Η ΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΟΜΟΡΦΩΝ ΡΟΜΠΟΤ

ΜΙΑ ΝΈΑ ΕΠΟΧΉ ΞΗΜΕΡΏΝΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΌΤΗΤΑ 

Ως κοινωνία, περάσαμε από πολλές επαναστάσεις και αλλαγές, από τη βιομηχανική επανάσταση μέχρι την ψηφιακή εποχή. Σήμερα, είμαστε στην προδρομική φάση μιας νέας εποχής, όπου αναδύονται οι ανθρωπόμορφες μηχανές, βασισμένες σε προηγμένες τεχνολογίες τεχνητής νοημοσύνης. Οι προβλέψεις δείχνουν ότι μέχρι το 2050, 300 εκατομμύρια ρομπότ θα περιφέρονται στον πλανήτη μας, με σκοπό να συνυπάρξουν και να συνεργαστούν με τους ανθρώπους.

Η αναδυόμενη τεχνολογία των ανθρωπόμορφων ρομπότ

Οι ανθρωπόμορφες μηχανές δεν είναι πια μια φουτουριστική ιδέα που εμφανίζεται σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Με την πρόοδο της ρομποτικής και την ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης, η δημιουργία ρομπότ που μπορούν να αλληλεπιδρούν, να μαθαίνουν και να προσαρμόζονται στις ανάγκες των ανθρώπων είναι πλέον εφικτή. Η αύξηση της αυτονομίας και της ευφυΐας τους, σε συνδυασμό με την εξέλιξη των αισθητήρων και των μηχανισμών κίνησης, επιτρέπει τη δημιουργία μηχανών που μοιάζουν και σκέφτονται σαν ανθρώποι.

Νέες ευθύνες και προκλήσεις

Η είσοδος αυτών των ρομπότ στην ανθρώπινη κοινωνία σηματοδοτεί την ανάγκη επαναξιολόγησης του ρόλου μας ως ανθρώπων. Τα ρομπότ δεν προορίζονται πλέον μόνο να λειτουργούν σε γραμμές παραγωγής, αλλά αντ' αυτού αναλαμβάνουν σημαντικές θέσεις στον τομέα των υπηρεσιών και της φροντίδας. Η ηλικιακή γήρανση του πληθυσμού σε πολλές χώρες φέρνει στο προσκήνιο την ανάγκη για καινοτόμες λύσεις στη φροντίδα των ηλικιωμένων, και τα ανθρωπόμορφα ρομπότ μπορούν να καλύψουν αυτό το κενό, προσφέροντας υποστήριξη και συντροφιά.

Συνύπαρξη και συνεργασία

Η συμβίωση με τα ανθρωπόμορφα ρομπότ εγείρει ερωτήματα και προκλήσεις σχετικά με την ηθική, την ασφάλεια και την κοινωνική δικαιοσύνη. Πώς θα διασφαλίσουμε ότι η παρουσία τους θα ωφελήσει την κοινωνία; Πώς θα ρυθμιστούν οι κανόνες και οι διαδικασίες ώστε να εξασφαλιστεί η ασφάλεια και η αγάπη προς τα πιο ευάλωτα μέλη της κοινωνίας;

Η εκπαίδευση των ανθρώπων για την αλληλεπίδραση με αυτές τις μηχανές είναι εξίσου σημαντική, καθώς θα πρέπει να μάθουμε να συνεργαζόμαστε και να αξιοποιούμε την τεχνολογία προς όφελος όλων. Τα ρομπότ μπορούν να μας απελευθερώσουν από ορισμένες εργασίες, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να εστιάσουμε σε πιο δημιουργικές και ανθρώπινες πτυχές της ζωής μας.

Συμπέρασμα

Η έλευση της εποχής των ανθρωπόμορφων ρομπότ είναι αναπόφευκτη και ήδη πολυδιάστατη. Καθώς η τεχνολογία εξελίσσεται, οι ευθύνες μας αυξάνονται. Να είμαστε έτοιμοι για την προσαρμογή στις νέες πραγματικότητες είναι κρίσιμο. Η κοινωνία θα πρέπει να συνεργαστεί ώστε να δημιουργηθούν αποτελεσματικά πλαίσια που θα διασφαλίσουν τη σωστή συνεργασία των ρομπότ με τους ανθρώπους, προάγοντας την ευημερία και την κοινωνική συνοχή. Μέχρι το 2050, η ανθρωπότητα θα έχει την ευκαιρία να τεστάρει τις δυνατότητες αυτής της νέας εποχής, και μόνο μέσω της συνεργασίας θα μπορέσουμε να αναδείξουμε τα οφέλη από αυτή την τεχνολογική επανάσταση.

