για να αναπτυχθούμε. Κλειδώνει ο χώρος της συνειδητότητας όταν διαρκώς τον μετράμε, όπως και τα πάντα, συγκρίνοντάς τον με απόλυτες αντικειμενικές μονάδες. Τότε τα πάντα περιορίζονται σε κύβους όπως περιορίζονται τα αντικείμενα για να χωράνε σε συσκευασία, σε ράφια, σε αποθήκες, σε θέσεις, σε θρανία.

Η Παντοπία έχει κυρίως να κάνει με την Ηγεσία σε κάθε Τόπο

Η Ηγεσία σε έναν Τόπο δεν έχει να κάνει με το να είσαι επικεφαλής ή να κάθεσαι στην κορυφή ενός τραπεζιού. Αλλά με το να φωτίζεις το δρόμο για τους άλλους, να δείχνεις καλοσύνη, δύναμη και σοφία τόσο στις καλές όσο και στις δύσκολες στιγμές των διαδικασιών του Οράματος του Χρόνου. Οι Ηγέτες ενός Τόπου είναι σαν καπετάνιοι ενός πλοίου, οι οποίοι κατευθύνουν όχι με στρατιωτική πειθαρχία και διαταγές αλλά κρατώντας ένα τιμόνι με ήρεμο και σταθερό χέρι εξασφαλίζοντας ότι όλοι αισθάνονται ότι τους βλέπουν, τους ακούνε και τους εκτιμούν. Τους αντιλαμβάνονται, τους κατανοούν και τους υπολογίζουν. Φαντάσου την Ηγεσία ενός Τόπου σαν έναν κήπο. Σε αυτόν τον κήπο ένας Ηγέτης είναι κάποιος που περιποιείται κάθε φυτό ή άτομο με φροντίδα, κατανοώντας ότι το καθένα έχει τις μοναδικές του ανάγκες για να ευδοκιμήσει. Ξέρει πότε πρέπει να προσφέρει υποστήριξη σε ένα νεαρό δεντράκι και πότε να το αφήσει να σταθεί στο κορμό του και στις ρίζες του επιτρέποντάς του ανεξαρτησία στην ανάπτυξη. Αυτό το είδος ηγεσίας δεν καλλιεργεί απλώς έναν κήπο με τον αγγλικό, γαλλικό ή ιαπωνικό πολιτισμικό τρόπο. Πρόκειται για την καλλιέργεια ενός ακμαίου οικοσυστήματος, ενός Παντοπικού Τοπίου, όπου όλοι βρίσκουν και παρέχουν τροφή και συνθήκες για να μεγαλώνουν, όντας παρών, σε επαφή και συντονισμό με ένα ζωντανό περιβάλλον που επικοινωνεί με άλλα Τοπία. 

Η Ηγεσία σε ένα Τόπο έχει επίσης να κάνει με διδασκαλία

Διδασκαλία είναι η επίδειξη ότι κάτι είναι δυνατό. Το να μαθαίνεις είναι να το κάνεις εφικτό για τον εαυτό σου.

Φτιάξε τον τόπο του

Είχα χαθεί στην πορεία και ήμουνα εξουθενωμένος να κάνω κάτι τόσο σημαντικό που να τα διορθώσει όλα όσα είχαν πάει στραβά στη ζωή μου.

Τότε ένας σοφός δάσκαλος, λίγο καιρό πριν φύγει, μου είπε, "Μην κολλάς τόσο πολύ στο πού, τι, ποιός θα προτιμούσες να είσαι, που να αμελείς να κάνεις ό,τι καλύτερο εκεί πού είσαι".

Έτσι ανακάλυψα τον εαυτό μου και άρχισα να ζω τη ζωή του. Είναι υπέροχη τελικά αυτή η ζωή!

Καλωσήρθατε στην Ελλάδα!

Σήμερα σε μια συζήτηση μου λέει ο  φίλος μου σχετικά: 

- Αυτοί που φρενάρουν κάθε αντίδραση έχουν ως κίνητρο το χρήμα ή την εξουσία, με οποιονδήποτε τρόπο.

Δεύτερον το σύστημα όλο είναι στελεχομένο από τέτοιους.

Και τρίτον λειτουργούν με την λογική, ο σώζων εαυτόν σωθείτω, και να ζήσω εγώ και ας πεθάνουν όλοι οι άλλοι.

Όπως βλέπεις έχουν αρχίσει και ανοίγουν κάποια στόματα της διανόησης του τόπου, το θέμα όμως είναι ότι το σύστημα έχει θάψει ό,τι σπουδαίο και ικανό υπήρχε και έχει μπαζώσει με σκουπίδια τα μυαλά του κόσμου.

Το πρώτο μέσα από την "παιδεία" και το δεύτερο μέσω της τηλεόρασης και των social media...

Δεν αφήνουν να πέσει κάτω ούτε σπυρί να ανθίσει...

