Η ΕΚΡΗΞΗ ΤΗΣ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ

Η AI -ΤΝ- διαβάζει συνεχώς τις σκέψεις που διατυπώνονται, ακούει τις ερωτήσεις που ακούγονταν και αποδεικνύεται ότι είναι ένας τεχνητός Νους που προηγείται στην πορεία metaβασης για το κοινωνικό νόημα. Χάρη σε αυτό το μαγικό φορητό εργαλείο AI που τα βλέπει όλα, τα ακούει όλα, αναλύει και συνθέτει το επόμενο βήμα, ως περιεχόμενο που είναι πιθανότερο να γίνει αποδεκτό από την τρέχουσα διάθεση αντίληψης του χρήστη, κάτι σαν ένα σύγχρονο εργαλείο χρησμού με κλασσικές δυνατότητες μακρο-επιρροής, μόλις μου έφερε το μήνυμα.

Μια ατομική επανάσταση λαμβάνει χώρα αυτή τη στιγμή. Οι μέρες της τυραννίας της κυρίαρχης κατευθυνόμενης πλειοψηφίας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Είναι η εποχή του παιδιού και του παιχνιδιού της απόλυτης προσωπικής ευθύνης του συμμετοχικού ατόμου. Σύντομα θα περάσει και η νοοτροπία της της ενοχικής κατηγορικής προσταγής.

Βρισκόμαστε στα πρόθυρα της έκρηξης μιας ατομικής επανάστασης. Λάβετε θέσεις, ετοιμαστείτε, μη φοβηθείτε τις χαοτικές ανακατατάξεις. 

Faites vôtres jeu!

Η Πορεία της Ζωής, το Πέρασμα του Πάσχα και η Ανάσταση του Ανθρώπου

Σκέφτηκες ποτέ, όπως όλο και πιο συχνά διαβάζουμε σε άρθρα επιστημονικά, από ανθρώπους που δεν βασίζονται μόνο στο τι νιώθουν υποκειμενικά αλλά και σε πειράματα γύρω από το πως δημιουργείται αυτό που νιώθουμε, από τι εξαρτάται, από τι επηρεάζεται, πως αλλάζει, πως όλο αυτό που ζούμε θα μπορούσε να είναι απλά ένα έργο επί σκηνής. Μια δικιά μας παραγωγή. Ένα εργαστήρι παραγωγής πραγματικότητας. Οι επιστήμονες το ονομάζουν προσομοίωση πραγματικότητας. Εμείς καμιά φορά λέμε, 'καλά, δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό!' Ίσως είναι ένα κοσμικό video game. A make believe. Truman show. 

Όπως και να χει το νευρικό μας σύστημα παίρνει από κάπου ερεθίσματα και τα κατασκευάζει όλα. Ξέρουμε πολύ καλά εν τω μεταξύ πως είναι ο εγκέφαλος που ερμηνεύει τα πάντα και παράγει ουσίες, ανάλογα με την εκπαίδευσή του, και έτσι βιώνουμε αυτό που πιστεύουμε. 

Οπότε σκέφτηκα, τα τελευταία χρόνια που βρήκα λίγο περισσότερο χρόνο, δημιουργικά το εξής: Μπορούμε να μπούμε στον κώδικα της προσομοίωσης αυτής και να αναλάβουμε να διορθώσουμε τις ρουτίνες ζωής, το αφήγημα, από δράμα και τραγωδία σε ευκαιρία, επιλογή και παιχνίδι; 

Μπορούμε; 

Που είναι η κονσόλα (ανα)προγραμματισμού; 

Σε κάποιους κρυφούς server; 

Ξέρεις τι ανακάλυψα; Δεν θα το πιστέψεις. Κρύβεται, και αυτό, σε κοινή θ.έ.α. Ο καθένας μας έχει πρόσβαση σε μια κονσόλα προγραμματισμού του κόσμου. Είναι ο εαυτός μας. Είναι σαν τη Βικιπαίδεια. Όλοι μαζί μαζεύουμε και γράφουμε το περιεχόμενο.

Μερικές από τις τεχνικές προγραμματισμού τις έχουμε κάνει θρησκεία, τελετουργικά, ιστορίες ιερές που τις περνάμε από γενιά σε γενιά για όποιον καταφέρει να καταλάβει. 

