Προμηθέας

Ανέλαβα να γραψω για τον Προμηθεα, πραγμα που σημαινει πως ο Προμηθεας ανελαβε να με διδαξει... τιτανομαχιες, καυκασους, αλυσιδες, αετους που εκτελουν διαταγες, την δυναμη της ανασυγκροτησης, της υπομονης και της σοφιας που γνωριζει το μελλον, που γνωριζει το παιχνιδι του Χρονου.
Ο Χρονος εκφραζεται στους καιρους. Ο ενας καιρος διαδεχεται τον αλλο. Ο καιρος της σοδειας διαδεχεται τον καιρο της σπορας και αυτος ακολουθει μετα το οργωμα. Κι η λυπη διαδεχεται την χαρα και η χαρα τον πονο ή την θλιψη. Ο χαμος του αγαπημενου θα δρεψει πονο, πικρα ή σπαραγμο. Αυτα ειναι φρουτα εντατικης καλλιεργειας. Αυτος που θελει να γνωρισει τα μυστηρια της αγαπης, πρεπει να γευτει και τον πονο. Ο πονος ειναι ο σπορος που θα γεννησει μια μερα το κουραγιο στην γενναια καρδια.
Το πιο απαιτητικο κομματι ειναι τελικα απ την καρδια κι οχι απ την θεληση. Μπορει να ειναι της υπομονης και οχι της δυναμης. Παντως καταπονηται να ανοιξει αυλακια για το νερο γιατι βλεπει το νερο, βλεπει και το διψασμενο χωμα. Αυτα τα δυο θελουν να συμβρεθουν. Ποια καρδια μπορει να τ αγνοησει;
Το ρευστο παιρνει κατευθυνση, το αυθαιρετο καθοριζεται ειτε απο την θεληση της δυναμεως ή της αγαπης.