ΤΑ ΚΑΛΟΥΠΙΑ ΤΟΥ ΑΦΗΓΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Είναι απαραίτητο να διαστρεβλώσουμε την ιστορία και να την κάνουμε να φαίνεται σαν να έκαναν οι Μεγάλοι Άνδρες όλα όσα αποτελούν μέρος του τρόπου με τον οποίο διδάσκεις στους ανθρώπους ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, είναι αβοήθητοι, απλώς πρέπει να περιμένουν να έρθει κάποιος Μεγάλος Άνδρας και να το κάνει για αυτούς.

~Νόαμ Τσόμσκι

Στο "αφήγημα" που στηρίζει κάθε τοπικό πολιτισμό όπως και κάθε ευρύτερη πολιτισμική αυτοκρατορία ανήκουν ορισμένες θεμελιώδης αρχές, οι οποίες είναι και ο λόγος που οδηγούμαστε σε συγκρούσεις γιατί διατηρούμε μια εσωτερική σύγκρουση ζωντανή μέσα σε κάθε πλοκή που σχετίζεται με το σενάριο, το αφήγημα. Ουσιαστικά είναι κάποια μορφή ιδεαλισμού και εξιδανίκευσης που μάλλον είναι απαραίτητη για να τραβήξει τη προσοχή της ανθρώπινης φύσης, για να αναπτυχθεί στα πρώτα στάδια.

Η ιστορία, για παράδειγμα, δεν είναι ένα επιστημονικό άρθρο ή μια ανάλυση για εκπαιδευμένους ειδικούς που θέλουν να επεκτείνουν τα όρια της γνώσης τους. Η ιστορία όπως γράφεται είναι αφήγημα, καλούπι, που καθορίζει τα πνευματικά όρια κάθε τοπικού "Βασιλείου" και κάθε "Αυτοκρατορίας". Είναι, τεχνικά και ψυχολογικά, ένα δόγμα που ανατροφοδοτεί την ύπαρξη των θεσμών που ορίζουν τον κάθε Τόπο. Μικρό η Μεγάλο. 

Μέχρι σήμερα η Ιστορία μας διδάσκει πως όλα οφείλονται στην διάνοια και στη δύναμη Μεγάλων Ανδρών –που κάνουν τη "βρώμικη δουλειά"– για να μπορούν οι υπόλοιποι να ζουν σε σχετική ειρήνη, να μην προβληματίζονται ιδιαίτερα αλλά να επικεντρώνονται στη ζωή και στη δουλειά τους σχετικά με την επιβίωση. 

Η σχέση όμως του κάθε Αφηγήματος με την Αλήθεια είναι η σχέση ψευδαισθήσεων και αυταπάτης με την πραγματικότητα. 

Οπότε, η μετάφραση της Ιστορίας είναι ένα παράδοξο. Πως όσοι γράφονται σε αυτήν ή 'γράφουν' ιστορία είναι κάποιοι που βγήκαν από τα καλούπια της ιστορίας και ασχολήθηκαν σε κάποιο βαθμό με την πραγματικότητα. Ενώ οι υπόλοιποι περιμένουν τους Μεγάλους Άνδρες ή τις Γυναίκες, σε κάποιο βαθμό πλέον, να καθορίσουν τις πλευρές της ιστορίας. 

Ο κάθε πολιτισμός δεν είναι το τελικό αποτέλεσμα της εξέλιξης του ανθρώπου όσο κι αξιδανικεύεται αλλά η αρχή, η γένεση. Είναι το φυτώριο πνευματικής ανάπτυξης για να ξεπερνάει ο άνθρωπος το στάδιο του ζώου που ζει αποκλειστικά με βάση ορμές και ένστικτα.

Οι αφηγήσεις, το αφήγημα, η γλώσσα, ο λόγος, η επικοινωνία και η αλληλεπίδραση για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες και οι επιθυμίες ελέγχοντας τις παρορμήσεις της ανθρώπινης φύσης είναι ο μηχανισμός που έφερε τον άνθρωπο μέχρι εδώ. 

Εδώ και εκατό χρόνια, εδώ και 50 χρόνια, εδώ και 25 χρόνια, εδώ και 12 χρόνια, εδώ 6 χρόνια, μέσα στα επόμενα τρία χρόνια θα εκτιναχθούμε στο επόμενο στάδιο αναπτύξης λόγω των ισχυρών εργαλείων που έχουμε στην διάθεσή μας για την επεξεργασία και την διάδοση αφηγήματος, καλούπια μοτίβων σκέψης και συμπεριφοράς.

