Ο Τρόπος είναι ο Δρόμος

Υπάρχει συναίνεση ως προς αυτό,  δύο είναι οι τρόποι προσέγγισης της πραγματικότητας: 

διαισθητικά και επιστημονικά.

Είναι αρκετά ενδιαφέρον ότι επιστημονικά ανακαλύψαμε ότι κάθε προσέγγιση συνδέεται με ένα ημισφαίριο του εγκεφάλου, του Βιοϋπολογιστή μας που επεξεργάζεται τα δεδομένα της πραγματικότητας.

Σε κάθε τομέα της ζωής έχουμε συνηθίσει να έχουμε άποψη, κάποια προκατάληψη, η οποία οδηγεί στον αναποτελεσματικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα, απογοητευόμαστε, αγχωνόμαστε, πικραινόμαστε, γινόμαστε κυνικοί, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στις παθολογίες που βιώνουμε και μας κάνουν να υποφέρουμε. Ως εκ τούτου, πρέπει να μάθουμε να δουλεύουμε πάνω στις προκαταλήψεις μας, προκειμένου να ελαχιστοποιήσουμε ή και να ξεπεράσουμε την αναποτελεσματικότητά μας. Γι'αυτό είναι όμως απαραίτητο να αναλάβουμε πλήρως την ευθύνη γι' αυτή τη σημαντική πηγή του πόνου στη ζωή μας.

Ο Βούδας έκανε μια δήλωση σχετικά με αυτό. Οι ψυχολόγοι έκαναν δηλώσεις. Η τέχνη ασχολείται με αυτό. Η επιστήμη ασχολείται με αυτό. Η θρησκεία ασχολείται με αυτό.

Όμως ο άνθρωπος είναι ικανός για κάθε μονοπάτι που οδηγεί στην απελευθέρωση, στη φώτιση και σε κάθε τρόπο για να σωθεί από την ταλαιπωρία που οφείλεται σε κακή διαχείριση του τρόπου με τον οποίο κοιτάζει τα πράγματα.

Υπάρχουν τρία μεγάλα μονοπάτια που εστιάζουν σε διαφορετικές πτυχές της ψυχικής και πνευματικής ανισορροπίας. 

Ο Δρόμος του Πολεμιστή που ασχολείται με τη διάνοια του ατόμου, όπου η Επιστήμη είναι ένας κλάδος της, ο Δρόμος της Αποδοχής και της ευθυγράμμισης με αυτό που είναι και ο Δρόμος της Υπηρεσίας προς τους άλλους.

Αν δεν έχουμε καταφέρει να το πετύχουμε αυτό μέχρι ένα ορισμένο στάδιο της ζωής μας, καλό είναι να επανεξετάσουμε τη στρατηγική μας και να προβληματιστούμε σχετικά με τη στάση μας απέναντι στην ερμηνεία της πραγματικότητας και την κατανόηση των όσων συμβαίνουν.

Ο Πολεμιστής είναι στην ουσία επιστημονικός.

Ας μιλήσουμε λοιπόν επιστημονικά.

Δεν μπορεί να μιλάει για την υπηρεσία προς τον άλλο.

Και δεν μπορεί να συζητάει την συμφιλίωση με το Σύμπαν και την Ύπαρξη, και την σύνδεση με τον ανώτερο Εαυτό.

Το Πραγματικό Μονοπάτι, στη πράξη το Μονοπάτι είναι πάντα τριπλό.

Και είναι να κάνουμε τα λόγια και τις θεωρίες μας πράξεις, να τα ακολουθούμε πρακτικά και με συνέπεια, να παρακολουθούμε τα αποτελέσματα και να μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Να βγάζουμε δηλαδή συμπεράσματα με υπομονή, θάρρος, και επιμονή, όσο χρειάζεται, συμβουλευόμενοι βιβλία και ανθρώπους που είναι προφανώς πιο προχωρημένοι εκεί πού θέλουμε να πάμε. Για να υπάρχει μια τέτοια προοπτική πρέπει όμως να αναλάβουμε την ευθύνη για τη ζωή μας.

Πρέπει να μάθουμε να στεκόμαστε στα πόδια μας καλά και να περπατάμε καλά. Σε αυτό προφανώς συμπεριλαμβάνεται και το να μάθουμε να πέφτουμε προσεκτικά και να σηκωνόμαστε ασφαλείς. Δεν υπάρχει τρόπος να αποφεύγουμε όλα τα λάθη. Τα λάθη μας μας παρέχουν υψηλής ραπτικής διδασκαλία και είναι τα μαθήματά μας. Η επίκτητη ικανότητα, δηλαδή κάτι που καλλιεργείται και αναπτύσσεται, της προσωπικής μάθησης ακολουθεί αυστηρά αυτό το μοτίβο. Είτε συμφωνούμε, είτε όχι. Είτε μας έχει περάσει από το μυαλό είτε όχι.