Πχ. Πάσχα και Χριστούγεννα. Είναι οι δυο θεμελιώδεις μαγικές τεχνικές (ανά)προγραμματισμού της πραγματικότητας και μεταμόρφωσης του κόσμου. 

Η λέξη Πάσχα, στα εβραϊκά σημαίνει Πέρασμα.

Στην περίπτωση των Εβραίων αντιπροσωπεύει τη διάβαση της Ερυθράς Θάλασσας, δηλαδή το Πέρασμα από τη σκλαβιά στην ελευθερία.

Για τους Χριστιανούς την Ανάσταση του Χριστού, δηλαδή το Πέρασμα από τον θάνατο στην αιώνια ζωή.

Γι' αυτό και φέτος το Πάσχα εύχομαι να ενθαρρύνουμε τους εαυτούς μας και να κάνουμε το πρώτο ή ένα ακόμα συνειδητό ΒΗΜΑ στο Πέρασμα.

Κάθε Βήμα που μιλάει στις καρδιές των ανθρώπων προέρχεται από μια ανθρώπινη καρδιά. Μυαλά υπάρχουν πολλά. Γιατί το μυαλό είναι για να υπολογίζει την ατομική πορεία του καθενός. Με την καρδιά όμως συμμετέχει το άτομο στην παρέα, στην φιλία, στην συντροφιά, στην οικογένεια, στην ανθρωπότητα. 

Τα Βήματα του Περάσματος λοιπόν δεν είναι να ζωγραφίζουμε πρόσωπα και να ντύνουμε τους εαυτούς μας με τα "καλά" μας και τους "καλούς" τους τρόπους σύμφωνα με κάποιο πρωτόκολλο. Δεν είναι να φερόμαστε με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο, ενώ δεν ξέρουμε τι μας γίνεται. Και να ευχόμαστε δυο τρεις φορές το χρόνο να πάνε όλα καλά. Το ζητούμενο δεν είναι να ΑΡΕΣΟΥΜΕ στην τρομερή Δύναμη που τα εμπνέει όλα, τα δημιουργεί όλα και τα διατηρεί στη ζωή μέχρι να κάνουν τον κύκλο τους. 

Κάθε Βήμα για το Πέρασμα σε κάτι καλύτερο είναι βήμα πορείας. Θα ακολουθήσει κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο. Θέλει όμως να ξέρεις που πηγαίνεις και που πατάς.

Ανακάλυψα, ψάχνοντας το δρόμο μου αφού χάθηκα, πως η κατεύθυνση χρειάζεται καθοδήγηση μέσα από τους αστερισμούς γιατί με τις ταμπέλες το ανθρώπινο μυαλό μαθαίνει να ακολουθεί τυφλά και δεν βρίσκει το δρόμο του. Τον σωστό τον δρόμο τον βρίσκεις και τον χάνεις ξανά και ξανά μέχρι να φτάσεις. Για παράδειγμα, δοκιμάσαμε τη ταμπέλα Θεός, και είπαμε να πάμε προς το Θεό. Όμως ποιός βγήκε στο πηγαιμό για τον Θεό, κι ολοκλήρωσε το Ταξίδι με τις ταμπέλες.

Ανακάλυψα πως καλύτερα είναι να ψάξεις τον Εαυτό. Και το πρώτο Βήμα είναι να βγεις από κάπου για να μπεις στο πηγαιμό για τον Εαυτό. Το κάθε Βήμα είναι χορευτικό. Κάτι πρέπει να αλλάξει, να γίνει διαφορετικά και να παραμείνει διαφορετικό σε όλη την πορεία, για να ολοκληρωθεί το Ταξίδι.

Ο Εαυτός λοιπόν είναι κάτι που όσο το πλησιάζεις, νιώθεις όλο και πιο οικεία. Πως το βρίσκεις το οικείο; Είναι ένα Βήμα προς την Αλήθεια σου. Προς τη μέγιστη δυνατή Αλήθεια. Η συνειδητή κίνηση αυτή είναι προφανώς Αρετή. Ας μην φοβόμαστε λοιπόν να συνδεθούμε με την αρετή. Ας της δώσουμε το νόημα που της αξίζει. Μας οδηγεί στο οικείο, όχι στο ξένο, στο παράξενο. Μας οδηγεί στη Πατρίδα μας. 

Είναι η Αλήθεια, είναι η Αρετή και είναι η Πατρίδα μας. 