Άλλο είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία με την οποία θα ασχοληθούμε στη συνέχεια...

THEORIE UND PRAXIS DER KOLLEKTIVEN PANTOPIE

– Ein Manifest zur Schaffung eines 'Ortes' (Topos) der Wandlung –

Übersetzt und inspiriert nach dem Originaltext 'Θεωρία και πράξη της ομαδικής παντοπείας

I. Die Rolle des Pantopisten

Die Aufgabe des Pantopisten ist es, die Mechanismen der Pantopie zu schaffen und sie lebendig zu machen. Er ist mal wie ein Dynamo, der sich der Gruppe als Teil anschließt, ihre Energie aufnimmt und mitgestaltet. Ein anderes Mal handelt er von außen wie ein Ingenieur, der das System betreut, ohne darin aufzugehen. Zentrale Voraussetzung für jede pantopische Technik ist jedoch eine stabile, positive Beziehung zwischen Pantopist und Pantopiertem. Empathie, Authentizität, Wertschätzung und echtes Interesse sind Grundhaltungen – ohne sie bleibt jede Technik bedeutungslos.

II. Gruppenprinzipien

In der kollektiven Pantopie wird der Wandel nicht direkt durch den Pantopisten bewirkt, sondern durch die Gruppe selbst. Der Ort entsteht durch Interaktion, Spontanität, das Erleben im Hier und Jetzt. Wahrhaftigkeit und die Freiheit, sich auszudrücken, werden gefördert. Der Pantopist sorgt für Struktur, Sicherheit, aber auch für die Ermutigung zur Konfrontation und Selbstoffenbarung. Ziel ist die Entwicklung einer Kultur, in der alle Gruppenmitglieder sich als aktive Träger von Bedeutung und Wandel erleben können.

III. Manifest der Pantopie

Pantopie ist kein Ort auf der Landkarte. Es ist eine Möglichkeit, eine Seinsweise. Ein Raum, in dem Präsenz, Beziehung und ein lebendiger Kontakt mit dem Ganzen möglich werden.

Der Ort ist keine äußere Struktur. Er ist die Qualität der Beziehung, die entsteht, wenn Menschen sich begegnen, nicht um zu reparieren, sondern um zu bezeugen. Nicht um zu kontrollieren, sondern um zu vertrauen. Nicht um zu formen, sondern um gemeinsam zu hören.

Pantopie entsteht im Dazwischen – zwischen dem Pantopisten und dem Pantopierten – und entfaltet sich in der Tiefe des Gemeinsamen. Der Ort ist ein Resonanzraum. Eine Wabe des Sinns. Eine Einladung zur Transformation.

Was ist ein Ort (Topos)?

• Eine Zelle gelebter Pantopie

• Ein Feld von Fürsorge, Wahrhaftigkeit und Präsenz

• Ein Spiegel, in dem wir nicht nur sehen, wer wir sind – sondern wer wir werden können

• Ein Raum, in dem Stille ebenso wichtig ist wie Sprache

Was ist der Pantopist?

• Derjenige, der den Raum hält – nicht dominiert

• Präsenz ohne Besitzanspruch

• Gärtner von Beziehungen, Zeuge des Werdens

Was ist der Pantopierte?

• Der Mensch im Wandel

• Kein Klient, kein Schüler – sondern Mitgestalter

• Träger von Erinnerung, Sehnsucht und Möglichkeit

Was ist Pantopie nicht?

• Keine direkte Technik

• Keine direkte Therapie

• Kein direktes Trainingsprogramm

Pantopie ist der Versuch, gemeinsam Mensch zu sein – radikal, offen, mit allem, was ist.

Warum jetzt?

Weil unsere Welt Räume verloren hat, in denen Wahrhaftigkeit leben kann. Weil wir mehr denn je Zellen des Sinns, Räume der Fürsorge und Gemeinschaften der Wandlung brauchen.

Der Topos ist die Antwort.

Die Pantopeia ist das Werkzeug und der Prozess.

Das Bewusstsein ist das Prinzip.

Η ΠΑΛΗ ΤΟΥ ΝΟΥ ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ

Σε μια λειτουργική απλούστευση, οι σκέψεις είναι η γλώσσα του νου και τα συναισθήματα είναι η γλώσσα του σώματος. 

Καθώς οι άνθρωποι ζουν σε κάποιο περιβάλλον καλλιέργειας, περιέρχονται για χρόνια σε αυτόν τον κύκλο, στη περιδίνηση, σκέψης και συναισθήματος, συναισθημάτων και σκέψεων. 