Υπάρχει οτιδήποτε παράλογο σε αυτό;

Ό, τι και να κάνει ο Ερμής και η Αφροδίτη, ο Δίας, ο Κρόνος, ο Πλούτωνας και Χείρωνας, εμείς έχουμε τον τελευταίο λόγο στην εξέλιξη του εαυτού μας, ο οποίος είναι ο κεντρικός ήρωας κι η ηρωίδα, ο πρωταγωνιστής κι η σταρ του προσωπικού μας δράματος. Δράμα θα πει δράση, περιπέτεια, διαδικασία με δοκιμασίες, με πτώσεις και κωλοτούμπες.

Η πρώτη μύηση στην ανώτερη εκπαίδευση κάθε ηρωίδας και κάθε ήρωα θα έπρεπε να είναι κωλοτούμπα. Οτιδήποτε πριν από αυτό είναι μόνο προετοιμασία. Οτιδήποτε ακολουθεί είναι η συνέχεια κάθε πετυχημένης κωλοτούμπας. Ξανά και ξανά. Η βασική εκπαίδευση κάθε ηρωίδας και κάθε ήρωα, πρωταγωνιστών του προσωπικού τους δράματος ήταν, είναι και θα παραμείνει, μέχρι να αλλάξει όλη η κοινωνία και να γεννιούνται άνθρωποι που να περιβάλλονται από φωτισμένους ανθρώπους, η Πολεμική Τέχνη. Η λέξη Τέχνη όμως ξεγελάει διότι η Πολεμική Τέχνη βασίζεται σε αυτό που οδήγησε στη πραγματική Επιστήμη. 

Θυμόμαστε πως η λέξη επιστήμη προέρχεται από το ρήμα επίστημι που σημαίνει γνωρίζω καλά –ξέρω με βεβαιότητα, είμαι σε θέση να κάνω κάτι. Δεν σημαίνει δοξάζω, που σημαίνει από την εποχή του Πλάτωνα πιστεύω, δεν σημαίνει νομίζω, δεν σημαίνει έτσι μου έρχεται. Αλλιώς δεν θα υπήρχε η Πολεμική Τέχνη. Δεν θα χρησιμοποιούσαμε εργαλεία, τεχνικές, και δεν θα δεχόμασταν οικειοθελώς έναν αντίπαλο που προσπαθεί να μας φέρει σε δύσκολη θέση για να επιστρατεύσουμε όλες μας τις δυνάμεις και να ξεπεράσουμε τον χθεσινό εαυτό μας. Η πολεμική τέχνη, ήδη στο επίπεδο Αϊκίντο, δεν έχει να κάνει με τον άλλο αλλά με τον ίδιο μου τον εαυτό. Ο μεγάλος μου Ανταγωνιστής μόνο στα έργα που προορίζονται για ανθρώπους που δεν έχουν ακόμα γίνει πρωταγωνιστές στο προσωπικό τους δράμα, είναι κάποιος άλλος. Η ιδέα πως κάποιος άλλος είναι υπεύθυνος για οτιδήποτε μου συμβαίνει δεν μπορεί παρά να είναι μέρος της εσωτερικής μας πλάνης. Είναι μέρος, στην καλύτερη περίπτωση, της προετοιμασίας μας για την είσοδο στην προσωπική αρένα όπου ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον ίδιο μας τον συνηθισμένο εαυτό. Η συνήθεια είναι ο εχθρός της μάθησης και της εξέλιξης. Η επανάληψη της εξάσκησης είναι η μητέρα της μάθησης. Η πραγματική Πανδημία είναι η κουλτούρα, λατινική ονομασία της καλλιέργειας, της συνήθειας. Για αυτό έχουν γεμίσει τα βιβλιοπωλεία ράφια με βιβλία γύρω από την προσωπική ανάπτυξη. Τα οποία ανταγωνίζονται τα βιβλία με τις φανταστικές ιστορίες για διάφορους  φανταστικούς ήρωες. Τα ράφια αυτά έχουν τα τελευταία χρόνια γεμίσει με μεθόδους για να αλλάξει κανείς τις συνήθειές του και να μάθει να δημιουργεί ρουτίνες αυτοβελτίωσης. Πρωινές, καθημερινές, βραδινές και πριν πάμε για ύπνο. Ακόμα και ο ύπνος συγκαταλέγεται πλέον στους Τόπους έρευνας και ανάπτυξης. 

