24. Juli 2017
23. Juli 2017
north
west and east
south
Dear Nobody,
dying Is not the worse thing that can happen to a man. Look at me. I've been dead for three days and now I've finally found my peace.
You used to say that my life was hanging by a thread. Maybe so, but I'm afraid that's your life that's hanging by a thread now. Well, that's one. Let's get the other! And there's quite a few people who'd like to cut that thread. Yeah, I guess it's your way of feeling alive. You see, it's the whole difference between you and me. I've always tried to steer away from trouble but you seem to be looking for it all the time. But, I must admit, you've been able to solve your share even If you like others to take the credit. This way you can remain a Nobody. You got it all nicely figured out. But you gambled too big this time and there's too many people who know you're somebody after all and you won't have much time for playing your funny games. They'll make life harder
and harder for you until you too meet somebody who wants to put you down In History. And so you'll find out that the only way to become a Nobody again Is to die. Anyhow, from now on you'll be walking In my boots and maybe you won't be laughing so loud anymore. But you can still do one thing: You can preserve a little of that Illusion that made my generation tick. Maybe you'll do it In your own funny way but we'll be grateful just the same. 'Cause looking back seems to me we were all a bunch of romantic fools who still believed that a good pistol and quick showdown could solve everything. But then the West used to be wide open spaces with lots of elbow room when you never ran Into the same person twice. At the time you came along it was changed. Got small and crowded and we kept bumping on the same people all the time. But If you're able to run around In the West peacefully, catching flies it's only because fellows like me were there first. The same fellows you wanna see written up In history books. 'Cause people need something to believe In, like you say. But you won't be able to have it
your own way much longer because the country ain't the same anymore and I'm already feeling the strange In myself. But, what's worse, violence has changed too. It's growing and got organized and a good pistol don't mean a damn thing anymore. But I guess you must know all this 'cause it's your kind of time, not mine. And I also figured out the moral to your grandpa story. The one about the cow that cover the little bird of cow pie to keep it warm and then the coyote hold it out and eat it. It's the moral of these new times of yours. Folks that throw dirt on you aren't always trying to hurt you. And folks that pull you out of a jam aren't always trying to help you. But the main point is:
When you're up to your nose In shit, keep your mouth shut. This Is why people like me gotta go. And this Is why you faked than gun fight to get me out of the West clean. Anyhow, it's getting to be one more old timer. And the years don't make wisdom, they just make old age. One can be young In years and be old In hours, like you. I guess I'm talking like a damn preacher, but it's your fault.
What can you expect of a national monument?
Well, keep your mind and heart open. And If you ever meet one of those many I almost never meet you can keep each other company and it won't be so lonely for you. They say distance makes friendship grow stronger. Maybe so. 'Cause after three days without you dogging my tracks I kind of miss you. I really gotta sign off now, so even If you were a stinking nosy troublemaker all the time...
thanks for everything just the same
P.S: just one more piece of advice from an old timer: When you're getting a shave and cut be sure the right man is wearing the jacket.
dying Is not the worse thing that can happen to a man. Look at me. I've been dead for three days and now I've finally found my peace.
