Ένας άνθρωπος περπατούσε έξω φορώντας πάντα μια όμορφη, λαμπερή, γελαστή μάσκα.
Όλοι θαύμαζαν την ομορφιά του.
Η ψυχή του όμως τα βράδια ήταν παραπονεμένη.
Μια μέρα μπήκε στον κήπο της σιωπής. Πέρασε κάτω από ένα δέντρο. Τον άγγιξαν τα κλαδιά του όταν μια φωνή ακούστηκε:
Δεν είσαι η μάσκα.
Είσαι ο σπόρος που κρύβεις στη τσέπη σου.
Έβαλε το χέρι σε κάθε τσέπη.
Βρήκε ένα μικρό ξεχασμένο συμπιεσμένο από τα πλυσίματα χαρτί.
Μέσα, ένας σπόρος.
Ξεχασμένος, ντροπιασμένος θαρρείς, άχρηστος.
Έσκαψε με τον δαχτυλο μια τρύπα στο χώμα. Έθαψε τον σπόρο.
Η βροχή έπεσε.
Ο ήλιος βγήκε.
Ο σπόρος έσκασε.
Ξεπήδησε η ζωή.
Βλαστάρι.
Κορμός.
Δέντρο ολόκληρο.
Κλαδιά στον ουρανό.
Ρίζες βαθιές.
Πουλιά κάθονται και κελαηδούν.
Άνθρωποι απλώνουν το χέρι και κόβουν καρπούς.
Το δέντρο ψιθύρισε:
Δεν είσαι αυτό που έδειχνες.
Δεν είσαι αυτό που νόμιζες.
Είσαι αυτό που απέρριπτες.
Όταν το φύτεψες στο χώμα,
γεννήθηκε ο αληθινός σου εαυτός.
Ο άνθρωπος σηκώθηκε.
Ανάλαφρος.
Σαν άρρωστος που βρήκε πάλι την υγειά του.
Σαν αιχμάλωτος που γύρισε σπίτι του.
Σαν να ξαναγεννήθηκε την νύχτα που πέρασε.
