Πώς Φτιάχνεται ο Κόσμος – Τα Τρία Θεμέλια της Αντίληψης

Πώς Φτιάχνεται ο Κόσμος;

Τρία θεμέλια αντίληψης που διαμορφώνουν την πραγματικότητά μας

Ο κόσμος δεν είναι κάτι έτοιμο που απλώς το βιώνουμε — είναι κάτι που συνδημιουργούμε. Μέσα από τη σκέψη, τον πολιτισμό και τις ιδέες, πλάθουμε την ίδια μας την πραγματικότητα. Αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, πρέπει πρώτα να δούμε πώς τον βλέπουμε.

🧠 Εισαγωγή: Ζούμε στον κόσμο ή τον φτιάχνουμε;

Πολλές φορές πιστεύουμε ότι ο κόσμος είναι κάτι αντικειμενικό, κάτι που απλώς υπάρχει και μας περιμένει να το παρατηρήσουμε. Όμως η αλήθεια είναι διαφορετική. Ο τρόπος που βλέπουμε, που κατανοούμε και που συμμετέχουμε στην πραγματικότητα επηρεάζει βαθιά το πώς αυτή τελικά διαμορφώνεται.

Ο κόσμος, με άλλα λόγια, δεν είναι ουδέτερος. Είναι αποτέλεσμα ανθρώπινης σκέψης, πολιτισμικών δομών και συλλογικής συνείδησης. Και αυτός ο κόσμος βασίζεται σε τρία θεμελιώδη επίπεδα αντίληψης: το υπαρξιακό, το κοινωνικοπολιτικό και το ιδεολογικό.

⚔️ 1. Ο Κόσμος ως Σύγκρουση – Η φιλοσοφία του Ηράκλειτου

Ο Ηράκλειτος έλεγε πως όλα στον κόσμο κινούνται και γεννιούνται από την πάλη των αντιθέτων. Ο «πόλεμος», για εκείνον, δεν ήταν απλώς μια μάχη με όπλα· ήταν η ίδια η σύγκρουση που δημιουργεί ζωή, αλλαγή, εξέλιξη. Τίποτα δεν παραμένει σταθερό. Τα πάντα ρέουν, επειδή τα πάντα συγκρούονται.

Κι έτσι, ο κόσμος δεν είναι κάτι τέλειο και σταθερό. Είναι ένας διαρκής αγώνας, μια πρόκληση. Η αλήθεια δεν είναι ποτέ μία και τελική· είναι μια προσωπική αναζήτηση, γεμάτη αμφιβολίες και αυτογνωσία. Κι αυτή η αναζήτηση ξεκινά από ένα παλιό, σοφό κάλεσμα: «γνώθι σαυτόν» — γνώρισε τον εαυτό σου. Εκεί αρχίζει η ελευθερία.

🏛️ 2. Ο Κόσμος ως Πολιτική Κατασκευή – Το μάθημα της Δημοκρατίας

Η Αθηναϊκή Δημοκρατία δεν ήταν απλώς ένα πολίτευμα· ήταν ένας τρόπος να βλέπεις τον κόσμο. Οι πολίτες δεν ήταν παθητικοί παρατηρητές αλλά ενεργοί συνδημιουργοί της κοινωνίας. Η δημόσια συμμετοχή, η ισονομία, η αξιοκρατία και η λογοδοσία έδιναν νόημα στο «εμείς».

Πολιτισμός και πολιτική ήταν άρρηκτα δεμένα. Το θέατρο, η φιλοσοφία, η μουσική και η παιδεία ήταν μέσα καλλιέργειας της αντίληψης. Ο κόσμος δεν οριζόταν μόνο από θεσμούς αλλά και από τον διάλογο, την κριτική σκέψη και την κοινή εμπειρία. Ο πολιτισμός γινόταν εργαλείο ελευθερίας.