You used to say that my life was hanging by a thread. Maybe so, but I'm afraid that's your life that's hanging by a thread now. Well, that's one. Let's get the other! And there's quite a few people who'd like to cut that thread. Yeah, I guess it's your way of feeling alive. You see, it's the whole difference between you and me. I've always tried to steer away from trouble but you seem to be looking for it all the time. But, I must admit, you've been able to solve your share even If you like others to take the credit. This way you can remain a Nobody. You got it all nicely figured out. But you gambled too big this time and there's too many people who know you're somebody after all and you won't have much time for playing your funny games. They'll make life harder
and harder for you until you too meet somebody who wants to put you down In History. And so you'll find out that the only way to become a Nobody again Is to die. Anyhow, from now on you'll be walking In my boots and maybe you won't be laughing so loud anymore. But you can still do one thing: You can preserve a little of that Illusion that made my generation tick. Maybe you'll do it In your own funny way but we'll be grateful just the same. 'Cause looking back seems to me we were all a bunch of romantic fools who still believed that a good pistol and quick showdown could solve everything. But then the West used to be wide open spaces with lots of elbow room when you never ran Into the same person twice. At the time you came along it was changed. Got small and crowded and we kept bumping on the same people all the time. But If you're able to run around In the West peacefully, catching flies it's only because fellows like me were there first. The same fellows you wanna see written up In history books. 'Cause people need something to believe In, like you say. But you won't be able to have it
your own way much longer because the country ain't the same anymore and I'm already feeling the strange In myself. But, what's worse, violence has changed too. It's growing and got organized and a good pistol don't mean a damn thing anymore. But I guess you must know all this 'cause it's your kind of time, not mine. And I also figured out the moral to your grandpa story. The one about the cow that cover the little bird of cow pie to keep it warm and then the coyote hold it out and eat it. It's the moral of these new times of yours. Folks that throw dirt on you aren't always trying to hurt you. And folks that pull you out of a jam aren't always trying to help you. But the main point is:
When you're up to your nose In shit, keep your mouth shut. This Is why people like me gotta go. And this Is why you faked than gun fight to get me out of the West clean. Anyhow, it's getting to be one more old timer. And the years don't make wisdom, they just make old age. One can be young In years and be old In hours, like you. I guess I'm talking like a damn preacher, but it's your fault.
What can you expect of a national monument?
Well, keep your mind and heart open. And If you ever meet one of those many I almost never meet you can keep each other company and it won't be so lonely for you. They say distance makes friendship grow stronger. Maybe so. 'Cause after three days without you dogging my tracks I kind of miss you. I really gotta sign off now, so even If you were a stinking nosy troublemaker all the time...
thanks for everything just the same
P.S: just one more piece of advice from an old timer: When you're getting a shave and cut be sure the right man is wearing the jacket.
15. Juli 2017
κανόνες συμμετοχής
Καλημέρα!
Τώρα που το καλοσκέφτομαι κι εγω την ίδια παρατήρηση έχω κάνει σαν μέλος του 'κλαμπ'. Σαν μια σέκτα έχει ενα μυστηριακό χαρακτήρα αυτός ο πολιτισμός για να κρατάει το 'κλαμπ' δεμένο. Να το εγκαταλήψεις δεν μπορείς όσο μακρυά κι αν πας. Όμως μπορείς να το υπερβείς, όχι με λόγια, όχι με ηθικοπλαστικούς ή ιεραποστολικούς ρόλους και λόγους ουτε με αντίδραση, αλλά με δράση απόδρασης. Παραβιάζοντας τους ιερούς κανόνες. Νύχτα, μετά από 30 χρόνια σχεδιασμού και προετοιμασίας, αφού όλες οι ομαδικές αποδράσεις απέτυχαν, σου κόστισαν μόνο την απομόνωση και εντατική παρακολούθηση στην πτερυγα ηψιλής ασφάλειας. Ένα μόνο σου έμεινε. Να πηδήξεις τον φράκτη, μόνος σου, και να μην πάρεις τίποτα μαζί σου, να τ΄αφήσεις όλα πίσω. Όπως μέσα ξέχασες τον πλαστό τον κόσμο έξω έτσι και πριν πηδήξεις τη μάντρα πρέπει να τα ξεχάσεις όλα τα βασανιστήρια και νά σαι ανάλαφρος. Με φορτίο περιττό, κι ένα γραμμάριο, δεν θα τα καταφέρεις.
