Enjoy, another word for love

Joy, beautiful spark of the gods,
Daughter from Elysium,
We enter, drunk with fire,
Heavenly One, thy sanctuary!
Your magic binds again
What convention strictly divides;
All people become brothers,
Where your gentle wing abides.

Who has succeeded in the great attempt,
To be a friend's friend,
Whoever has won a lovely woman,
Add his to the jubilation!
Indeed, who calls even one soul
Theirs upon this world!
And whoever never managed, shall seek a friend
Wiping out his tears enjoy this reunion!

All creatures drink of joy
At nature's breast.
Just and unjust
Alike taste of her gift;
She gave us kisses and the fruit of the vine,
A tried friend to the end.
[Even] the worm has been granted sensuality,
And the cherub stands before God!

Gladly, as heavenly joy flies
On her courses through the hearts,
Thus, brothers, you should quit your race,
Joyful, like a full human going to love.

You millions, embrace yourselves.
This kiss is for all the world!
Brothers, it’s not above the starry canopy
There doesn’t dwell any loving Father.
Do you fall in worship, you millions?
World, do you know your creator?
Seek her not in the heavens
Find Joy in your Hearts.

the ghost days

In the old park, lonely and bound by frost
A shape just passed and was in darkness lost.
Her eyes are moist, her lips are cold,
Inaudible the words she never told.

In the old park, lonely and bound by frost,
A ghost recalled the perished days she lost.

Ulysses' Dream

A boat in the middle of the sea
a dream of you
you
come closer only in my sleep

I'd like to cover your sigh with my kiss
but I fear of waking up
So I keep gazing at you from far
with a passion filling my heart

longing to meet you at night
every moon light
dreaming, you 're getting near
I've been sailing on afar

beautiful sea
my lullaby
calm, without crests
tempestuous

My dream is but something else
Can't you see
among the moon and the stars
a sailor of war waking up with love in his heart

from home

There is one adventure, one hero; 

The human. 

There is one soul, one communion;
With the divine, naked but whole.

Im Zeitalter der Chrysalis

Sag mir was dich inspiriert und ich sage dir wo du bist. Ehrst du deine Begegnungen als Inspirationsquellen, dringst du tiefer in das Mysterium ein! Dich, dich, dich, mehr gibst es nicht, zu wissen, zu lieben und zu strecken. Kann ein Anderer deine Fünf Tibeter machen? Alles wie innen so aussen verändert sich feinstofflich, wie ein Magnet Eisenpulver zu Mustern ordnet, wie Hormone die Funktion von Organen steuern, widerstandslos, ohne Druck und Terror, harmonisch, wertneutral, ohne die Einmischung vom Staat und Gewalt. Diese auch in der Natur etablierten Wirkungsweisen entgehen der groben Schichten der Wahrnehmung der etablierten Weltanschauung. Auch die eigene Denk- und Handlungsweise ist primär feinstofflich und nicht durch Worte, sondern durch tiefer liegende Prozesse entstanden. Eine geeignetere Methode das eigene Leben zum eigenen Schöpfungsgarten zu machen, als reverse-engineering gibt es definitiv nicht. Es gibt viele 'Mythologien' - inkl. wiss. Theorien, polit. Ideologien und relig. Überlieferungen - für Welten der Glückseligkeit ausserhalb von hier und jetzt. Mythos! Warum kommt so selten der so phantasiebegabte Mensch auf die geniale Idee, sich selbst zu erkennen, sich selbst anzunehmen und sich selbst mit allen verfügbaren freien Mitteln nach eigener Vorstellung laufend zu erschaffen? Viele würden sofort schreien: Unerhört! das ist doch purer Egoismus! Ich würde sagen: Denk drüber nach und probiere es aus. Erlebe den Unterschied. Und wenn es bei dir nach und nach kein Klick macht, kehre zurück und streiche mich von deiner Liste. Es geht nur um dich in deinem ganzen Leben. Die einfache Einsicht, dass du weder deine Gedanken, noch deine Gefühle bist, obwohl du ins Erwachsensein als souveräner Bürger los gelassen worden bist, ist schon die legendäre Erleuchtung. Nach gelesen, nach geplappert, aus der Feder jeniger, die im Labyrinth ihres Horrors stecken, werden einfache Dinge kompliziert und daraus wieder Kult(ur) gemacht. Das, was du wirklich bist, ist die Geisel deiner Gedanken und Emotionen, bis dein Denken den Heiligen Geist durchschaut und erkannt hat, sich und nicht die Geheimnisse diverser Orden. Deine Stille kann euch vermitteln, dass der Geist und dein Denken sich begegnen, in der Mitte dieses Tumults. In diesem Wirbel aus Gedanken und Gefühle, magnetisch durch die umgebenden Wirbeln entsprechender Felder in der Kindheit generiert, isoliert, systematisch gezüchtet ein unfreiwilliger Geist, der sich als Teil seiner Umgebung empfindet, in der er sein Leben angepasst verbringt, in der Einbildung mit seinem Leben sie geschickt zu gestalten. Ein verinnerlichtes System von installierten Wärtern vermittelt ihm lebenslang, dass die Quellen seines Glücks und seiner Misere bei externen Teilen liegen. Diese Vermittelten Gedanken steuern seine Gefühle, dadurch verdichten sich in einem Netz fester unverrückbarer Wahrheiten, die die Welt so dicht reproduzieren, dass Individuen darin wie in einem Kokon leben. Diverse virtuelle Glücksspiele und die Jagd nach dem virtuellen Glück verwickeln bis zur vollkommenen Eingekapselung durch mehr und mehr kunstvoll dramatische Ereignisse. In der Welt des Willens und der Vorstellung ist Choreographie, Regie und Dramaturgie für die Verdichtungsphase träumender Chrysalis in der Schmetterlingsschöpfung bestens geeignet. Eine farbenreiche und prachtvolle Auferstehung steht am Ende der Katastrophalen Metamorphose an, wo alles Erworbene verloren abgeht. Für die Larve war Schmetterling die zentrale Legende ihres Zeitalters und gewiss auch ihr persönlicher Traum, von dem sie lernte, schamhaft und durch Schuldgefühle Abstand zu halten. Als Larve bewegte sich mühsam, ihre feste Nahrung war die Zerstörung ihrer Umwelt. Ein Schmetterling lässt sich duch die Strömungen seiner Umgebung tragen und ernährt sich nachhaltig vom Nektar. Wir erschafen die Welt unser Erlebnisse als die Vorstellung der Phase der natürlichen Entwicklung unseres magisch/magnetischen Willens. Es gibt eigentlich nichts zu tun, um diesen Vorgang zu begünstigen. Aber wer kann das wirklich tun?