🧩 3. Ο Κόσμος ως Ιδεολογική Κατασκευή – Από την αλήθεια στο αφήγημα

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε είναι επηρεασμένος από ιδεολογίες, αφήγημα και προπαγάνδα. Η αντίληψή μας φιλτράρεται από συστήματα ιδεών που συχνά μας υπαγορεύουν το τι να πιστεύουμε και πώς να ζούμε.

Η ιδεολογία, όταν λειτουργεί ως οδηγός, μπορεί να εμπνεύσει και να ενώσει. Όμως όταν γίνεται εργαλείο εξουσίας, παραμορφώνει την πραγματικότητα. Η προπαγάνδα, τα σοφίσματα και οι παραπλανητικές αφηγήσεις μπορούν να χτίσουν έναν «ψεύτικο» κόσμο — έναν κόσμο όπου η αλήθεια χάνεται μέσα σε θόρυβο.

🌀 Συμπέρασμα: Ο κόσμος είμαστε εμείς

Ο κόσμος δεν υπάρχει ανεξάρτητα από εμάς. Τον φτιάχνουμε κάθε μέρα — με τις επιλογές μας, τις αξίες μας, τις λέξεις που λέμε και εκείνες που πιστεύουμε.

Αν θέλουμε να ζήσουμε σε έναν καλύτερο κόσμο, πρέπει πρώτα να αναρωτηθούμε πώς τον βλέπουμε και ποιοι τον διαμορφώνουν έτσι όπως είναι.

Η αντίληψη είναι δημιουργική δύναμη.
Η στάση ζωής είναι το μονοπάτι προς το μέλλον.
Η συλλογική συνείδηση είναι το έδαφος όπου ο κόσμος παίρνει μορφή.

✍️ Σε εσένα τώρα:

• Πώς βλέπεις εσύ τον κόσμο;
• Ποιες συγκρούσεις τον διαμορφώνουν;
• Ποιες ιδεολογίες τον χρωματίζουν;

Αν αυτό το άρθρο σε έκανε να σκεφτείς αλλιώς, μοιράσου το. Ο κόσμος μπορεί να αλλάξει — αλλά μόνο αν πρώτα αλλάξουμε το βλέμμα μας.

Η ΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΟΜΟΡΦΩΝ ΡΟΜΠΟΤ

ΜΙΑ ΝΈΑ ΕΠΟΧΉ ΞΗΜΕΡΏΝΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΌΤΗΤΑ 

Ως κοινωνία, περάσαμε από πολλές επαναστάσεις και αλλαγές, από τη βιομηχανική επανάσταση μέχρι την ψηφιακή εποχή. Σήμερα, είμαστε στην προδρομική φάση μιας νέας εποχής, όπου αναδύονται οι ανθρωπόμορφες μηχανές, βασισμένες σε προηγμένες τεχνολογίες τεχνητής νοημοσύνης. Οι προβλέψεις δείχνουν ότι μέχρι το 2050, 300 εκατομμύρια ρομπότ θα περιφέρονται στον πλανήτη μας, με σκοπό να συνυπάρξουν και να συνεργαστούν με τους ανθρώπους.

Η αναδυόμενη τεχνολογία των ανθρωπόμορφων ρομπότ

Οι ανθρωπόμορφες μηχανές δεν είναι πια μια φουτουριστική ιδέα που εμφανίζεται σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Με την πρόοδο της ρομποτικής και την ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης, η δημιουργία ρομπότ που μπορούν να αλληλεπιδρούν, να μαθαίνουν και να προσαρμόζονται στις ανάγκες των ανθρώπων είναι πλέον εφικτή. Η αύξηση της αυτονομίας και της ευφυΐας τους, σε συνδυασμό με την εξέλιξη των αισθητήρων και των μηχανισμών κίνησης, επιτρέπει τη δημιουργία μηχανών που μοιάζουν και σκέφτονται σαν ανθρώποι.

Νέες ευθύνες και προκλήσεις

Η είσοδος αυτών των ρομπότ στην ανθρώπινη κοινωνία σηματοδοτεί την ανάγκη επαναξιολόγησης του ρόλου μας ως ανθρώπων. Τα ρομπότ δεν προορίζονται πλέον μόνο να λειτουργούν σε γραμμές παραγωγής, αλλά αντ' αυτού αναλαμβάνουν σημαντικές θέσεις στον τομέα των υπηρεσιών και της φροντίδας. Η ηλικιακή γήρανση του πληθυσμού σε πολλές χώρες φέρνει στο προσκήνιο την ανάγκη για καινοτόμες λύσεις στη φροντίδα των ηλικιωμένων, και τα ανθρωπόμορφα ρομπότ μπορούν να καλύψουν αυτό το κενό, προσφέροντας υποστήριξη και συντροφιά.

Συνύπαρξη και συνεργασία

Η συμβίωση με τα ανθρωπόμορφα ρομπότ εγείρει ερωτήματα και προκλήσεις σχετικά με την ηθική, την ασφάλεια και την κοινωνική δικαιοσύνη. Πώς θα διασφαλίσουμε ότι η παρουσία τους θα ωφελήσει την κοινωνία; Πώς θα ρυθμιστούν οι κανόνες και οι διαδικασίες ώστε να εξασφαλιστεί η ασφάλεια και η αγάπη προς τα πιο ευάλωτα μέλη της κοινωνίας;

Η εκπαίδευση των ανθρώπων για την αλληλεπίδραση με αυτές τις μηχανές είναι εξίσου σημαντική, καθώς θα πρέπει να μάθουμε να συνεργαζόμαστε και να αξιοποιούμε την τεχνολογία προς όφελος όλων. Τα ρομπότ μπορούν να μας απελευθερώσουν από ορισμένες εργασίες, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να εστιάσουμε σε πιο δημιουργικές και ανθρώπινες πτυχές της ζωής μας.

Συμπέρασμα

Η έλευση της εποχής των ανθρωπόμορφων ρομπότ είναι αναπόφευκτη και ήδη πολυδιάστατη. Καθώς η τεχνολογία εξελίσσεται, οι ευθύνες μας αυξάνονται. Να είμαστε έτοιμοι για την προσαρμογή στις νέες πραγματικότητες είναι κρίσιμο. Η κοινωνία θα πρέπει να συνεργαστεί ώστε να δημιουργηθούν αποτελεσματικά πλαίσια που θα διασφαλίσουν τη σωστή συνεργασία των ρομπότ με τους ανθρώπους, προάγοντας την ευημερία και την κοινωνική συνοχή. Μέχρι το 2050, η ανθρωπότητα θα έχει την ευκαιρία να τεστάρει τις δυνατότητες αυτής της νέας εποχής, και μόνο μέσω της συνεργασίας θα μπορέσουμε να αναδείξουμε τα οφέλη από αυτή την τεχνολογική επανάσταση.

ΤΑ ΚΑΛΟΥΠΙΑ ΤΟΥ ΑΦΗΓΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Είναι απαραίτητο να διαστρεβλώσουμε την ιστορία και να την κάνουμε να φαίνεται σαν να έκαναν οι Μεγάλοι Άνδρες όλα όσα αποτελούν μέρος του τρόπου με τον οποίο διδάσκεις στους ανθρώπους ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, είναι αβοήθητοι, απλώς πρέπει να περιμένουν να έρθει κάποιος Μεγάλος Άνδρας και να το κάνει για αυτούς.