Πέρνα εσύ και δώσε μόνο το παράδειγμα, σε όποιον καταλαβαίνει και μπορεί. Θα δουν πως λείπεις. Οι μισοί θα πουν πως σ έφαγε η μαρμάγκα, πως τρελάθηκες και σε βάλανε σε άλλη πτέρυγα, πως σε φάγανε οι δράκοι του 7ου ή οποιαδήποτε έκδοση κακής φήμης. Οι αλλοι μισοί θα πουν πως αναλήφθηκες, έγινες θεάνθρωπος, ήρωας, σε πήραν οι εξωγήινοι γι τον πλανήτη Κέϋ-Πάς ή καποια άλλη σύγχρονη έκδοση κλασσικού μύθου. Ένας όμως να θυμηθεί τι του έλεγες, τα σημάδια που αφησες και εάν μπορεί να ενώσει τα κουτάκια, να περάσει απέναντι πηδώντας τα τείχη. Τα τείχη που τον διδαξανε να χτίζει πιστεύοντας πως είναι ελεύθερος κι ωραίος, τείχη που με τον ιδρώτα του και χρεωμένος έχτισε, αυτός και κανένας άλλος. Οι άλλοι μόνο μάγια κάνανε, παίζανε με το τηλεκοντρόλ. Τείχη που όταν ολοκληρώθηκαν τον έκλεισαν μέσα ξαφνικά. Και πως να τα βάλεις με τον εαυτό σου; Αυτό ειναι το τελευταίο κομμάτι γνώσης. Μια εμπειρία που καταρρίπτει κάθε μύθο, να βρεις το κουράγιο να γκρεμίσεις τον 'πλαστικό' εαυτό σου.
Μπορείς;
Τώρα που το καλοσκέφτομαι κι εγω την ίδια παρατήρηση έχω κάνει σαν μέλος του 'κλαμπ'. Σαν μια σέκτα έχει ενα μυστηριακό χαρακτήρα αυτός ο πολιτισμός για να κρατάει το 'κλαμπ' δεμένο. Να το εγκαταλήψεις δεν μπορείς όσο μακρυά κι αν πας. Όμως μπορείς να το υπερβείς, όχι με λόγια, όχι με ηθικοπλαστικούς ή ιεραποστολικούς ρόλους και λόγους ουτε με αντίδραση, αλλά με δράση απόδρασης. Παραβιάζοντας τους ιερούς κανόνες. Νύχτα, μετά από 30 χρόνια σχεδιασμού και προετοιμασίας, αφού όλες οι ομαδικές αποδράσεις απέτυχαν, σου κόστισαν μόνο την απομόνωση και εντατική παρακολούθηση στην πτερυγα ηψιλής ασφάλειας. Ένα μόνο σου έμεινε. Να πηδήξεις τον φράκτη, μόνος σου, και να μην πάρεις τίποτα μαζί σου, να τ΄αφήσεις όλα πίσω. Όπως μέσα ξέχασες τον πλαστό τον κόσμο έξω έτσι και πριν πηδήξεις τη μάντρα πρέπει να τα ξεχάσεις όλα τα βασανιστήρια και νά σαι ανάλαφρος. Με φορτίο περιττό, κι ένα γραμμάριο, δεν θα τα καταφέρεις.
Πέρνα εσύ και δώσε μόνο το παράδειγμα, σε όποιον καταλαβαίνει και μπορεί. Θα δουν πως λείπεις. Οι μισοί θα πουν πως σ έφαγε η μαρμάγκα, πως τρελάθηκες και σε βάλανε σε άλλη πτέρυγα, πως σε φάγανε οι δράκοι του 7ου ή οποιαδήποτε έκδοση κακής φήμης. Οι αλλοι μισοί θα πουν πως αναλήφθηκες, έγινες θεάνθρωπος, ήρωας, σε πήραν οι εξωγήινοι γι τον πλανήτη Κέϋ-Πάς ή καποια άλλη σύγχρονη έκδοση κλασσικού μύθου. Ένας όμως να θυμηθεί τι του έλεγες, τα σημάδια που αφησες και εάν μπορεί να ενώσει τα κουτάκια, να περάσει απέναντι πηδώντας τα τείχη. Τα τείχη που τον διδαξανε να χτίζει πιστεύοντας πως είναι ελεύθερος κι ωραίος, τείχη που με τον ιδρώτα του και χρεωμένος έχτισε, αυτός και κανένας άλλος. Οι άλλοι μόνο μάγια κάνανε, παίζανε με το τηλεκοντρόλ. Τείχη που όταν ολοκληρώθηκαν τον έκλεισαν μέσα ξαφνικά. Και πως να τα βάλεις με τον εαυτό σου; Αυτό ειναι το τελευταίο κομμάτι γνώσης. Μια εμπειρία που καταρρίπτει κάθε μύθο, να βρεις το κουράγιο να γκρεμίσεις τον 'πλαστικό' εαυτό σου.