Με την πάροδο του χρόνου, εκπαιδεύεται το σώμα μας να απομνημονεύει συναισθήματα και να υπαγορεύει το περιεχόμενο στο συνειδητό νου. Και κάθε φορά που το σώμα ταυτίζεται με το νου, αυτό ονομάζεται συνήθεια. 

Συνήθεια είναι, ό,τι το σώμα υπαγορεύει στο νου. Μετά τη παιδική ηλικία, μετά τις βαθμίδες εκπαίδευσης, μετά την προσαρμογή στη κοινωνία, ας πούμε το 95% αυτού που είμαστε μετά τα τριάντα είναι ένα σύνολο απομνημονευμένων συμπεριφορών, ένα σύνολο συναισθηματικών αντιδράσεων, πεποιθήσεων, αντιλήψεων, στάσεων που τρέχουν ακριβώς όπως ένα πρόγραμμα υπολογιστή, ένας βιοϋπολογιστής επιβίωσης μέσω μίμησης και προσαρμογής. 

Έτσι, ένα 5% του συνειδητού νου μας, κάθε φορά που έρχεται σε επαφή με τον εσωτερικό μας εαυτό και τα όνειρα, έχει να αντιμετωπίσει, όχι μόνο το περιβάλλον, αλλά κατά το 95% της συνήθειας, την βαρύτητα της ενσάρκωσης αυτών που έχουμε απομνημονεύσει. 

Το άτομο μπορεί να προσπαθεί να σκέφτεται θετικά, όταν βάζει κάποιο στόχο που απαιτεί αλλαγές στη ζωή, αλλά αισθάνεται μεγάλη αντίσταση, αισθάνεται αρνητικά. 

Μπορεί να θέλει κανείς να ζωγραφίσει τον πίνακα των ονείρων του, να σχεδιάσει τη μελλοντική του ζωή και να προβεί στις ανάλογες ενέργειες αλλά νιώθει περιορισμένος, αδύναμος, ανίκανος να αντιμετωπίσει αυτή την εσωτερική βαρύτητα και καταλήγει να νιώθει καταδικασμένος ή ανάξιος να σηκωθεί και να περπατήσει προς το άγνωστο του καινούργιου. 

Αυτή είναι η πάλη του μυαλού και του σώματος, η Μάχη της επιθυμίας, της θέλησης και της ενσαρκωμένης υποσυνείδητης συνήθειας. 

Πρέπει λοιπόν να προετοιμάζουμε το σώμα πριν κάθε βήμα του νέου νου που στρέφει το βλέμμα στον προσωπικό του σκοπό και τα μάτια του στο όραμα της πραγματοποίησης του Εαυτού. 

Εάν μιλάμε για ελευθερία και ευδαιμονία, για βιώσιμη ευημερία, πρέπει να καλλιεργήσουμε την ειλικρίνεια γυμνάζοντας το σώμα.

Το Μέλλον της Ανθρωπότητας

Ο Μπιλ Γκέιτς προβλέπει ότι η ΑΙ θα αντικαταστήσει τους γιατρούς, τους δασκάλους και άλλους επαγγελματίες μέχρι το 2035, δηλώνοντας ότι «οι σπουδαίες ιατρικές συμβουλές και τα σπουδαία μαθήματα» θα είναι δωρεάν, καθώς η Τεχνητή Νοημοσύνη θα εξελίσσεται ώστε να χειρίζεται εξειδικευμένες ανθρώπινες δεξιότητες.

Τα σχόλιά του δίνουν την εικόνα ενός κόσμου που εισέρχεται στην εποχή της «ελεύθερης νοημοσύνης», όπου η γνώση και οι υπηρεσίες επιπέδου εμπειρογνωμόνων θα γίνουν καθολικά προσβάσιμες, με ελάχιστο ή μηδενικό κόστος.

Παράλληλα, προβλέπει ότι η έννοια της εργασίας θα αλλάξει ριζικά. Ο Γκέιτς οραματίζεται έναν «μετα-εργασιακό κόσμο», όπου η παραδοσιακή εργασία δεν θα αποτελεί την κεντρική οργανωτική αρχή της ζωής. Ενδέχεται να δούμε λιγότερες εργάσιμες ημέρες, πρόωρη συνταξιοδότηση και περισσότερο ελεύθερο χρόνο.

