Το λυκαυγές της Παντοπίας

Το μόνο πράγμα που τελικά βοηθάει σε πολυδιάστατες καταστάσεις όπως είναι στη πολιτική, στο κοινωνικό έργο, στη φιλία, στο γάμο, στο να είσαι γονιός, δημοσιογράφος ή συγγραφέας είναι η αλήθεια. Διότι η αλήθεια είναι η πραγματικότητα που συγκεράζει και εξισσοροπεί τα πάντα μέσα μας, και αντικατοπτρίζεται έξω μας. Εάν το κατανοήσουμε αυτό, δεν είναι δύσκολο να δούμε πως οι αρετές όλες ανάγονται σε μία. Την ειλικρίνεια. Και πως η ψυχική ενέργεια του καθενός εκφράζεται όλη στο θάρρος του να εκφράζει την αλήθεια. Δεν μπορεί όμως κάνεις να ξεκινήσει ξαφνικά να λέει την αλήθεια ή να υποστηρίζει την αλήθεια όταν η αλήθεια έρχεται σε σύγκρουση με τη μικρή ή τη μεγάλη του κατεργαριά. Θα του κατέστρεφε όλο του το εσωτερικό οικοδόμημα. Υπάρχουν πολύ ισχυρές δυνάμεις μέσα σε κάθε προσωπικότητα που αντιστέκονται και αντιτάσονται με πείσμα και καρτεργαριά στην έκθεση του εαυτού στην αλήθεια. Υπάρχει ένα αβυσσαλέο χάσμα ενοχών ανάμεσα στον εαυτό μας και στο πολιτιστικό οικοδόμημα θεμελιωμένο στον φόβο και στην έλλειψη επάρκειας. Εξωτερικά η αλήθεια εκθέτει την εικονική πραγματικότητα γι αυτό και απειλεί να σου καταστρέψει το κύρος στην εικονική σου ζωή. Αυτοί που σε βλέπουν και σε δικάζουν καθημερινά είναι οι συνάδελφοι κατεργαρέοι. Γι αυτό και η αλήθεια είναι η μόνη βασική αρετή και εκδήλωση της πνευματικής διάστασης που συνοψίζεται στην αγάπη, σ' αυτό που κάνει καλό στη ψυχή. Έχει τεράστια μεταμορφωτική ενέργεια. Οδηγεί στην απελευθέρωση. Με μια πιο προσεκτική ματιά ισοδυναμεί με τη θέωση, τη λύτρωση, την αυτοπραγμάτωση ή τη Μεγάλη Νίκη.

Η αλήθεια δεν είναι καθώς πρέπει, είναι τόσο επαναστατική που μέσα από την ειλικρίνεια μόνο σαν τρόπος ζωής να υπάρχει μπορεί. Σίγουρα αυτό προσπάθησαν να πουν με πολλά λόγια, με τελετουργικά, εντολές κι αλληγορίες οι ανά το κόσμο φωτισμένες θρησκείες. 

Τώρα είμαστε στο πνευματικό μεταίχμιο που μπορούμε να διατυπώσουμε την αλήθεια χωρίς περιστροφές και να την θέσουμε σε κοινή θέα χωρίς μυστικισμό. Που κάνει τα σημαντικά πράγματα αμφίσημα, που αφήνει χώρο για εικασίες και προπαγάνδα. Που αξιώνει όμως τον άνθρωπο με τα ζωώδη ένστικτα, δεσμεύοντας τις ορμές του με ενοχικές πεποιθήσεις, να αναπτύξει το αυτόβουλο για υπέρβαση. Να ενεργοποιήσει την εξελικτική διαδικασία αυτοποίησης, αυτοδυναμίας κι αυτενέργειας. Είναι αυτά τα κενά και οι αδυναμίες του ανθρώπου ο ανεξερεύνητος τόπος εξέλιξης για ένα νέο τύπο πολιτισμού που αμυδρά αναδύεται πέρα από αυτό το λυκαυγές που διανύουμε. Είναι η αναβάθμιση της πολιτιστικής μήτρας μαζικής στερεοτυποποίησης σε Παντοπία.

Life

how the future justifies its present by its past

UNCHARTED PLACES FOR EVERYBODY, ENOUGH FOR ALL

 I have discovered something to do with uncharted areas within us between and outside the boundaries we are given to move "as we should", and which are associated with inexpressible expressiveness with breadth and depth of feelings and experiences, with soul touches and light emission, which is associated with with the unexplored future of humanity no longer needing to be crammed into the same places over and over again, because there is actually plenty of room for everyone. They are simply uncharted landscapes. This is what I call Pantopia. Instead of the globalization of the disappearance of all particular characteristics, elements, values ​​and colors, I believe in the colorful and polymorphic space of pantopia, which has space and respect for all tastes that simply want to express, touch, and be touched. Sort of like a giant party in some maybe distant future. And expect to live long in order to experience it.

TRAGEDIA PANDEMICA

A pandemic purgatory where the inhabitants of a Dystopia preceding their Utopic nightmare don't know how long they are going to be stuck there. The road to hell was paved with good intentions about avoiding the suffering and disguising the ugliness of truth instead of creating beauty and happiness with it.

But happiness deals with meaning, meaning deals with the perception of reality. It also deals with concepts of virtue and sin, illumination, forgiveness, and redemption. The easier way to explain why the Journey to Paradise must start in Hell and finish in Heaven is to think about the process of reconciliation, or penitence. It follows several stages: the illumination and recognition, and confession of "sin", acts of penance, forgiveness, and the resolve not to repeat "sin".

“Now go and sin no more.”

the pantopic way

If the place we end up with each and every encounter, with every action is better than the place we entered, then eventually someday we will reach the State of Pantopia.

Δεν χρειάζεται τη ζωή να καταλαβαίνεις

Δεν χρειάζεται τη ζωή να καταλαβαίνεις, 

τότε θα'ναι πάντα σα γιορτή.

Κι άσε τη κάθε μέρα να συμβαίνει

όπως ένα παιδί που περνάει 

από κάθε πνοή του ανέμου 

δέχεται όσα άνθη που του φέρνει. 

Να τα μαζέψει και να τα κρατήσει,

αυτό ούτε καν περνάει από παιδιού το νου. 

Απαλά τα ελευθερώνει απ' τα μαλλιά του, 

μέσα που μπλέκονται εκεί με χάρη,

κι ανοίγει στα ξέγνοιαστά του χρόνια 

για τα επόμενα την αγκαλιά του ευθύς.

Ράινερ Μαρία Ρίλκε, 8.1.1898, Βερολίνο, στο Βίλμερσντορφ

The pathology of ideological possession

The idea that something should be consistent, you were talking about the necessity for consistency in ideology, it’s like, I’m not hearing what YOU think. I’m hearing how you’re able to represent the ideology you were taught. And it’s not that interesting. Because I don’t know anything about you. I could replace you with someone else who thinks the same way. And that means you’re not here. That is what it means. It’s not pleasant. So, you’re not integrating the specifics of your personal experience with what you’ve been taught, to synthesize something that’s genuine and surprising, and engaging in a narrative sense as a consequence. And that’s the pathology of ideological possession. It’s not good. And it’s not good that I know where you stand on things once I know a few things. It’s like why have a conversation? I already know where you stand on things.

Jordan Peterson