Η επίδραση των σύγχρονων θεοτήτων ταυτίζεται πλέον περισσότερο με Πλανήτες και Κοσμικές Ενέργειες παρά με την απόλυτη κυριαρχία κάποιων οντοτήτων και την κατάλυση της ανθρώπινης βούλησης ή επιλογής –της κρίσης, της απόφασης και της πρόθεσης. 

Σε κάποια χρόνια, όσα κι αν είναι αυτά, κι η σημερινή θεοποίηση της Δημοκρατίας που εκλέγει κάθε τέσσερα χρόνια εκπροσώπους από ένα προκαθορισμένο από το σύστημα των οικονομικών συμφερόντων σώμα Αντιπροσώπων των υπολοίπων για να παίρνουν όλες τις σοβαρές αποφάσεις θα θεωρείται γελοία και θα συγκαταλέγεται στα φαιδρά κεφάλαια της ανθρώπινης ιστορίας. 

Τελειώνω αρθρώνοντας σε τι θεωρώ –πάει να πει βλέπω καθαρά– ότι συνίσταται η παγκόσμια παρούσα κρίση. Είναι πνευματική και συνίσταται στην αδυναμία κρίσης, απόφασης δηλαδή και πρόθεσης, του Ανθρώπου λόγω έλλειψης διαύγειας. Το Αντίδοτο είναι να περάσει στην αυτογνωσία και στην αυτοποίηση. Αυτοποίηση είναι, ότι κάθε βήμα αυτογνωσίας δημιουργεί καινούργιες συνθήκες για τον άνθρωποι οι οποίες του αλλάζουν την νοοτροπία, τον χαρακτήρα, την στάση και την συμπεριφορά οπότε και τα αποτελέσματα των δράσεων-πράξεων-ενεργειών του.

Υπάρχει τίποτα παράλογο σε αυτό;

Μπορεί ποτέ το παράλογο να φέρνει διαρκώς καλύτερα αποτελέσματα;

Τα συμπεράσματα και η απόφαση είναι δική μας υπόθεση.

🙏

Πόλεμος, αναθεώρηση του status quo και αναγέννηση πολιτισμού

Η πολεμική τέχνη βασίζεται στην προσομοίωση πολεμικής σύγκρουσης. Πρόκειται για συνθήκες όπου τηρούνται τα απολύτως απαραίτητα πρωτόκολλα πολιτισμού, από κοινού. Όπως ο πόλεμος είναι στην βάση του αναθεωρητικός έτσι και η πολεμική τέχνη σχετίζεται με την αναθεώρηση. Πως μπορείς άλλωστε να περιμένεις να βγει ένα διαφορετικό αποτέλεσμα όταν κάνεις τα ίδια και τα ίδια; Υπάρχουν τρεις μεγάλες αρτηρίες που οδηγούν σε αλλαγές στη ζωή. Είναι η Βία, η Ανάγκη και η Επίγνωση.

Με την βία, θες δεν θες, υποτάσσεσαι ή συνθηκολογείς. Λόγω ανάγκης προσαρμόζεσαι και συνηθίζεις. Η επίγνωση είναι η πιο ευγενής οδός προς την αλλαγή και την πρόοδο. Και τα τρία συνδέουν το άτομο με το περιβάλλον του.

Στην πολεμική τέχνη γίνεται αναπαράσταση καταστάσεων με άμεσες συνέπειες. Γι αυτό και βοηθάει πολλά άτομα να ανακαλύψουν τα εργαλεία που έδωσε η φύση στον άνθρωπο για να καλύπτει τις ανάγκες του, για να προστατεύεται από επιθέσεις και κινδύνους, για να δημιουργεί τις συνθήκες εκείνες που του επιτρέπουν να μοιράζεται τις αξίες του και τα αγαθά του χωρίς τον φόβο της επιβίωσης.

Ο πόλεμος συνδέεται με την επιβίωση, η πολεμική τέχνη συνδέεται με τον φόβο της επιβίωσης και με συμβάσεις που κατασκευάζει ο άνθρωπος στο περιβάλλον του για να νιώθει ασφαλής.

Ο πόλεμος αναθεωρεί και επαναδιαπραγματεύεται συμμαχίες, συνθήκες και συμβάσεις ασφαλείας ανάμεσα σε μεγάλες ομάδες και κράτη. Η πολεμική τέχνη καταφέρνει με την προσομοίωση πολέμου να αναθεωρήσει προσωπικές συνθήκες όπως συνήθειες και συμπεριφορές που βασίζονται σε λανθασμένες εντυπώσεις ή "ξεπερασμένες αντιλήψεις" για την ερμηνεία των δεδομένων. Όταν το σώμα είναι αναλφάβητο αυτό έχει συνέπειες αναλφαβητισμού και στο πνεύμα, στην ψυχολογία, στην συμπεριφορά, στον τρόπο ζωής, και, κατά συνέπεια, στη ζωή του καθενός.