Πως θα αξιοποιήσει ο άνθρωπος τον ελεύθερο χρόνο για να βελτιώσει την βιωσιμότητα της ευημερίας του;

Μια λογική πρόταση είναι η έρευνα και η ανάπτυξη της Ανθρώπινης Νοημοσύνης που είναι κρυμμένη πίσω από την ανεπαρκή αυτογνωσία του μέσου ανθρώπου που μέχρι σήμερα δεν διέθετε χρόνο στην προσωπική έρευνα και ανάπτυξη των ανεξερεύνητων δυνατοτήτων του, ενώ είναι ήδη γνωστά στις αιώνιες παραδόσεις σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, ανεξάρτητα από οικονομικό επίπεδο και τεχνολογικά εργαλεία. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι έχουν αρχίσει να ασχολούνται με παραδοσιακές και σύγχρονες μεθόδους αναζήτησης της αυτογνωσίας. Η εξέλιξη στην αυτογνωσία έχει αποδειχθεί πως έχει δραματική επίδραση, θετική επίδραση σε όλους τους τομείς όπου η τεχνολογία και οι οικονομία απέτυχαν να πραγματοποιήσουν βιώσιμα αποτελέσματα. Ένας κρίσιμος σήμερα τομέας είναι η υγεία, η οποία ευνοείται ιδιαίτερα από την εύρυθμη λειτουργία του σώματος και του νου, όπως και από την προσωπική επίγνωση του συσχετισμού νου και σώματος. Η κατανόηση του θεμελιωδών αρχών που διέπουν τον συσχετισμό και την αλληλεπίδραση σώματος, νου και ψυχής έχει επίδραση αυτοποιητική. Δηλαδή ρυθμίζει αυτόματα την αρμονική λειτουργία νου και σώματος βελτιώνοντας υγεία, ψυχολογία και γενική ψυχική ευεξία.

Οι δραστηριότητες του ανθρώπου προς αυτή την κατεύθυνση έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια και με τις συνέπειες της τεχνολογίας που έχει αναπτυχθεί αναμένεται πως θα γίνουν άλματα αντίστοιχα και ανάλογα με την μέχρι τώρα πρόοδο των εργαλείων του ανθρώπου. Το μεγαλύτερο εργαλείο του ανθρώπου παραμένει ο ίδιος ο ανθρώπινος οργανισμός, που αφού κατανοηθεί, θα έπρεπε να είναι πρότυπο οργάνωσης και οργανισμών. Αυτά είναι τα καλά νέα.

Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Το σύμπαν λέγεται σύμπαν διότι αυτορρυθμίζεται, όπου κανένας από τους συντελεστές του δεν μπορεί να ξεπεράσει την Συμπαντική νοημοσύνη και οργάνωση, ούτε να το θέσει εκτός λειτουργίας, ως προς τη διατήρηση της ζωής. Και αυτό το αφήγημα αναμένεται με επαρκή επίγνωση να αλλάξει. Η γνώση είναι η αλήθεια. Η αλήθεια είναι η σωτηρία του ανθρώπου. Η εξέλιξη σχετίζεται με την διαφάνεια και την πρόσβαση στη γνώση της αλήθειας.

Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

Ο Χριστός δεν είναι πια ένας μακρινός θείος σούπερ σταρ. Οι ιστορίες που ακούσαμε δεν έχουν να κάνουν με μια μορφή που πρέπει να λατρεύουμε για να μπορούμε να εκλιπαρούμε την προστασία μας. Αυτό που γιορτάζουμε εδώ και μερικές χιλιετίες είναι η Γέννηση ενός νέου Αρχέτυπου και το τέλος του θανάτου, ως αδιέξοδου της ανθρώπινης ιστορίας ή ως δυστυχισμένου τέλους / Unhappy End. Η Ανάληψή του δεν τον διαχώρισε ή τον ανύψωσε από τους ζωντανούς, αλλά χρησίμευσε για να μας υπενθυμίσει την αληθινή μας φύση και σηματοδότησε τη δική μας Ανάληψη. Είμαστε έτοιμοι να βιώσουμε/ βιώνουμε μια Νέα Ανάληψη.

Αλλά προσοχή. Η Ανάληψη δεν μας απομακρύνει από τη Γη, αλλά απαιτεί την ουσιαστική σχέση μας με αυτήν. Μένουμε στη Γη όχι για να υποστούμε τη μάχη της επιβίωσης αλλά για να ενσαρκώσουμε την αφύπνιση από τις συλλογικές Σκοτεινές Νύχτες της Ψυχής (Dark Nights of the Soul).