Μπορείς;
28. Juni 2017
Το Νησί
Η «Ιθάκη» δεν είναι μόνο το «μέρος» που ψάχνεις στη ζωή σου αλλά και το μέρος στο οποίο γεννιέσαι. Πρόκειται για την Ιθάκη που κάποιοι άλλοι έχουν βρει πριν απο σενα. Μπορεί να σου ταιριάζει και να αιθάνεσαι όμορφα πάνω της όμως μέχρι να δοκιμαστεί στα δυσκολα, η αλήθεια είναι ότι αποτελεί την Ιθάκη κάποιου άλλου. Σιγουρα των γονιών σου ή έστω ενός απο αυτών.
Το γενέθλιο νησί σου λοιπόν δεν είναι ένας τόπος (ή τουλάχιστον μόνο τόπος) αλλά κυρίως ένας τρόπος ή ακόμα καλύτερα ένα σύστημα. Το σύστημα αυτό αποτελείται από, τόπο, τρόπο και ανθρώπους. Μέσα σε αυτό αισθάνεσαι «σα στο σπίτι σου». Νιώθεις προστατευμένος από κινδύνους και οι φοβίες «σου» δεν βαράνε συναγερμό. Βέβαια ειναι ενα μεγάλο ζητημα εδώ αν αυτό που μια δεδομένη χρονική στιγμή αντιλαμβάνεσαι ως κίνδυνο είναι όντως κίνδυνος και αν αυτά που θεωρείς φόβους σου βασίζονται στην δική σου εκτίμηση ή απλά στην υιοθέτηση/ επιρρεασμό απο άλλους.
Όπως και να έχει αν νιώθεις ότι βρίσκεσαι στο «νησί» σου η ζωή κυλάει στο μεγαλύτερο μέρος της φυσικολογικά (δηλαδή χωρίς μεγάλες εξάρσεις και εντάσεις).
Δυστυχώς για τους περισσότερους ανθρώπους, θα έρθει μια μέρα που θα νιώθουν το νησί τους να εξαφανίζεται, να βουλιάζει και τότε ο ωκεανός του φόβου απειλεί να τους καταπιεί.
Γιατί μπορεί ένα «νησί» να απειλειθεί; Υπάρχουν πολλές αιτίες, τόσο εξωγενείς όσο και εσωγενείς. Η νούμερο ενα εξωγενής αιτία ειναι ο χρόνος. Τίποτα δεν μενει το ίδιο ακριβώς στη διάρκεια του χρόνου αλλά μεταλλάσεται. Το νησί λοιπον θα αλλάξει σχεδόν θέλεις δεν θέλεις και καποια στιγμή θα αλλάξει τόσο, ώστε ακόμα και αν δεν θες να το παραδεχτεις θα αναγκαστείς να αποδεχτείς ότι δεν είναι πια το νησί σου.
Αν εισαι «ατυχος» καποια γεγονότα επεμβαίνουν στην ομαλή ροή του χρόνου και ανατρέπουν τα πράγματα. Ενα τσουνάμι, ενας σεισμός, ένα ηφαίστειο, μια οποιαδήποτε ξαφνική απειλή μπορουν να καταστρέψουν το νησί σου ή να σε αναγκάσουν να το εγκαταλείψεις.
Μπορεί επισης να σε εξορίσουν οι υπόλοιποι κάτοικοι του νησιού αν για καποιο λογω θεωρήσουν ότι δεν ταιριάζεις, δεν σε θελουν και ίσως να αποτελείς και απειλή γι’αυτούς.
Υπάρχουν ομως και «εσωγενείς» αιτίες για τις οποιες να αναγκαστεις να το εγκαταλείψεις. Οπως πχ αν στην πορεια του χρόνου διαπιστώσεις ότι έχεις ανάγκες, τις οποίες δεν σου καλύπτει. Σκέψου να αποφασίσεις να γίνεις κρεατοφάγος σε ένα βίγκαν νησί..(το αντίστροφο είναι πολύ ευκολότερο για πολλούς λογους..).