Όπως στο πόλεμο έτσι και στην πολεμική τέχνη ο άνθρωπος μπαίνει στη σκηνή, στο θέατρο, στο δράμα και συμμετέχει στα δρώμενα με όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του. Είτε πρωταγωνιστεί, είτε δευτεραγωνιστεί, όταν δεν ζει σαν κομπάρσος είναι αγωνιστής. Ηθοποιός σημαίνει αγωνιστής για το φως. Αυτό διδάσκουν οι μάχες. Ο αγωνιστής μάχεται για να μην πεθάνει άδοξα, άχαρα, ανώφελα. Όπως στον πόλεμο έτσι και στην προσομοίωση πολέμου ο άνθρωπος αναβιώνει τις συνθήκες εκείνες που επιβάλλουν να αναλάβει την ευθύνη για την ζωή του πρώτα από όλα και μετά να υπηρετήσει έναν μεγαλύτερο από το Εγώ του σκοπό. Αυτό μοιάζει με το να ζωγραφίζει κάνεις δυο-τρεις ή τέσσερις κύκλους γύρω από ένα ένα σημείο, γύρω από την ουσία. Κύκλοι που ρυθμίζονται μέσα από αγώνες ή μάχες τείνουν να είναι ομόκεντρα γύρω από την περιοχή υψίστης σημασίας και ταλάντωσης.

Αυτό μοιάζει με ξεκάθαρους στόχους μετά από αυστηρή αξιολόγηση.

Οι μάχες κι οι αγώνες ή η συμβολική αναπαράσταση αυτών βοηθούν τον άνθρωπο να αναθεωρήσει τις απόψεις και τις αντιλήψεις του για τα δεδομένα. Επιτρέπουν στους ανθρώπους με την κατάλληλη εκπαίδευση να επανακινήσουν την ζωή τους μέσα από το ξεκαθάρισμα των ζωνών συνάφειας γύρω από τον σαφή και αδιαπραγμάτευτο σκοπό της πιο ενδόμυχης αξίας ή αλήθειας τους.

Investigate and explore AI type 2, invest on AI²

Today somewhere I heard in the US American news that the current US president elect had previously promised to investigate the interference of the most renowned social platform with some elections and found guilty to put the CEO of the company in jail for ever.

Here is what I think.

It's more sensible to investigate the mechanisms that made him, her, them or anybody else not just interfere but try to control these or those elections, control the legislative and administrative mechanism or pathways of a whole country. Like one might control the neural pathways of the brain and wherever there are neural networks and thus control the whole organism. Not only then but anytime a group of people can gain so much power, can get so small that they don't need to care about the people or pay attention to the will and the needs of the people in general. This, you, fellow US Americans and us the rest of the world need to investigate and make transparent. If you or us care for the humanity. Otherwise it can easily switch from one type of establishment to an other type of obscure establishment. This is not what we need right now in order to evolve. 

What we need is a serious development of the human condition, the human intelligence, the Anthropo-Intelligence or AI type 2. 

Think about it. 

Don't rush to act or make conclusions without thinking, investigating, exploring your own human intelligence. Invest in your higher Self.

Εσένα, ποιος είναι ο τόπος σου;

Όποια και αν είναι η ζωή ενός ανθρώπου, ο ρόλος που κατέχει στον τόπο που ζει, η υγεία και η αφθονία που διαθέτει, τα γεγονότα και οι περιστάσεις της προσωπικής του ιστορίας, ακόμα και η χώρα στην οποία ζει και όλα όσα συναντά, καλά και κακά, συσχετίζονται με το επίπεδο της Ύπαρξής του, με το εύρος των Κινήσεών του, με το βάθος της Έκφρασής του.

Αυτός που είναι φτωχός ασυναίσθητα παρακολουθεί μαθήματα, σπουδάζει και περνάει εξετάσεις, στη φτώχεια. Μαθαίνει την φτώχια. Αυτός που χάνει τον απασχολεί, μαθαίνει, από την απώλεια. Αυτός που υποφέρει τον απασχολεί ο πόνος. Μαθαίνει μέσα από τον πόνο. Γιατί η κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο καθένας αυτός είναι ο τόπος του. Εκεί όπου υπάρχει, κινείται, και μαθαίνει. Αλλά και αυτό που εκφράζει. Μέσα από αυτό κατανοεί κσλύτερα, ρυθμίζει την ενέργειά του, είναι αυτό που εκδηλώνεται στην ύπαρξή του.

