Ο λόγος που όπως ο καθένας έχεις ένα σχέδιο και όταν βγαίνεις στη πραγματικότητα τρως τα μούτρα σου είναι ο λόγος που υποφέρεις. Ο λόγος που υποφέρεις είναι πως κάνεις σχέδια για το μέλλον, βάζεις κάποιο στόχο, έχεις κάποιο όνειρο ή επιθυμία αλλά στη πραγματικότητα δεν σου βγαίνουν τα βήματα, και νιώθεις πως τρως τα μούτρα σου. Όπως αυτός που πέφτει κάτω. Αλλά όχι απλά αυτός που πέφτει κάτω αλλά αυτός που πέφτει και δεν το περιμένει, δεν είδε το εμπόδιο. Αλλά ούτε έχει εκπαιδευτεί, από τη στιγμή που σκοντάφτει μέχρι τη στιγμή που θα πέσει, να ξέρει να πέφτει. Οι καλύτερα εκπαιδευμένοι άνθρωποι, μοτοσικλετιστές ή κασκαντέρ ή Πολεμιστές με τη φόρα που πέφτουν με αυτή στέκονται πάλι στα πόδια τους. Ο λόγος που σκοντάφτεις όπως κάθε άνθρωπος κάποια στιγμή, πέφτεις και χτυπάς άσχημα και βγάζεις άσχημα συμπεράσματα για τη ζωή είναι ... πολύ απλά ο εγωισμός σου.
Τι είναι εγωισμός;
Είναι κακό πράγμα ο εγωισμός;
Όχι απαραίτητα.
Αρχικά ο εγωισμός είναι μέρος της υγείας του ανθρώπου, είναι συνέπεια της μόρφωσης, απαραίτητος για να στηριχθεί η κοινωνικοποίηση, πριν στενέψουν τα περιθώρια ανάπτυξης και εξέλιξης υπό την επήρειά του. Κάποια στιγμή γίνεται μικρός, στενός και καταλήγει άχρηστος, όπως άχρηστο είναι το καλούπι όταν κρυώσει το μέταλλο. Τι είναι όμως ο εγωισμός;
Ο εγωισμός είναι η ταύτιση της φυσιολογικής λειτουργίας της ανάπτυξης της προσωπικότητας με προδιαγραφές. Οι προδιαγραφές είναι το 'κείμενο' του εγώ. Κάθε 'εσύ είσαι...', και 'εμείς είμαστε...' στη παιδική ηλικία, όπως και κάθε αποκωδικοποίηση κάθε ενέργειας από τα μέλη της οικογένειας, με κυρίαρχες τις συμπεριφορές και αντιδράσεις της μητέρας, κατ'επέκταση του πατέρα αλλά και του στενότερου περιβάλλοντος καταγράφονται από το νου. Ο νους έχει διάφορες λειτουργίες που αναπτύσσονται ανάλογα με τις εμπειρίες και το περιβάλλον. Μια είναι η μνήμη, μια είναι η φαντασία και η τρίτη θεμελιώδης είναι να αναγνωρίζει το μοτίβο συμπεριφοράς που παράγει κάθε συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Ιδιαίτερα αυτό που επαναλαμβάνεται. Ο νους, στο επόμενο στάδιο, αντιγράφει το μοτίβο και το αναπαράγει σαν παιχνίδι όταν θέλει να έχει το αποτέλεσμα. Σταδιακά αυτά τα οικεία μοτίβα συμπεριφοράς γίνονται προσδιορισμοί, έννοιες, ποιότητες που ιδιοποιούνται και μετατρέπονται στο 'μανιφέστο του εγώ είμαι'. Ο μικρός δόκιμος άνθρωπος ταυτίζεται με αυτούς τους αυτοπροσδιορισμούς για να τον αναγνωρίζει το περιβάλλον του, και να του παρέχει προστασία και φροντίδα, φυσική και συναισθηματική. Έχει σκοπό την διευκόλυνση της βασικής εκπαίδευσής του, της επιβίωσης και του καθήκοντος. Λόγω του φόβου της επιβίωσης και του χρέους του καθήκοντος που διαμορφώνουν κάθε κοινωνία. Αυτοί οι κώδικες και τα πρωτόκολλα συμπεριφοράς και αναγνώρισης φίλου/εχθρού που εξασφαλίζουν τις βασικές παροχές γίνονται στρατηγική και σύστημα επέκτασης των ορίων του περιβάλλοντος. Εκεί και τότε όμως αρχίζει πολλές φορές η απογοήτευση. Αυτός που έχει ρυθμιστεί, ασυναίσθητα, να πετυχαίνει αυτό που θέλει ή που έχει ανάγκη με κάποια στερεότυπη συμπεριφορά, θα αναπαράγει ασυναίσθητα αυτή τη συμπεριφορά σε κάθε νέο περιβάλλον. Είναι μεγάλο το σοκ όταν πηγαίνεις για παράδειγμα στο εξωτερικό, όπου αλλάζει η γλώσσα και η νοοτροπία που παράγει η γλώσσα, όπως και οι καιρικές συνθήκες, και δεν σου βγαίνουν τα θέλω σου, δεν καλύπτονται οι ανάγκες σου, με τον τρόπο του σπιτιού ή της γειτονιάς σου ή της κλίκας σου. Η εμπειρία αυτή βγάζει στον καθένα μια διαφορετική αντίδραση. Μερικές φορές νομίζουμε ότι το να είσαι κάτι, κάποιος σπουδαίος, σου παρέχει το προνόμιο, να μην δέχεσαι κριτική. Να επιδεικνύεις την ταυτότητα και να περνάς παντού. Γιατί δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα με την κριτική. Δεν μπορείς να προσαρμοστείς έξω από το "κείμενο του εγώ" σου. Αυτό είναι το πρόβλημα του εγωισμού, της ταύτισης με το 'μανιφέστο του εγώ είμαι'. Η λειτουργία του ήταν μόνο και μόνο για να ολοκληρωθεί το στάδιο του να είσαι κλεισμένος στο σπίτι σου ή στον εαυτό σου και να σου παρέχονται όλα ή να στερείσαι ό,τι στερείται η οικογένεια. Η συνέπεια όμως ενός παγιωμένου "εγώ" είναι να μην κάνεις τίποτα, για να μην σου συμβεί τίποτα δυσάρεστο, να μην πει κανείς τίποτα που σου πληγώνει τα συναισθήματα, να μην κάνεις κανένα λάθος, να μην πληγώσεις κανένα. Εδώ είναι όμως που ξεκινάει η διαφορά ανάμεσα στο οποιοδήποτε Σπήλαιο Αισθήσεων και Παραισθήσεων, από απόψεις, γνώμες, εικασίες, πεποιθήσεις, πιστεύω, νομίζω, έμαθα, συνήθισα, τα οποία ως προς την πραγματικότητα είναι πάντα σχετικά ψευδαισθήσεις κι αυταπάτες. Αυτό αποδεικνύεται εύκολα διότι μέσα στο Σπήλαιο των Συμβάσεων και των Συμβιβασμών μπορείς να έχεις πρόσβαση σε πολλά πράγματα, αλλά δεν μπορείς να δημιουργήσεις τίποτα που απαιτεί πρόσβαση στην άγνωστη πραγματικότητα. Ο άνθρωπος όμως είναι φτιαγμένος για όλη την πραγματικότητα.
Η πραγματικότητα απαιτεί να ενεργοποιήσει ο άνθρωπος σταδιακά όλες του τις δυνάμεις και λειτουργίες για να πετύχει αυτό που χρειάζεται, αυτό που επιθυμεί ή αυτό που ονειρεύεται και για να λύσει κάθε πρόβλημα που προκύπτει.
Δυστυχώς βρισκόμαστε σε πολύ μεγάλο βαθμό ατομικά και μαζικά, συλλογικά εγκλωβισμένοι σε φούσκες εγωισμού.
Η μια άποψη είναι να μπούμε όλοι στις φούσκες μας, να πιστεύουμε ό,τι θέλουμε να πιστεύουμε, να νομίζουμε ό,τι θέλουμε να νομίζουμε για να είμαστε ευχάριστοι ή να μην γινόμαστε δυσάρεστοι και να αφήσουμε την τεχνολογία να φροντίζει τις ρυθμίσεις στη ζωή μας βάσει πραγματικότητας. Ή να βγούμε όλοι έξω από τις φούσκες και να αρχίσουμε να εκπαιδευόμαστε στις αρχές ή μοτίβα ή νόμους της μίας κοινής ενιαίας πραγματικότητας. Για κάθε φυλή, για κάθε ράτσα, για κάθε πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό μοντέλο αναπαράστασης του γνωστού κόσμου. Μπορούμε να διατηρήσουμε τις προτιμήσεις μας στο ρόλο που θέλει ο καθένας να διαδραματίσει στις ομάδες που αναλαμβάνουν τις ανάγκες, τις επιθυμίες, τους στόχους και τα όνειρα των ανθρώπων, και που αναλαμβάνουν να λύσουν τα προβλήματα που προκύπτουν διαρκώς.
Έτσι λειτουργεί η πραγματικότητα.
Έφτασε ο καιρός να αντιμετωπίσουμε αυτό το δίλημμα και να πάρουμε μια πραγματική απόφαση. Εάν δεν το κάνουμε αυτό, τότε κάτι άλλο έξω από μας, κάποιοι άλλοι όμως πίσω από αυτό θα αποφασίζουν για μας και τις τύχες μας, ενώ εμείς ζούμε στις επίπλαστες φούσκες μας.
