πως να ζήσεις τη ζωή σου

Στον «Φάουστ» ο Γκαίτε κομματιάζει αξιώματα, δόγματα και προκαταλήψεις και δηλώνει αφοπλιστικά: Τη στιγμή που θα εμπιστευτείς τον εαυτό σου θα ξέρεις πώς να ζήσεις. 

Υπάρχει ένα εκκρεμές που ορίζει την εξέλιξη του ανθρώπου από αθώο και φυσικό φαινόμενο, όπως τα ζωάκια της φύσης, σε ενσυνείδητο δημιουργό. Στην αρχή όμως η καλλιέργεια του αυτή απαιτεί μια τομή,  που του στερεί τη φυσικότητα, την αθωότητα αλλά και τον αυθορμητισμό, την αναστολή της ενοχής. 

Στο τέλος της καλλιέργειας του όπως  καλείται να ολοκληρώσει τον δραματικό αυτό κύκλο αναβάθμισης με την ανάπτυξη της εμπιστοσύνης. 

Κάτι θα πρέπει να εμπιστευτεί επιτέλους για να βρει την ειρήνη του. Αυτό όμως τελικά συντελείται με ένα άλμα. Ένα άλμα Πίστης. Και θα σταματήσουν οι διωγμοί.

Μούσες ή Σειρήνες

Οι Μούσες αντιπροσωπεύουν

το πνεύμα της προσπάθειας,

η οποία προυποθέτει 

την άσκηση της αυτοβελτίωσης.

Απ' αυτή την εσωτερική πορεία

μπορεί να σχηματιστεί 

ένα νόημα για τη ζωή: 

ότι ο άνθρωπος γεννήθηκε 

για να μεταμορφώνεται

και να μετασχηματίζει 

ό,τι τον περιβάλλει.

Αντίθετα,

το πνεύμα των Σειρήνων

καλεί σε ηδονική επανάπαυση:

λέει ότι ο άνθρωπος

γεννήθηκε για να διατηρεί

τον εαυτό του ως έχει 

και ότι η υπέρτατη ηδονή είναι 

τα πάντα γύρω του 

να τον υπηρετούν

και να τον κολακεύουν.

Αυτή ήταν και είναι

η θανάσιμη γοητεία των Σειρήνων.

Όποιος τις ζυγώνει μένει στάσιμος

και στο τέλος πεθαίνει 

μέσα στην εγωπαθή του αδράνεια.

Η κυρίαρχη τάση είναι

να απορροφώνται οι άνθρωποι

από μικροαπολαύσεις,

ώστε να ξεχνούν

την προοπτική του κυρίως έργου

που μπορούν να επιτελέσουν,

του έργου που θα τους έδινε

τη μεγαλύτερη απόλαυση:

να αποδείξουν ότι ένα μέρος

της ύπαρξής τους είναι άφθαρτο,

εάν το θελήσουν να είναι άφθαρτο.

Οι Μούσες 

δίνουν αυτή την υπόσχεση,

την είχαν δώσει και στους 

αρχαίους χρόνους αφού, 

σύμφωνα με το μύθο, 

επικράτησαν των Σειρήνων. 

Σήμερα οι όροι 

της αναμέτρησης είναι άλλοι, 

ευνοούν τις Σειρήνες επειδή 

το Στιγμιαίο τείνει 

να επισκιάσει το Αιώνιο.

Δεν υπάρχει χειρότερο 

- για ένα άτομο και για ένα λαό - 

από το να ζει σύμφωνα με το 

''μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει''.

Βασίλης Καραποστόλης

Παρά πολύ εύστοχη ή επιλογή των δύο ακραίων αρχετύπων και πολύ εύστοχο ποσό ξεκάθαρα διαφορετικό είναι το αποτέλεσμα. Είτε για ένα άτομο, είτε για ένα λαό. Μην ξεχνάμε ο λαός, όπως και ο κόσμος, είναι η συλλογική έκφραση του ανθρώπου. Το συλλογικό όμως και το ατομικό βρίσκονται σε μια διαρκή διαλεκτική σχέση. Το συλλογικό αρχικά εντυπώνεται στο ατομικό, το περιορίζει και το καθορίζει, από ένα αθώο,  αφελές, αυθόρμητο και εν δυνάμει ενσυνείδητο θηλαστικό να γίνει συνετό μέλος μιας ομάδας με κοινωνικό χαρακτήρα. Που υπακούει σε νόμους και ασπάζεται δεδομένες αξίες και υιοθετεί ως αρχές τα ήθη και έθιμα της ομάδας της οποίας την ταυτότητα φέρει. 

Είναι όμως σε θέση ο άνθρωπος, συνήθως δυστυχώς μόνο εφόσον αποτύχει κατά κάποιο τρόπο η ζωή του κατά αυτό το τρόπο, εκτός και εάν έχει την απίθανη τύχη να συναντήσει ανθρώπους που βγήκαν έξω και πέρα από τα όρια της ομάδας στην οποία έτυχε να γεννηθούν και να μεγαλώσουν, να βγει από τα περιοριστικά όρια ταύτισης με την ομάδα που μεγάλωσε και να μάθει να μαθαίνει. 

Για να μάθει κανείς να μαθαίνει πρέπει να μάθει να αλλάζει αυτά που πιστεύει και αυτά που κάνει. 