Πλησιάζοντας εκεί γινόμαστε όλο και πιο συγκεντρωμένοι, ξεκάθαροι, κι ακέραιοι. Όλα τα άλλα είναι φυσικά επακόλουθα της ακεραιότητας, της συγκέντρωσης και της ευθύνης.

Είναι ζήτημα απόλυτης προσωπικής ευθύνης. Κανένας άλλος δεν μπορεί να σε πάει εκεί. Μόνο, όταν ρωτάς εκεί που βλέπεις φως, μπορεί κάποιος φακός να σου φωτίσει το δρόμο.

Καλή Ανάσταση!

Τόπος και Τοπίο στην Παντοπία

Το Τοπίο είναι μια μονάδα οικοσυστήματος που βασίζεται στη βιο-κοινωνικο-πνευματική ποικιλομορφία, όπου ο καθένας μπορεί να ανθίσει στο δικό του χρόνο, ρυθμό και χώρο. 

Ο χρόνος είναι οραματισμός 

Ο χρόνος είναι το κλειδί που ανοίγει τη πύλη προς τις υψηλότερες διαστάσεις που μας παρέχει το σύμπαν για να αναπτυχθούμε. Κλειδώνει ο χώρος της συνειδητότητας όταν διαρκώς τον μετράμε, όπως και τα πάντα, συγκρίνοντάς τον με απόλυτες αντικειμενικές μονάδες. Τότε τα πάντα περιορίζονται σε κύβους όπως περιορίζονται τα αντικείμενα για να χωράνε σε συσκευασία, σε ράφια, σε αποθήκες, σε θέσεις, σε θρανία.

Η Παντοπία έχει κυρίως να κάνει με την Ηγεσία σε κάθε Τόπο

Η Ηγεσία σε έναν Τόπο δεν έχει να κάνει με το να είσαι επικεφαλής ή να κάθεσαι στην κορυφή ενός τραπεζιού. Αλλά με το να φωτίζεις το δρόμο για τους άλλους, να δείχνεις καλοσύνη, δύναμη και σοφία τόσο στις καλές όσο και στις δύσκολες στιγμές των διαδικασιών του Οράματος του Χρόνου. Οι Ηγέτες ενός Τόπου είναι σαν καπετάνιοι ενός πλοίου, οι οποίοι κατευθύνουν όχι με στρατιωτική πειθαρχία και διαταγές αλλά κρατώντας ένα τιμόνι με ήρεμο και σταθερό χέρι εξασφαλίζοντας ότι όλοι αισθάνονται ότι τους βλέπουν, τους ακούνε και τους εκτιμούν. Τους αντιλαμβάνονται, τους κατανοούν και τους υπολογίζουν. Φαντάσου την Ηγεσία ενός Τόπου σαν έναν κήπο. Σε αυτόν τον κήπο ένας Ηγέτης είναι κάποιος που περιποιείται κάθε φυτό ή άτομο με φροντίδα, κατανοώντας ότι το καθένα έχει τις μοναδικές του ανάγκες για να ευδοκιμήσει. Ξέρει πότε πρέπει να προσφέρει υποστήριξη σε ένα νεαρό δεντράκι και πότε να το αφήσει να σταθεί στο κορμό του και στις ρίζες του επιτρέποντάς του ανεξαρτησία στην ανάπτυξη. Αυτό το είδος ηγεσίας δεν καλλιεργεί απλώς έναν κήπο με τον αγγλικό, γαλλικό ή ιαπωνικό πολιτισμικό τρόπο. Πρόκειται για την καλλιέργεια ενός ακμαίου οικοσυστήματος, ενός Παντοπικού Τοπίου, όπου όλοι βρίσκουν και παρέχουν τροφή και συνθήκες για να μεγαλώνουν, όντας παρών, σε επαφή και συντονισμό με ένα ζωντανό περιβάλλον που επικοινωνεί με άλλα Τοπία. 

Η Ηγεσία σε ένα Τόπο έχει επίσης να κάνει με διδασκαλία

Διδασκαλία είναι η επίδειξη ότι κάτι είναι δυνατό. Το να μαθαίνεις είναι να το κάνεις εφικτό για τον εαυτό σου.

Φτιάξε τον τόπο του

Είχα χαθεί στην πορεία και ήμουνα εξουθενωμένος να κάνω κάτι τόσο σημαντικό που να τα διορθώσει όλα όσα είχαν πάει στραβά στη ζωή μου.