~Νόαμ Τσόμσκι

Στο "αφήγημα" που στηρίζει κάθε τοπικό πολιτισμό όπως και κάθε ευρύτερη πολιτισμική αυτοκρατορία ανήκουν ορισμένες θεμελιώδης αρχές, οι οποίες είναι και ο λόγος που οδηγούμαστε σε συγκρούσεις γιατί διατηρούμε μια εσωτερική σύγκρουση ζωντανή μέσα σε κάθε πλοκή που σχετίζεται με το σενάριο, το αφήγημα. Ουσιαστικά είναι κάποια μορφή ιδεαλισμού και εξιδανίκευσης που μάλλον είναι απαραίτητη για να τραβήξει τη προσοχή της ανθρώπινης φύσης, για να αναπτυχθεί στα πρώτα στάδια.

Η ιστορία, για παράδειγμα, δεν είναι ένα επιστημονικό άρθρο ή μια ανάλυση για εκπαιδευμένους ειδικούς που θέλουν να επεκτείνουν τα όρια της γνώσης τους. Η ιστορία όπως γράφεται είναι αφήγημα, καλούπι, που καθορίζει τα πνευματικά όρια κάθε τοπικού "Βασιλείου" και κάθε "Αυτοκρατορίας". Είναι, τεχνικά και ψυχολογικά, ένα δόγμα που ανατροφοδοτεί την ύπαρξη των θεσμών που ορίζουν τον κάθε Τόπο. Μικρό η Μεγάλο. 

Μέχρι σήμερα η Ιστορία μας διδάσκει πως όλα οφείλονται στην διάνοια και στη δύναμη Μεγάλων Ανδρών –που κάνουν τη "βρώμικη δουλειά"– για να μπορούν οι υπόλοιποι να ζουν σε σχετική ειρήνη, να μην προβληματίζονται ιδιαίτερα αλλά να επικεντρώνονται στη ζωή και στη δουλειά τους σχετικά με την επιβίωση. 

Η σχέση όμως του κάθε Αφηγήματος με την Αλήθεια είναι η σχέση ψευδαισθήσεων και αυταπάτης με την πραγματικότητα. 

Οπότε, η μετάφραση της Ιστορίας είναι ένα παράδοξο. Πως όσοι γράφονται σε αυτήν ή 'γράφουν' ιστορία είναι κάποιοι που βγήκαν από τα καλούπια της ιστορίας και ασχολήθηκαν σε κάποιο βαθμό με την πραγματικότητα. Ενώ οι υπόλοιποι περιμένουν τους Μεγάλους Άνδρες ή τις Γυναίκες, σε κάποιο βαθμό πλέον, να καθορίσουν τις πλευρές της ιστορίας. 

Ο κάθε πολιτισμός δεν είναι το τελικό αποτέλεσμα της εξέλιξης του ανθρώπου όσο κι αξιδανικεύεται αλλά η αρχή, η γένεση. Είναι το φυτώριο πνευματικής ανάπτυξης για να ξεπερνάει ο άνθρωπος το στάδιο του ζώου που ζει αποκλειστικά με βάση ορμές και ένστικτα.

Οι αφηγήσεις, το αφήγημα, η γλώσσα, ο λόγος, η επικοινωνία και η αλληλεπίδραση για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες και οι επιθυμίες ελέγχοντας τις παρορμήσεις της ανθρώπινης φύσης είναι ο μηχανισμός που έφερε τον άνθρωπο μέχρι εδώ. 

Εδώ και εκατό χρόνια, εδώ και 50 χρόνια, εδώ και 25 χρόνια, εδώ και 12 χρόνια, εδώ 6 χρόνια, μέσα στα επόμενα τρία χρόνια θα εκτιναχθούμε στο επόμενο στάδιο αναπτύξης λόγω των ισχυρών εργαλείων που έχουμε στην διάθεσή μας για την επεξεργασία και την διάδοση αφηγήματος, καλούπια μοτίβων σκέψης και συμπεριφοράς.

Άλλο είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία με την οποία θα ασχοληθούμε στη συνέχεια...