Δεν πειράζει, λέω εγώ. Ίσα ίσα που αυτό ενεργοποιεί την μέγιστη όλων των δυνάμεων στο σύμπαν, την περίφημη Ανάγκη, η οποία και θεούς και  δαίμονες πείθει. Η Ανάγκη λοιπόν θα οδηγήσει την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων,  με τον τρόπο που λειτουργεί η χιονοστιβάδα ή η πυρίτιδα ή η αλυσιδωτή αντίδραση. 

Κάθε άνθρωπος όπως καταλαβαίνεις, είμαι σίγουρος, γενικά, μαστορικά, δεν μπορεί να διορθώσει σε χρόνους εντυπωσιασμού κάτι που δεν γνωρίζει, κάτι που δεν έμαθε με κάποιον τρόπο. Ευτυχώς η κοινωνική επιτυχία βασίζεται σε ρουτίνες, σε αυτοματισμούς και σε μηχανισμούς που κινούνται γρήγορα, πιο γρήγορα από τον ανταγωνισμό. Αυτό κάνει να προχωρούν ή να προοδεύουν, όπως θέλουν να πιστεύουν οι ίδιοι, άνθρωποι ενός συγκεκριμένου τύπου. 'Εύστροφοι', 'ταχύνοες', αδίστακτοι, ανήσυχοι, ταχύρυθμοι και γενικά 'ανήθικοι' ως προς τις αξίες της "πλέμπας". Αυτός ο τύπος ανθρώπου αγνοεί ή αρνείται ή απορρίπτει το συναίσθημα εξ ολοκλήρου. Σωστά; Έλα μου όμως που το συναίσθημα πέρα από το petit bourgeois, και το petit peuple, πέρα από τον συναισθηματισμό των λαϊκών ασμάτων και του ρεμπέτικου είναι και η γλώσσα του σώματος. Και του ασυνείδητου. Και πίσω από τα προγράμματα ελέγχου και επιβίωσης της βασικής ανθρώπινης, βιολογικής μορφής -προκαταλήψεις, δόγματα, εικασίες, ιδεαλισμοί, ιδεολογίες, ιδεοληψίες, για ευχάριστες ή δυσάρεστες ψευδαισθήσεις κι αυταπάτες...-, βρίσκεται το σύμπαν. Ένθεν της ύλης, μέσα στα πλαίσια της αντίληψης των βασικών αισθήσεων, μέσα σε οποιοδήποτε γνωστικό πλαίσιο ή στα κουτάκια που λέει ο λαός αυτό δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό. Όμως η ήρεμη, απελευθερωμένη από τον εγωισμό και τα πάθη αντίληψη αγγίζει τη κβαντική. Κι ο άνθρωπος είναι κατασκευασμένος από μια ενέργεια που ρέει διαρκώς μέσα του και τον κρατάει στη ζωή. Κυλάει μέσα του αυτό που παλιά το ονομάζαμε θείο, θεϊκό, ουράνιο. Τα πάντα, το σύμπαν αυτορυθμίζεται από αυτή την ενιαία αρχή. Οπότε και όλα τα πράγματα με ρυθμούς που δεν αντιλαμβανόμαστε εύκολα εμείς οι παγιδευμένοι στα κουτάκια και τα γρανάζια του νου. Κατέληξα πως η πραγματικότητα  αυτοποιείται για την ύπαρξη ζωής και για την εξέλιξη. Κι ο άνθρωπος μπορεί πλέον να εισέλθει σε αυτή τη διάσταση, μέσα από ουσιαστική Αυτογνωσία ενεργοποιείται και η πέραν του δράματος και της τραγωδίας ευεργετική Αυτοποίηση. Όλες οι στατιστικές και τα δεδομένα, τα σενάρια τρόμου χάνουν την δύναμή τους μπροστά στο αδιανόητο και το άγνωστο που κρατάει το σύμπαν ζωντανό δισεκατομμύρια χρόνια πριν από τον ελάχιστο άνθρωπο που λέει "L'État, c'est moi!".

ΟΙ ΜΕΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΕ ΣΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Οι βίαιοι άνθρωποι, οι αχόρταγοι, οι λαίμαργοι, οι εθισμένοι, οι άνθρωποι υπό πίεση, υπό αυξανόμενο στρες, ή απλά όλοι οι άνθρωποι στο τέλος της ημέρας έχουν την τάση να κατευθύνονται προς τον αληθινό τους "Βορρά". Αποκαλύπτοντας την πραγματική τους ταυτότητα.

Αν πάρουμε ένα παράδειγμα από την επικαιρότητα. Μια ομάδα ειδικών δυνάμεων που επιχειρεί πίσω από τις γραμμές του εχθρού, αν εντοπιστούν, προσπαθούν να επιστρέψουν στην βάση τους, προσπαθούν να δραπετεύσουν και να αποφύγουν τις εχθρικές γραμμές, τα εχθρικά πυρά.