Τότε ένας σοφός δάσκαλος, λίγο καιρό πριν φύγει, μου είπε, "Μην κολλάς τόσο πολύ στο πού, τι, ποιός θα προτιμούσες να είσαι, που να αμελείς να κάνεις ό,τι καλύτερο εκεί πού είσαι".

Έτσι ανακάλυψα τον εαυτό μου και άρχισα να ζω τη ζωή του. Είναι υπέροχη τελικά αυτή η ζωή!

Καλωσήρθατε στην Ελλάδα!

Σήμερα σε μια συζήτηση μου λέει ο  φίλος μου σχετικά: 

- Αυτοί που φρενάρουν κάθε αντίδραση έχουν ως κίνητρο το χρήμα ή την εξουσία, με οποιονδήποτε τρόπο.

Δεύτερον το σύστημα όλο είναι στελεχομένο από τέτοιους.

Και τρίτον λειτουργούν με την λογική, ο σώζων εαυτόν σωθείτω, και να ζήσω εγώ και ας πεθάνουν όλοι οι άλλοι.

Όπως βλέπεις έχουν αρχίσει και ανοίγουν κάποια στόματα της διανόησης του τόπου, το θέμα όμως είναι ότι το σύστημα έχει θάψει ό,τι σπουδαίο και ικανό υπήρχε και έχει μπαζώσει με σκουπίδια τα μυαλά του κόσμου.

Το πρώτο μέσα από την "παιδεία" και το δεύτερο μέσω της τηλεόρασης και των social media...

Δεν αφήνουν να πέσει κάτω ούτε σπυρί να ανθίσει...

Δεν πειράζει, λέω εγώ. Ίσα ίσα που αυτό ενεργοποιεί την μέγιστη όλων των δυνάμεων στο σύμπαν, την περίφημη Ανάγκη, η οποία και θεούς και  δαίμονες πείθει. Η Ανάγκη λοιπόν θα οδηγήσει την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων,  με τον τρόπο που λειτουργεί η χιονοστιβάδα ή η πυρίτιδα ή η αλυσιδωτή αντίδραση. 

Κάθε άνθρωπος όπως καταλαβαίνεις, είμαι σίγουρος, γενικά, μαστορικά, δεν μπορεί να διορθώσει σε χρόνους εντυπωσιασμού κάτι που δεν γνωρίζει, κάτι που δεν έμαθε με κάποιον τρόπο. Ευτυχώς η κοινωνική επιτυχία βασίζεται σε ρουτίνες, σε αυτοματισμούς και σε μηχανισμούς που κινούνται γρήγορα, πιο γρήγορα από τον ανταγωνισμό. Αυτό κάνει να προχωρούν ή να προοδεύουν, όπως θέλουν να πιστεύουν οι ίδιοι, άνθρωποι ενός συγκεκριμένου τύπου. 'Εύστροφοι', 'ταχύνοες', αδίστακτοι, ανήσυχοι, ταχύρυθμοι και γενικά 'ανήθικοι' ως προς τις αξίες της "πλέμπας". Αυτός ο τύπος ανθρώπου αγνοεί ή αρνείται ή απορρίπτει το συναίσθημα εξ ολοκλήρου. Σωστά; Έλα μου όμως που το συναίσθημα πέρα από το petit bourgeois, και το petit peuple, πέρα από τον συναισθηματισμό των λαϊκών ασμάτων και του ρεμπέτικου είναι και η γλώσσα του σώματος. Και του ασυνείδητου. Και πίσω από τα προγράμματα ελέγχου και επιβίωσης της βασικής ανθρώπινης, βιολογικής μορφής -προκαταλήψεις, δόγματα, εικασίες, ιδεαλισμοί, ιδεολογίες, ιδεοληψίες, για ευχάριστες ή δυσάρεστες ψευδαισθήσεις κι αυταπάτες...-, βρίσκεται το σύμπαν. Ένθεν της ύλης, μέσα στα πλαίσια της αντίληψης των βασικών αισθήσεων, μέσα σε οποιοδήποτε γνωστικό πλαίσιο ή στα κουτάκια που λέει ο λαός αυτό δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό. Όμως η ήρεμη, απελευθερωμένη από τον εγωισμό και τα πάθη αντίληψη αγγίζει τη κβαντική. Κι ο άνθρωπος είναι κατασκευασμένος από μια ενέργεια που ρέει διαρκώς μέσα του και τον κρατάει στη ζωή. Κυλάει μέσα του αυτό που παλιά το ονομάζαμε θείο, θεϊκό, ουράνιο. Τα πάντα, το σύμπαν αυτορυθμίζεται από αυτή την ενιαία αρχή. Οπότε και όλα τα πράγματα με ρυθμούς που δεν αντιλαμβανόμαστε εύκολα εμείς οι παγιδευμένοι στα κουτάκια και τα γρανάζια του νου. Κατέληξα πως η πραγματικότητα  αυτοποιείται για την ύπαρξη ζωής και για την εξέλιξη. Κι ο άνθρωπος μπορεί πλέον να εισέλθει σε αυτή τη διάσταση, μέσα από ουσιαστική Αυτογνωσία ενεργοποιείται και η πέραν του δράματος και της τραγωδίας ευεργετική Αυτοποίηση. Όλες οι στατιστικές και τα δεδομένα, τα σενάρια τρόμου χάνουν την δύναμή τους μπροστά στο αδιανόητο και το άγνωστο που κρατάει το σύμπαν ζωντανό δισεκατομμύρια χρόνια πριν από τον ελάχιστο άνθρωπο που λέει "L'État, c'est moi!".