Μια δύναμη που εμψυχώνει τον άνθρωπο στη πορεία αλλαγής είναι η έμπνευση. Η έμπνευση συσχετίζονταν στην ελληνική αρχαιότητα με οντότητες που αρχετυπικά αποκαλούνται οι μούσες. Η έμπνευση όμως, που όποιος την έχει γνωρίζει ή γνωρίζει ξέρει πόσο γλυκιά είναι, σε ωθεί σε κάποια μορφή δράσης προς υλοποίηση των υποσχέσεων που δίνουν οι μούσες• εάν κάνεις αυτό και αυτό και αυτό, θα γίνει αυτό και συ θα νιώθεις την χαρά και την ικανοποίηση της δημιουργίας. 

Για την δράση όμως ο άνθρωπος έρχεται σε τριβή με ένα κατεστημένο που φυσιολογικά δεν θέλει πρωτοβουλίες αλλά μόνο καθήκον και εκτέλεση. Γιαυτό η έμπνευση συσχετίζεται με τον αγώνα και ο αγώνας συσχετίζεται πάντα με την ελευθερία. Διότι για να προχωρήσουμε, από κάποιες προσκολήσεις, από κάποιες προκαταλήψεις, από κάποιες εξαρτήσεις θα πρέπει να απεγκλωβιστούμε. Αυτό είναι και αγώνας αλλά και ελευθερία. 

Και μιας και φτάσαμε τόσο κοντά ας δούμε ένα ακόμα βασικό αρχέτυπο που κυβερνάει τον άνθρωπο και συσχετίζεται με το κομβικό σημείο, Μούσες ή Σειρήνες;

Αυτό είναι ο Θάνατος. Ο Θάνατος που τον έναν τον γεμίζει τρόμο και τον οδηγεί στη φυγή στις εφήμερες ηδονές και τον άλλο που τον άγγιξε πραγματικά του ξελαμπικάρει τον νου και τον οδηγεί σε μια γεμάτη ζωή. 

Οπότε συνοψίζοντας ένα στη ζωή πάντα το δίλημμα:

Ελευθερία ή Θάνατος;

...

your past was a lesson, not a life sentence

A prisoner is not free because of strong limitations. Why? Because he or she committed one or more crimes. So this is the effect of one's own actions when they go around like ripples and create wrong. There is a difference in sentence to be stupid and do wrong or to be wrong and do wrong or be right in the wrong environment...

In case of our own past and our own life own can be only stupid or wrong because life, it's physical, psychological and spiritual laws are to be considered as true, impartial and stable. So when you feel sentenced to suffering then you have been not too stupid but aware, which concludes one case: you have been wrong and you haven't learned the many lessons life teaches but ignored the interactiveness. Modern science, art, philosophy, mysticism and religion converge that life is a complete and total web of layers, grades, levels and depths. In life nothing goes asymptomatic. The symptoms are interwoven with the lessons we could have learned in order to sustain health, feel joy and create a successful happy life. Not to mention to be free from guilt and remorse.

In order to learn one needs to be aware of lessons, one needs to practice change of thoughts, beliefs, thinking, mentality, behaviour and consequently one's character. Who is ready to change in all possible depth?

"We’re in a freefall into future. We don’t know where we’re going. Things are changing so fast, and always when you’re going through a long tunnel, anxiety comes along. And all you have to do to transform your hell into a paradise is to turn your fall into a voluntary act. It’s a very interesting shift of perspective and that’s all it is… joyful participation in the sorrows and everything changes."

🙏

pandoxia pandemica

 People believe in "truths" instead of realising what is as the truth. They chose to use their magic stick to one another and bewitch each other without knowing what they are doing. So much they are charmed by drama.
The conclusion is that at a certain point they lost touch with reality and started believing they can do whatever they wish, without precautions, without skin in the game.
The building is high but not solid. It is one fable put on the other over generations of dogma and cult for ages. We don't walk any more over Earth. We live solely on the tower of our fictions.
We live the drama that we created. We live in the monster that we created putting the pieces of the little "true lies" that we invented...
But this is not the end of the story. A new chapter just turns the page of our logbook.

(to be continued)

Heute gelingt dir alles

Dann muss ich die Gunst der Stunde nutzen

In der Tat
Ich schrieb gerade einen langen Brief
über die Freude
des Lebens
die Lebensfreude
die im Kern der Sache ist
Aber rumherum von Trauigkeit, Angst und Misstrauen umgehen.
Wie kommt man dadurch?
Tja, das ist die Kunst
Es braucht Mut
und Mut muss man zuerst entwickeln
Wer Mut nicht kennt, ist verloren
Wer in den Windmühlen der Gedanken gefangen ist, ist verloren
Mit Gedanken allein kann man sich nicht befreien von der Depression
In der Welt der Gedanken gibt es auch eine Gravitation
die nach unten zieht

Von Rose zu Rose

Ohne Zeugen wird von uns zu viel Stille abverlangt
Stumm zu sein.
Kann man stumm wirklich gelebt haben
Ja, es bekommt vielleicht Tiefe
Die Tiefe der Marianen...
Aber ohne den Anderen
Ohne ein vertrautes Publikum
das mich genau hört
dass ich mich zu ihm genau richte
wie kann ich lenken meine Gedanken
wie kann ich sortieren was ich meine

Ich brauche Dich dafür, lieber Freund
Der mir, Guten Tag, sagt.

Freedom

Joy is before me today 
Like the awakening of a sleeping man, 
Like going forth into the light after darkness.

Joy is before me today

Like the colours of the flowers,

Like sitting under the blue sky on a sunny day.

Joy is before me today

Like the sounds of silence,

Like sitting on the shore of sobriety.

Joy is before me today

Like the course of a time,

Like the return of a man from the mind-valley to his senses....

Joy is before me today

As a man longs to see his steps

When he had retired from serving illusions.

Not just any joy

But the joy of freedom