Η Ελλάδα είναι ένα τοπίο ενεργειακό που πρoάγει συγκεκριμένα κοινωνικά
κύτταρα που επιτελούν ένα συγκεκριμένο ρόλο στο σύνολο, όπως κάθε τοπίο
άλλωστε, αφού είμαστε κύτταρα ενός τεράστιου οργανισμού του οποίου το
αυτόνομο νευρικό σύστημα είναι αυτό που αποκαλούμε Γη, την λειτουργία
του οποίου δεν μπορεί κανένα επιμέρους φυσιολογικό κύτταρο να
κατανοήσει, εάν δεν κατανοήσει το παν, μέσα από επίγνωση και αυτογνωσία.
Άλλωστε τα φυσιολογικά κύτταρα δεν θρέφονται κι εκπαιδεύονται,
μεγαλώνοντας σ'έναν οργανισμό με βάση τον φόβο επιβίωσης για να έχουν
επιλογές. Άρα δεν έχουν συνείδηση πέραν ενός πολύ στενού ορίζοντα ο
οποίος καθορίζεται από την σταδιοδρομία που ακολουθούν. Ένα άτομο, κατά
αυτό το πνεύμα, εάν επαναστατήσει έναντι σ αυτή την μοίρα, αυτή την
προδιαγεγραμμένη πορεία, θα εκληφθεί ως καρκινικό κύτταρο από τον φοβικό
οργανισμό και ...ξέρουμε την συνέχεια. Πρέπει το ίδιο να διαχειριστεί
την μοίρα του, εάν θέλει, εάν έχει την διαύγεια να αναγνωρίσει την
ματαιότητα της μοίρας των ατόμων που δεν θέλησαν να δουν τι κρύβει ο
ορίζοντας και το ουράνιο τόξο. Εάν το κύτταρο είναι πολύ περίεργο, πολύ
δυνατό, πολύ πειθαρχημένο, πολύ τρελό και πολύ ικανό, το εν λόγω κύτταρο
θα σπάσει τελικά τον ασφυχτικά περιοριστικό κλοιό που δεν αφήνει
κύτταρα να γίνουν οργανισμοί και με αυτόν τον τρόπο να περάσουν σε
επίπεδο πραγματικής εξέλιξης, πράγμα ασύλληπτο για κύτταρα, τα οποία
ζουν μέσα σε δόγματα, ιδεολογίες, δεοντολογίες, εντολές, προσταγές,
τιμωρίες, σωματεία και κόμματα.
Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από
μια κοινωνία από κάμπιες που έχουν πλάσει μύθους για πεταλούδες, ενώ
πρακτικά την πορεία εξέλιξης της πεταλούδας την έχουν συστηματικά
αποκηρύξει. Το μόνο που κάνει αυτή η κοινωνία είναι να διδάσκεται από τα
ίχνη και τα εργαλεία των τεχνικών εξέλιξης που επινόησε και
χρησιμοποίησε αριστοτεχνικά κάθε πεταλούδα που ολοκληρώνει τον κύκλο της
αφήνοντας πίσω της την νοοτροπία της κάμπιας. Ο δρόμος της είναι κατά
βάθος μοναχικός, η ικανότητα όμως αγάπης και κατανόησης ασύλληπτη για
κάμπιες, αφού ποτέ καμία κάμπια δεν βοήθησε μια πεταλούδα να πετάξει. Η
ζωή της κάμπιας ολοκληρώνεται με την πλήρη απομόνωση στο κουκούλι από τα
τείχη που έφτιαξε για να προστατεύσει τα όνειρά της. Αυτό που την
εμπόδισε με κάθε τρόπο να κινηθεί προς το όνειρο δημιούργησε τις
συνθήκες να μεταλλαχτεί για να το πραγματοποιήσει. Παράδοξο!
-
Πρέπει να πάρεις μια απόφαση φίλη μου, θα συνεχίσεις να αναλώνεσαι με
τους άθλους των Σίσυφων ή θα περάσεις απέναντι, λέει μια πεταλούδα σε
προσφιλή της κάμπια.
Κάτι που είναι για κάμπιες διανοητικά παράδοξο ή
ηθικά μεμπτό είναι για την δόκιμη πεταλούδα ίσως κάποια στιγμή το
αναγκαίο επόμενο βήμα. Σ αυτό συνίσταται η αποσύνθεση όλων των οργανικών
της δομών, τα κύτταρα επανακτούν την αρχική τους υπερκυτταρική
ικανότητα ανειδίκευτων βλαστοκυττάρων και μετά από ένα διάστημα, ως δια
μαγείας εκ του μηδενός, ανασχηματίζουν τον οργανισμό μιας πεταλούδας
ολοκληρώνοντας έτσι την καταστροφική μεταμόρφωση της κάμπιας σε
πεταλούδα, που δεν πιέζει την γη για να προωθηθεί αλλά εκμεταλλεύεται τα
ρεύματα αέρα για να μετακινείται. Δεν αναμασάει στερεά τροφή
καταστρέφοντας το περιβάλλον της αλλά τρέφεται βιώσιμα με νέκταρ όπως οι
πεταλούδες των μύθων της κάμπιας. Αφού έζησε τον προσωπικό της μύθο σαν
κάμπια, όταν η κάμπια πέθανε, ανήλθε στις πεταλούδες. Σαφώς και είναι
ευαίσθητη κι ευάλωτη για το υπόλοιπο της γήινης ζωής της. Αλλά ο αγώνας
για επιβίωση δεν είναι πια το κύριο μέλημά της. Η πεταλούδα είναι μέλος
ενός πολύ πιο εξελιγμένου οργανισμού ο οποίος βιώνει και επιδιώκει
ευδαιμονία.