ΟΙ ΜΕΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΕ ΣΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Οι βίαιοι άνθρωποι, οι αχόρταγοι, οι λαίμαργοι, οι εθισμένοι, οι άνθρωποι υπό πίεση, υπό αυξανόμενο στρες, ή απλά όλοι οι άνθρωποι στο τέλος της ημέρας έχουν την τάση να κατευθύνονται προς τον αληθινό τους "Βορρά". Αποκαλύπτοντας την πραγματική τους ταυτότητα.

Αν πάρουμε ένα παράδειγμα από την επικαιρότητα. Μια ομάδα ειδικών δυνάμεων που επιχειρεί πίσω από τις γραμμές του εχθρού, αν εντοπιστούν, προσπαθούν να επιστρέψουν στην βάση τους, προσπαθούν να δραπετεύσουν και να αποφύγουν τις εχθρικές γραμμές, τα εχθρικά πυρά.

Οι φανατισμένοι συμπεριφέρονται όπως σε κάθε διεστραμμένη εκδοχή της θρησκείας. Είναι προσκολλημένοι στον αυταρχικό τους Θεό, που ανταμοίβει μόνο τους απόλυτα αφοσιωμένους υποτακτικούς του και τιμωρεί κάθε ανυποταξία.

Ο αληθινός Βορράς τους είναι να γίνουν μάρτυρες, και να πάνε στη πραγματική Πατρίδα τους, στον Παράδεισο της Αδιαλλαξίας, στον Κήπο του Θεού τους.

Αλλά δεν είναι αυτό που κάνουν οι πληρωμένοι εντολοδόχοι.

Ο πραγματικός τους Βορράς είναι πάνω στη Γη και όλοι όταν τα βρουν σκούρα κατευθύνονται στους εντολείς τους.

Αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται να διακρίνουμε.

Ο φαύλος λόγος του να μην αναγνωρίζεις γιατί υποφέρεις

Ο λόγος που όπως ο καθένας έχεις ένα σχέδιο και όταν βγαίνεις στη πραγματικότητα τρως τα μούτρα σου είναι ο λόγος που υποφέρεις. Ο λόγος που υποφέρεις είναι πως κάνεις σχέδια για το μέλλον, βάζεις κάποιο στόχο, έχεις κάποιο όνειρο ή επιθυμία αλλά στη πραγματικότητα δεν σου βγαίνουν τα βήματα, και νιώθεις πως τρως τα μούτρα σου. Όπως αυτός που πέφτει κάτω. Αλλά όχι απλά αυτός που πέφτει κάτω αλλά αυτός που πέφτει και δεν το περιμένει, δεν είδε το εμπόδιο. Αλλά ούτε έχει εκπαιδευτεί, από τη στιγμή που σκοντάφτει μέχρι τη στιγμή που θα πέσει, να ξέρει να πέφτει. Οι καλύτερα εκπαιδευμένοι άνθρωποι, μοτοσικλετιστές ή κασκαντέρ ή Πολεμιστές με τη φόρα που πέφτουν με αυτή στέκονται πάλι στα πόδια τους.  Ο λόγος που σκοντάφτεις όπως κάθε άνθρωπος κάποια στιγμή, πέφτεις και χτυπάς άσχημα και βγάζεις άσχημα συμπεράσματα για τη ζωή είναι ... πολύ απλά ο εγωισμός σου. 