Η αφύπνιση δεν σημαίνει να αφήσουμε πίσω μας τη μορφή, αλλά να μετασχηματίσουμε την εμπειρία μέσα από τη μορφή και την ύλη. Η παρουσία μας εδώ τώρα είναι η απόδειξη ότι το έργο μας δεν έχει τελειώσει, στην πραγματικότητα μόλις άρχισε και πρόκειται να περάσει σε μια εξαιρετική φάση.

Νέα συστήματα,

εκπαίδευση,

διακυβέρνηση,

θεραπεία,

οικονομία

θα προκύψουν με φυσικό τρόπο από το νέο ενεργειακό έδαφος.

Είναι σαν να στέκεσαι σε έναν κήπο περιμένοντας να συμβεί κάτι συγκλονιστικό, ένα εντυπωσιακό γεγονός, αντί να συνειδητοποιείς ότι ήδη περιβάλλεσαι από την ανθοφορία του. Για να ζήσουμε στη Νέα Γη / Νέα Εποχή είναι απλό να συντονίσουμε τη δόνησή μας με τη συχνότητά της. Δεν είναι ένα μέρος στο οποίο θα ταξιδέψουμε, είναι μια συνείδηση που ήδη γινόμαστε.

Η Παντοπία μας προσκαλεί να την περπατήσουμε τώρα και να παρακολουθήσουμε καθώς τα Τοπία της πραγματικότητας μεταμορφώνονται μπροστά στα μάτια μας γιατί η τελική φάση απαιτεί ριζική υπομονή και εμπιστοσύνη.

Ακόμα και μετά τη διάσπαση του κόσμου του εμπλουτισμένου με τις διαστάσεις τις αυτογνωσίας και συντεταγμένες αυτοπροσδιορισμού και πορείας από τον τρισδιάστατο κόσμο μιας ουτοπικής αντικειμενικότητας που αποφεύγει την προσωπική ευθύνη παραμένει μια τελική φάση εξευγενισμού και σταθεροποίησης. Αυτή η φάση απαιτεί ριζική υπομονή, ρίζες στην υπομονή και στην εμπιστοσύνη στο προφανές της καλλιεργημένης διαύγειας.

Δεν είναι η υπομονή της παθητικής αναμονής.

Είναι η υπομονή της ενεργής και εμπιστοσύνη της σταθερής ενσάρκωσης της έμπνευσης ακόμα και όταν δεν φαίνεται άμεση απόδειξη εξωτερικής αλλαγής...

Ο Τρόπος είναι ο Δρόμος

Υπάρχει συναίνεση ως προς αυτό,  δύο είναι οι τρόποι προσέγγισης της πραγματικότητας: 

διαισθητικά και επιστημονικά.

Είναι αρκετά ενδιαφέρον ότι επιστημονικά ανακαλύψαμε ότι κάθε προσέγγιση συνδέεται με ένα ημισφαίριο του εγκεφάλου, του Βιοϋπολογιστή μας που επεξεργάζεται τα δεδομένα της πραγματικότητας.

Σε κάθε τομέα της ζωής έχουμε συνηθίσει να έχουμε άποψη, κάποια προκατάληψη, η οποία οδηγεί στον αναποτελεσματικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα, απογοητευόμαστε, αγχωνόμαστε, πικραινόμαστε, γινόμαστε κυνικοί, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στις παθολογίες που βιώνουμε και μας κάνουν να υποφέρουμε. Ως εκ τούτου, πρέπει να μάθουμε να δουλεύουμε πάνω στις προκαταλήψεις μας, προκειμένου να ελαχιστοποιήσουμε ή και να ξεπεράσουμε την αναποτελεσματικότητά μας. Γι'αυτό είναι όμως απαραίτητο να αναλάβουμε πλήρως την ευθύνη γι' αυτή τη σημαντική πηγή του πόνου στη ζωή μας.

Ο Βούδας έκανε μια δήλωση σχετικά με αυτό. Οι ψυχολόγοι έκαναν δηλώσεις. Η τέχνη ασχολείται με αυτό. Η επιστήμη ασχολείται με αυτό. Η θρησκεία ασχολείται με αυτό.

Όμως ο άνθρωπος είναι ικανός για κάθε μονοπάτι που οδηγεί στην απελευθέρωση, στη φώτιση και σε κάθε τρόπο για να σωθεί από την ταλαιπωρία που οφείλεται σε κακή διαχείριση του τρόπου με τον οποίο κοιτάζει τα πράγματα.

Υπάρχουν τρία μεγάλα μονοπάτια που εστιάζουν σε διαφορετικές πτυχές της ψυχικής και πνευματικής ανισορροπίας. 

