Ο Χριστός δεν είναι πια ένας μακρινός θείος σούπερ σταρ. Οι ιστορίες που ακούσαμε δεν έχουν να κάνουν με μια μορφή που πρέπει να λατρεύουμε για να μπορούμε να εκλιπαρούμε την προστασία μας. Αυτό που γιορτάζουμε εδώ και μερικές χιλιετίες είναι η Γέννηση ενός νέου Αρχέτυπου και το τέλος του θανάτου, ως αδιέξοδου της ανθρώπινης ιστορίας ή ως δυστυχισμένου τέλους / Unhappy End. Η Ανάληψή του δεν τον διαχώρισε ή τον ανύψωσε από τους ζωντανούς, αλλά χρησίμευσε για να μας υπενθυμίσει την αληθινή μας φύση και σηματοδότησε τη δική μας Ανάληψη. Είμαστε έτοιμοι να βιώσουμε/ βιώνουμε μια Νέα Ανάληψη.
Αλλά προσοχή. Η Ανάληψη δεν μας απομακρύνει από τη Γη, αλλά απαιτεί την ουσιαστική σχέση μας με αυτήν. Μένουμε στη Γη όχι για να υποστούμε τη μάχη της επιβίωσης αλλά για να ενσαρκώσουμε την αφύπνιση από τις συλλογικές Σκοτεινές Νύχτες της Ψυχής (Dark Nights of the Soul).
Η αφύπνιση δεν σημαίνει να αφήσουμε πίσω μας τη μορφή, αλλά να μετασχηματίσουμε την εμπειρία μέσα από τη μορφή και την ύλη. Η παρουσία μας εδώ τώρα είναι η απόδειξη ότι το έργο μας δεν έχει τελειώσει, στην πραγματικότητα μόλις άρχισε και πρόκειται να περάσει σε μια εξαιρετική φάση.
Νέα συστήματα,
εκπαίδευση,
διακυβέρνηση,
θεραπεία,
οικονομία
θα προκύψουν με φυσικό τρόπο από το νέο ενεργειακό έδαφος.
Είναι σαν να στέκεσαι σε έναν κήπο περιμένοντας να συμβεί κάτι συγκλονιστικό, ένα εντυπωσιακό γεγονός, αντί να συνειδητοποιείς ότι ήδη περιβάλλεσαι από την ανθοφορία του. Για να ζήσουμε στη Νέα Γη / Νέα Εποχή είναι απλό να συντονίσουμε τη δόνησή μας με τη συχνότητά της. Δεν είναι ένα μέρος στο οποίο θα ταξιδέψουμε, είναι μια συνείδηση που ήδη γινόμαστε.
Η Παντοπία μας προσκαλεί να την περπατήσουμε τώρα και να παρακολουθήσουμε καθώς τα Τοπία της πραγματικότητας μεταμορφώνονται μπροστά στα μάτια μας γιατί η τελική φάση απαιτεί ριζική υπομονή και εμπιστοσύνη.
Ακόμα και μετά τη διάσπαση του κόσμου του εμπλουτισμένου με τις διαστάσεις τις αυτογνωσίας και συντεταγμένες αυτοπροσδιορισμού και πορείας από τον τρισδιάστατο κόσμο μιας ουτοπικής αντικειμενικότητας που αποφεύγει την προσωπική ευθύνη παραμένει μια τελική φάση εξευγενισμού και σταθεροποίησης. Αυτή η φάση απαιτεί ριζική υπομονή, ρίζες στην υπομονή και στην εμπιστοσύνη στο προφανές της καλλιεργημένης διαύγειας.
Δεν είναι η υπομονή της παθητικής αναμονής.
Είναι η υπομονή της ενεργής και εμπιστοσύνη της σταθερής ενσάρκωσης της έμπνευσης ακόμα και όταν δεν φαίνεται άμεση απόδειξη εξωτερικής αλλαγής...