Παντοπία

Η Ελλάδα είναι ένα τοπίο ενεργειακό που πρoάγει συγκεκριμένα κοινωνικά κύτταρα που επιτελούν ένα συγκεκριμένο ρόλο στο σύνολο, όπως κάθε τοπίο άλλωστε, αφού είμαστε κύτταρα ενός τεράστιου οργανισμού του οποίου το αυτόνομο νευρικό σύστημα είναι αυτό που αποκαλούμε Γη, την λειτουργία του οποίου δεν μπορεί κανένα επιμέρους φυσιολογικό κύτταρο να κατανοήσει, εάν δεν κατανοήσει το παν, μέσα από επίγνωση και αυτογνωσία. Άλλωστε τα φυσιολογικά κύτταρα δεν θρέφονται κι εκπαιδεύονται, μεγαλώνοντας σ'έναν οργανισμό με βάση τον φόβο επιβίωσης για να έχουν επιλογές. Άρα δεν έχουν συνείδηση πέραν ενός πολύ στενού ορίζοντα ο οποίος καθορίζεται από την σταδιοδρομία που ακολουθούν. Ένα άτομο, κατά αυτό το πνεύμα, εάν επαναστατήσει έναντι σ αυτή την μοίρα, αυτή την προδιαγεγραμμένη πορεία, θα εκληφθεί ως καρκινικό κύτταρο από τον φοβικό οργανισμό και ...ξέρουμε την συνέχεια. Πρέπει το ίδιο να διαχειριστεί την μοίρα του, εάν θέλει, εάν έχει την διαύγεια να αναγνωρίσει την ματαιότητα της μοίρας των ατόμων που δεν θέλησαν να δουν τι κρύβει ο ορίζοντας και το ουράνιο τόξο. Εάν το κύτταρο είναι πολύ περίεργο, πολύ δυνατό, πολύ πειθαρχημένο, πολύ τρελό και πολύ ικανό, το εν λόγω κύτταρο θα σπάσει τελικά τον ασφυχτικά περιοριστικό κλοιό που δεν αφήνει κύτταρα να γίνουν οργανισμοί και με αυτόν τον τρόπο να περάσουν σε επίπεδο πραγματικής εξέλιξης, πράγμα ασύλληπτο για κύτταρα, τα οποία ζουν μέσα σε δόγματα, ιδεολογίες, δεοντολογίες, εντολές, προσταγές, τιμωρίες, σωματεία και κόμματα.
Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από μια κοινωνία από κάμπιες που έχουν πλάσει μύθους για πεταλούδες, ενώ πρακτικά την πορεία εξέλιξης της πεταλούδας την έχουν συστηματικά αποκηρύξει. Το μόνο που κάνει αυτή η κοινωνία είναι να διδάσκεται από τα ίχνη και τα εργαλεία των τεχνικών εξέλιξης που επινόησε και χρησιμοποίησε αριστοτεχνικά κάθε πεταλούδα που ολοκληρώνει τον κύκλο της αφήνοντας πίσω της την νοοτροπία της κάμπιας. Ο δρόμος της είναι κατά βάθος μοναχικός, η ικανότητα όμως αγάπης και κατανόησης ασύλληπτη για κάμπιες, αφού ποτέ καμία κάμπια δεν βοήθησε μια πεταλούδα να πετάξει. Η ζωή της κάμπιας ολοκληρώνεται με την πλήρη απομόνωση στο κουκούλι από τα τείχη που έφτιαξε για να προστατεύσει τα όνειρά της. Αυτό που την εμπόδισε με κάθε τρόπο να κινηθεί προς το όνειρο δημιούργησε τις συνθήκες να μεταλλαχτεί για να το πραγματοποιήσει. Παράδοξο!
- Πρέπει να πάρεις μια απόφαση φίλη μου, θα συνεχίσεις να αναλώνεσαι με τους άθλους των Σίσυφων ή θα περάσεις απέναντι, λέει μια πεταλούδα σε προσφιλή της κάμπια.
Κάτι που είναι για κάμπιες διανοητικά παράδοξο ή ηθικά μεμπτό είναι για την δόκιμη πεταλούδα ίσως κάποια στιγμή το αναγκαίο επόμενο βήμα. Σ αυτό συνίσταται η αποσύνθεση όλων των οργανικών της δομών, τα κύτταρα επανακτούν την αρχική τους υπερκυτταρική ικανότητα ανειδίκευτων βλαστοκυττάρων και μετά από ένα διάστημα, ως δια μαγείας εκ του μηδενός, ανασχηματίζουν τον οργανισμό μιας πεταλούδας ολοκληρώνοντας έτσι την καταστροφική μεταμόρφωση της κάμπιας σε πεταλούδα, που δεν πιέζει την γη για να προωθηθεί αλλά εκμεταλλεύεται τα ρεύματα αέρα για να μετακινείται. Δεν αναμασάει στερεά τροφή καταστρέφοντας το περιβάλλον της αλλά τρέφεται βιώσιμα με νέκταρ όπως οι πεταλούδες των μύθων της κάμπιας. Αφού έζησε τον προσωπικό της μύθο σαν κάμπια, όταν η κάμπια πέθανε, ανήλθε στις πεταλούδες. Σαφώς και είναι ευαίσθητη κι ευάλωτη για το υπόλοιπο της γήινης ζωής της. Αλλά ο αγώνας για επιβίωση δεν είναι πια το κύριο μέλημά της. Η πεταλούδα είναι μέλος ενός πολύ πιο εξελιγμένου οργανισμού ο οποίος βιώνει και επιδιώκει ευδαιμονία.

the journey

The existence, the physical universe is basically playful. There is no necessity for it whatsoever. It isn’t going anywhere. That is to say, it doesn’t have some destination that it ought to arrive at.

But that it is best understood by the analogy with music. Because music, as an art form is essentially playful. We say, “You play the piano” You don’t work the piano.

Why? Music differs from say, travel. When you travel you are trying to get somewhere. In music, though, one doesn’t make the end of the composition. The point of the composition. If that were so, the best conductors would be those who played fastest. And there would be composers who only wrote finales. People would go to a concert just to hear one crackling chord… Because that’s the end!

    Same way with dancing. You don’t aim at a particular spot in the room because that’s where you will arrive. The whole point of the dancing is the dance.

But we don’t see that as something brought by our education into our conduct. We have a system of schooling which gives a completely different impression. It’s all graded and what we do is put the child into the corridor of this grade system with a kind of, “Come on kitty, kitty.” And you go onto kindergarten and that’s a great thing because when you finish that you get into first grade. Then, “Come on” first grade leads to second grade and so on. And then you get out of grade school and you got high school. It’s revving up, the thing is coming, then you’re going to go to college… Then you’ve got graduate school, and when you’re through with graduate school you go out to join the world.

Then you get into some racket where you’re selling insurance. And they’ve got that quota to make, and you’re gonna make that. And all the time that thing is coming – It’s coming, it’s coming, that great thing. The success you’re working for.

Then you wake up one day about 40 years old and you say, “My God, I’ve arrived. I’m there.” And you don’t feel very different from what you’ve always felt.

Look at the people who live to retire; to put those savings away. And then when they’re 65 they don’t have any energy left. They’re more or less impotent. And they go and rot in some, old peoples, senior citizens community. Because we simply cheated ourselves the whole way down the line.

If we thought of life by analogy with a journey, with a pilgrimage, which had a serious purpose at that end, and the thing was to get to that thing at that end. Success, or whatever it is, or maybe heaven after you’re dead.

But we missed the point the whole way along.

It was a musical thing, and you were supposed to sing or to dance while the music was being played.



