Όπως και να χει το νευρικό μας σύστημα παίρνει από κάπου ερεθίσματα και τα κατασκευάζει όλα. Ξέρουμε πολύ καλά εν τω μεταξύ πως είναι ο εγκέφαλος που ερμηνεύει τα πάντα και παράγει ουσίες, ανάλογα με την εκπαίδευσή του, και έτσι βιώνουμε αυτό που πιστεύουμε.
Οπότε σκέφτηκα, τα τελευταία χρόνια που βρήκα λίγο περισσότερο χρόνο, δημιουργικά το εξής: Μπορούμε να μπούμε στον κώδικα της προσομοίωσης αυτής και να αναλάβουμε να διορθώσουμε τις ρουτίνες ζωής, το αφήγημα, από δράμα και τραγωδία σε ευκαιρία, επιλογή και παιχνίδι;
Μπορούμε;
Που είναι η κονσόλα (ανα)προγραμματισμού;
Σε κάποιους κρυφούς server;
Ξέρεις τι ανακάλυψα; Δεν θα το πιστέψεις. Κρύβεται, και αυτό, σε κοινή θ.έ.α. Ο καθένας μας έχει πρόσβαση σε μια κονσόλα προγραμματισμού του κόσμου. Είναι ο εαυτός μας. Είναι σαν τη Βικιπαίδεια. Όλοι μαζί μαζεύουμε και γράφουμε το περιεχόμενο.
Μερικές από τις τεχνικές προγραμματισμού τις έχουμε κάνει θρησκεία, τελετουργικά, ιστορίες ιερές που τις περνάμε από γενιά σε γενιά για όποιον καταφέρει να καταλάβει.
Πχ. Πάσχα και Χριστούγεννα. Είναι οι δυο θεμελιώδεις μαγικές τεχνικές (ανά)προγραμματισμού της πραγματικότητας και μεταμόρφωσης του κόσμου.
Η λέξη Πάσχα, στα εβραϊκά σημαίνει Πέρασμα.
Στην περίπτωση των Εβραίων αντιπροσωπεύει τη διάβαση της Ερυθράς Θάλασσας, δηλαδή το Πέρασμα από τη σκλαβιά στην ελευθερία.
Για τους Χριστιανούς την Ανάσταση του Χριστού, δηλαδή το Πέρασμα από τον θάνατο στην αιώνια ζωή.
Γι' αυτό και φέτος το Πάσχα εύχομαι να ενθαρρύνουμε τους εαυτούς μας και να κάνουμε το πρώτο ή ένα ακόμα συνειδητό ΒΗΜΑ στο Πέρασμα.
Κάθε Βήμα που μιλάει στις καρδιές των ανθρώπων προέρχεται από μια ανθρώπινη καρδιά. Μυαλά υπάρχουν πολλά. Γιατί το μυαλό είναι για να υπολογίζει την ατομική πορεία του καθενός. Με την καρδιά όμως συμμετέχει το άτομο στην παρέα, στην φιλία, στην συντροφιά, στην οικογένεια, στην ανθρωπότητα.
Τα Βήματα του Περάσματος λοιπόν δεν είναι να ζωγραφίζουμε πρόσωπα και να ντύνουμε τους εαυτούς μας με τα "καλά" μας και τους "καλούς" τους τρόπους σύμφωνα με κάποιο πρωτόκολλο. Δεν είναι να φερόμαστε με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο, ενώ δεν ξέρουμε τι μας γίνεται. Και να ευχόμαστε δυο τρεις φορές το χρόνο να πάνε όλα καλά. Το ζητούμενο δεν είναι να ΑΡΕΣΟΥΜΕ στην τρομερή Δύναμη που τα εμπνέει όλα, τα δημιουργεί όλα και τα διατηρεί στη ζωή μέχρι να κάνουν τον κύκλο τους.
Κάθε Βήμα για το Πέρασμα σε κάτι καλύτερο είναι βήμα πορείας. Θα ακολουθήσει κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο. Θέλει όμως να ξέρεις που πηγαίνεις και που πατάς.
Ανακάλυψα, ψάχνοντας το δρόμο μου αφού χάθηκα, πως η κατεύθυνση χρειάζεται καθοδήγηση μέσα από τους αστερισμούς γιατί με τις ταμπέλες το ανθρώπινο μυαλό μαθαίνει να ακολουθεί τυφλά και δεν βρίσκει το δρόμο του. Τον σωστό τον δρόμο τον βρίσκεις και τον χάνεις ξανά και ξανά μέχρι να φτάσεις. Για παράδειγμα, δοκιμάσαμε τη ταμπέλα Θεός, και είπαμε να πάμε προς το Θεό. Όμως ποιός βγήκε στο πηγαιμό για τον Θεό, κι ολοκλήρωσε το Ταξίδι με τις ταμπέλες.
Ανακάλυψα πως καλύτερα είναι να ψάξεις τον Εαυτό. Και το πρώτο Βήμα είναι να βγεις από κάπου για να μπεις στο πηγαιμό για τον Εαυτό. Το κάθε Βήμα είναι χορευτικό. Κάτι πρέπει να αλλάξει, να γίνει διαφορετικά και να παραμείνει διαφορετικό σε όλη την πορεία, για να ολοκληρωθεί το Ταξίδι.
Ο Εαυτός λοιπόν είναι κάτι που όσο το πλησιάζεις, νιώθεις όλο και πιο οικεία. Πως το βρίσκεις το οικείο; Είναι ένα Βήμα προς την Αλήθεια σου. Προς τη μέγιστη δυνατή Αλήθεια. Η συνειδητή κίνηση αυτή είναι προφανώς Αρετή. Ας μην φοβόμαστε λοιπόν να συνδεθούμε με την αρετή. Ας της δώσουμε το νόημα που της αξίζει. Μας οδηγεί στο οικείο, όχι στο ξένο, στο παράξενο. Μας οδηγεί στη Πατρίδα μας.
Είναι η Αλήθεια, είναι η Αρετή και είναι η Πατρίδα μας.
Πλησιάζοντας εκεί γινόμαστε όλο και πιο συγκεντρωμένοι, ξεκάθαροι, κι ακέραιοι. Όλα τα άλλα είναι φυσικά επακόλουθα της ακεραιότητας, της συγκέντρωσης και της ευθύνης.
Είναι ζήτημα απόλυτης προσωπικής ευθύνης. Κανένας άλλος δεν μπορεί να σε πάει εκεί. Μόνο, όταν ρωτάς εκεί που βλέπεις φως, μπορεί κάποιος φακός να σου φωτίσει το δρόμο.
Καλή Ανάσταση!