Οι φανατισμένοι συμπεριφέρονται όπως σε κάθε διεστραμμένη εκδοχή της θρησκείας. Είναι προσκολλημένοι στον αυταρχικό τους Θεό, που ανταμοίβει μόνο τους απόλυτα αφοσιωμένους υποτακτικούς του και τιμωρεί κάθε ανυποταξία.

Ο αληθινός Βορράς τους είναι να γίνουν μάρτυρες, και να πάνε στη πραγματική Πατρίδα τους, στον Παράδεισο της Αδιαλλαξίας, στον Κήπο του Θεού τους.

Αλλά δεν είναι αυτό που κάνουν οι πληρωμένοι εντολοδόχοι.

Ο πραγματικός τους Βορράς είναι πάνω στη Γη και όλοι όταν τα βρουν σκούρα κατευθύνονται στους εντολείς τους.

Αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται να διακρίνουμε.

Ο φαύλος λόγος του να μην αναγνωρίζεις γιατί υποφέρεις

Ο λόγος που όπως ο καθένας έχεις ένα σχέδιο και όταν βγαίνεις στη πραγματικότητα τρως τα μούτρα σου είναι ο λόγος που υποφέρεις. Ο λόγος που υποφέρεις είναι πως κάνεις σχέδια για το μέλλον, βάζεις κάποιο στόχο, έχεις κάποιο όνειρο ή επιθυμία αλλά στη πραγματικότητα δεν σου βγαίνουν τα βήματα, και νιώθεις πως τρως τα μούτρα σου. Όπως αυτός που πέφτει κάτω. Αλλά όχι απλά αυτός που πέφτει κάτω αλλά αυτός που πέφτει και δεν το περιμένει, δεν είδε το εμπόδιο. Αλλά ούτε έχει εκπαιδευτεί, από τη στιγμή που σκοντάφτει μέχρι τη στιγμή που θα πέσει, να ξέρει να πέφτει. Οι καλύτερα εκπαιδευμένοι άνθρωποι, μοτοσικλετιστές ή κασκαντέρ ή Πολεμιστές με τη φόρα που πέφτουν με αυτή στέκονται πάλι στα πόδια τους.  Ο λόγος που σκοντάφτεις όπως κάθε άνθρωπος κάποια στιγμή, πέφτεις και χτυπάς άσχημα και βγάζεις άσχημα συμπεράσματα για τη ζωή είναι ... πολύ απλά ο εγωισμός σου. 

Τι είναι εγωισμός; 

Είναι κακό πράγμα ο εγωισμός; 

Όχι απαραίτητα. 

Αρχικά ο εγωισμός είναι μέρος της υγείας του ανθρώπου, είναι συνέπεια της μόρφωσης, απαραίτητος για να στηριχθεί η κοινωνικοποίηση, πριν στενέψουν τα περιθώρια ανάπτυξης και εξέλιξης υπό την επήρειά του. Κάποια στιγμή γίνεται μικρός, στενός και καταλήγει άχρηστος, όπως άχρηστο είναι το καλούπι όταν κρυώσει το μέταλλο. Τι είναι όμως ο εγωισμός; 