Μπορεί επίσης να «μεγαλώσεις» τόσο πολύ που το νησί να μην σε χωραει. Μπορεί βέβαια να έχεις και απλώς μεγάλη περιέργεια και να θελεις να εξερευνήσεις τον κόσμο..
Όπως και να έχει, το να πιστεύεις ότι το νησί στο οποίο γεννήθηκες και μεγάλωσες είναι η λύση για όλα σου τα προβλήματα και μάλιστα μια λύση μόνιμη, είναι μια μοιραία ψευδαίσθηση.
Από τι όμως είναι φτιαγμένος ο ωκεανός που περιβάλλει το κάθε νησί; Είναι οι φόβοι καθε είδους, αλλα τα πολύ βαθιά νερά είναι φτιαγμένα από τους υπαρξιακούς φόβους. Τι είναι οι υπαρξιακοί φόβοι; Τα αναπάντητα υπαρξιακά ερωτήματα. Το «νησί» στο οποίο ζεις σου δίνει τον τρόπο να τα αποφύγεις. «Εδώ πατάς σιγουρα, στο χωμα, τι σε νοιάζει τι γίνεται σε έναν βαθύ ωκεανό μακριά σου;» Αυτή είναι η αρχή της ψευδαίσθησης της ασφάλειας. Όσο οι άνθρωποι μεγαλώνουν και αποκτουν μεγαλύτερη και καλύτερη συνείδηση της ύπαρξης τους και της κατάστασης στο νησί, αντιλαμβάνονται ότι κάποια στιγμή, έστω και την ύστατη θα βρεθούν στον βαθύ ωκεανό. Υπάρχουν όμως και αρκετοί «μακάριοι» δεν θα τους περάσει ποτέ απ΄το μυαλό σαν σκέψη. Τα πάντα στη ζωή τους απλά θα συμβούν χωρις να εχει προηγηθεί καμμία ιδιαίτερη αυθεντική σκέψη επ’αυτών. Μακάριοι και ζηλευτοί!
Η μεγάλη πλειοψηφία θα αναγκαστεί όμως να αναζητήσει μια επιπλέον ασφάλεια. Για την ανάγκη αυτή της επιπλέον ασφάλειας, οι άνθρωποι σε μια εκδήλωση του κοινωνικού τους χαρακτήρα έφτιαξαν μεγάλα «πλωτά νησιά», τα «αβυθιστα αεροπλανοφόρα». Ηθελημένα δεν θα μπω στην ανάλυση και αλλων σκοπών που εξυπηρετουν αυτές οι κατασκευές, πλην της δημιουργιας ασφάλειας, γιατι δεν είναι αυτό το ζητούμενο μου τωρα. Τέτοια πλωτά νησιά, αποτελούν οι θρησκείες και οι πολιτικές πεποιθήσεις. Και τα 2 αναφέρονται σε «πράγματα» μεγαλύτερα απο τον άνθρωπο, σε ιδέες και ηθικά συστήματα και ανώτερους, στόχους και σκοπούς. Ολα αυτά καλουνται να δώσουν την αναγκαία «άνωση» για να μην βυθιστεί κάποιος στον υπαρξιακό ωκεανό.
Πόσο «σίγουρα» είναι αυτά πλωτά «φρούρια»; Και το πιο σημαντικό...τι κοστίζει το εισιτήριο ενός επιβάτη σε αυτά;
Η αναζήτηση ασφάλειας πάντα έχει κάποιο κόστος. Η παροχή ασφάλειας πάντα δημιουργεί μια σχέση ανισότητας. Ο πάροχος πάντα αποκτά μεγαλύτερη δύναμη απο τον αποδέκτη. Ο προστάτης πάντα έχει μεγαλύτερη εξουσία απο τον προστατευόμενο. Αν δεχτείς αυτή την προστασία και γινεις επιβάτης σε ένα τέτοιο σκάφος, δεν αποφασίζεις πια εσύ για βασικά πράγματα. Δεν αποφασίζεις, ούτε για το που θα παει το σκάφος, ουτε για τους κανόνες διαβίωσης πάνω σε αυτό. Αυτά τα αποφασίζει ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί του, είτε σου αρέσει είτε όχι. Έτσι είναι πιθανόν, για να αντιμετωπίσεις το φόβο του άγνωστου μέλλοντος, να αποδεχτείς τον πόνο και την δυστυχία ενός πολύ δυσάρεστου παρόντος.
