My D-Day

In my life for complex personal reasons quiet honestly I couldn't fit in my life. Not at school, not at home, not in the world around me. So, from an early age I had to make up my mind, if I was going to fit in an chop myself or try to find a way or rather a way of ways to introduce myself or even introduce my way of living and have people accepting me the way I am. But first I had to discover who, how, why, what I really am and then decide what exactly I'm gong to do about it. It took many decades, 3 decades I even spent away from home, from my country, my people, my childhood memorized customs, places, friends, sounds, smells, ... impressions reinforcement.
Until I found my way of dealing with things and being ok with myself. Then I came back home to test the results of my transformation in dealing with what was hurting me so much that I didn't feel like living my life but rather living in reality show of endless episodes mostly written, directed, and put into scene by other voices, without ever getting to meet the source.

So only when I return home or when I went home as I prefer to call it cause I was not the same person who left this unnatural environment, this cultural landscape, this reality bubble, this life in a glass bowl deprived from meaning, I started realising what exactly had happened to me and what is the difference between my authentic self and my well trained self among all these professional cultural actors. The funny thing is that in Greek the art of acting is called hypocritisy, just a syllable away from hypocrisy. So it's not too far-fetched to call the people, stuck in there cultural bubble for thousands of years without being able to even prove its practicality in real life any more as an effective and efficient educational system for the real world, hypocrites.
Becoming aware and conscious of these facts made me want to conceptualize me observations and experiences. I found that my system is the triangulation of the lifetime thought, the philosophies of three distinct people. Elio d'Anna, Ray Dalio and John Demartini. So I could go on calling it My D-Day, the operation to end the cultural world war on my psyche.

Trust your transformational path, when honestly expressing yourself!

Η ικανοποίηση της δια βίου ανάπτυξης κι εξέλιξης του κόσμου

Σκέψου αυτό. Πόσοι άνθρωποι σε αυτή τη χώρα αλλά και σε όλο τον πλανήτη που δεν είναι καλά και θέλουν να φτιάξουν το σώμα τους, ή ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή από αυτή της οικογένειάς τους και των ανθρώπων του περιβάλλοντος, με άλλα λόγια ονειρεύονται οτιδήποτε ξεπερνάει αυτό που έχουν μάθει από παιδιά και βλέπουν γύρω τους είναι διατεθειμένοι να ξυπνούν κάθε μέρα και να πηγαίνουν στο γυμναστήριο, σε μια σχολή ή την πρωινή διαδρομή με τα πόδια για φυσική κατάσταση και να υποβάλλουν τον εαυτό τους στη συνεχή αντιξοότητα κόντρα στη συνήθεια και στις ανέσεις με συνέπεια χωρίς άμεσα αποτελέσματα;

Θα έλεγα ότι μάλλον λιγότερο από το 5% των ανθρώπων είναι πρόθυμοι να το κάνουν αυτό. Βλέπεις, η αλήθεια είναι ότι όταν ξεκινάς να αθλείσαι ή πηγαίνεις κάπου για να μάθεις κάτι σημαντικό για σένα, για να επισκευάσεις το σώμα σου ή την διάθεσή σου με χορό, είτε πηγαίνεις το πρωί, είτε πηγαίνεις το απόγευμα, δεν πρόκειται να δεις άμεσα αποτελέσματα. 

Και έτσι αυτό που κάνει η γυμναστική, η γιόγκα ο χορός, το τραγούδι είναι ότι στη πραγματικότητα σε μαθαίνει την ήρεμη ικανοποίηση της μακροπρόθεσμης ανάπτυξης και της αργής εξέλιξης σε αντίθεση με την παρορμητική εκτόνωση της άμεσης ικανοποίησης των ανέσεων και των απολαύσεων.

WE DON'T LIVE IN A 4TH DIMENSIONAL WORLD

You have never met someone nowhere. You have met someone at a place. You have met someone at a time. The place needs x and y, if it's in the fields, in the desert, in the sea or any other 2 dimensional plane. But if there are buildings, you need the exact time, the 2 dimensional address, and the floor to shake hands with someone or to give a hug to someone and a present for their birthday. 

That means we live in a 4 dimensional world. 

But is that true? 

Not completely true. If you meet someone at that right place in the right time, you've only found his and her body. For example, you can't meet with a dead body. You could only meet a person, if you are on time and if you are yourselves. 

How many more dimensions takes to meet someone really? 

Well, how many dimensions does it take to create a reality? 

Only when you coexist with a person in the same full sense reality, not just the physical reality, you are going to meet with that person and do something together that makes sense. 

Honestly expressing yourself in every time and place. 