Τι είναι εγωισμός; 

Είναι κακό πράγμα ο εγωισμός; 

Όχι απαραίτητα. 

Αρχικά ο εγωισμός είναι μέρος της υγείας του ανθρώπου, είναι συνέπεια της μόρφωσης, απαραίτητος για να στηριχθεί η κοινωνικοποίηση, πριν στενέψουν τα περιθώρια ανάπτυξης και εξέλιξης υπό την επήρειά του. Κάποια στιγμή γίνεται μικρός, στενός και καταλήγει άχρηστος, όπως άχρηστο είναι το καλούπι όταν κρυώσει το μέταλλο. Τι είναι όμως ο εγωισμός; 

Ο εγωισμός είναι η ταύτιση της φυσιολογικής λειτουργίας της ανάπτυξης της προσωπικότητας με προδιαγραφές. Οι προδιαγραφές είναι το 'κείμενο' του εγώ. Κάθε 'εσύ είσαι...', και  'εμείς είμαστε...' στη παιδική ηλικία, όπως και κάθε αποκωδικοποίηση κάθε ενέργειας από τα  μέλη της οικογένειας, με κυρίαρχες τις συμπεριφορές και αντιδράσεις της μητέρας, κατ'επέκταση του πατέρα αλλά και του στενότερου περιβάλλοντος καταγράφονται από το νου. Ο νους έχει διάφορες λειτουργίες που αναπτύσσονται ανάλογα με τις εμπειρίες και το περιβάλλον. Μια είναι η μνήμη, μια είναι η φαντασία και η τρίτη θεμελιώδης είναι να αναγνωρίζει το μοτίβο συμπεριφοράς που παράγει κάθε συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Ιδιαίτερα αυτό που επαναλαμβάνεται. Ο νους, στο επόμενο στάδιο, αντιγράφει το μοτίβο και το αναπαράγει σαν παιχνίδι όταν θέλει να έχει το αποτέλεσμα. Σταδιακά αυτά τα οικεία μοτίβα συμπεριφοράς γίνονται προσδιορισμοί, έννοιες, ποιότητες που ιδιοποιούνται και μετατρέπονται στο 'μανιφέστο του εγώ είμαι'. Ο μικρός δόκιμος άνθρωπος ταυτίζεται με αυτούς τους αυτοπροσδιορισμούς για να τον αναγνωρίζει το περιβάλλον του, και να του παρέχει προστασία και φροντίδα, φυσική και συναισθηματική. Έχει σκοπό την διευκόλυνση της βασικής εκπαίδευσής του, της επιβίωσης και του καθήκοντος. Λόγω του φόβου της επιβίωσης και του χρέους του καθήκοντος που διαμορφώνουν κάθε κοινωνία. Αυτοί οι κώδικες και τα πρωτόκολλα συμπεριφοράς και αναγνώρισης φίλου/εχθρού που εξασφαλίζουν τις βασικές παροχές γίνονται στρατηγική και σύστημα επέκτασης των ορίων του περιβάλλοντος. Εκεί και τότε όμως αρχίζει πολλές φορές η απογοήτευση. Αυτός που έχει ρυθμιστεί, ασυναίσθητα, να πετυχαίνει αυτό που θέλει ή που έχει ανάγκη με κάποια στερεότυπη συμπεριφορά, θα αναπαράγει ασυναίσθητα αυτή τη συμπεριφορά σε κάθε νέο περιβάλλον. Είναι μεγάλο το σοκ όταν πηγαίνεις για παράδειγμα στο εξωτερικό, όπου αλλάζει η γλώσσα και η νοοτροπία που παράγει η γλώσσα, όπως και οι καιρικές συνθήκες, και δεν σου βγαίνουν τα θέλω σου, δεν καλύπτονται οι ανάγκες σου, με τον τρόπο του σπιτιού ή της γειτονιάς σου ή της κλίκας σου. Η εμπειρία αυτή βγάζει στον καθένα μια διαφορετική αντίδραση. Μερικές φορές νομίζουμε ότι το να είσαι κάτι, κάποιος σπουδαίος, σου παρέχει το προνόμιο, να μην δέχεσαι κριτική. Να επιδεικνύεις την ταυτότητα και να περνάς παντού. Γιατί δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα με την κριτική. Δεν μπορείς να προσαρμοστείς έξω από το "κείμενο του εγώ" σου. Αυτό είναι το πρόβλημα του εγωισμού, της ταύτισης με το 'μανιφέστο του εγώ είμαι'. Η λειτουργία του ήταν μόνο και μόνο για να ολοκληρωθεί το στάδιο του να είσαι κλεισμένος στο σπίτι σου ή στον εαυτό σου και να σου παρέχονται όλα ή να στερείσαι ό,τι στερείται η οικογένεια. Η συνέπεια όμως ενός παγιωμένου "εγώ" είναι να μην κάνεις τίποτα, για να μην σου συμβεί τίποτα δυσάρεστο, να μην πει κανείς τίποτα που σου πληγώνει τα συναισθήματα, να μην κάνεις κανένα λάθος, να μην πληγώσεις κανένα. Εδώ είναι όμως που ξεκινάει η διαφορά ανάμεσα στο οποιοδήποτε Σπήλαιο Αισθήσεων και Παραισθήσεων, από απόψεις, γνώμες, εικασίες, πεποιθήσεις, πιστεύω, νομίζω, έμαθα, συνήθισα, τα οποία ως προς την πραγματικότητα είναι πάντα σχετικά ψευδαισθήσεις κι αυταπάτες. Αυτό αποδεικνύεται εύκολα διότι μέσα στο Σπήλαιο των Συμβάσεων και των Συμβιβασμών μπορείς να έχεις πρόσβαση σε πολλά πράγματα, αλλά δεν μπορείς να δημιουργήσεις τίποτα που απαιτεί πρόσβαση στην άγνωστη πραγματικότητα. Ο άνθρωπος όμως είναι φτιαγμένος για όλη την πραγματικότητα. 