Ο εγωισμός είναι η ταύτιση της φυσιολογικής λειτουργίας της ανάπτυξης της προσωπικότητας με προδιαγραφές. Οι προδιαγραφές είναι το 'κείμενο' του εγώ. Κάθε 'εσύ είσαι...', και  'εμείς είμαστε...' στη παιδική ηλικία, όπως και κάθε αποκωδικοποίηση κάθε ενέργειας από τα  μέλη της οικογένειας, με κυρίαρχες τις συμπεριφορές και αντιδράσεις της μητέρας, κατ'επέκταση του πατέρα αλλά και του στενότερου περιβάλλοντος καταγράφονται από το νου. Ο νους έχει διάφορες λειτουργίες που αναπτύσσονται ανάλογα με τις εμπειρίες και το περιβάλλον. Μια είναι η μνήμη, μια είναι η φαντασία και η τρίτη θεμελιώδης είναι να αναγνωρίζει το μοτίβο συμπεριφοράς που παράγει κάθε συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Ιδιαίτερα αυτό που επαναλαμβάνεται. Ο νους, στο επόμενο στάδιο, αντιγράφει το μοτίβο και το αναπαράγει σαν παιχνίδι όταν θέλει να έχει το αποτέλεσμα. Σταδιακά αυτά τα οικεία μοτίβα συμπεριφοράς γίνονται προσδιορισμοί, έννοιες, ποιότητες που ιδιοποιούνται και μετατρέπονται στο 'μανιφέστο του εγώ είμαι'. Ο μικρός δόκιμος άνθρωπος ταυτίζεται με αυτούς τους αυτοπροσδιορισμούς για να τον αναγνωρίζει το περιβάλλον του, και να του παρέχει προστασία και φροντίδα, φυσική και συναισθηματική. Έχει σκοπό την διευκόλυνση της βασικής εκπαίδευσής του, της επιβίωσης και του καθήκοντος. Λόγω του φόβου της επιβίωσης και του χρέους του καθήκοντος που διαμορφώνουν κάθε κοινωνία. Αυτοί οι κώδικες και τα πρωτόκολλα συμπεριφοράς και αναγνώρισης φίλου/εχθρού που εξασφαλίζουν τις βασικές παροχές γίνονται στρατηγική και σύστημα επέκτασης των ορίων του περιβάλλοντος. Εκεί και τότε όμως αρχίζει πολλές φορές η απογοήτευση. Αυτός που έχει ρυθμιστεί, ασυναίσθητα, να πετυχαίνει αυτό που θέλει ή που έχει ανάγκη με κάποια στερεότυπη συμπεριφορά, θα αναπαράγει ασυναίσθητα αυτή τη συμπεριφορά σε κάθε νέο περιβάλλον. Είναι μεγάλο το σοκ όταν πηγαίνεις για παράδειγμα στο εξωτερικό, όπου αλλάζει η γλώσσα και η νοοτροπία που παράγει η γλώσσα, όπως και οι καιρικές συνθήκες, και δεν σου βγαίνουν τα θέλω σου, δεν καλύπτονται οι ανάγκες σου, με τον τρόπο του σπιτιού ή της γειτονιάς σου ή της κλίκας σου. Η εμπειρία αυτή βγάζει στον καθένα μια διαφορετική αντίδραση. Μερικές φορές νομίζουμε ότι το να είσαι κάτι, κάποιος σπουδαίος, σου παρέχει το προνόμιο, να μην δέχεσαι κριτική. Να επιδεικνύεις την ταυτότητα και να περνάς παντού. Γιατί δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα με την κριτική. Δεν μπορείς να προσαρμοστείς έξω από το "κείμενο του εγώ" σου. Αυτό είναι το πρόβλημα του εγωισμού, της ταύτισης με το 'μανιφέστο του εγώ είμαι'. Η λειτουργία του ήταν μόνο και μόνο για να ολοκληρωθεί το στάδιο του να είσαι κλεισμένος στο σπίτι σου ή στον εαυτό σου και να σου παρέχονται όλα ή να στερείσαι ό,τι στερείται η οικογένεια. Η συνέπεια όμως ενός παγιωμένου "εγώ" είναι να μην κάνεις τίποτα, για να μην σου συμβεί τίποτα δυσάρεστο, να μην πει κανείς τίποτα που σου πληγώνει τα συναισθήματα, να μην κάνεις κανένα λάθος, να μην πληγώσεις κανένα. Εδώ είναι όμως που ξεκινάει η διαφορά ανάμεσα στο οποιοδήποτε Σπήλαιο Αισθήσεων και Παραισθήσεων, από απόψεις, γνώμες, εικασίες, πεποιθήσεις, πιστεύω, νομίζω, έμαθα, συνήθισα, τα οποία ως προς την πραγματικότητα είναι πάντα σχετικά ψευδαισθήσεις κι αυταπάτες. Αυτό αποδεικνύεται εύκολα διότι μέσα στο Σπήλαιο των Συμβάσεων και των Συμβιβασμών μπορείς να έχεις πρόσβαση σε πολλά πράγματα, αλλά δεν μπορείς να δημιουργήσεις τίποτα που απαιτεί πρόσβαση στην άγνωστη πραγματικότητα. Ο άνθρωπος όμως είναι φτιαγμένος για όλη την πραγματικότητα. 

Η πραγματικότητα απαιτεί να ενεργοποιήσει ο άνθρωπος σταδιακά όλες του τις δυνάμεις και λειτουργίες για να πετύχει αυτό που χρειάζεται, αυτό που επιθυμεί ή αυτό που ονειρεύεται και για να λύσει κάθε πρόβλημα που προκύπτει.

Δυστυχώς βρισκόμαστε σε πολύ μεγάλο βαθμό ατομικά και μαζικά, συλλογικά εγκλωβισμένοι σε φούσκες εγωισμού.