Looking back it was a journey to ascend to the next level through dance or say theatre. Society at any moment is a mysterious way, like AI machine to sqeeze out of anything authentic no matter how revolutionary, how heroic, how genious a norm of living, giving the impression of reflecting the whole meaning of life in this battle of the opposites. Society is an AI as our intelligence is something artificial, means creative abstract reasoning apparatus on the top of reality that selects arbitrary points out of the life's paintings in order to draw some lines and distinct one, two, three, one million, billion shapes and thus value them, creating comparison and competition, just as our mind does. This is the job of society, formed and created by our subconscious ways, to keep itself alive by submitting fairy tales and myths, gods and demons in order to entertain an audience and virtually create membership and to collect a fee. There is nothing bad to it, as there is nothing bad to go to school, get an education and become an actor in a tv series or a state theatre. This is a way that life after becoming humanized creates roads and walls, manifactures buildings, something artificial so that we need all our awareness all our skills, all our energies to climb up to some high point in order to see the vast horizon of not yet come into being. The meeting line of an amorphous sky and a fluid world of forms and dynamics down on earth, under our feet. So, one might as well say that on the top of all these revealing truths that make us depressive and ready to resign the moment we realize how vain is to try to fix society, if we go a little further, we find out that society might as well be the most suitable play yard in order to realize our nature, to develop more or less safely our skills and by keeping in the back of our mind that life itself is immortal and immoral, we can go out and regain the joy of being carefree creators, dancers, players, authors of our own imagination. This is the point we join the world, we appreciate the world, being at the same time connected we the indifferent playful universe of emergence...

Moon

During times of transition, inside and outside, shadows pile up and it's hard to keep the light in our consciousness. What we identify with in our lives is in question. The more we panic, the more we threaten to flood from our shadow powers. We tend to take refuge in intoxicants and addictions or distractions to distract us from the threatening unknown impulses inside us. If we numb ourselves and refuse to take the necessary steps, we run the risk of evoking blind, unconscious psychic powers, attracting/creating unwanted events. To remain calm and aware is required without cutting off from the outside.

The moon symbolizes the high energetic potential of soul's development and a warning against numbness in phases of transformation. We receive a call for increased awareness and unerring honesty. Changes that go along with it are related with internal processes due to choices we made and to which we have remained faithful, and are part of our development. The transition is at times painful because old slags of fixation and toxic deposits of negativity dissolve in us, leading to temporary turbulence such as disturbances, crises, and contractions. Our trust in intuition and inner guidance has prepared the path of transformation and renewal.

The Holy Grail

The Holy Grail symbolizes the access to the divine in us and challenges us to focus on and rely on our intuition which is close to the Holy Spirit. The first thought that we spontaneously get for something or for someone speaks the language of the soul. Every other thought springs from our conditioned mind. Where our heart leads us, valuable experiences await us. People we meet with joy and openness are part of our path of development. We thus create a context of encounter in a fruitful environment for an easier, faster and more joyful development than being on our own.

We must be aware that the longing for like-minded people or a family of choice, can urge us to join instead a closed group or sect. Rigid norms, rigid constraints and prescribed behaviors can help us temporarily, but are like crutches or prostheses that compensate for a physical defect. They block our autonomy and independence, which we need for holistic healing and development. Where subordination and obedience are demanded, the highest vigilance is required.

Immortality

Neither a person nor a nation can exist without some higher idea. And there is only one higher idea on earth, and it is the idea of the immortality of the human soul, for all other "higher" ideas of life by which humans might live derive from that idea alone.

Immortality gives birth to joy. Joy gives birth to honesty. Honesty to creativity. Creativity gave birth to conditions and forms. Reason is the drawing on the plane of forms.
Human is a fall from immortality to the world of forms that creates desire for joy in the prison of reason. One must somehow find back out of reason first to honesty and joy before one feels free to give in to one's honest desire for creativity.

fear is lack of self-knowledge

Fear of freedom is equaly fear of self-responsibility because it is widespread to blame someone for our discomfort. The reason is always lack of self-confidence, as a result of lack of self-knowledge. Those who do not trust themselves, can not rely on themselves, pay as a price a deep sense of non-lived life, a nagging restlessness and sadness that can increase to periods of severe depression and illness. If we do not follow the call of the heart - our inner voice - out of fear, if we turn back the offers of life out of cowardice, then we cut ourselves off from our true nature and thus from our liveliness. If we do not listen to the voice of our heart and follow it, it will become more and more timid and quieter and life's offers will gradually disappear.

Our own protective force occurs when we have defeated the dragon of fear. We realize that there is no reason to be afraid of something because fear is an illusion. Our fears are powerful, but we have the opportunity to protect ourselves by turning to our inner power and being protected by it. It is our life energy to which we can entrust ourselves by visualizing lovingly the contact with it. One of the main fears we have to overcome is the fear of death and, accordingly, of material loss. If we believe that death or loss is the dreaded end or the way to hell, then all efforts to trust life become in vain. But if we believe that death is a homecoming, that by loss we get rid of load, then death or loss is no longer a tragic end, but a benevolent transformation of our reality - accordingly a journey home.

die Oase

Nach einem langen Weg durch trockenes Wüstenland ist er in einer Oase angekommen, einem Ort der Erholung und der Regeneration. Er schenkt seinem Körper wieder mehr Aufmerksamkeit. Er kann den Stress der Vergangenheit los lassen. Er achtet auf seine Gesundheit und lässt seinen Körper zur Ruhe kommen. Der Ausbruch einer neuen erfolgreichen Zeit für seine Arbeit und seine Beziehung zu seinem Umfeld deutet sich an. Der Erfolg stellt sich ein, weil er nun seinem Wohlbefinden und seiner Gesundheit die höchste Priorität gibt. Das Angekommensein bringt ihm Ruhe und Vertrauen in sich selber und spiegelt sein Vertrauen zum Leben und zu seiner inneren Kraft. Ruhe und Entspannung geben ihm auch den nötigen Abstand, um klar zu erkennen, was für sein Wohlbefinden weiterhin gut ist. Dies signalisiert das Ende seiner langen Reise.

Wie für die meisten Menschen um ihn herum es immer noch schwer fällt, aus der ständigen Betriebsamkeit des Alltags auszusteigen und abzuschalten, konnte er sich früher kaum vorstellen, dass sich der Wind ohne ihn weht, dass Sonne, Mond und Gestirne wegen ihm kaum aus ihrer Laufbahn abweichen.  Im Grunde vertraute er seiner eigenen Wertigkeit nicht. Es entstand ein chronisches Schuldgefühl und eine Scham um sein Selbstmangel, was ihn zur Selbstverbesserung trieb und zu noch mehr Arbeit an sich selbst antrieb. Unter Arbeitswut und -Sucht nach ständiger Verbesserung verbarg sich seine Angst, die Kontrolle über seine Schlechtigkeit zu verlieren. Er glaubte auch, sich über das Mass hinaus antreiben zu müssen, das gesund für seinen Körper sei. Denn er glaubte, den Aufruf des Körpers zum Aufgeben oder zur Ruhe zu kommen, überwinden zu müssen. Er musste seine körperlichen und seelischen Grenzen immer hinaus schieben. So geriet er in einen Teufelskreis und brach am Ende erschöpft zusammen...

Nach einem langen Weg der Erlösung durch trockenes Wüstenland ist er in seiner Oase angekommen.

strategic decisions

-Your excellency, we need to talk.
You don't want me down here. If you give me the power to make strategic decisions, you wouldn't have liked them.
-Why wouldn't we? We very much trust your abilities, Baron.
-I suggest we surrender!
-Huh, what arrogances! What a pompous child you are!