Ο Δρόμος του Πολεμιστή που ασχολείται με τη διάνοια του ατόμου, όπου η Επιστήμη είναι ένας κλάδος της, ο Δρόμος της Αποδοχής και της ευθυγράμμισης με αυτό που είναι και ο Δρόμος της Υπηρεσίας προς τους άλλους.

Αν δεν έχουμε καταφέρει να το πετύχουμε αυτό μέχρι ένα ορισμένο στάδιο της ζωής μας, καλό είναι να επανεξετάσουμε τη στρατηγική μας και να προβληματιστούμε σχετικά με τη στάση μας απέναντι στην ερμηνεία της πραγματικότητας και την κατανόηση των όσων συμβαίνουν.

Ο Πολεμιστής είναι στην ουσία επιστημονικός.

Ας μιλήσουμε λοιπόν επιστημονικά.

Δεν μπορεί να μιλάει για την υπηρεσία προς τον άλλο.

Και δεν μπορεί να συζητάει την συμφιλίωση με το Σύμπαν και την Ύπαρξη, και την σύνδεση με τον ανώτερο Εαυτό.

Το Πραγματικό Μονοπάτι, στη πράξη το Μονοπάτι είναι πάντα τριπλό.

Και είναι να κάνουμε τα λόγια και τις θεωρίες μας πράξεις, να τα ακολουθούμε πρακτικά και με συνέπεια, να παρακολουθούμε τα αποτελέσματα και να μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Να βγάζουμε δηλαδή συμπεράσματα με υπομονή, θάρρος, και επιμονή, όσο χρειάζεται, συμβουλευόμενοι βιβλία και ανθρώπους που είναι προφανώς πιο προχωρημένοι εκεί πού θέλουμε να πάμε. Για να υπάρχει μια τέτοια προοπτική πρέπει όμως να αναλάβουμε την ευθύνη για τη ζωή μας.

Πρέπει να μάθουμε να στεκόμαστε στα πόδια μας καλά και να περπατάμε καλά. Σε αυτό προφανώς συμπεριλαμβάνεται και το να μάθουμε να πέφτουμε προσεκτικά και να σηκωνόμαστε ασφαλείς. Δεν υπάρχει τρόπος να αποφεύγουμε όλα τα λάθη. Τα λάθη μας μας παρέχουν υψηλής ραπτικής διδασκαλία και είναι τα μαθήματά μας. Η επίκτητη ικανότητα, δηλαδή κάτι που καλλιεργείται και αναπτύσσεται, της προσωπικής μάθησης ακολουθεί αυστηρά αυτό το μοτίβο. Είτε συμφωνούμε, είτε όχι. Είτε μας έχει περάσει από το μυαλό είτε όχι.

Υπάρχει οτιδήποτε παράλογο σε αυτό;

Ό, τι και να κάνει ο Ερμής και η Αφροδίτη, ο Δίας, ο Κρόνος, ο Πλούτωνας και Χείρωνας, εμείς έχουμε τον τελευταίο λόγο στην εξέλιξη του εαυτού μας, ο οποίος είναι ο κεντρικός ήρωας κι η ηρωίδα, ο πρωταγωνιστής κι η σταρ του προσωπικού μας δράματος. Δράμα θα πει δράση, περιπέτεια, διαδικασία με δοκιμασίες, με πτώσεις και κωλοτούμπες.

Η πρώτη μύηση στην ανώτερη εκπαίδευση κάθε ηρωίδας και κάθε ήρωα θα έπρεπε να είναι κωλοτούμπα. Οτιδήποτε πριν από αυτό είναι μόνο προετοιμασία. Οτιδήποτε ακολουθεί είναι η συνέχεια κάθε πετυχημένης κωλοτούμπας. Ξανά και ξανά. Η βασική εκπαίδευση κάθε ηρωίδας και κάθε ήρωα, πρωταγωνιστών του προσωπικού τους δράματος ήταν, είναι και θα παραμείνει, μέχρι να αλλάξει όλη η κοινωνία και να γεννιούνται άνθρωποι που να περιβάλλονται από φωτισμένους ανθρώπους, η Πολεμική Τέχνη. Η λέξη Τέχνη όμως ξεγελάει διότι η Πολεμική Τέχνη βασίζεται σε αυτό που οδήγησε στη πραγματική Επιστήμη. 

