Σκέφτομαι ότι ίσως τελικά δεν έχει τόσο σημασία τι κάνουν οι άλλοι στη ζωή μας, όσο έχει τι κάνουμε εμείς — όχι μόνο για τον εαυτό μας, αλλά και για εκείνους που λέμε πως αγαπάμε ή νοιαζόμαστε.
Αν κοιτάξει κανείς πιο προσεκτικά, η ίδια η σοφία του κόσμου μάς έχει ήδη δώσει δύο βασικά μαθήματα (θα τα δούμε πιο κάτω). Αλλά ένα απλό και δυνατό συμπέρασμα είναι αυτό: δεν υπάρχει τελική, απόλυτη κατάσταση στη ζωή. Κι όμως, κυνηγάμε τη σταθερότητα, τη βεβαιότητα, κάτι να κρατηθούμε. Θέλουμε να ξέρουμε, να νιώθουμε ασφαλείς. Είναι φυσιολογικό — αλλά δεν είναι ρεαλιστικό.
Η αλήθεια είναι ότι η ανθρώπινη φύση δεν είναι «έτοιμη» από τη γέννησή της. Δεν γεννιόμαστε πλήρεις. Πρέπει να γίνουμε αυτό που θέλουμε να είμαστε — με επιλογές, με προσπάθεια, με προσωπική ευθύνη. Η ζωή του καθενός είναι ένα ταξίδι αυτογνωσίας. Μια περιπέτεια. Ένας δρόμος για να κατακτήσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Κι αυτός είναι και ο λόγος που ουτοπία δεν μπορεί να υπάρξει. Δεν είναι απλώς κάτι που δεν έχει συμβεί ακόμα. Είναι κάτι που δεν γίνεται να συμβεί. Γιατί μια τέλεια, σταθερή κοινωνία πάει κόντρα στην ίδια τη ρευστή, δυναμική, συνεχώς εξελισσόμενη φύση του ανθρώπου. Η λέξη το λέει: «ουτοπία» σημαίνει «τόπος που δεν υπάρχει». Και πολύ σωστά.
Μια άλλη σκέψη που με απασχολεί είναι πως αυτή η ανάγκη για σιγουριά, για σταθερά και προβλέψιμα αποτελέσματα — σε συνδυασμό με τον φόβο της αποτυχίας — μας επηρεάζει σε κάθε επίπεδο. Το νιώθουμε κυριολεκτικά στο σώμα μας: μας κόβονται τα γόνατα, μας πιάνει το στομάχι, χάνουμε την όρεξη, χτυπάει το νευρικό μας σύστημα.
Και τότε αρχίζουμε να πέφτουμε σε παγίδες. Πιστεύουμε ιστορίες που μας τρομάζουν ή που μας δελεάζουν. Ιστορίες που μας υπόσχονται κάτι καλύτερο ή μας απειλούν αν δεν συμμορφωθούμε. Γινόμαστε εύκολοι στόχοι για ψευδαισθήσεις.
Αυτό μας βάζει σε έναν φαύλο κύκλο:
Εμείς μπαίνουμε στον πειρασμό που δημιουργούν οι άλλοι.
Η δική μας αδυναμία κάνει τους άλλους να μπουν στον πειρασμό.
Η αδυναμία των άλλων επηρεάζει εμάς, μάς σπρώχνει να παίξουμε ρόλους.
Και κάπως έτσι αρχίζουμε να προσποιούμαστε. Λέμε ψέματα, κρύβουμε αλήθειες, δημιουργούμε ένα «πλαστό» περιβάλλον γύρω μας – φτιαγμένο από καθρέφτες και σκιές. Κάπως σαν το Σπήλαιο του Πλάτωνα. Ζούμε στη σκιά του αληθινού εαυτού μας.
Και το πιο οξύμωρο; Έχουμε μέσα μας τη δύναμη του Προμηθέα — τη φλόγα της γνώσης, της δημιουργίας, της αλήθειας. Αλλά την ξεχνάμε. Μας κοιμίζει το «παραμύθι», μας μεθάει ο «μύθος», μας τρελαίνουν οι ιστορίες. Είμαστε λιγότερο επιστήμονες και περισσότερο… μαθητευόμενοι μάγοι. Άνθρωποι που μαθαίνουμε κυρίως μέσα από τον πόνο, την ταλαιπωρία και τα λάθη μας.