THEORIE UND PRAXIS DER KOLLEKTIVEN PANTOPIE

– Ein Manifest zur Schaffung eines 'Ortes' (Topos) der Wandlung –

Übersetzt und inspiriert nach dem Originaltext 'Θεωρία και πράξη της ομαδικής παντοπείας

I. Die Rolle des Pantopisten

Die Aufgabe des Pantopisten ist es, die Mechanismen der Pantopie zu schaffen und sie lebendig zu machen. Er ist mal wie ein Dynamo, der sich der Gruppe als Teil anschließt, ihre Energie aufnimmt und mitgestaltet. Ein anderes Mal handelt er von außen wie ein Ingenieur, der das System betreut, ohne darin aufzugehen. Zentrale Voraussetzung für jede pantopische Technik ist jedoch eine stabile, positive Beziehung zwischen Pantopist und Pantopiertem. Empathie, Authentizität, Wertschätzung und echtes Interesse sind Grundhaltungen – ohne sie bleibt jede Technik bedeutungslos.

II. Gruppenprinzipien

In der kollektiven Pantopie wird der Wandel nicht direkt durch den Pantopisten bewirkt, sondern durch die Gruppe selbst. Der Ort entsteht durch Interaktion, Spontanität, das Erleben im Hier und Jetzt. Wahrhaftigkeit und die Freiheit, sich auszudrücken, werden gefördert. Der Pantopist sorgt für Struktur, Sicherheit, aber auch für die Ermutigung zur Konfrontation und Selbstoffenbarung. Ziel ist die Entwicklung einer Kultur, in der alle Gruppenmitglieder sich als aktive Träger von Bedeutung und Wandel erleben können.

III. Manifest der Pantopie

Pantopie ist kein Ort auf der Landkarte. Es ist eine Möglichkeit, eine Seinsweise. Ein Raum, in dem Präsenz, Beziehung und ein lebendiger Kontakt mit dem Ganzen möglich werden.

Der Ort ist keine äußere Struktur. Er ist die Qualität der Beziehung, die entsteht, wenn Menschen sich begegnen, nicht um zu reparieren, sondern um zu bezeugen. Nicht um zu kontrollieren, sondern um zu vertrauen. Nicht um zu formen, sondern um gemeinsam zu hören.

Pantopie entsteht im Dazwischen – zwischen dem Pantopisten und dem Pantopierten – und entfaltet sich in der Tiefe des Gemeinsamen. Der Ort ist ein Resonanzraum. Eine Wabe des Sinns. Eine Einladung zur Transformation.

Was ist ein Ort (Topos)?

• Eine Zelle gelebter Pantopie

• Ein Feld von Fürsorge, Wahrhaftigkeit und Präsenz

• Ein Spiegel, in dem wir nicht nur sehen, wer wir sind – sondern wer wir werden können

• Ein Raum, in dem Stille ebenso wichtig ist wie Sprache

Was ist der Pantopist?

• Derjenige, der den Raum hält – nicht dominiert

• Präsenz ohne Besitzanspruch

• Gärtner von Beziehungen, Zeuge des Werdens

Was ist der Pantopierte?

• Der Mensch im Wandel

• Kein Klient, kein Schüler – sondern Mitgestalter

• Träger von Erinnerung, Sehnsucht und Möglichkeit

Was ist Pantopie nicht?

• Keine direkte Technik

• Keine direkte Therapie

• Kein direktes Trainingsprogramm

Pantopie ist der Versuch, gemeinsam Mensch zu sein – radikal, offen, mit allem, was ist.

Warum jetzt?

Weil unsere Welt Räume verloren hat, in denen Wahrhaftigkeit leben kann. Weil wir mehr denn je Zellen des Sinns, Räume der Fürsorge und Gemeinschaften der Wandlung brauchen.

Der Topos ist die Antwort.

Die Pantopeia ist das Werkzeug und der Prozess.

Das Bewusstsein ist das Prinzip.

Η ΠΑΛΗ ΤΟΥ ΝΟΥ ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ

Σε μια λειτουργική απλούστευση, οι σκέψεις είναι η γλώσσα του νου και τα συναισθήματα είναι η γλώσσα του σώματος. 

