Δεν χρειάζεται τη ζωή να καταλαβαίνεις

Δεν χρειάζεται τη ζωή να καταλαβαίνεις, 

τότε θα'ναι πάντα σα γιορτή.

Κι άσε τη κάθε μέρα να συμβαίνει

όπως ένα παιδί που περνάει 

από κάθε πνοή του ανέμου 

δέχεται όσα άνθη που του φέρνει. 

Να τα μαζέψει και να τα κρατήσει,

αυτό ούτε καν περνάει από παιδιού το νου. 

Απαλά τα ελευθερώνει απ' τα μαλλιά του, 

μέσα που μπλέκονται εκεί με χάρη,

κι ανοίγει στα ξέγνοιαστά του χρόνια 

για τα επόμενα την αγκαλιά του ευθύς.

Ράινερ Μαρία Ρίλκε, 8.1.1898, Βερολίνο, στο Βίλμερσντορφ

The pathology of ideological possession

The idea that something should be consistent, you were talking about the necessity for consistency in ideology, it’s like, I’m not hearing what YOU think. I’m hearing how you’re able to represent the ideology you were taught. And it’s not that interesting. Because I don’t know anything about you. I could replace you with someone else who thinks the same way. And that means you’re not here. That is what it means. It’s not pleasant. So, you’re not integrating the specifics of your personal experience with what you’ve been taught, to synthesize something that’s genuine and surprising, and engaging in a narrative sense as a consequence. And that’s the pathology of ideological possession. It’s not good. And it’s not good that I know where you stand on things once I know a few things. It’s like why have a conversation? I already know where you stand on things.

Jordan Peterson

η ζωή σου είναι αποτέλεσμα των επιλογών σου!

Επειδή βρίσκω πώς είναι θεμελιώδης σκέψη, θεμελιώδης αρχή ως προς μεγάλο ζήτημα ενός "επιτυχημένου" βίου, θα ήθελα να προσθέσω τί έχω συνειδητοποιήσει επί αυτού. 

Όντως το κλειδί είναι η επιλογή. Εμπεριέχει το σπέρμα της ελευθερίας. Το οποίο έχει όμως και την άλλη όψη όπου σε μικροσκοπικό επίπεδο ίσως γίνεται καλύτερα κατανοητή. Η άλλη όψη της ελευθερίας είναι η (υπ)ευθύνη. Και επειδή δύο όψεις υποβάλλουν σε νομίσματα, θα πω πως το νόμισμα είναι η αντίληψη. Η αντίληψη συνίσταται σε ελευθερία και ευθύνη ή τόλμη. Αλλά για να πλησιάσεις στην ελευθερία πρέπει να ξεπεράσεις τις κατώτερες παρορμητικές συνήθειες και συμπεριφορές. Αυτό το λέμε Αρετή. 

Και επειδή όλα αυτά δεν θα τα αντιλαμβανόμασταν εάν δεν φαινόντουσαν με κάποιο τρόπο. Αυτός ο τρόπος είναι η στάση και η συμπεριφορά. Οι δυο πτυχές, πλευρές της έκφρασης. Άρα,  η αντίληψη εκδηλώνεται ως έκφραση, που είναι στάση και συμπεριφορά. Αυτά διαμορφώνουν όλη μας την ζωή μέσα από την αλληλεπίδραση με το περιβάλλον. Το οποίο κι αυτό στο κάτω κάτω είναι επιλογή. Όλη αυτή είναι πλέον η αγαπημένη μου κουβέντα. 🙏

Πίνακες ζωγραφισμένοι πάνω στον χρόνο

-Η Ελλάδα είναι ωραία όταν την σκέφτεσαι από μακρυά. Πιο ωραία από αυτό που βλέπεις τελικά από κοντά. 

-Κι αυτό εκεί;

-Αυτό εκεί δεν υπάρχει!

-Γιατί;

-Τα πιο πολλά από τα πράγματα που έμαθες, δεν υπάρχουν. Αυτά που νομίζεις είναι πίνακες ζωγραφισμένοι πάνω στον χρόνο.

-Σε ένα σκλαβωμένο δεν πρέπει να λες ποτέ πως τα πράγματα που έμαθε δεν υπάρχουν. Καλύτερα να μιλάς για αυτά που υπάρχουν και δεν τα βλέπει.

Καλή Ανάσταση!

Δεν μόνο το Holywood που δεν είναι πια τόπος ευκαιριών, αλλά στυγνής εκμετάλλευσης και διαστροφής. Να η χρυσή ευκαιρία να αντιληφθεί ο άνθρωπος την πτώση του στη τεχνητή δόξα και το επαυξημένο χρήμα. Ευκαιρία για τον νέο άνθρωπο να απελευθερώσει τη ψυχή του --να αφοσιωθεί στο να εκφράζεται ελεύθερα και να ζει κατά τον δαίμονα εαυτού. 

Cosmogony recapitulates Theogony

It depends how deep you're willing to dig, our western core principle of power and virtue to evolve is to augment things, to admire hyper things, adore hypercars, believe in hyperhumans, create hyperbuildings, worship hypes. In the pursuit of the next hyperbole we're willing to create legends with people and events, behind closed secrets and true lies, inside romantic, fantastic, idealistic, ideological self-deceptions and cute illusions, formed by Belief Operating Systems competingly cooperate with each other for magnitude. This is the vicious drama cycle of the human race including unconscious forces once called gods. Cosmogony recapitulates Theogony. 

tｏ ｗｈｏｍ ｉｔ ｍａｙ ｃｏｎｃｅｒｎ

I speak not to convert those who defend the status quo, I speak to inspire and empower those who are ready to challenge the roots of the status quo in themselves and replace it with a reality that in the course of a life time diminishes each one's fear - cocoon of safety against the danger of loosing one's vessel of life -, by challenging prejudice and inducing changes, while contributing to something bigger than ourselves can perfectly provide for ourselves and our families. I speak to all of a reality whose motif is a sustainable meta-game, not the virtual one but the spiritual one, a Frame of Meaning and a Festival of Purpose for individuals, for teams and companies, for communities and for the species. If we envision a world in which we can feel inspired, safe and fulfilled every single day and if we trust that each one and all of us are the ones who can deliver on that vision, then our collective drive will naturally aim to, find, guide and support that joyful commitment in such an inclusive way. More likely WE are going to bring that vision to life.

The first of the steps we need to take is to understand what it means to live in Pantopia...