Unless you do that you'll not get the chance to meet someone who does the same, so that what you do makes sense.

Αρχές, μοτίβα, πατρόν

Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που πρέπει να τα πούμε και να τα ξαναπούμε, να τα λέμε και να τα ξαναλέμε, για να τα ακούμε -ή να τα ακούν αυτοί που πρέπει- και να τα ξανακούμε μέχρι να γίνει μέσα μας το κλικ. Η πραγματική γνώση δεν είναι πληροφορίες, ή εγκυκλοπαιδικές γνώσεις. Αυτές υπάρχουν στις εγκυκλοπαίδειες, στα λεξικά, στο ίντερνετ. Και όποιος θέλει να τα ψάξει θα τα βρει. Μεθαύριο στη κοινωνία όποιος ξέρει τέτοια πράγματα θα είναι κυριολεκτικά άχρηστος. Και θα νιώθει άσχημα μέχρι να του βρουν οι άλλοι τι να κάνει ή μέχρι να ανακαλύψει και να μάθει να κάνει κάτι πιο ανθρώπινο. Την δουλειά αυτή την κάνει ήδη καλύτερα το ίντερνετ. Το επόμενο επίπεδο οργάνωσης του ανθρώπινου μυαλού είναι να ξέρεις να κάνεις πράγματα. Πως γίνεται κάτι; 

Πως γίνεται ένα καλό φαγητό; 

Μια καλή συνταγή. Άρα, συνταγές. Κι αυτά ήδη υπάρχουν στο ίντερνετ και μπορούμε να τα βρούμε. Βέβαια κάποιος πρέπει να τα πραγματοποιεί. Αλλά όταν έχεις τη συνταγή, δεν τρως την απογοήτευση της αποτυχίας. 

Το τρίτο επίπεδο γνώσης όμως είναι αυτό στο οποίο αναφέρονται άνθρωποι όπως ο Τόνι Ρόμπινς μαζί με τα προηγούμενα ενιαία τα αποκαλεί μοτίβα. Πρώτον, να ξέρει κανείς να ξεχωρίζει μοτίβα και δεύτερον να ξέρει να τα χρησιμοποιεί. Αυτό είναι πχ η δουλειά μιας μοδίστρας. Να διακρίνει το πατρόν ή να μπορεί να βγάλει πατρόν. Και να μπορεί να το χρησιμοποιήσει για να κάνει ένα ωραίο φόρεμα. 

Το τρίτο επίπεδο όμως και στην κατασκευή ρούχων είναι να μπορεί κανείς να σχεδιάζει μοτίβα ή πατρόν. Αυτός ή αυτή είναι σχεδιαστές. Κάτι πιο σπάνιο, γιατί είναι πιο δημιουργικό. Όμως υπάρχει άλλη μια διάσταση σε αυτό που γενικεύει σχεδόν όλη τη λειτουργία του εγκεφάλου. Το πρώτο, το δεύτερο και το τρίτο επίπεδο στην πιο καθαρή μορφή τους όταν διδάσκονται από τον Ρέυ Ντάλιο ονομάζονται Αρχές. Είναι η ικανότητα να αναγνωρίζεις τις αρχές που διέπουν οποιαδήποτε εργασία που γίνεται σωστά ή λάθος, οποιαδήποτε συμπεριφορά, γιατί αυτό χαρακτηρίζει την φύση των πραγμάτων που συμβαίνουν ή που ζουν. Μετά είναι να μπορείς να τις εφαρμόζεις στην οργάνωση της επιχείρησης ή της ζωής σου για να έχεις σταθερά αποτελέσματα, καλά αποτελέσματα και για να γλυτώνεις να σκέφτεσαι κάθε φορά τι θα κάνεις σε κάθε περίπτωση σαν να μην υπάρχουν παρόμοιες καταστάσεις, που μπορούν να μπουν σε ομάδες που τις αντιπροσωπεύουν μία ή περισσότερες αρχές.

 Ή για να αναγνωρίζεις όταν κάτι δεν σου κάθεται, γιατί δεν σου κάθεται. Διότι έχεις μάθει να εφαρμόζεις εμμονικά τα ίδια μοτίβα σκέψης και κατά συνέπεια συμπεριφοράς σε διαφορετικές περιπτώσεις. Οπότε για να αλλάξουν τα αποτελέσματα στη ζωή σου πρέπει να αλλάξεις τα εμμονικά μοτίβα σκέψης και συμπεριφοράς και να τα εμπλουτίσεις με λειτουργικά μοτίβα,  λειτουργικές αρχές. Τις οποίες μπορείς να αναβαθμίζεις όταν είσαι σε θέση να βγάλεις ένα καλύτερο συμπέρασμα. Επιπλέον στο τρίτο επίπεδο σχεδιάζεις εσύ μοτίβα σκέψης, συμπεριφοράς, παραγωγής που είναι ανώτερης ποιότητας από αυτά που ξέρουν και χρησιμοποιούν οι γύρω σου, είτε το συνειδητοποιούν είτε όχι. 