Η μια άποψη είναι να μπούμε όλοι στις  φούσκες μας, να πιστεύουμε ό,τι θέλουμε να πιστεύουμε, να νομίζουμε ό,τι θέλουμε να νομίζουμε για να είμαστε ευχάριστοι ή να μην γινόμαστε δυσάρεστοι και να αφήσουμε την τεχνολογία να φροντίζει τις ρυθμίσεις στη ζωή μας βάσει πραγματικότητας. Ή να βγούμε όλοι έξω από τις φούσκες και να αρχίσουμε να εκπαιδευόμαστε στις αρχές ή μοτίβα ή νόμους της μίας κοινής ενιαίας πραγματικότητας. Για κάθε φυλή, για κάθε ράτσα, για κάθε πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό μοντέλο αναπαράστασης του γνωστού κόσμου. Μπορούμε να διατηρήσουμε τις προτιμήσεις μας στο ρόλο που θέλει ο καθένας να διαδραματίσει στις ομάδες που αναλαμβάνουν τις ανάγκες, τις επιθυμίες, τους στόχους και τα όνειρα των ανθρώπων, και που αναλαμβάνουν να λύσουν τα προβλήματα που προκύπτουν διαρκώς. 

Έτσι λειτουργεί η πραγματικότητα.

Έφτασε ο καιρός να αντιμετωπίσουμε αυτό το δίλημμα και να πάρουμε μια πραγματική απόφαση. Εάν δεν το κάνουμε αυτό, τότε κάτι άλλο έξω από μας, κάποιοι άλλοι όμως πίσω από αυτό  θα αποφασίζουν για μας και τις τύχες μας, ενώ εμείς ζούμε στις επίπλαστες φούσκες μας.

Αυτός ο Παγκόσμιος Πόλεμος θα τελειώσει με μια βόμβα

Όλα είναι ανάποδα από ότι μάθαμε να νομίζουμε. Ξεκινώντας με το ότι μάθαμε να νομίζουμε, ενώ εμείς νομίζουμε πως μαθαίνουμε την αλήθεια. Στην πραγματικότητα μαθαίνουμε να νομίζουμε. Απόδειξη πως νομίζουμε πως πρέπει να δείξουμε στους άλλους ποια είναι η αλήθεια, και έτσι συμμετέχουμε ενεργά στο να διαιωνίζεται το να νομίζουμε πως η αλήθεια είναι ουσιαστικό και διδάσκεται με τα λόγια.

Όλα είναι ανάποδα. Οι άνθρωποι που μπορούν, κάνουν σε κάποιο βαθμό ό,τι θέλουν. Εμείς βλέπουμε τι κάνουν και νομίζουμε πως εάν κάνουμε ό,τι κάνουν θα αποκτήσουμε ό,τι έχουν... Βασικά την αύρα τους πιάνουμε. 

Εμείς όμως ζούμε την αύρα μας γιατί έχουμε κολλήσει να αποστηθίζουμε τι λένε και τι κάνουν κάποιοι που έχουν περισσότερο ανεπτυγμένη αύρα από μας. 

Που οφείλεται η αύρα;

Σε αυτά που φοράνε;

Στα σχολεία που πήγαν;

Στα βιβλία που διάβασαν;

Στο αυτοκίνητο που οδηγούν;

Στα λεφτά που αναγράφονται στη φορολογική τους δήλωση;

Στη χώρα που μένουν;

Στο τι μπορεί να ψηφίζουν;

(Απορώ ποιοι από αυτούς, εάν και γιατί ψηφίζουν.)

Έχω καταλήξει πως είναι όλοι άνθρωποι που, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, μαθαίνουν και συγκρίνονται μόνο με τον εαυτό τους. Έχουν αποκτήσει την ανάγκη να αλλάζουν μόνο τον εαυτό τους όπως βλέπουν ότι αρμόζει. 

Να η αντιστροφή.

Επειδή ο άνθρωπος ζει στην πραγματικότητα μέσα από την οποία εκδηλώνεται η ευθυγράμμιση και η απόκλιση ή διαστρέβλωση του εαυτού του σε σχέση με τον πραγματικό του Εαυτό.

Μια Αξία υπάρχει, η Αλήθεια μέσω της Ελευθερίας δια της Αρετής. Μια Αρετή υπάρχει, η Ειλικρίνεια. Μια Σχολή υπάρχει, η Εαυτογνωσία. Και μια Επιτυχία υπάρχει, η Εαυτοποίηση.

Πιστεύω δε πως ο επόμενος Παγκόσμιος Πόλεμος, που άρχισε με την δήλωση της Πανδημίας, που δεν γίνεται πλέον αντιληπτή διότι γεννιόμαστε σε αυτή, θα τελειώσει με την ανακάλυψη και την παρουσίαση της μεγαλύτερης βόμβας όλων των εποχών. 

Της Εαυτομικής βόμβας. 

Η οποία όμως αντί να καταστρέφει τον Κόσμο, όπως η Ατομική, η Εγωιστική, θα δημιουργεί τον Άνθρωπο μέσω Εαυτοποίησης. Και μέσα από αυτόν την Παντοπία όλων όσοι εαυτοποιούνται. 

Εαυτός είναι ο απώτερος σκοπός και η μετουσίωση του Πολέμου. Να αναγκάσει τον Άνθρωπο να βγει από τα καλούπια, να βρει την Πηγή της Δημιουργίας και της Καταστροφής του. Μέσα του.