Η πραγματικότητα απαιτεί να ενεργοποιήσει ο άνθρωπος σταδιακά όλες του τις δυνάμεις και λειτουργίες για να πετύχει αυτό που χρειάζεται, αυτό που επιθυμεί ή αυτό που ονειρεύεται και για να λύσει κάθε πρόβλημα που προκύπτει.

Δυστυχώς βρισκόμαστε σε πολύ μεγάλο βαθμό ατομικά και μαζικά, συλλογικά εγκλωβισμένοι σε φούσκες εγωισμού.

Η μια άποψη είναι να μπούμε όλοι στις  φούσκες μας, να πιστεύουμε ό,τι θέλουμε να πιστεύουμε, να νομίζουμε ό,τι θέλουμε να νομίζουμε για να είμαστε ευχάριστοι ή να μην γινόμαστε δυσάρεστοι και να αφήσουμε την τεχνολογία να φροντίζει τις ρυθμίσεις στη ζωή μας βάσει πραγματικότητας. Ή να βγούμε όλοι έξω από τις φούσκες και να αρχίσουμε να εκπαιδευόμαστε στις αρχές ή μοτίβα ή νόμους της μίας κοινής ενιαίας πραγματικότητας. Για κάθε φυλή, για κάθε ράτσα, για κάθε πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό μοντέλο αναπαράστασης του γνωστού κόσμου. Μπορούμε να διατηρήσουμε τις προτιμήσεις μας στο ρόλο που θέλει ο καθένας να διαδραματίσει στις ομάδες που αναλαμβάνουν τις ανάγκες, τις επιθυμίες, τους στόχους και τα όνειρα των ανθρώπων, και που αναλαμβάνουν να λύσουν τα προβλήματα που προκύπτουν διαρκώς. 

Έτσι λειτουργεί η πραγματικότητα.

Έφτασε ο καιρός να αντιμετωπίσουμε αυτό το δίλημμα και να πάρουμε μια πραγματική απόφαση. Εάν δεν το κάνουμε αυτό, τότε κάτι άλλο έξω από μας, κάποιοι άλλοι όμως πίσω από αυτό  θα αποφασίζουν για μας και τις τύχες μας, ενώ εμείς ζούμε στις επίπλαστες φούσκες μας.