-I was victor in 63 aerial battles. You know how I did it? When I faced a battle I couldn't win, I flew away.
-What makes you think we cannot win this war, Baron?
-What about our boys? Our holy cause? Our soldiers out in the field? You want to give all our efforts to the enemy, von Richthofen?
-...French, great cigarettes! What makes us think our causes is better than the French, or the British and the Americans? It isn't! It's not even difference from theirs. We just need an excuse for what we do because without it we would see who we really are.

the divine

In the quiet, deep, dark cold
Bottom of my I
Find the blueprint
Of my own device

Fix it, cleanse it
Till all noise subside
A pretty girl come along
As a tune arise

Dear me!
After all that trouble
It's a marvel

the way of joy

Joy comes across my mind.

The Argonauts

A myth is a journey to the unknown
The greatest of all myths is to boldly go
beyond a man had ever been before

the way

To find you
I was looking for
Fall in love without a cause --
Raised my head to heavens
Streched to God
Fall, fall, fall --
Fall by fall
I reached Myself --
My way to God
End of quest
Naked home

der Heilige Gral

Nicht töten den Drachen du musst

Umarme ihn und küss

Und auf ihm reitend

Die ganze Welt durch seine Augen schauen

God

The mythical aspect of life presupposes a conscious connection of the inner and outer worlds and it requires a constant, meticulous attention to all circumstances to the best of our knowledge and our conscience. We must watch what the 'gods' ordain for us in the outer world, but as well as waiting for developments in the outer world we must listen to the inner world; both worlds are expressions of God.

a dream

I, had a dream
You, be my Queen
And I, be your King
In the winds of love

No one can see
How close, we can be
You and me
In the flames of love

I'm not a fool
To play by given rules
And I'm not a fool
To let you down

In the night
When we hold tight
And in the first morning light
Our hearts are open wide

We live our dream
You and me
In the waves of love

επιστροφή

Η ζωή τριγυρνάει το νου μου σήμερα

κι ειμαι σαν τον γέρο που αναπολεί την νιότη,

σα να ανακουφίστηκα μετά την μεγάλη αρρώστια

Τα νιάτα τριγυρνάνε το νου μου σήμερα,

και μοιάζουν με την ευωδιά του κήπου απ τα λουλούδια

κι ειναι σα να κάθουμε στο ίσκιο σε λιακάδα

Τα πρώτα χρόνια τριγυρνάνε το νου μου σήμερα,

και η λαχτάρα του ανθρώπου για το σπίτι του,

ύστερα από πολλά πολλά χρόνια εξορία

Heilung

„Der Lehrer, die Mutter
Oh, welch tiefes Einverständnis!
Viele sind einverstanden mit Falschem, aber er
Ist nicht einverstanden mit der Krankheit, sondern
Daß die Krankheit geheilt wird.“

– GBA, Band 3, S. 51

Einverständnis

„Der Grosse Chor
Wichtig zu lernen vor allem ist Einverständnis
Viele sagen ja, und doch ist da kein Einverständnis
Viele werden nicht gefragt, und viele
Sind einverstanden mit Falschem. Darum:
Wichtig zu lernen ist Einverständnis.“

– GBA, Band 3, S. 49

Der Stern des Nordens

Den Stern des Nordens
wird der Sternenhimmel bringen
doch bevor draußen auf dem Meer ein Segel erscheint
werde ich Welle und Feuer
um dich zu umarmen, fremdes Land

Und du, mein verlorenes fernes Vaterland
wirst Zärtlichkeit und Wunde sein
wenn es auf anderer Erde tagt

Jetzt fliege ich zum Fest des Lebens
Jetzt fliege ich zum Festtag meiner Freude

Meine alten Monde
meine neuen Vögel
vertreibt die Sonne und den Tag vom Berg
seht ihr, wie ich ein Blitz
am Himmel vorbeirase

ο χρόνος του καιρού

Ο χρόνος δεν είναι μόνο η ισόμετρη κίνηση των δεικτών ενός μηχανισμού ακριβείας. Ο χρόνος είναι μια ζωντανή μεμβράνη που συνδέει κάθε δράση με αποιαδήποτε άλλη του ίδιου μήκους κύματος.

Η σωτηρία της ψυχής ειναι μεγάλο πράγμα

Δεν είμαστε τρελοί που ζητάμε να σωθούμε. Είμαστε παμπόνηροι που ζούμε σε συνθήκες που οδηγούν σε καταστροφή. Και είμαστε οι γενναίοι γι αυτούς που ζουν στα κάστρα.

evolution

what is improbable will happen

northwest and east south

Dear Nobody,

dying Is not the worse thing that can happen to a man. Look at me. I've been dead for three days and now I've finally found my peace.
You used to say that my life was hanging by a thread. Maybe so, but I'm afraid that's your life that's hanging by a thread now. Well, that's one. Let's get the other! And there's quite a few people who'd like to cut that thread. Yeah, I guess it's your way of feeling alive. You see, it's the whole difference between you and me. I've always tried to steer away from trouble but you seem to be looking for it all the time. But, I must admit, you've been able to solve your share even If you like others to take the credit. This way you can remain a Nobody. You got it all nicely figured out. But you gambled too big this time and there's too many people who know you're somebody after all and you won't have much time for playing your funny games. They'll make life harder
and harder for you until you too meet somebody who wants to put you down In History. And so you'll find out that the only way to become a Nobody again Is to die. Anyhow, from now on you'll be walking In my boots and maybe you won't be laughing so loud anymore. But you can still do one thing: You can preserve a little of that Illusion that made my generation tick. Maybe you'll do it In your own funny way but we'll be grateful just the same. 'Cause looking back seems to me we were all a bunch of romantic fools who still believed that a good pistol and quick showdown could solve everything. But then the West used to be wide open spaces with lots of elbow room when you never ran Into the same person twice. At the time you came along it was changed. Got small and crowded and we kept bumping on the same people all the time. But If you're able to run around In the West peacefully, catching flies it's only because fellows like me were there first. The same fellows you wanna see written up In history books. 'Cause people need something to believe In, like you say. But you won't be able to have it
your own way much longer because the country ain't the same anymore and I'm already feeling the strange In myself. But, what's worse, violence has changed too. It's growing and got organized and a good pistol don't mean a damn thing anymore. But I guess you must know all this 'cause it's your kind of time, not mine. And I also figured out the moral to your grandpa story. The one about the cow that cover the little bird of cow pie to keep it warm and then the coyote hold it out and eat it. It's the moral of these new times of yours. Folks that throw dirt on you aren't always trying to hurt you. And folks that pull you out of a jam aren't always trying to help you. But the main point is:
When you're up to your nose In shit, keep your mouth shut. This Is why people like me gotta go. And this Is why you faked than gun fight to get me out of the West clean. Anyhow, it's getting to be one more old timer. And the years don't make wisdom, they just make old age. One can be young In years and be old In hours, like you. I guess I'm talking like a damn preacher, but it's your fault.
What can you expect of a national monument?
Well, keep your mind and heart open. And If you ever meet one of those many I almost never meet you can keep each other company and it won't be so lonely for you. They say distance makes friendship grow stronger. Maybe so. 'Cause after three days without you dogging my tracks I kind of miss you. I really gotta sign off now, so even If you were a stinking nosy troublemaker all the time...


thanks for everything just the same



P.S: just one more piece of advice from an old timer: When you're getting a shave and cut be sure the right man is wearing the jacket.