Καθώς οι άνθρωποι ζουν σε κάποιο περιβάλλον καλλιέργειας, περιέρχονται για χρόνια σε αυτόν τον κύκλο, στη περιδίνηση, σκέψης και συναισθήματος, συναισθημάτων και σκέψεων. 

Με την πάροδο του χρόνου, εκπαιδεύεται το σώμα μας να απομνημονεύει συναισθήματα και να υπαγορεύει το περιεχόμενο στο συνειδητό νου. Και κάθε φορά που το σώμα ταυτίζεται με το νου, αυτό ονομάζεται συνήθεια. 

Συνήθεια είναι, ό,τι το σώμα υπαγορεύει στο νου. Μετά τη παιδική ηλικία, μετά τις βαθμίδες εκπαίδευσης, μετά την προσαρμογή στη κοινωνία, ας πούμε το 95% αυτού που είμαστε μετά τα τριάντα είναι ένα σύνολο απομνημονευμένων συμπεριφορών, ένα σύνολο συναισθηματικών αντιδράσεων, πεποιθήσεων, αντιλήψεων, στάσεων που τρέχουν ακριβώς όπως ένα πρόγραμμα υπολογιστή, ένας βιοϋπολογιστής επιβίωσης μέσω μίμησης και προσαρμογής. 

Έτσι, ένα 5% του συνειδητού νου μας, κάθε φορά που έρχεται σε επαφή με τον εσωτερικό μας εαυτό και τα όνειρα, έχει να αντιμετωπίσει, όχι μόνο το περιβάλλον, αλλά κατά το 95% της συνήθειας, την βαρύτητα της ενσάρκωσης αυτών που έχουμε απομνημονεύσει. 

Το άτομο μπορεί να προσπαθεί να σκέφτεται θετικά, όταν βάζει κάποιο στόχο που απαιτεί αλλαγές στη ζωή, αλλά αισθάνεται μεγάλη αντίσταση, αισθάνεται αρνητικά. 

Μπορεί να θέλει κανείς να ζωγραφίσει τον πίνακα των ονείρων του, να σχεδιάσει τη μελλοντική του ζωή και να προβεί στις ανάλογες ενέργειες αλλά νιώθει περιορισμένος, αδύναμος, ανίκανος να αντιμετωπίσει αυτή την εσωτερική βαρύτητα και καταλήγει να νιώθει καταδικασμένος ή ανάξιος να σηκωθεί και να περπατήσει προς το άγνωστο του καινούργιου. 

Αυτή είναι η πάλη του μυαλού και του σώματος, η Μάχη της επιθυμίας, της θέλησης και της ενσαρκωμένης υποσυνείδητης συνήθειας. 

Πρέπει λοιπόν να προετοιμάζουμε το σώμα πριν κάθε βήμα του νέου νου που στρέφει το βλέμμα στον προσωπικό του σκοπό και τα μάτια του στο όραμα της πραγματοποίησης του Εαυτού. 

Εάν μιλάμε για ελευθερία και ευδαιμονία, για βιώσιμη ευημερία, πρέπει να καλλιεργήσουμε την ειλικρίνεια γυμνάζοντας το σώμα.

Το Μέλλον της Ανθρωπότητας

Ο Μπιλ Γκέιτς προβλέπει ότι η ΑΙ θα αντικαταστήσει τους γιατρούς, τους δασκάλους και άλλους επαγγελματίες μέχρι το 2035, δηλώνοντας ότι «οι σπουδαίες ιατρικές συμβουλές και τα σπουδαία μαθήματα» θα είναι δωρεάν, καθώς η Τεχνητή Νοημοσύνη θα εξελίσσεται ώστε να χειρίζεται εξειδικευμένες ανθρώπινες δεξιότητες.