Η ζωή είναι ωραία, αλλά το σύστημα άσχημο

Και όμως, η ζωή είναι σαν την αφηρημένη ιδέα της φύσης, της άγριας ζωής, της αρχαίας Ελλάδας, των προγόνων, των ηρώων, των αγίων, των προπαππούδων, das Vaterland.

Οι άνθρωποι ζουν, προφανώς, για να εξελίσσονται και προκρίνονται στα παραπάνω αθλήματα, στο τρίαθλο, στο δέκαθλο, στη Σαλαμίνα, στο Μαραθώνα, στις Θερμοπύλες...

Το σύστημα, και από τις δύο πλευρές, είναι οι άνθρωποι, που δεν θέλουν όμως να ζήσουν όπως ο Λεωνίδας, ο Περικλής, ο Σωκράτης, ο Επιμενίδης, ο Ηράκλειτος, ο Πυθαγόρας, ο Διογένης, ο Αλέξανδρος γιος του Φιλίππου, Ιωάννης Καποδίστριας, Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης, Ιωάννης 'Μακρυγιάννης' Τριανταφύλλου, Σπύρος Λούης, Καριωτάκης, Καζαντζάκης, Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Βαμβακάρης, κλπ κλπ κλπ κλπ.

Το σύστημα και στις δύο πλευρές είναι φτιαγμένο λοιπόν από ανθρώπους για ανθρώπους που θέλουν να καταναλώνουν πολιτισμό, σοφία, αρετή, φώτιση, να τα διαχειρίζονται, να χρεώνουν το κοινό αλλά δεν θέλουν να τεντώνονται, να φωτίζονται και να καίγονται οι ίδιοι για να δημιουργούν τον ήχο και το φως για το ανθρώπινο μεγαλείο. Υπάρχει πληθώρα βιβλιογραφίας και μύθων για αυτό το φαινόμενο. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι το δράμα της ανθρώπινης ζωής, ο σκόπιμος δρόμος στρωμένος με θυσίες προς το ΑΠΕ.

Περί Αλήθειας

Χθες πιάσαμε μια κουβέντα με την παρέα μου μετά το χορό. Αυτή η κουβέντα πρέπει να οδηγήσει κάπου, γιατί όλοι οι δρόμοι πρέπει να οδηγούν κάπου, αλλιώς κατασκευάζουν αδιέξοδα. Είναι το ίδιο με το να ζεις σε ένα λαβύρινθο. Όπου οι δρόμοι δεν σε πηγαίνουν πουθενά, μόνο σου παγιδεύουν το μυαλό, σου τραβούν την προσοχή με την ελπίδα, σου τρώνε την ενέργεια μέχρι να κουραστείς και να πιστέψεις πως όλα είναι μάταια στη ζωή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη φρίκη από το να ζει κανείς σε ένα Πύργο, σε μια Βαβέλ, που χρησιμοποιεί ό,τι έκαναν οι προηγούμενοι σαν πέτρες, όπως ακριβώς κάνουν οι πολλοί γύρω τριγύρω. Όπου κάθε γενιά χτίζει τον δικό της όροφο με βάση τις εικασίες και τις πεποιθήσεις, προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες της προηγούμενης γενιάς. Όπου κανένας δεν γνωρίζει πια κανέναν προσωπικά που είναι πραγματικά ευτυχισμένος ή πάντα καλά μέσα σε αυτό τον λαβύρινθο. Αλλά δεν μπορεί να κάτσει στιγμή ήσυχος, μην και γκρεμιστεί το οικοδόμημα που χτίζει ολημερίς με την δουλειά του. Η υπόσχεση ευτυχίας της επιτυχίας για να συνεχίζει να χτίζει βρίσκεται στις εικόνες στους τοίχους οθόνες. Γι αυτό τα όνειρά του λέγονται αστέρες, αστεράκια, αστεροειδείς, κομήτες. Και είναι λίγο πολύ άπιαστα κι απατηλά. Η μόνη εναλλαγή για τη μάζα, αυτή που παρακολουθεί και χρησιμοποιεί τα μέσα που προορίζονται για αυτή, είναι όταν πεθάνει κανείς, όταν σε διώχνουν, όταν σε βγάζουν έξω, σε απολύουν, σε προσβάλλουν. Τότε που εσύ παρηγοριέσαι με τους φίλους σου πως αυτοί που το έκαναν είναι κακοί, ανάγωγοι, ανήθικοι. Και ψάχνεις να βρεις το δίκιο σου. Τότε μόνο θα κάνεις βήματα τροποποίησης της ζωής σου. Όλοι μας μέχρι τώρα αυτό κάνουμε. Αλλιώς ιδανικά ακολουθείς κι εσύ πάντα την αγαπημένη σου ομάδα. Που είναι αυτή που σου έμαθαν από παιδί να ανήκεις με πάθος. 

