Scham und Schuld

Ich weiss nicht, wohin das alles führt, alles, was wir erkannt haben zu benennen UND dann als die neuen Regeln aufzustellen...
Ich kenne Schuldgefühle und ich kenne Scham, ich kenne Schwäche und ich kenne Stärke, ich war gesund und ich war krank, physisch und wahrscheinlich auch mental... es ist doch logisch. Auf jeden Fall war ich auch emotional gestört, verletzt, verletzlich, gekränkt.
Ich habe mich immer geschämt um meine Schwächen. Klar, so hat man es uns beigebracht.
Aber vielleicht hat es auch seinen Sinn, der Welt zu verzeihen, dass sie nicht angekommen ist, da wohin wir wollen oder brauchen oder träumen...
Seitdem ich dich getroffen habe, Bruderherz, seitdem du mir mein Herzmantra gegeben hast, praktiziere ich die totale Amnestie. Ich bin schuldfrei, alle sind schuldfrei und wir verhandeln jetzt die Gegenwart. Alles was nicht verhandelt wird, wird einfach gestrichen.
So überwinde ich meine emotionale Wunden und erlange einen gewissen mentalen Frieden ...

PS.... wer noch Dinge belächelt, na ja, der steht ziemlich am Anfang des Weges. Ist doch logisch, oder? ihn trifft keine Schuld aber wir haben eine Verantwortung den 'Jüngeren' zu zeigen, wie der Hase läuft.
Ich bin nicht für eine Welt der Bösen Mächtigen auf der einen Seite und der Heiligen Lämmer auf der anderen Seite, die nichts verhandeln können.
Ich schlage vor, einen neuen Typus Mensch, der Erleuchtung sucht, indem er kein normaler Mensch ist aber auch auf das allzu Menschliche nicht verzichtet. Dadurch wird man weder zum Aussteiger noch zwingend zum Konsumenten der althergebrachten Gesellschaftsnormen, sondern lernt sich zu integrieren, mit Hilfe der eigens für die Integration in der Gesellschaft entwickelten Persönlichkeit.

Προμηθέας

Ανέλαβα να γραψω για τον Προμηθεα, πραγμα που σημαινει πως ο Προμηθεας ανελαβε να με διδαξει... τιτανομαχιες, καυκασους, αλυσιδες, αετους που εκτελουν διαταγες, την δυναμη της ανασυγκροτησης, της υπομονης και της σοφιας που γνωριζει το μελλον, που γνωριζει το παιχνιδι του Χρονου.
Ο Χρονος εκφραζεται στους καιρους. Ο ενας καιρος διαδεχεται τον αλλο. Ο καιρος της σοδειας διαδεχεται τον καιρο της σπορας και αυτος ακολουθει μετα το οργωμα. Κι η λυπη διαδεχεται την χαρα και η χαρα τον πονο ή την θλιψη. Ο χαμος του αγαπημενου θα δρεψει πονο, πικρα ή σπαραγμο. Αυτα ειναι φρουτα εντατικης καλλιεργειας. Αυτος που θελει να γνωρισει τα μυστηρια της αγαπης, πρεπει να γευτει και τον πονο. Ο πονος ειναι ο σπορος που θα γεννησει μια μερα το κουραγιο στην γενναια καρδια.
Το πιο απαιτητικο κομματι ειναι τελικα απ την καρδια κι οχι απ την θεληση. Μπορει να ειναι της υπομονης και οχι της δυναμης. Παντως καταπονηται να ανοιξει αυλακια για το νερο γιατι βλεπει το νερο, βλεπει και το διψασμενο χωμα. Αυτα τα δυο θελουν να συμβρεθουν. Ποια καρδια μπορει να τ αγνοησει;
Το ρευστο παιρνει κατευθυνση, το αυθαιρετο καθοριζεται ειτε απο την θεληση της δυναμεως ή της αγαπης.

Γράμμα στον εαυτό μου

Μακαρι να το ειχα λαβει αυτο γραμμα που περιγραφει αυτα που συναντησα, που δινει συμβουλες στον εαυτο μου. Τωρα αρχισα να γραφω στον νεαρο εαυτο μου. Οταν γραφω αυτα τα γραμματα νιωθω καλυτερα, με βοηθαω οσο μπορω χωρις να με κουβαλαω ή να γινομαι θυσια για μενα. Εχοντας με συμβουλο του νεαρου εαυτου μου αποφευγω πλεον να γινομαι θυσια για τις επιδιωξεις μου. Όλες που οι αποψεις, ολα μου τα συναισθηματα ειναι αστερια που μου δειχνουν το δρομο στο σκοταδι οταν οι φωτισμενοι δρομοι των αλλων δεν βγαζουν στον προορισμο μου. Βαδιζω πιο ηρεμα, πιο υπομονετικα. Ειμαι ευθης αλλα λοξοδρομω στις μεγαλες ευθειες. Χανομαι για ανακαλυπτω νεα πραγματα τυχαια, που δεν εβρισκα στους οδηγους των μεγαλων μου απαιτησεων. Αποκοιμιεμαι κι ονειροπολω αλλα ξυπναω για να κανω τις δουλειές που φροντιζουν την καθημερινη ζωη που μου επιτρεπει να ξανοιγομαι. Αγαπαω την ζωη και τον κοσμο γυρω μου, γιατι εμαθα ν αγαπαω και να φροντιζω εμενα.

Να στε ολοι καλα!

the most true genius

In many ways,
the work of a critic is easy.

We risk very little,
yet enjoy a position over those
who offer up their work and their selves
to our judgment.

We thrive on negative criticism,
which is fun to write and to read.

But the bitter truth we critics must face
is that in the grand scheme of things,
the average piece of junk
is probably more meaningful
than our criticism designating it so.

But there are times when a critic truly risks something
and that is in the discovery and defense of the new.

The world is often unkind to new talent,
new creations.

The new needs friends.

Last night,
I experienced something new,
an extraordinary meal
from a singularly unexpected source.

To say that both the meal
and its maker
have challenged my preconceptions
about fine cooking
is a gross understatement.

They have rocked me to my core.

In the past, I have made no secret
of my disdain
for Chef Gusteau's famous motto,
"Anyone can cook."

But I realize only now
do I truly understand what he meant.

Not everyone
can become a great artist,
but a great artist
can come from anywhere.

It is difficult to imagine
more humble origins
than those of the genius...


- Ratatouille (2007)

Glaube

Wir glauben, Erfahrungen zu machen, aber die Erfahrungen machen uns.

(Eugene Ionesco)

follow your bliss, face your demons

The very cave you are afraid to enter turns out to be the source of what you are looking for. The damned thing in the cave that was so dreaded has become the center.

- Joseph Campbell (1904-1987)

Mount Olympus

Fabre’s Dionysus never gets tired of inviting spectators to “imagine something new”: man has to “take the power back / enjoy (his) own tragedy / breathe; just breathe, / and imagine something new.” Fabre’s production articulates at great length the need for another imagination. It constantly undermines patriarchal and fundamentalist power, contains powerful female roles, enjoys female giggling and tittering addressed to male gods. Dionysus and his new spouse, Dionysa, enter the arena of a political warzone, grinning and sneering at men’s inability to do better, inciting them to have the courage to think for themselves, more autonomously than ever, and to dare to feel and get into real contact with their entire body. As part of the poststructuralist revision of myth, Dionysus stimulates man to awake from the clichés that kept him prisoner and to assume a new, symbolizing position; or, as Dionysus ironically points out, “Look at your horizon and see the vast cage / in which you have to dwell. . . . The gods you like were made by you and your obsession / for punishment.”