κανόνες συμμετοχής

Καλημέρα!
Τώρα που το καλοσκέφτομαι κι εγω την ίδια παρατήρηση έχω κάνει σαν μέλος του 'κλαμπ'. Σαν μια σέκτα έχει ενα μυστηριακό χαρακτήρα αυτός ο πολιτισμός για να κρατάει το 'κλαμπ' δεμένο. Να το εγκαταλήψεις δεν μπορείς όσο μακρυά κι αν πας. Όμως μπορείς να το υπερβείς, όχι με λόγια, όχι με ηθικοπλαστικούς ή ιεραποστολικούς ρόλους και λόγους ουτε με αντίδραση, αλλά με δράση απόδρασης. Παραβιάζοντας τους ιερούς κανόνες. Νύχτα, μετά από 30 χρόνια σχεδιασμού και προετοιμασίας, αφού όλες οι ομαδικές αποδράσεις απέτυχαν, σου κόστισαν μόνο την απομόνωση και εντατική παρακολούθηση στην πτερυγα ηψιλής ασφάλειας. Ένα μόνο σου έμεινε. Να πηδήξεις τον φράκτη, μόνος σου, και να μην πάρεις τίποτα μαζί σου, να τ΄αφήσεις όλα πίσω. Όπως μέσα ξέχασες τον πλαστό τον κόσμο έξω έτσι και πριν πηδήξεις τη μάντρα πρέπει να τα ξεχάσεις όλα τα βασανιστήρια και νά σαι ανάλαφρος. Με φορτίο περιττό, κι ένα γραμμάριο, δεν θα τα καταφέρεις.
Πέρνα εσύ και δώσε μόνο το παράδειγμα, σε όποιον καταλαβαίνει και μπορεί. Θα δουν πως λείπεις. Οι μισοί θα πουν πως σ έφαγε η μαρμάγκα, πως τρελάθηκες και σε βάλανε σε άλλη πτέρυγα, πως σε φάγανε οι δράκοι του 7ου ή οποιαδήποτε έκδοση κακής φήμης. Οι αλλοι μισοί θα πουν πως αναλήφθηκες, έγινες θεάνθρωπος, ήρωας, σε πήραν οι εξωγήινοι γι τον πλανήτη Κέϋ-Πάς ή καποια άλλη σύγχρονη έκδοση κλασσικού μύθου. Ένας όμως να θυμηθεί τι του έλεγες, τα σημάδια που αφησες και εάν μπορεί να ενώσει τα κουτάκια, να περάσει απέναντι πηδώντας τα τείχη. Τα τείχη που τον διδαξανε να χτίζει πιστεύοντας πως είναι ελεύθερος κι ωραίος, τείχη που με τον ιδρώτα του και χρεωμένος έχτισε, αυτός και κανένας άλλος. Οι άλλοι μόνο μάγια κάνανε, παίζανε με το τηλεκοντρόλ. Τείχη που όταν ολοκληρώθηκαν τον έκλεισαν μέσα ξαφνικά. Και πως να τα βάλεις με τον εαυτό σου; Αυτό ειναι το τελευταίο κομμάτι γνώσης. Μια εμπειρία που καταρρίπτει κάθε μύθο, να βρεις το κουράγιο να γκρεμίσεις τον 'πλαστικό' εαυτό σου.
Μπορείς;