Όποιος ανεβεί εκεί είναι ψηλά στη κλίμακα εξέλιξης, η οποία είναι βασικά αυτοποίηση. 

Κι όμως υπάρχει άλλο ένα επίπεδο με το οποίο καταπιάνομαι στο βιβλίο μου για όσους καταλαβαίνουν άψογα ελληνικά, αφού έχουν φτάσει σε επίπεδο συνειδητότητας και αυτοποίησης αλά Ρέυ Ντάλιο ή Τόνι Ρόμπινς και τους λοιπούς δασκάλους της πειθαρχίας. Είναι όταν έχεις τακτοποιήσει και διορθώσει τον χαρακτήρα σου και την προσωπικότητα από τα κληρονομικά, γενετικά και επιγενετικά λάθη και περιορισμούς, εγωισμούς και τυφλά σημεία. Και είσαι σε θέση να ανοίξεις το προσωπικό σου μυαλό κι άλλο, και να αφήσεις το σύμπαν να συμμετέχει. Όταν νιώθεις ασφαλής στο σύμπαν, και δεν αφήνεις τα κόμπλεξ (συμπλέγματα / μοτίβα)  σκέψης και συμπεριφοράς να σου περιορίζουν τη ζωή στα ίδια και τα ίδια λάθη, εμμονές, ιδεοληψίες, προκαταλήψεις και κοινωνικούς ιδεαλισμούς. Όταν το χάος δεν είναι πια απειλητικό αναλαμβάνει τη λύση με την μορφή έμπνευσης, συγχρονισμού, ευκαιρίας ή συγκυρίας. Όταν μάθεις να κινείσαι τόσο άνετα πάνω στο τεντωμένο σκοινί της εξέλιξης από συνθήκες και συνέπειες της αρχικής σου ταύτισης με την οικογενειακή και κοινωνική προκατάληψη σε οραματισμένο σκοπό τότε το τρομακτικό άγνωστο μεταμορφώνεται στο αδιανόητα προφανές αχά!!!

Δεν υπάρχει πια τίποτα τυχαίο ή ξεκάρφωτο στη ζωή. Όλα είναι συνδεδεμένα και οργανωμένα σε πτυχές από γνωστές ή άγνωστες αρχές και συνθέσεις μοτίβα... 

Εσύ, είσαι μοδίστρα ή σχεδιάστρια;

Το Ταξίδι της Επιστροφής

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ 

Πριν 6 χρόνια σαν σήμερα άρχισα να αποχαιρετώ επίσημα το Βερολίνο που με φιλοξένησε και με συγκέντρωσε για 27 από τα 30 χρόνια ενός ηρωικού ταξιδιού αυτογνωσίας και αυτοποίησης.

Το έκανα διότι συνειδητοποίησα πως για συνεχίσει το ταξίδι πρέπει να πας μπροστά, πρέπει να αφήσεις το άλλοτε πολύτιμο πίσω σου. Πρέπει κάποια σκοινιά να κόψεις, κάποιες γέφυρες να διαβείς, και να αφήσεις πίσω σου αυτό που σε έκανε να νιώθεις ασφαλής, ή βολικά, ή σου ήταν οικείο, σου έδωσε τις περιπέτειες για γνώση και διαύγεια. 

Δεν σου είναι πλέον ούτε ευχάριστο ούτε δυσάρεστο, ούτε ζεστό ούτε κρύο, μα χλιαρό. Δεν σε γεμίζει. Δεν έχει πια άλλο νόημα να σου δώσει. Όλο το νόημα που σου έδωσε ήταν να πάψεις να ψάχνεις το νόημα γύρω σου, θα το βρίσκεις μέσα σου. Χαρακτηριστικό σε κείνη την φάση της ζωής είναι ότι περιμένεις θεία σωτηρία, καθοδήγηση, θεία παρέμβαση. Όλα τα κίνητρα για τα συνήθη παιχνίδια έχουν εξαντληθεί. Αν το παραδεχτείς στον εαυτό σου η σωτηρία αυτή έρχεται. Είναι τελικά ένας αγγελιοφόρος που σου λέει, μάζευε το δισάκι σου πάλι και προχώρα στη Γη της Επαγγελίας.