Γιατί λοιπόν να μην φτιάξεις το δικό σου σκάφος..; Τη δική σου μικρή ή μεγάλη βαρκούλα, σύμφωνα με τις δυνατοτητες και τις προδιαγραφές σου; Με αυτή θα μπορείς κάθε στιγμή να αποφάσεις αν θέλεις να ψάξεις ένα νησί, να βρεις ένα καινούργιο νησί, να ταξιδέψεις για αναψυχή ή απο ανάγκη. Να επισκεφτείς άλλα νησιά. Να δέσεις για όσο θέλεις και όσο θέλουν, με άλλες βαρκούλες που θα γίνουν σύντροφοι και συνθαλασσοπόροι σου. Από ελεύθερη βούληση και όχι καταναγκασμένοι, δύστυχοι συμπάσχοντες συνταξιδιώτες.
Τι σημαίνει να φτιάξεις τη δική σου βαρκούλα; Να αποκτήσεις όσο καλύτερη συνείδηση του εαυτού σου και του κόσμου γύρω σου. Σύμφωνα με αυτή τη συνείδηση να μην φοβηθείς να θέσεις στον εαυτό σου τα ερωτήματα που σε τρομάζουν. Αυτά που είναι λίγως πολύ κοινά σε όλους μας: Ποιος, είμαι, για ποιο λόγο υπάρχω, τι είναι αγάπη, τι είναι Θάνατος, τι υπάρχει μετά απο αυτόν, τι είναι σωστό, τι είναι λάθος. Αν τα απαντήσεις αυτά με ειλικρίνεια που πηγάζει απο την δική σου συνείδηση δεν υπάρχει λάθος απάντηση. Το σύνολο των απαντήσεων σου, συνθέτει τη βαρκούλα σου. Δεν θα μείνει πάντα η ίδια, γιατί θα προστίθενται νέες γνώσεις, νέα συνείδηση, που θα δινουν απαντήσεις σε καινούργια ερωτήματα ή νέες απαντήσεις στα παλιά. Αυτό το σκάφος είναι δικό σου, δεν μπορεί να στο πάρει κανείς και είναι ότι πιο ασφαλές μπορείς ποτέ να έχεις και για το μέλλον αλλά και για το παρόν.
Οι ωκεανοι ειναι συμπαντικοί και γι’αυτό απέραντοι. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν έχει σημασία αν το σκάφος είναι βαρκούλα ή υπερωκειάνειο γιατί στην κλίμακα του σύμπαντος δεν φαίνονται καν. Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ο καθένας μπορεί και πρέπει να αποφασίσει μόνος του τι θα κάνει. Πραγματική παντοτινή στεριά δεν υπάρχει. Όλοι μας ταξιδεύουμε πάνω στον τεράστιο αυτόν ωκεανό είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι.
Τα πάντα ρεί.. οπότε ας είμαστε άφοβοι και καλοτάξιδοι!
(Νίκος Μ.)
Το γενέθλιο νησί σου λοιπόν δεν είναι ένας τόπος (ή τουλάχιστον μόνο τόπος) αλλά κυρίως ένας τρόπος ή ακόμα καλύτερα ένα σύστημα. Το σύστημα αυτό αποτελείται από, τόπο, τρόπο και ανθρώπους. Μέσα σε αυτό αισθάνεσαι «σα στο σπίτι σου». Νιώθεις προστατευμένος από κινδύνους και οι φοβίες «σου» δεν βαράνε συναγερμό. Βέβαια ειναι ενα μεγάλο ζητημα εδώ αν αυτό που μια δεδομένη χρονική στιγμή αντιλαμβάνεσαι ως κίνδυνο είναι όντως κίνδυνος και αν αυτά που θεωρείς φόβους σου βασίζονται στην δική σου εκτίμηση ή απλά στην υιοθέτηση/ επιρρεασμό απο άλλους.