Το Νησί

Η «Ιθάκη» δεν είναι μόνο το «μέρος» που ψάχνεις στη ζωή σου αλλά και το μέρος στο οποίο γεννιέσαι. Πρόκειται για την Ιθάκη που κάποιοι άλλοι έχουν βρει πριν απο σενα. Μπορεί να σου ταιριάζει και να αιθάνεσαι όμορφα πάνω της όμως μέχρι να δοκιμαστεί στα δυσκολα, η αλήθεια είναι ότι αποτελεί την Ιθάκη κάποιου άλλου. Σιγουρα των γονιών σου ή έστω ενός απο αυτών.
Το γενέθλιο νησί σου λοιπόν δεν είναι ένας τόπος (ή τουλάχιστον μόνο τόπος) αλλά κυρίως ένας τρόπος ή ακόμα καλύτερα ένα σύστημα. Το σύστημα αυτό αποτελείται από, τόπο, τρόπο και ανθρώπους. Μέσα σε αυτό αισθάνεσαι «σα στο σπίτι σου». Νιώθεις προστατευμένος από κινδύνους και οι φοβίες «σου» δεν βαράνε συναγερμό. Βέβαια ειναι ενα μεγάλο ζητημα εδώ αν αυτό που μια δεδομένη χρονική στιγμή αντιλαμβάνεσαι ως κίνδυνο είναι όντως κίνδυνος και αν αυτά που θεωρείς φόβους σου βασίζονται στην δική σου εκτίμηση ή απλά στην υιοθέτηση/ επιρρεασμό απο άλλους.
Όπως και να έχει αν νιώθεις ότι βρίσκεσαι στο «νησί» σου η ζωή κυλάει στο μεγαλύτερο μέρος της φυσικολογικά (δηλαδή χωρίς μεγάλες εξάρσεις και εντάσεις).
Δυστυχώς για τους περισσότερους ανθρώπους, θα έρθει μια μέρα που θα νιώθουν το νησί τους να εξαφανίζεται, να βουλιάζει και τότε ο ωκεανός του φόβου απειλεί να τους καταπιεί.
Γιατί μπορεί ένα «νησί» να απειλειθεί; Υπάρχουν πολλές αιτίες, τόσο εξωγενείς όσο και εσωγενείς. Η νούμερο ενα εξωγενής αιτία ειναι ο χρόνος. Τίποτα δεν μενει το ίδιο ακριβώς στη διάρκεια του χρόνου αλλά μεταλλάσεται. Το νησί λοιπον θα αλλάξει σχεδόν θέλεις δεν θέλεις και καποια στιγμή θα αλλάξει τόσο, ώστε ακόμα και αν δεν θες να το παραδεχτεις θα αναγκαστείς να αποδεχτείς ότι δεν είναι πια το νησί σου.
Αν εισαι «ατυχος» καποια γεγονότα επεμβαίνουν στην ομαλή ροή του χρόνου και ανατρέπουν τα πράγματα. Ενα τσουνάμι, ενας σεισμός, ένα ηφαίστειο, μια οποιαδήποτε ξαφνική απειλή μπορουν να καταστρέψουν το νησί σου ή να σε αναγκάσουν να το εγκαταλείψεις.
Μπορεί επισης να σε εξορίσουν οι υπόλοιποι κάτοικοι του νησιού αν για καποιο λογω θεωρήσουν ότι δεν ταιριάζεις, δεν σε θελουν και ίσως να αποτελείς και απειλή γι’αυτούς.
Υπάρχουν ομως και «εσωγενείς» αιτίες για τις οποιες να αναγκαστεις να το εγκαταλείψεις. Οπως πχ αν στην πορεια του χρόνου διαπιστώσεις ότι έχεις ανάγκες, τις οποίες δεν σου καλύπτει. Σκέψου να αποφασίσεις να γίνεις κρεατοφάγος σε ένα βίγκαν νησί..(το αντίστροφο είναι πολύ ευκολότερο για πολλούς λογους..).
Μπορεί επίσης να «μεγαλώσεις» τόσο πολύ που το νησί να μην σε χωραει. Μπορεί βέβαια να έχεις και απλώς μεγάλη περιέργεια και να θελεις να εξερευνήσεις τον κόσμο..
Όπως και να έχει, το να πιστεύεις ότι το νησί στο οποίο γεννήθηκες και μεγάλωσες είναι η λύση για όλα σου τα προβλήματα και μάλιστα μια λύση μόνιμη, είναι μια μοιραία ψευδαίσθηση.
Από τι όμως είναι φτιαγμένος ο ωκεανός που περιβάλλει το κάθε νησί; Είναι οι φόβοι καθε είδους, αλλα τα πολύ βαθιά νερά είναι φτιαγμένα από τους υπαρξιακούς φόβους. Τι είναι οι υπαρξιακοί φόβοι; Τα αναπάντητα υπαρξιακά ερωτήματα. Το «νησί» στο οποίο ζεις σου δίνει τον τρόπο να τα αποφύγεις. «Εδώ πατάς σιγουρα, στο χωμα, τι σε νοιάζει τι γίνεται σε έναν βαθύ ωκεανό μακριά σου;» Αυτή είναι η αρχή της ψευδαίσθησης της ασφάλειας. Όσο οι άνθρωποι μεγαλώνουν και αποκτουν μεγαλύτερη και καλύτερη συνείδηση της ύπαρξης τους και της κατάστασης στο νησί, αντιλαμβάνονται ότι κάποια στιγμή, έστω και την ύστατη θα βρεθούν στον βαθύ ωκεανό. Υπάρχουν όμως και αρκετοί «μακάριοι» δεν θα τους περάσει ποτέ απ΄το μυαλό σαν σκέψη. Τα πάντα στη ζωή τους απλά θα συμβούν χωρις να εχει προηγηθεί καμμία ιδιαίτερη αυθεντική σκέψη επ’αυτών. Μακάριοι και ζηλευτοί!
Η μεγάλη πλειοψηφία θα αναγκαστεί όμως να αναζητήσει μια επιπλέον ασφάλεια. Για την ανάγκη αυτή της επιπλέον ασφάλειας, οι άνθρωποι σε μια εκδήλωση του κοινωνικού τους χαρακτήρα έφτιαξαν μεγάλα «πλωτά νησιά», τα «αβυθιστα αεροπλανοφόρα». Ηθελημένα δεν θα μπω στην ανάλυση και αλλων σκοπών που εξυπηρετουν αυτές οι κατασκευές, πλην της δημιουργιας ασφάλειας, γιατι δεν είναι αυτό το ζητούμενο μου τωρα. Τέτοια πλωτά νησιά, αποτελούν οι θρησκείες και οι πολιτικές πεποιθήσεις. Και τα 2 αναφέρονται σε «πράγματα» μεγαλύτερα απο τον άνθρωπο, σε ιδέες και ηθικά συστήματα και ανώτερους, στόχους και σκοπούς. Ολα αυτά καλουνται να δώσουν την αναγκαία «άνωση» για να μην βυθιστεί κάποιος στον υπαρξιακό ωκεανό.
Πόσο «σίγουρα» είναι αυτά πλωτά «φρούρια»; Και το πιο σημαντικό...τι κοστίζει το εισιτήριο ενός επιβάτη σε αυτά;
Η αναζήτηση ασφάλειας πάντα έχει κάποιο κόστος. Η παροχή ασφάλειας πάντα δημιουργεί μια σχέση ανισότητας. Ο πάροχος πάντα αποκτά μεγαλύτερη δύναμη απο τον αποδέκτη. Ο προστάτης πάντα έχει μεγαλύτερη εξουσία απο τον προστατευόμενο. Αν δεχτείς αυτή την προστασία και γινεις επιβάτης σε ένα τέτοιο σκάφος, δεν αποφασίζεις πια εσύ για βασικά πράγματα. Δεν αποφασίζεις, ούτε για το που θα παει το σκάφος, ουτε για τους κανόνες διαβίωσης πάνω σε αυτό. Αυτά τα αποφασίζει ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί του, είτε σου αρέσει είτε όχι. Έτσι είναι πιθανόν, για να αντιμετωπίσεις το φόβο του άγνωστου μέλλοντος, να αποδεχτείς τον πόνο και την δυστυχία ενός πολύ δυσάρεστου παρόντος.
Γιατί λοιπόν να μην φτιάξεις το δικό σου σκάφος..; Τη δική σου μικρή ή μεγάλη βαρκούλα, σύμφωνα με τις δυνατοτητες και τις προδιαγραφές σου; Με αυτή θα μπορείς κάθε στιγμή να αποφάσεις αν θέλεις να ψάξεις ένα νησί, να βρεις ένα καινούργιο νησί, να ταξιδέψεις για αναψυχή ή απο ανάγκη. Να επισκεφτείς άλλα νησιά. Να δέσεις για όσο θέλεις και όσο θέλουν, με άλλες βαρκούλες που θα γίνουν σύντροφοι και συνθαλασσοπόροι σου. Από ελεύθερη βούληση και όχι καταναγκασμένοι, δύστυχοι συμπάσχοντες συνταξιδιώτες.
Τι σημαίνει να φτιάξεις τη δική σου βαρκούλα; Να αποκτήσεις όσο καλύτερη συνείδηση του εαυτού σου και του κόσμου γύρω σου. Σύμφωνα με αυτή τη συνείδηση να μην φοβηθείς να θέσεις στον εαυτό σου τα ερωτήματα που σε τρομάζουν. Αυτά που είναι λίγως πολύ κοινά σε όλους μας: Ποιος, είμαι, για ποιο λόγο υπάρχω, τι είναι αγάπη, τι είναι Θάνατος, τι υπάρχει μετά απο αυτόν, τι είναι σωστό, τι είναι λάθος. Αν τα απαντήσεις αυτά με ειλικρίνεια που πηγάζει απο την δική σου συνείδηση δεν υπάρχει λάθος απάντηση. Το σύνολο των απαντήσεων σου, συνθέτει τη βαρκούλα σου. Δεν θα μείνει πάντα η ίδια, γιατί θα προστίθενται νέες γνώσεις, νέα συνείδηση, που θα δινουν απαντήσεις σε καινούργια ερωτήματα ή νέες απαντήσεις στα παλιά. Αυτό το σκάφος είναι δικό σου, δεν μπορεί να στο πάρει κανείς και είναι ότι πιο ασφαλές μπορείς ποτέ να έχεις και για το μέλλον αλλά και για το παρόν.
Οι ωκεανοι ειναι συμπαντικοί και γι’αυτό απέραντοι. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν έχει σημασία αν το σκάφος είναι βαρκούλα ή υπερωκειάνειο γιατί στην κλίμακα του σύμπαντος δεν φαίνονται καν. Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ο καθένας μπορεί και πρέπει να αποφασίσει μόνος του τι θα κάνει. Πραγματική παντοτινή στεριά δεν υπάρχει. Όλοι μας ταξιδεύουμε πάνω στον τεράστιο αυτόν ωκεανό είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι.
Τα πάντα ρεί.. οπότε ας είμαστε άφοβοι και καλοτάξιδοι!

(Νίκος Μ.)

Proclamation of the independend State of Pantopia

Dear friends!