Και γιατί γίνεται αυτό; Γιατί η ανθρώπινη φύση μας δυσκολεύεται να εξελιχθεί πνευματικά. Υπάρχει μια δύναμη μέσα μας — μια «βαρύτητα» — που λειτουργεί όπως η φυσική βαρύτητα στο σώμα: μας τραβάει κάτω. Για να προχωρήσουμε, για να σταθούμε όρθιοι, πρέπει να αναπτύξουμε πνευματική δύναμη. Να «γυμνάσουμε» τον εαυτό μας συνειδητά για να σηκώσουμε το βάρος και να συνεχίσουμε μπροστά.
🔍 Οι παροιμίες και το «παιχνίδι» της ζωής
Ας βάλουμε σε τάξη και μερικά σημαντικά νοήματα από τη συλλογιστική που εξετάσαμε:
1. Προσωπική ευθύνη ή επίδραση των άλλων;
Η βασική ιδέα είναι ξεκάθαρη: μην επικεντρώνεσαι τόσο στο τι κάνουν οι άλλοι στη δική σου ζωή. Εστίασε στο τι κάνεις εσύ — τόσο για τον εαυτό σου όσο και για τους ανθρώπους που αγαπάς. Είναι θέμα προσωπικής ευθύνης.
Σκέψου το σαν ένα τεντωμένο σκοινί: η ισορροπία σου εξαρτάται μόνο από εσένα. Δεν μπορεί κανείς να σε κρατήσει όρθιο. Κανείς δεν περπατάει το σκοινί στη θέση σου.
2. Οι παροιμίες λένε πολλά — αλλά πρέπει να τις καταλάβεις
«Ο ελκυστικός δρόμος προς την κόλαση» — μας θυμίζει πως αυτό που φαίνεται ωραίο, δεν σημαίνει ότι είναι και σωστό. Οι επιφανειακά ελκυστικές επιλογές κρύβουν κινδύνους.
«Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις» — καλές προθέσεις χωρίς σωστή εφαρμογή μπορούν να φέρουν αρνητικά αποτελέσματα.
Και οι δύο μας καλούν να καλλιεργήσουμε κριτική σκέψη και υπευθυνότητα.
3. Η ψευδαίσθηση της ασφάλειας
Η αναζήτηση μιας τελικής, απόλυτα σταθερής κατάστασης είναι μάταιη. Η ζωή είναι δυναμική, όχι στατική. Δεν υπάρχει έδαφος που δεν τρέμει. Υπάρχει μόνο η πράξη της διαρκούς ισορροπίας.
4. Ο εαυτός δεν είναι έτοιμος – γίνεται
Δεν γεννιόμαστε ολοκληρωμένοι. Γινόμαστε μέσα από τις επιλογές μας. Μέσα από την προσπάθεια, τον αγώνα και τη συνεχή εξέλιξη. Είναι ένα ταξίδι αυτογνωσίας.
5. Η ουτοπία ως απειλή
Μια «τέλεια» κοινωνία όπου όλα είναι δεδομένα και ασφαλή, δεν έχει προκλήσεις. Δεν έχει επιλογές. Δεν χρειάζεται ευθύνη. Ακυρώνει το ίδιο το «παιχνίδι» της ανθρώπινης ύπαρξης. Αν δεν υπάρχει προσπάθεια, δεν υπάρχει και εξέλιξη. Και χωρίς αυτήν, δεν είμαστε πραγματικά άνθρωποι.
📌 Τελική σκέψη
Η Ουτοπία δεν υπάρχει — και ίσως καλά κάνει. Γιατί μας καλεί να συνεχίζουμε. Να αναλαμβάνουμε ευθύνη. Να γινόμαστε κάθε μέρα λίγο περισσότερο αυτό που μπορούμε πραγματικά να είμαστε.