Θυμόμαστε πως η λέξη επιστήμη προέρχεται από το ρήμα επίστημι που σημαίνει γνωρίζω καλά –ξέρω με βεβαιότητα, είμαι σε θέση να κάνω κάτι. Δεν σημαίνει δοξάζω, που σημαίνει από την εποχή του Πλάτωνα πιστεύω, δεν σημαίνει νομίζω, δεν σημαίνει έτσι μου έρχεται. Αλλιώς δεν θα υπήρχε η Πολεμική Τέχνη. Δεν θα χρησιμοποιούσαμε εργαλεία, τεχνικές, και δεν θα δεχόμασταν οικειοθελώς έναν αντίπαλο που προσπαθεί να μας φέρει σε δύσκολη θέση για να επιστρατεύσουμε όλες μας τις δυνάμεις και να ξεπεράσουμε τον χθεσινό εαυτό μας. Η πολεμική τέχνη, ήδη στο επίπεδο Αϊκίντο, δεν έχει να κάνει με τον άλλο αλλά με τον ίδιο μου τον εαυτό. Ο μεγάλος μου Ανταγωνιστής μόνο στα έργα που προορίζονται για ανθρώπους που δεν έχουν ακόμα γίνει πρωταγωνιστές στο προσωπικό τους δράμα, είναι κάποιος άλλος. Η ιδέα πως κάποιος άλλος είναι υπεύθυνος για οτιδήποτε μου συμβαίνει δεν μπορεί παρά να είναι μέρος της εσωτερικής μας πλάνης. Είναι μέρος, στην καλύτερη περίπτωση, της προετοιμασίας μας για την είσοδο στην προσωπική αρένα όπου ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον ίδιο μας τον συνηθισμένο εαυτό. Η συνήθεια είναι ο εχθρός της μάθησης και της εξέλιξης. Η επανάληψη της εξάσκησης είναι η μητέρα της μάθησης. Η πραγματική Πανδημία είναι η κουλτούρα, λατινική ονομασία της καλλιέργειας, της συνήθειας. Για αυτό έχουν γεμίσει τα βιβλιοπωλεία ράφια με βιβλία γύρω από την προσωπική ανάπτυξη. Τα οποία ανταγωνίζονται τα βιβλία με τις φανταστικές ιστορίες για διάφορους  φανταστικούς ήρωες. Τα ράφια αυτά έχουν τα τελευταία χρόνια γεμίσει με μεθόδους για να αλλάξει κανείς τις συνήθειές του και να μάθει να δημιουργεί ρουτίνες αυτοβελτίωσης. Πρωινές, καθημερινές, βραδινές και πριν πάμε για ύπνο. Ακόμα και ο ύπνος συγκαταλέγεται πλέον στους Τόπους έρευνας και ανάπτυξης. 

Η επίδραση των σύγχρονων θεοτήτων ταυτίζεται πλέον περισσότερο με Πλανήτες και Κοσμικές Ενέργειες παρά με την απόλυτη κυριαρχία κάποιων οντοτήτων και την κατάλυση της ανθρώπινης βούλησης ή επιλογής –της κρίσης, της απόφασης και της πρόθεσης. 

Σε κάποια χρόνια, όσα κι αν είναι αυτά, κι η σημερινή θεοποίηση της Δημοκρατίας που εκλέγει κάθε τέσσερα χρόνια εκπροσώπους από ένα προκαθορισμένο από το σύστημα των οικονομικών συμφερόντων σώμα Αντιπροσώπων των υπολοίπων για να παίρνουν όλες τις σοβαρές αποφάσεις θα θεωρείται γελοία και θα συγκαταλέγεται στα φαιδρά κεφάλαια της ανθρώπινης ιστορίας. 

Τελειώνω αρθρώνοντας σε τι θεωρώ –πάει να πει βλέπω καθαρά– ότι συνίσταται η παγκόσμια παρούσα κρίση. Είναι πνευματική και συνίσταται στην αδυναμία κρίσης, απόφασης δηλαδή και πρόθεσης, του Ανθρώπου λόγω έλλειψης διαύγειας. Το Αντίδοτο είναι να περάσει στην αυτογνωσία και στην αυτοποίηση. Αυτοποίηση είναι, ότι κάθε βήμα αυτογνωσίας δημιουργεί καινούργιες συνθήκες για τον άνθρωποι οι οποίες του αλλάζουν την νοοτροπία, τον χαρακτήρα, την στάση και την συμπεριφορά οπότε και τα αποτελέσματα των δράσεων-πράξεων-ενεργειών του.

Υπάρχει τίποτα παράλογο σε αυτό;

Μπορεί ποτέ το παράλογο να φέρνει διαρκώς καλύτερα αποτελέσματα;

Τα συμπεράσματα και η απόφαση είναι δική μας υπόθεση.

🙏