Όμως όταν όλα έχουν χαθεί, και δεν σε ικανοποιεί η παρηγοριά του δίκιου ή της εκδίκησης, τι κάνεις; Έστω για μια μέρα, δύο και τρεις, μια βδομάδα, ένα μήνα; 

Αυτό που έχεις μέσα σου, τότε μόνο θα το κάνεις. Από βαθύ ένστικτο επιβίωσης τότε κάνεις κάτι χωρίς να σκέφτεσαι κανέναν, τίποτα, παρά τις  αναστολές και τους εντοιχισμένους ενδοιασμούς. Και δεν σκέφτεσαι ότι κάνεις κάτι κακό. Αλλά κάτι που θα πρέπει οι άλλοι απλά να αποδεχτούν και να διαχειριστούν τις συνέπειες. Και να γίνουν πιο δυνατοί, πιο ώριμοι, πιο έξυπνοι. Όπως διαχειρίζεσαι και συ τόσα χρόνια τα πάντα σαν φυσικά φαινόμενα. Γίνεσαι και συ φυσικό φαινόμενο. Αυτή είναι η δύναμη της πραγματικότητας, η οποία είναι η μοναδική δύναμη που δεν καταργείται ποτέ. Μοιάζει πολύ με το "Θεός".

Τι σχέση έχει ο άνθρωπος με την πραγματικότητα; Η σχέση του είναι σχέση αμοιβαίας αναγνώρισης, είναι σχέση καλή. Η πραγματικότητα πάντα φέρνει τα πράγματα στα ίσια τους. Εμείς, το μυαλό μας τα απομακρύνει, τα παραποιεί, τα διαστρεβλώνει. Την πραγματικότητα την αναγνωρίζουμε σιγά σιγά μέσα από πολλές ταλαιπωρίες, αποτυχίες, ήττες, πανωλεθρίες. Αλλά όταν ξεπεράσουμε τις φάσεις της άρνησης, της οργής, της κατάθλιψης, όταν γίνουμε καλά τη λέμε αλήθεια. Λέμε, η αλήθεια βγήκε στο φως. Αυτό που είναι βγήκε στο φως. 

Άρα, μπορεί κανείς, εάν θέλει, να σκεφτεί το εξής: θα μπορούσα άραγε να ζω μόνο στη πραγματικότητα με όλες τις συνέπειες οι οποίες θα με οδηγούσαν στην ανάπτυξη που χρειάζομαι για να γίνω αυτό που μπορώ να γίνω, αυτό όπου αντιστοιχεί το μέσα μου με το έξω μου; 

Οπότε η πραγματικότητα είναι η αλήθεια του καθενός ανάλογα με τις δυνατότητές του εκείνη τη στιγμή. Όμως η αλήθεια αγαπάει την πραγματικότητα και αποδέχεται την φύση των πάντων σαν στιγμιότυπα. Selfies. Πόσο μας αρέσουν τέτοια στιγμιότυπα, που εκφράζουν αυτό που νιώθουμε εκείνη τη στιγμή. Όλα αυτά συνηγορούν στο ότι είναι αλήθεια πως η αλήθεια είναι η συμφιλίωση με την πραγματικότητα. Αλήθεια δεν είναι;

Πως θα ήταν δυνατόν να σου βγει καλή η ζωή όταν αρνείσαι την πραγματικότητα; χωρίς να το καταλαβαίνεις, αλλά την αρνείσαι. Αυτό δεν είναι το συμπέρασμα που βγάζουμε από την ιστορία, και πως εξελίσσεται και πέφτει κάθε αυτοκρατορία; 

Η άλλη σκοτεινή άποψη είναι πως η πραγματικότητα είναι κάτι κακό και χρειάζεται τροποποίηση. Και πως ο άνθρωπος με τις γνώσεις του και την πονουργία του μπορεί να διορθώσει την πραγματικότητα, όπως και τη φύση, ή να την βελτιώσει. 

Εδώ λοιπόν βρίσκεται κάθε τόσο μια διασταύρωση. Όπου ο καθένας πρέπει να ανανεώσει την απόφασή του και να λουστεί τις συνέπειες της επιλογής του. 