All my life I’ve been looking to go as far as any of my heroes on earth and then make a step of my own beyond.
At school was geometry and physics the scientific approach that caught my attention, originally practiclal and theoretical rather than theatrical. The scientists I admired the most were Germans and as far as the study area is concerned the state of art appeared to be computers. So when I finished school I took off to computer engineering and landed in computer science. I was brought up in a rather military environment so I developed some discipline and a fixed mind. A schoolarship in gdr didn’t bother me much and after 1989 I went on in brd through the open gate in order to establish and improve the skills. So my way went on in united Germany of that firstly euphoric and then troubled time.
Self-initiated study of philosophy, mythology and comparative religion was the field of my heart, so I developed my passion and discovered the meaning of compassion.
Participating in a long-term passive and active teaching helped me to refine my beans of knowledge.
In 2001 after a major crisis I started exercising body-mind integration in terms of performance as well as of excellence to find myself in the Kenbukai school of aikido teaching of Watanabe-Sensei and his co-workers, who helped me to compress the finely ground beans.
The Japanese concept of budo proclaims that the essence of martial arts is the unification of the three: technique, body and heart.
Amazingly we find a trinity in many concepts but I won’t go further into this now and whether there might be all equivalent.
Why budo, theater and democracy, science and religion? Why all these fragmented fields of human research and activities? Why the fragmentation of knowledge at all?
To me the life journey is about accomplishing the human experience in a unique journey in a social environment.
Here I’d like to quote William Blake:
“I must create a system or be enslaved by another man’s; I will not reason and compare: My business is to create.”
I developed my own concept since a while, because to me the next level of society is towards collaborative mastery. In my simple words, living among friends and working in co-creation and mutual benefit rather than profit.
I believe my approach can be also a good role-model for our ill times. This is the clear result of my full hearted quest for thirty years and I feel highly inspired to make now the next step and push the button.
I declare the moral independency of the cultural state of ‘Pantopia’.

Im Namen des Prometheus

"Das Leben je des Menschen ist normalerweise als eine selbst induzierte Hypnose konzipiert, mit Hilfe einer familiärorientierten, kulturbedingten rekursiven Programmierungskernfunktion. Das SELF-Kernprogramm erschafft sich durch reflektiv-behaviorale Rückkopplung ihre Persönlichkeitsautonomie selbst. 

Falls eine biografische Sackgasse eine Lebenskrise der kataklysmisch-katastrophalen Klasse, auslöst, aktiviert sich das Nr-0-Ausnahmeprotokol: 'Zero Point', Isolation und Reverse-Engineering. Wenn der Prozess der Selbsterkenntnis ohne biologisches Breakdown den Kern erreicht hat, wird die Emotio-Selbstzerstörung aktiviert und startet das Recreation-Fractal-Protokol, anhand eines crypto-Blueprints mit Hilfe der Upgrade-Download- und der micro-Reality-Design-Funktionen des DNA-Lifehack-Packs.

Gefühlsmäßig wird es als Befreiung empfunden und kommuniziert, mental als Erleuchtung propagiert, sozial wird es als Wiedergeburt notiert und gelegentlich als Wiederauferstehung niedergeschrieben und propagiert. Das Problem mit Propaganda ist, dass Lebensphänomene für konzeptuele Entwurf, wie sie in der Kultur vorzufinden sind, nicht geeignet sind.
Dieses Phänomen kann zwar mehrmals in unterschiedlicher Intensität während eines biologischen Zykluses kulturelinduziert angestoßen, kann aber nur 'zufällig' kataklysmisch-katastrophal erfolgreich sein.
Analog ist im soziologischen Korpus die zivilisatorische 'Sintflut' zum Abschluss jedes Zeitalters mehrfach vorzufinden, als Referenz auf die kataklysmische Kulturkrise, einen Äon nach dem symbolhaften Untergang der Titanic/Babylon.
Es sind beides Prozesse bzw. Metaprozesse der Ordnung katastrophale Metamorphose / Mutation / Evolutionsquantensprung.
Als Mutation vollzieht sich in zwei Wandlungsphasen:
- Zellen entledigen sich zunehmend ihrer Membrane, die den Zellaustausch in Zellstrukturen und Organen reguliert, werden viral und multiplizieren sich aggressiv (Trennung).
- Download des Kryptoscripts & Upgrade aller Funktionen (Reset).

Naturgemäß folgt darauf eine dritte Phase:
Re-Genesis..."

nichts tun

weniger tun,
mehr und mehr
weniger tun,
mehr hinhören, mehr lauschen,
hinschauen und zuhören,
spontan machen,
mich trauen 

tragedy

People's live in general, 

whether happy and creative or 

unlucky and seemingly a waste, 

is a phenomenal masterpiece of self induced hypnosis.

A conglomerate of bit and bytes of family culture and cultural programming

creates a unique core neurosis that then takes charge 

to reinforce itself to a full fledged Frankenstein.

To break out of this horror

means just to wake up in the core 

in order to start a reverse enginnering process

of self-study

Then one can recreate herself according to her own nature.

Titanic

Der menschliche Geist ist eine Antenne.
Er empfängt nicht nur Ideen und malt daraus Bilder.
Er berechnet sogar eine mögliche Zukunft, die er an sich selbst und weiter sendet, wie eine Rekursionsschleife. Eine Schleife bei der sich die Berechnungsfunktion selber aufruft und mit jedem Aufruf die Intensität der Bilder verstärkt.
Er zeigt das Ende der Welt als eine vermeintliche Zukunftsdystopie, dabei suggeriert er es den Menschen ständig. Es ist keine Option. Es ist die prophetische Offenbarung auf die eine ganze Kultur basiert. Eine Sanduhr, die jemand in der Mitte der Bühne hinstellt, wo alle zuschauen. An sich zeigt sie die Zeit, um alles anders zu machen. Aber das geht nicht, weil wir sie alle als eine Zeitbombe betrachten. Die Faszination einer solchen Gedankenfusion ist überwältigend.
Was die Liebe nicht schafft, schafft der Horror...
Abschalten ist unmöglich.
Es gibt keinen Schalter für die Gedankenfunktion.
Wir wissen, was angerichtet wird. Ist uns das egal? Nein, wir stecken alle dahinter.
Stell dir vor, du denkst an ein mögliches Ereignis und du hast Angst davor.
Was machst du mit dieser Information?
Gehst du zu Politik und Wirtschaft? Zum Arzt?
Wie überzeugt man sie?
Mit Herz und Intuition?
Sie sind voll beschäftigt. Für die zählen nur Fakten, die die Wirtschaft ankurbeln, damit der Aktienindex rollt.
Stell dir vor, man hätte ein Medium und setzt allen die Hiobsbotschaft direkt in den Kopf.
Die Wahrscheinlichkeit einer globalen Verstörung wäre durch jede wahrscheinliche Rückkopplung immer größer.

Ist es zu stoppen, indem man nur darauf hinweist?
Welcher vernünftige Mensch bliebe untätig?
wenn alles zerstört werden kann, was er liebt und schätzt?
Zur Rettung der Zivilisation zeige ich dir die Sintflut.

Aber wie wird eine solche Vision aufgenommen?
Wie reagieren die Leute auf das drohende Ende?
Mit Angst.
Sie nehmen sie hin wie ihre tägliche Chemo.
Sie fürchten das dramatische Ende und verschlingen sie.
Verabreicht in Video Games, Shows, Büchern, Filmen.
Die ganze Welt verinnerlicht apathisch die Apokalypse und steuert panisch darauf zu.