Τα εξωτερικά γεγονότα, ακόμη και ο φυσικός τόπος, δεν είναι παρά υλοποίηση, εκδήλωση, πραγματοποίηση εσωτερικών καταστάσεων, ο μαγικός καθρέφτης του επιπέδου της Κατανόησης και Ύπαρξης, του τρόπου σκέψης του Καθενός. Η αντανάκλαση της Αντίληψης και η Εκδήλωσή της. Η ζωή σου είναι αδιάψευστη πραγματοποίηση του τι οραματίζεσαι μέσα από ό,τι αντιλαμβάνεσαι, εάν είσαι σε θέση να παρακολουθείς τι σου συμβαίνει, ή τι σε απασχολεί, όταν δεν είσαι σε θέση να επιλέξεις τον τόπο και την παρατήρησή σου, ή τι σου αποσπά την προσοχή περισσότερο από καθετί άλλο, όταν δεν υπάρχει καν γείωση. Για τον καθένα είναι οι εσωτερικές του καταστάσεις, το καθολικό Τοπίο του εν δράση.

Ο καθένας καταλαβαίνει κάποια στιγμή αν βρίσκεται στον λάθος ή στον σωστό τόπο στη ζωής του, αλλά οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν αν βρίσκονται στον λάθος ή στον σωστό τόπο μέσα στον εαυτό τους. Που κινούνται, πως κινούνται, μέσα από τι μαθαίνουν, τι τους τραβάει τη προσοχή, τι τους ρυθμίζει την ενέργεια. Όπως στο ραδιόφωνο. Κάθε σταθμός έχει συχνότητα και χαρακτηριστικό περιεχόμενο.

Ο Πόλεμος είσαι εσύ

Ξεκίνησα την ζωή μου με πρώτη στρατηγική την παρατηρητικότητα και την προσαρμογή. Τα υπόλοιπα ήταν αντιδράσεις και ρεφλέξ.
Μέχρι ένα σημείο περπάτησε καλά η στρατηγική αυτή. Φυσικά δεν ήξερα καν τι θα πει στρατηγική. Στρατηγός ήταν αυτός που έδινε διαταγές στον πατέρα μου. Αλλά από ένα σημείο και πέρα, κάπου στο γυμνάσιο, δεν έβλεπα πρόοδο ενώ ο δρόμος συνέχιζε να γίνεται όλο και πιο ανηφορικός. Είχα πολύ περιορισμένη αντίληψη για την Αναβάση της ζωής. Σπίτι, σχολείο, σπίτι, φροντιστήριο, σπίτι, στίβος, σπίτι. Διαδρομές.
Μετά το σχολείο μια μεγάλη αλλαγή στο περιβάλλον και στο κλίμα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, έφερε την πιο μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου. Έφερε αλλαγή στη καθημερινότητα, αλλαγή στους όρους, τις συνθήκες, τις προϋποθέσεις, τις καθημερινές απαιτήσεις. Εκεί έκανα και το πρώτο 'άλμα ανάπτυξης', μετά το ξαφνιαστικό 6.22 στο στίβο το 1987.
Με την Έξοδο από το οικείο περιβάλλον έκανα ένα άλμα ανάπτυξης, εν μέρει αναγκαστικά, εν μέρει λόγω ελευθερίας κινήσεων.
Όμως σύντομα άρχισε η φόρα που πήρα και η φορά να με οδηγούν σε μια καινούργια διαδικασία που σήμερα την ονομάζω Κατάδυση. Διότι τότε κατάλαβα πως με τα εφόδια που είχα από την παιδική μου ρουτίνα δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω ικανοποιητικά σε μια μη δεδομένη πραγματικότητα. Είχα μια πολύ αρχέγονη αντίληψη ακόμη για το τι είναι ικανοποιητικό. Μια μάλλον αντιφατική σχέση μέσα μου ανάμεσα στην θεωρία και στη πράξη. Και αυτό που γνώριζα στην πράξη δεν ήταν ικανοποιητικό για τα μέχρι πρωτίστως παιδικά μου όνειρα.
Κάποια στιγμή κατάλαβα, από τα συμφραζόμενα, πως υπάρχει κάτι κοινό στις διαδικασίες μάθησης και προόδου που στην περίπτωσή μου οπωσδήποτε δεν ήταν οικείο, ούτε εύκολο, ούτε ευχάριστο, γιατί δεν ήταν του γούστου μου. Έπρεπε να μάθω να πηγαίνω βήμα βήμα, αργά, υπομονετικά και όχι όπως μου κατέβαινε στο κεφάλι ή, παρότι είναι άγνωστο ακόμα σαν έκφραση, όπως μου κατέβαινε στη διάθεση. Με άλλα λόγια δεν είχα την διάθεση να μάθω κάτι μέσα από το βιβλίο, μέσα από αφηρημένες έννοιες και επαγωγή ή συλλογισμούς. Με βόλευε να μαθαίνω πειραματικά και εμπειρικά. Το εργαστήρι του νου μου όμως χρειάζονταν κάποιες προϋποθέσεις, κάποια προετοιμασία που μου έλλειπε για να μπορέσω να βγάζω σωστά συμπεράσματα από τα νοερά μου πειράματα.