Υπάρχει σύμπαν; Κάτι ενιαίο δηλαδή; 

Ή όλα είναι μια παραδόξως όμορφη, όμως άψυχη, άβουλη, αδέξια μάζα;

Είναι το σύμπαν καλό και θετικό προς τη φύση του ανθρώπου; είναι ο άνθρωπος οργανικό μέρος του ίδιου ζωντανού σύμπαντος;

Ή το σύμπαν δεν θέλει τον άνθρωπο, προτιμά το κακό του; Ίσως θέλει να τον σκοτώνει, όπως φαίνεται στα μάτια πολλών όταν κάποιος αποβιώνει;

Δεν ξέρω εάν μπόρεσα να αναδείξω τον συσχετισμό της έννοιας της αλήθειας με την έννοια μιας θετικής πραγματικότητας, με την έννοια του σύμπαντος και μάλιστα ενός θετικού σύμπαντος κατ'εικόνα και κατ'ομοίωση του ανθρώπου, που φροντίζει τον εαυτό του, τα παιδιά του, τους γονείς του, θείους, θείες, ανήψια, ομογενείς, ξένους, αδύναμους, γέρους, παιδιά, μετανάστες, πρόσφυγες, ... έχει μείνει πια και τίποτα έξω;

Όπως και να έχει, για να μπορεί κανείς να δίνει σωστές απαντήσεις στη ζωή του, πρέπει να καταλαβαίνει τις ερωτήσεις που του κάνει η ζωή. Για να αλλάξει μια κατάσταση πρέπει πρώτα η κατάσταση να γίνει σωστά αντιληπτή. Το να γίνει κάτι αντιληπτό ισοδυναμεί με το να φανερωθεί. 

Εδώ πάλι η αλήθεια, ως διαφάνεια αυτού που είναι...

Αυτό που εμποδίζει την ελικοειδή ανάπτυξη είναι ένας φαύλος κύκλος. Ο φαύλος κύκλος σπάει, δεν ανοίγει διαφορετικά. Θέλει δύναμη.

Την δύναμη αυτή την παρέχει το θάρρος της ειλικρίνειας.

Η ειλικρίνεια που ξεκινάει εξαλείφοντας μυστικά και ψέματα, και στη συνέχεια σπάει τον φαύλο κύκλο των ψευδαισθήσεων και της αυταπάτης. Για να φανερωθεί ο ιδεαλισμός και η υποκρισία. Το τελευταίο πέπλο και η αντίδραση που σκεπάζει την πραγματικότητα. Είναι ο έμμεσος ισχυρισμός πως η πραγματικότητα είτε είναι κακή ή μοχθηρή, είτε ατελής και γι'αυτό χρειάζεται μια εικονική πραγματικότητα, τα μάγια των ιδανικών πάνω στο μαύρο πανί του τρόμου. 

Επικίνδυνες σκέψεις, καταλαβαίνω. Για να λευθερωθεί ο νους θέλει δουλειά πολύ.

Η Εποχή του Υδροχόου

Στις 20 Ιανουαρίου 2024 ξεκίνησε συμβολικά η νέα Εποχή, η Εποχή του Υδροχόου. Ο Πλανήτης της μεταμόρφωσης και της αναγέννησης, ο Πλούτωνας, εισέρχεται στο εφευρετικό και καινοτόμο αρχέτυπο του Υδροχόου, το οποίο έχει να γίνει από το 1778, την εποχή της Αμερικανικής Επανάστασης. Ο Πλούτωνας θα παραμείνει στον Υδροχόο για τις επόμενες δύο δεκαετίες. 

Αυτό που πρόκειται να έρθει για τα επόμενα είκοσι χρόνια θα είναι πράγματι επαναστατικό, απρόβλεπτο και θα ανατρέψει το status quo με τρόπους που θα αναδείξουν τον αουτσάιντερ και θα εξυψώσουν εκείνους που πάντα έμεναν πιστοί στην αυθεντικότητά τους, πέρα από την κοινή γνώμη ή την κατακραυγή των οπισθοδρομικών. Ανατρέπονται δομές τυραννίας και δόγματος, αμφισβητούνται οι στείρες παραδοσιακές δυναμικές αυθεντίας και γκρεμίζονται αυταρχικές εξουσίες και αυθαίρετες ιεραρχίες. Ό,τι συμβολίζουν τα ζώδια θα βιώσει μια εσωτερική επανάσταση στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουμε τις παραδόσεις και τα στερεότυπα, αυθεντικές αξίες και υποκρισία, στην καριέρα αλλά και στην προσωπική και ερωτική μας ζωή, φέρνοντάς μας πιο κοντά στην προσωπική μας μεταμόρφωση και αυτοπραγμάτωση. Αυτή είναι η Εποχή κατά την οποία θα επανεξετάσουμε, θα αμφισβητήσουμε και θα αναθεωρήσουμε πολλές από τις μακροχρόνιες πεποιθήσεις μας και τη νομιμότητα της αυθεντίας ως δύναμη επιβολής και εξουσίας. 

Ένας πνευματικός Χειμώνας τελειώνει και η Άνοιξη έρχεται, όταν οι συνθήκες θα ανθίσουν για τη δύναμη, την αγάπη και την καθοδήγηση που κρύβονταν κάτω από σάπια στρώματα ξηρού ιδεαλισμού, πολιτικής στρατηγικής και σχεδίων μάρκετινγκ που προφανώς παραβιάζουν την ανθρώπινη φύση και το ιερό μέσα μας, τον ανώτερο και βαθύτερο Εαυτό μας.