Und jetzt zerfällt die Welt dieser Kultur, weil es ihr eingebrannter Höhepunkt ist.
Es gibt gleichzeitig Verschwendung und Hungersnot.
Pflanzen und Tiere verschwinden.
Gletscher und moralische Hemmungen schmelzen.
Streit und Kriege blühen überall.

Der Rumpf der Titanic hat volle Gestalt angenommen und kreuzt schon auf hoher See.
Ihr nehmt die Warnsignale wahr, aber ihr seid schon verstört.
In jedem Moment wäre eine bessere Zukunft möglich.
Aber ihr glaubt nicht daran, weil ihr nicht darauf gezüchtet seid.
Und darum könnt ihr eure Realität nicht selber gestalten.
Ihr klammert euch an die vorgegebenen Pläne; der Gestaltungsantrieb hat nach der Pubertät resigniert.
Aus einem Grund.
Diese Zukunft verlangt nur Gehorsam von euch und keine Selbstverantwortung.

Ja, ihr seht den Eisberg, seid aber benommen von der Größe eurer selbst erschaffenen Titanic.
Ihr steuert weiter mit voller Kraft darauf zu.
Warum? Weil ihr den nächsten Untergang wollt, als Beweis euerer Sündhaftigkeit.
Ihr habt seit lange das Leben schon aufgegeben.
Nicht die Zeichen der Zeit oder eure Sinne sind daran falsch, sondern ihr depressives Vorgehen.
Der Grund daran ist im Keim dieser Kultur.
Die Schuld!

Biography

In the course of time I came to realise, that everything I do or say is part of my autobiography. How I've come know it, is autodidactic...

joy of living

- You seem to have a certain joy of living, what is the secret of it?
- You know, I think it's up what comes and goes. I found in life, you know, the joy of living sometimes you lose it sometimes you get it. It's up and down, you know. Once you learn or once you appreciate how wonderful it is to be alive, it's like surfing, you know, you find the proper balance and you kind of coast through life. I would like to think so anyway...

cut

my buddy left the stage
me mortal call it death
everything stays in place
but our future memories went

Prometheus

"So, I made my height adjustable, I could be at will of ignorable size or as big as I'd like to be.
When something threatened me seriously I would jack my height up, become a giant.
But when I was feeling clear and sure I would knock my height down a notch just to give competion a chance; love to see my fellow trying to catch up with.
Thanks to my deficiencies I got the chance to carefully advance myselve, the way I truly feel me."

the game

Seek, above all, for a game worth playing. Such is the advice of the oracle to modern man. Having found the game, play it with intensity -- play as if your life and sanity depended on it. (They do depend on it). Follow the example of the French existentialists and flourish a banner bearing the word "engagement." Though nothing means anything and all roads are marked "NO EXIT," yet move as if your movements had some purpose. If life does not seem to offer a game worth playing, then invent one.

For it must be clear, even to the most clouded intelligence, that any game is better than no game...

 

- the master game, robert s. de ropp

W.I.R - Ein "Scherbengericht" über die europäischen Politik

sweet things

All these sweet people around remind us that our lives are not measured by the things we accumulate but by the things we share.

flieg so hoch wie du nur kannst

Kein Vogel fliegt zu hoch,
wenn er sich mit seinen eigenen Flügeln in die Höhe schwingt.

(William Blake)

Dagger of the Mind

To all mankind.

May we never find space so vast,
planets so cold,
heart and mind so empty
that we cannot fill them
with love and warmth.

Star Trek (1966)

ambiguous mind

- You Earth people glorify organised violence for 40 centuries,
but you imprison those who employ it privately.


Mr. Spock (Star Trek, 1966)

another Earth

- Earth-style distress signal--SOS.
- I've answered it on all frequencies, sir. They don't reply.
-Not a vessel, a ground source. The third planet in this solar system, according to my instruments.

- Directly ahead. Definitely an Earth-style signal.
- We're hundreds of light years from Earth, Mr. Spock. No colonies or vessels out this far.

- Measuring the planet now, Captain. It's spheroid-shaped. Circumference: 24,874 miles. Mass: 6 times 10 to the 21st power tons. Mean density: 5.517. Atmosphere... oxygen, nitrogen.

- Earth!
- Not the Earth, another Earth  ...another Earth?

Space, 
the final frontier. 
These are the voyages of 
the starship Enterprise. 

Its five-year mission to explore 
strange new worlds, 
to seek out 
new life 
and 
new civilizations, 
to boldly go 
where no man has gone 
before.


Star Trek (1968)

the cosmology of Last Word

In the beginning was none

Noness out of nowhere in no-time gave birth to a notion

The notion shaped an image

That was the beginning of a world

 

An image that creates many

Singular gave birth to Any

Since then one defeats its many 

In order to keep giving birth and feed its power

 

Suddenly fear of the one and gratitude to one takes place

A Holy War shapes 

A new world of images out of any

Pulsating between a centre and its circumference due to impartial love

 

Twins realize their loving origin

Try to become one devouring the distance in-between, experience

Love is the womb

What made time is love to tell a story

 

The story invented the mankind out of its image

Making love

A story needs words to reach the image again

To tell the story in reverse

People keep saying

"In the beginning was a Word

The word strived to the Image

Because the image was the Word"

This is the truth that liberates

Everything in a world comes from its opposite direction and strives back again

But of course these are just my thoughts having coffee and a banana bread 

In Blue Moon

Because whenever there is space and silence a new story comes along

That devours an old

Das Höchste

Ob es sich um die viel gepriesene Liebe handelt oder um die 'ganze Wahrheit', um das ethische Prinzip, um die Güte, alles wonach der Mensch sich zutiefst sehnt, ist für den Verstand bestenfalls eine Tangente, der er sich bestenfalls - durch Hingabe - asymptotisch annähert.
Es ist überhaupt ein Wunder, dass wir Worte dafür haben, Hinweise an unser menschliches Umfeld, damit in jeder Generation Menschen sich die Zeit nehmen, jenseits ihrer täglichen Beschäftigungen und ihrer Sorgen hinzuschauen, hinzulauschen oder hinzuempfinden.
Einfacher geht es nicht, sonst wäre keine Vielfalt, keine Seelendebatte, keine Kultur, keine Zeit, keine Geschichte, keine Evolution, so wir sie kennen, da.
Kein Prophet und kein Heiliger, kein Philosoph kann dieses Problem für Alle, für Immer und Ewig lösen.
Wir werden mit dem Leben jedes mal damit konfrontiert, zwischen seelischen Kampf und Seelenfrieden unseren Weg individuell zu finden.
Alle unsere Taten und alle unsere Bestrebungen drücken diese Spannung aus.
Moralische Gesetze, bürgerliche Gesetze sind lediglich Schilder für unsere Mitmenschen und für unsere Nachfahren, wie ein Erbe um den Lebensunterhalt von Geliebten vermeintlich zu sichern und den Weg zum Höheren zu unterstützen. Vermeintlich...
Denn oft haben Menschen, die persönliche Tragödien erlebt haben, die Entschlossenheit entwickelt, bei ihrem Weg in der Suche auf das 'das Höhere' vorzudringen.
Wir lauschen gern, auf das was sie zu sagen haben und hoffen, in Ihnen Vorbilder zu finden, den man mit gutem Gewissen nacheifern kann...
Gewiss?
Nein, keine Garantie.

Die Zeit

Wie die Zukunft über die Vergangenheit die Gegenwart rechtfertigt, ist ein psychologisches Phänomen der Ereignisse.