Όπως και να έχει αν νιώθεις ότι βρίσκεσαι στο «νησί» σου η ζωή κυλάει στο μεγαλύτερο μέρος της φυσικολογικά (δηλαδή χωρίς μεγάλες εξάρσεις και εντάσεις).
Δυστυχώς για τους περισσότερους ανθρώπους, θα έρθει μια μέρα που θα νιώθουν το νησί τους να εξαφανίζεται, να βουλιάζει και τότε ο ωκεανός του φόβου απειλεί να τους καταπιεί.
Γιατί μπορεί ένα «νησί» να απειλειθεί; Υπάρχουν πολλές αιτίες, τόσο εξωγενείς όσο και εσωγενείς. Η νούμερο ενα εξωγενής αιτία ειναι ο χρόνος. Τίποτα δεν μενει το ίδιο ακριβώς στη διάρκεια του χρόνου αλλά μεταλλάσεται. Το νησί λοιπον θα αλλάξει σχεδόν θέλεις δεν θέλεις και καποια στιγμή θα αλλάξει τόσο, ώστε ακόμα και αν δεν θες να το παραδεχτεις θα αναγκαστείς να αποδεχτείς ότι δεν είναι πια το νησί σου.
Αν εισαι «ατυχος» καποια γεγονότα επεμβαίνουν στην ομαλή ροή του χρόνου και ανατρέπουν τα πράγματα. Ενα τσουνάμι, ενας σεισμός, ένα ηφαίστειο, μια οποιαδήποτε ξαφνική απειλή μπορουν να καταστρέψουν το νησί σου ή να σε αναγκάσουν να το εγκαταλείψεις.
Μπορεί επισης να σε εξορίσουν οι υπόλοιποι κάτοικοι του νησιού αν για καποιο λογω θεωρήσουν ότι δεν ταιριάζεις, δεν σε θελουν και ίσως να αποτελείς και απειλή γι’αυτούς.
Υπάρχουν ομως και «εσωγενείς» αιτίες για τις οποιες να αναγκαστεις να το εγκαταλείψεις. Οπως πχ αν στην πορεια του χρόνου διαπιστώσεις ότι έχεις ανάγκες, τις οποίες δεν σου καλύπτει. Σκέψου να αποφασίσεις να γίνεις κρεατοφάγος σε ένα βίγκαν νησί..(το αντίστροφο είναι πολύ ευκολότερο για πολλούς λογους..).
Μπορεί επίσης να «μεγαλώσεις» τόσο πολύ που το νησί να μην σε χωραει. Μπορεί βέβαια να έχεις και απλώς μεγάλη περιέργεια και να θελεις να εξερευνήσεις τον κόσμο..
Όπως και να έχει, το να πιστεύεις ότι το νησί στο οποίο γεννήθηκες και μεγάλωσες είναι η λύση για όλα σου τα προβλήματα και μάλιστα μια λύση μόνιμη, είναι μια μοιραία ψευδαίσθηση.
Από τι όμως είναι φτιαγμένος ο ωκεανός που περιβάλλει το κάθε νησί; Είναι οι φόβοι καθε είδους, αλλα τα πολύ βαθιά νερά είναι φτιαγμένα από τους υπαρξιακούς φόβους. Τι είναι οι υπαρξιακοί φόβοι; Τα αναπάντητα υπαρξιακά ερωτήματα. Το «νησί» στο οποίο ζεις σου δίνει τον τρόπο να τα αποφύγεις. «Εδώ πατάς σιγουρα, στο χωμα, τι σε νοιάζει τι γίνεται σε έναν βαθύ ωκεανό μακριά σου;» Αυτή είναι η αρχή της ψευδαίσθησης της ασφάλειας. Όσο οι άνθρωποι μεγαλώνουν και αποκτουν μεγαλύτερη και καλύτερη συνείδηση της ύπαρξης τους και της κατάστασης στο νησί, αντιλαμβάνονται ότι κάποια στιγμή, έστω και την ύστατη θα βρεθούν στον βαθύ ωκεανό. Υπάρχουν όμως και αρκετοί «μακάριοι» δεν θα τους περάσει ποτέ απ΄το μυαλό σαν σκέψη. Τα πάντα στη ζωή τους απλά θα συμβούν χωρις να εχει προηγηθεί καμμία ιδιαίτερη αυθεντική σκέψη επ’αυτών. Μακάριοι και ζηλευτοί!