Αναγκάστηκα να μάθω να μαθαίνω για να προχωρήσω μέχρι να ολοκληρώσω τις σπουδές στο εξωτερικό μετά την Έξοδο από το οικείο περιβάλλον μέσα από μια διαδικασία Κατάδυσης στο πρόγραμμα του Πανεπιστημίου.
Και αυτός ο δρόμος με πήγε πιο πέρα. Μέχρι ενός ορίου.


Το επόμενο όριο ήταν κάτι πολύ προσωπικό. Κάτι μέσα μου κλώτσαγε άγρια κάθε φορά που προσπαθούσα να αντλώ απλά ικανοποίηση από την άσκηση του καθήκοντος όπως θα το έθετε ο πατέρας μου. Είχα ανάγκη να εκφράσω το κατάδικό μου, κάτι μοναδικό από τον εαυτό μου. Είχα την ανάγκη να νιώσω μεγαλύτερη ευχαρίστηση με αυτό που κάνω, κάτι που μου υπαγόρευε να αρχίσω να συμμετέχω σε ό,τι κάνω και συναισθηματικά.
Εκεί εμφανίστηκε ο θυμός. Εκεί εμφανίστηκε η ασθένεια.
Αλλά εκεί εμφανίστηκε και μια πόρτα προς τα έξω, κι ένα καινούργιο μονοπάτι.
Τελικά τα μονοπάτια στη ζωή είναι αποφασιστικής σημασίας. Φαίνεται ότι βρισκόμαστε σε κοινούς χώρους αλλά ο καθένας κινείται στα δικά του μονοπάτια. Αυτό όμως δεν φαίνεται διότι δεν εκδηλώνεται.
Όταν βρέθηκα στο δικό μου αδιέξοδο και συνάντησα την πόρτα στα ενδότερα της προσωπικής μου ευθύνης και κυριότητας ήταν που εμφανίστηκε κι η Πολεμική Τέχνη στη ζωή μου.