Σαν σήμερα πήγα λοιπόν στο Ρολόι του Κόσμου (Weltuhr), που έχει όλες τις ζώνες και δείχνει την ώρα σε όλες τις πρωτεύουσες του κόσμου. Εκεί που συναντούσα τους καλούς μου φίλους. Ένα καλό σημείο για να συνεχίσει κάνεις το ταξίδι που καταλήγει εκεί που άρχισε για να δεις τα πάντα με τα δικά σου μάτια. Για να προχωρήσεις μπροστά τη στιγμή που έχεις δεθεί με συνήθειες και χούγια, μόνο με το όραμα μπορείς να το κάνεις. Αφήνεις πίσω σου την ταύτιση με μνήμες, συνήθειες, κόμπλεξ και σχέσεις με άλλους ανθρώπους που κάνουν το ίδιο και ξεκινάς βήμα βήμα να πας εκεί που σου υπαγορεύει το προσωπικό σου όραμα. Αυτό το "εκεί" όμως, που ακούγεται σαν τόπος και έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός τόπου, δεν είναι πια ένας γεωγραφικός ή φυσικός τόπος, είναι ο τόπος όπου μπορείς να είσαι ένα άτομο που συνάντησε τον πραγματικό Εαυτό του, συνήθισε το σοκ, τον αποδέχεται φυσικά με όλη την φοβερή ενέργεια που συνοδεύει κάθε πραγματικότητα που ο νους τρομάζει να αντικρίσει επειδή δεν μπορεί να ελέγξει. Και φτιάχνει έναν χαρακτήρα και μια προσωπικότητα με ρευστή νοοτροπία που μπορεί να διαχειριστεί τα κουτάκια διότι δεν ταυτίζεται πια με το συμπαγές και άκαμπτο πρόγραμμα διαχείρισης του τρόμου της επιβίωσης. 

Αυτός ο τόπος είναι η δικιά σου πατρίδα που υπάρχει στον κόσμο που μεταμορφώθηκε μέσα σου, με δικιά σου ευθύνη, σε Παντοπία. Μόνο στον τόπο σου συναντάει η Αρετή την Ελευθερία.

Το μέλλον είναι η περιπέτεια

Το παρελθόν ήταν ο φόβος και η ασφάλεια, το μέλλον είναι η περιπέτεια. Η αλήθεια σου είναι η καλύτερη περιπέτεια.

Ο σκοπός της ζωής δεν μπορεί να είναι η ευτυχία, ούτε η επιτυχία. Κάποιες φορές θα είναι, κάποιες φορές θα έρχεται επίσκεψη, αλλά θα υπάρξουν δύσκολες περίοδοι στη ζωή και μεγάλα διαστήματα ενδιάμεσα όπου η επιδίωξη της ευτυχίας ή της επιτυχίας δεν θα αρκεί για να σε δραστηριοποιεί καθημερινά για όσο χρειαστεί, για ό,τι χρειαστεί προς τη σωστή κατεύθυνση, ώστε να μπορέσεις να προχωρήσεις και να ξεπεράσεις την κατάσταση αναστολής της ευτυχίας των επιτυχιών. Εκεί ο συνηθισμένος άνθρωπος υποκύπτει σε πάθη. Διάφορες μορφές απληστίας. Υπάρχει όμως εναλλακτική. Αυτό που μπορείς να έχεις πάντα στο μυαλό σου είναι η περιπέτεια. Αν συνεχίσεις να ονειρεύεσαι, να βάζεις στόχους,  να σχεδιάζεις, μπορείς να διατηρείς την χαρά της περιπέτειας. Και η αλήθεια είναι η καλύτερη περιπέτεια. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι' αυτό, άπαξ και αρχίσεις να το βιώνεις. Υπάρχει εξήγηση. Καταρχήν δεν ξέρεις τι πρόκειται να συμβεί, αν πεις αυτό που σκέφτεσαι. Όχι απερίσκεπτα και όχι προκλητικά. Ούτε περισσότερο από όσο χρειάζεται. Αυτό είναι ήδη πολύ περιπετειώδες! Επίσης, αν είσαι εσύ που μιλάει, με τη δική σου φωνή και τη δική σου χροιά, τότε είναι δική σου περιπέτεια. Αν δεν είναι όμως η αλήθεια σου, όπως όταν σου υπαγορεύουν άλλοι την ομιλία σου ή χειραγωγείς με οποιονδήποτε τρόπο ή παπαγαλίζεις ή συμμορφώνεσαι με τις επιταγές και τις διαθέσεις του πλήθους, τότε, δεν ξέρω ποιανού την περιπέτεια ζεις. 

Αλλά δεν ζεις τη δική σου ζωή.