Τα σχόλιά του δίνουν την εικόνα ενός κόσμου που εισέρχεται στην εποχή της «ελεύθερης νοημοσύνης», όπου η γνώση και οι υπηρεσίες επιπέδου εμπειρογνωμόνων θα γίνουν καθολικά προσβάσιμες, με ελάχιστο ή μηδενικό κόστος.

Παράλληλα, προβλέπει ότι η έννοια της εργασίας θα αλλάξει ριζικά. Ο Γκέιτς οραματίζεται έναν «μετα-εργασιακό κόσμο», όπου η παραδοσιακή εργασία δεν θα αποτελεί την κεντρική οργανωτική αρχή της ζωής. Ενδέχεται να δούμε λιγότερες εργάσιμες ημέρες, πρόωρη συνταξιοδότηση και περισσότερο ελεύθερο χρόνο.

Πως θα αξιοποιήσει ο άνθρωπος τον ελεύθερο χρόνο για να βελτιώσει την βιωσιμότητα της ευημερίας του;

Μια λογική πρόταση είναι η έρευνα και η ανάπτυξη της Ανθρώπινης Νοημοσύνης που είναι κρυμμένη πίσω από την ανεπαρκή αυτογνωσία του μέσου ανθρώπου που μέχρι σήμερα δεν διέθετε χρόνο στην προσωπική έρευνα και ανάπτυξη των ανεξερεύνητων δυνατοτήτων του, ενώ είναι ήδη γνωστά στις αιώνιες παραδόσεις σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, ανεξάρτητα από οικονομικό επίπεδο και τεχνολογικά εργαλεία. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι έχουν αρχίσει να ασχολούνται με παραδοσιακές και σύγχρονες μεθόδους αναζήτησης της αυτογνωσίας. Η εξέλιξη στην αυτογνωσία έχει αποδειχθεί πως έχει δραματική επίδραση, θετική επίδραση σε όλους τους τομείς όπου η τεχνολογία και οι οικονομία απέτυχαν να πραγματοποιήσουν βιώσιμα αποτελέσματα. Ένας κρίσιμος σήμερα τομέας είναι η υγεία, η οποία ευνοείται ιδιαίτερα από την εύρυθμη λειτουργία του σώματος και του νου, όπως και από την προσωπική επίγνωση του συσχετισμού νου και σώματος. Η κατανόηση του θεμελιωδών αρχών που διέπουν τον συσχετισμό και την αλληλεπίδραση σώματος, νου και ψυχής έχει επίδραση αυτοποιητική. Δηλαδή ρυθμίζει αυτόματα την αρμονική λειτουργία νου και σώματος βελτιώνοντας υγεία, ψυχολογία και γενική ψυχική ευεξία.

Οι δραστηριότητες του ανθρώπου προς αυτή την κατεύθυνση έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια και με τις συνέπειες της τεχνολογίας που έχει αναπτυχθεί αναμένεται πως θα γίνουν άλματα αντίστοιχα και ανάλογα με την μέχρι τώρα πρόοδο των εργαλείων του ανθρώπου. Το μεγαλύτερο εργαλείο του ανθρώπου παραμένει ο ίδιος ο ανθρώπινος οργανισμός, που αφού κατανοηθεί, θα έπρεπε να είναι πρότυπο οργάνωσης και οργανισμών. Αυτά είναι τα καλά νέα.

Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Το σύμπαν λέγεται σύμπαν διότι αυτορρυθμίζεται, όπου κανένας από τους συντελεστές του δεν μπορεί να ξεπεράσει την Συμπαντική νοημοσύνη και οργάνωση, ούτε να το θέσει εκτός λειτουργίας, ως προς τη διατήρηση της ζωής. Και αυτό το αφήγημα αναμένεται με επαρκή επίγνωση να αλλάξει. Η γνώση είναι η αλήθεια. Η αλήθεια είναι η σωτηρία του ανθρώπου. Η εξέλιξη σχετίζεται με την διαφάνεια και την πρόσβαση στη γνώση της αλήθειας.

Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

Ο Χριστός δεν είναι πια ένας μακρινός θείος σούπερ σταρ. Οι ιστορίες που ακούσαμε δεν έχουν να κάνουν με μια μορφή που πρέπει να λατρεύουμε για να μπορούμε να εκλιπαρούμε την προστασία μας. Αυτό που γιορτάζουμε εδώ και μερικές χιλιετίες είναι η Γέννηση ενός νέου Αρχέτυπου και το τέλος του θανάτου, ως αδιέξοδου της ανθρώπινης ιστορίας ή ως δυστυχισμένου τέλους / Unhappy End. Η Ανάληψή του δεν τον διαχώρισε ή τον ανύψωσε από τους ζωντανούς, αλλά χρησίμευσε για να μας υπενθυμίσει την αληθινή μας φύση και σηματοδότησε τη δική μας Ανάληψη. Είμαστε έτοιμοι να βιώσουμε/ βιώνουμε μια Νέα Ανάληψη.

Αλλά προσοχή. Η Ανάληψη δεν μας απομακρύνει από τη Γη, αλλά απαιτεί την ουσιαστική σχέση μας με αυτήν. Μένουμε στη Γη όχι για να υποστούμε τη μάχη της επιβίωσης αλλά για να ενσαρκώσουμε την αφύπνιση από τις συλλογικές Σκοτεινές Νύχτες της Ψυχής (Dark Nights of the Soul).

Η αφύπνιση δεν σημαίνει να αφήσουμε πίσω μας τη μορφή, αλλά να μετασχηματίσουμε την εμπειρία μέσα από τη μορφή και την ύλη. Η παρουσία μας εδώ τώρα είναι η απόδειξη ότι το έργο μας δεν έχει τελειώσει, στην πραγματικότητα μόλις άρχισε και πρόκειται να περάσει σε μια εξαιρετική φάση.

Νέα συστήματα,

εκπαίδευση,

διακυβέρνηση,

θεραπεία,

οικονομία

θα προκύψουν με φυσικό τρόπο από το νέο ενεργειακό έδαφος.

Είναι σαν να στέκεσαι σε έναν κήπο περιμένοντας να συμβεί κάτι συγκλονιστικό, ένα εντυπωσιακό γεγονός, αντί να συνειδητοποιείς ότι ήδη περιβάλλεσαι από την ανθοφορία του. Για να ζήσουμε στη Νέα Γη / Νέα Εποχή είναι απλό να συντονίσουμε τη δόνησή μας με τη συχνότητά της. Δεν είναι ένα μέρος στο οποίο θα ταξιδέψουμε, είναι μια συνείδηση που ήδη γινόμαστε.

Η Παντοπία μας προσκαλεί να την περπατήσουμε τώρα και να παρακολουθήσουμε καθώς τα Τοπία της πραγματικότητας μεταμορφώνονται μπροστά στα μάτια μας γιατί η τελική φάση απαιτεί ριζική υπομονή και εμπιστοσύνη.

Ακόμα και μετά τη διάσπαση του κόσμου του εμπλουτισμένου με τις διαστάσεις τις αυτογνωσίας και συντεταγμένες αυτοπροσδιορισμού και πορείας από τον τρισδιάστατο κόσμο μιας ουτοπικής αντικειμενικότητας που αποφεύγει την προσωπική ευθύνη παραμένει μια τελική φάση εξευγενισμού και σταθεροποίησης. Αυτή η φάση απαιτεί ριζική υπομονή, ρίζες στην υπομονή και στην εμπιστοσύνη στο προφανές της καλλιεργημένης διαύγειας.

Δεν είναι η υπομονή της παθητικής αναμονής.

Είναι η υπομονή της ενεργής και εμπιστοσύνη της σταθερής ενσάρκωσης της έμπνευσης ακόμα και όταν δεν φαίνεται άμεση απόδειξη εξωτερικής αλλαγής...