Η Πολεμική Τέχνη αναγνωρίζει την σημασία της σχέσης του εαυτού με το σώμα και της σχέσης με τον άλλο και το σώμα του, σε κάθε συνάντηση. Πάνω σε αυτό το γεφύρι αναγνωρίζει την δημιουργική διαδικασία της αντιπαράθεσης, της κάθε σύγκρουσης.
Μέσα από την Πολεμική Τέχνη έμαθα πάλι να εστιάζω αλλού.
Σε κάθε σοβαρό εμπόδιο, σε κάθε οριακό σημείο της ζωής μου, ανακάλυπτα το παιχνίδι του μυαλού εκ νέου. Η δύναμη της συνήθειας, η νοοτροπία και που εστιάζει ο νους. Αλλάζοντας φακό και ρυθμίζοντας την εστίαση, άλλοι το περιγράφουν με συχνότητες, ανακάλυπτα τα όρια του κόσμου μου, και μέσα από αδιέξοδα κάθε φορά έναν καινούργιο κόσμο. Πως κάθε καινούργιος κόσμος φέρνει καινούργια περιθώρια χαράς και κινήσεων.
Γι'αυτό κάθε καινούργιος κόσμος χρειάζεται τον δικό του χάρτη. Ίσως να υπάρχουν περισσότεροι χάρτες. Κάποια στιγμή όμως συνηθίζει ο οργανισμός, προσαρμόζεται το βλέμμα, η ματιά, στους νέους ορίζοντες και βλέπει χωρίς υπολογισμούς και βοηθήματα την πραγματικότητα διαφορετικά.
Αυτό μου το πρόσφεραν αρχικά οι 'μετακομίσεις' της παιδικής μου ηλικίας, ο στίβος, το "εξωτερικό", το "πανεπιστήμιο" και η αναπάντεχη μετατόπιση ενδιαφέροντος από την σκέψη και τους υπολογισμούς πίσω στις αισθήσεις και στο σώμα μέσω της "πολεμικής τέχνης".
Το όμορφο με την πολεμική τέχνη ήταν για μένα η εξέλιξη στην αμεσότητα, η μείωση των εγκεφαλικών διαδρομών, πηγή για πολλές ψευδαισθήσεις και αυταπάτες, μέσα από εικασίες, θεωρίες, γνώμες, κι απόψεις άλλων. Όταν όλος ο οργανισμός παίζει live είναι ζωή όπως λέει και το τραγούδι. Όταν το όργανο δεν είναι όλο το σώμα μόνο οι σκέψεις μπορούν να σε παρασύρουν εύκολα μακρυά από την πραγματικότητα που λειτουργεί. Ίσως έξω από τον χάρτη και να χάσεις τον δρόμο για την επιστροφή.
Εγώ πάντως εκεί ήρθα πάλι σε επαφή με τον εαυτό μου. Ίσως για πρώτη φορά με κόσμο γύρω μου. Διότι ο στίβος είναι μια πολύ μοναχική εμπειρία.
Σε επαφή και με άλλους ανθρώπους που ζούμε από κοινού την ίδια κατάσταση άρχισα να βλέπω τι νιώθω, τι μου βγαίνει, και τι δεν μου βγαίνει. Είχα την ευκαιρία να δω από κοντά και άλλους ανθρώπους να χειρίζονται την ίδια η παρόμοια κατάσταση. Μέσα από τις διαδικασίες των προπονήσεων ανακάλυψα τον δρόμο να τροποποιώ κάποιες βασικές εσωτερικές μου διαδικασίες.
Μαζί με τις προηγούμενες εμπειρίες άνοιξε ένας ολόκληρος κόσμος σπουδής και μάθησης με χειροπιαστά αποτελέσματα. Μπορούσα πλέον να ασκούμαι σε μια επιστήμη και σε μια τέχνη μέσα και έξω από τον επίσημο τόπο των εργασιών.
Ανακάλυψα πως ο Τόπος της μάθησης και των ανακαλύψεων είναι ανεξάρτητος από ευνοϊκές ή ιδανικές συνθήκες. Ουσιαστικά ο πραγματικός τόπος μάθησης και εξέλιξης εκμεταλλεύεται και αξιοποιεί τις αντιξοότητες, ενώ βρίσκεται πάντα και παντού, εκεί όπου βρίσκομαι εγώ. Ή εγώ και κάποιος άλλος. Αλλά και μόνος μου όταν είμαι μπορώ να μαθαίνω ανακαλύπτοντας καινούργια πράγματα για τον ανθρώπο και την φύση του μέσα από τις διαφορές που οδηγούν στις συγκρούσεις μέσα από την παρατήρηση και την γνώση της δικής μου φύσης σε διαφορετικές θέσεις. Ανακάλυψα μια αντιστοιχία ανάμεσα στις εσωτερικές συγκρούσεις και στις εξωτερικές και μια αντιστοιχία ανάμεσα στην εσωτερική αρμονία και στην εξωτερική.
Οι εξωτερικές συγκρούσεις συσχετίζονται με εσωτερικευμένες απόψεις, πεποιθήσεις που έχουν υιοθετηθεί μέσα από εντυπώσεις και την επανάληψη. Είναι μια διαδικασία που μοιάζει πολύ με τα κομπιούτερ και τον προγραμματισμό που σπούδασα στο εξωτερικό, στη Δρέσδη και στο Βερολίνο. Όταν αλλάζει ο προγραμματισμός αλλάζει η επαφή, η επικοινωνία, η σύνδεση, η σχέση με τον άλλο και όταν αλλάζουν οι σχέσεις που μας συνδέουν με άλλους αλλάζει όλη η ζωή. Στον άνθρωπο ο κύριος προγραμματισμός είναι η επανάληψη, η καθημερινότητα, η συνήθεια. Οποίες κι αν είναι οι αρχικές συνθήκες ο προγραμματισμός μπορεί να οδηγήσει σε στοχευμένα αποτελέσματα.


Για μένα ήταν ξαφνικά σαν να έχω βρει τον μίτο της Αριάδνης και την Αριάδνη μέσα μου. Άρχισα να κοιτάζω όλους τους μεγάλους μύθους με ενθουσιασμό.
Ολόκληρη η ζωή μου εκδήλωνε πλέον μια μυθαγωγική-μυσταγωγική σχέση με κάτι πολύ βαθύτερο μέσα μου. Με το να γίνεται αντιληπτή αυτή η διάσταση ανάμεσα στο μέσα και στο έξω, με το να εκδηλώνεται το ανέκφραστο αλλά οικείο κομμάτι μέσα μου άρχισε να ελευθερώνεται και ένα άγνωστο κομμάτι. Έτσι άλλαξε και η σχέση μου με το διαφορετικό και το άγνωστο εν γένει. Αντιξοότητες, συγκρούσεις και διαφορές άλλαξαν χαρακτήρα. Βασικά άλλαξαν πρόσημο.


Πως το είπε ο Δάσκαλος; "Δεν υπάρχει αϊκίντο. Αϊκίντο είσαι εσύ."


Δεν υπάρχει πόλεμος, ο πόλεμος είσαι εσύ.

Η Τέχνη του Πολέμου

 Ο Πόλεμος έχει πολλές μορφές και πολλά πρόσωπα. Γι αυτό και ο σαφής ορισμός του δεν είναι εύκολη υπόθεση. Όποιος αμφιβάλλει ας ανατρέξει στην ιστορία και στην γεωγραφία. Τα διαμόρφωσαν πόλεμοι. Ειδικά η θέληση της ισχύος που επικρατεί.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει γιαυτό ο ορισμός που έδωσε ο Ηράκλειτος όταν ο πόλεμος είναι ακόμα μια έννοια αρχετυπική που συγγενεύει, με κάθε άρθρωση των φθόγγων "πλμς" τουλάχιστον ηχητικά, με παλμός, Παλαμάς, παλάμες, πολιτισμός, ...

Ο σκοτεινός φιλόσοφος που κοίταζε πίσω από τα φαινόμενα διατύπωσε λοιπόν τον αφορισμό πως ο "πόλεμος" γεννάει τα πάντα και κυβερνάει τα πάντα. Διότι κινείται ανάμεσα στα όρια της πραγματικότητας και φτάνει στα άκρα, ανάμεσα σε αιώνιες έννοιες και στον θάνατο κάθε μορφής, ανάμεσα στην ελευθερία από υπαγόρευση και στην εξάρτηση από συμβάσεις, συνθήκες, συμφωνίες.

Κάθε εργαλείο, όπως κάθε 'όπλο', που κατασκευάζεται εξ ολοκλήρου σε έναν τόπο τοπικών συμφερόντων, σε αντίθεση με τα εργαλεία που είναι τα 'όπλα' που προμηθεύεται ο τόπος από ξένους τόπους ή τόπους ξένων συμφερόντων, που χαϊδευτικά αποκαλούνται συμμάχοι, μπορεί να πετύχει στόχους χωρίς τους περιορισμούς που απαιτούν την έγκριση ξένων, συμμάχων.

Ανθρωπόκαινο, η εποχή ανάπτυξης της Ανθρώπινης Νοημοσύνης

Όταν έρθει η εποχή που κάθε ρουτίνα θα εκτελείται από ρομπότ, όπου την οργάνωση και τον συντονισμό από τις πιο σύνθετες ρουτίνες θα τις αναλαμβάνει η ΤΝ, όταν θα ζητάμε συμβουλές και βοήθεια, που ανάγονται σε γνώσεις που διδάσκονται, από εφαρμογές τεχνητής νοημοσύνης όπως το ChatGPT, με αβέβαια ή ανεξέλεγκτα αποτέλεσματα, η επιστροφή στις κλασική παιδεία, και στις σταθερές αξίες ίσως να μοιάζει πάλι η καλύτερη λύση για ό,τι θα έχει απομείνει στον άνθρωπο να κάνει. Αυτό θα ανοίξει πιθανότατα τον ενδιαφέρον για την εξαντλητική έρευνα και ανάπτυξη της Ανθρώπινης Νοημοσύνης. Είναι πολύ πιθανό μάλιστα κάποιος έξυπνος επιστήμονας να δώσει στην επιστήμη αυτή το όνομα anthropo-intelligence (ανθρώπινη νοημοσύνη) κατά το anthropocene (ανθρωπόκαινο) που περιγράφει από πολλούς την καινούργια γεωλογική εποχή που διανύουμε όπου ο άνθρωπος είναι ο σημαντικότερος συντελεστής επιρροής και διαμόρφωσης του περιβάλλοντος.

Και ίσως κάποιος να το σημειώσει αρχικά Α°Ι και στο τέλος ΑΙ° εφιστώντας για πρώτη φορά στην ιστορία της πρόσφατης ανθρωπότητας την προσοχή στο καίριο σημείο της μέχρι τώρα παρανόησης πως το μέσο -τα εργαλεία, η τεχνολογία- δεν είναι το μήνυμα, δεν είναι η κινητήριος δύναμη. Και φυσικά δεν είναι ο σκοπος της ανθρωπινης υπαρξης. Ούτε καν η επιβίωση. Αλλά η εξέλιξη του ιδιου του ανθρώπου ως συνειδητού όντως που μέσα από διαδικασίες συνειδητότητας ή αυτογνωσίας όπως λέμε αυτοδημιουργείται ή αυτοποιείται όπως θα μπορούσαμε να προσθέσουμε.