Η μεγάλη πλειοψηφία θα αναγκαστεί όμως να αναζητήσει μια επιπλέον ασφάλεια. Για την ανάγκη αυτή της επιπλέον ασφάλειας, οι άνθρωποι σε μια εκδήλωση του κοινωνικού τους χαρακτήρα έφτιαξαν μεγάλα «πλωτά νησιά», τα «αβυθιστα αεροπλανοφόρα». Ηθελημένα δεν θα μπω στην ανάλυση και αλλων σκοπών που εξυπηρετουν αυτές οι κατασκευές, πλην της δημιουργιας ασφάλειας, γιατι δεν είναι αυτό το ζητούμενο μου τωρα. Τέτοια πλωτά νησιά, αποτελούν οι θρησκείες και οι πολιτικές πεποιθήσεις. Και τα 2 αναφέρονται σε «πράγματα» μεγαλύτερα απο τον άνθρωπο, σε ιδέες και ηθικά συστήματα και ανώτερους, στόχους και σκοπούς. Ολα αυτά καλουνται να δώσουν την αναγκαία «άνωση» για να μην βυθιστεί κάποιος στον υπαρξιακό ωκεανό.
Πόσο «σίγουρα» είναι αυτά πλωτά «φρούρια»; Και το πιο σημαντικό...τι κοστίζει το εισιτήριο ενός επιβάτη σε αυτά;
Η αναζήτηση ασφάλειας πάντα έχει κάποιο κόστος. Η παροχή ασφάλειας πάντα δημιουργεί μια σχέση ανισότητας. Ο πάροχος πάντα αποκτά μεγαλύτερη δύναμη απο τον αποδέκτη. Ο προστάτης πάντα έχει μεγαλύτερη εξουσία απο τον προστατευόμενο. Αν δεχτείς αυτή την προστασία και γινεις επιβάτης σε ένα τέτοιο σκάφος, δεν αποφασίζεις πια εσύ για βασικά πράγματα. Δεν αποφασίζεις, ούτε για το που θα παει το σκάφος, ουτε για τους κανόνες διαβίωσης πάνω σε αυτό. Αυτά τα αποφασίζει ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί του, είτε σου αρέσει είτε όχι. Έτσι είναι πιθανόν, για να αντιμετωπίσεις το φόβο του άγνωστου μέλλοντος, να αποδεχτείς τον πόνο και την δυστυχία ενός πολύ δυσάρεστου παρόντος.
Γιατί λοιπόν να μην φτιάξεις το δικό σου σκάφος..; Τη δική σου μικρή ή μεγάλη βαρκούλα, σύμφωνα με τις δυνατοτητες και τις προδιαγραφές σου; Με αυτή θα μπορείς κάθε στιγμή να αποφάσεις αν θέλεις να ψάξεις ένα νησί, να βρεις ένα καινούργιο νησί, να ταξιδέψεις για αναψυχή ή απο ανάγκη. Να επισκεφτείς άλλα νησιά. Να δέσεις για όσο θέλεις και όσο θέλουν, με άλλες βαρκούλες που θα γίνουν σύντροφοι και συνθαλασσοπόροι σου. Από ελεύθερη βούληση και όχι καταναγκασμένοι, δύστυχοι συμπάσχοντες συνταξιδιώτες.
Τι σημαίνει να φτιάξεις τη δική σου βαρκούλα; Να αποκτήσεις όσο καλύτερη συνείδηση του εαυτού σου και του κόσμου γύρω σου. Σύμφωνα με αυτή τη συνείδηση να μην φοβηθείς να θέσεις στον εαυτό σου τα ερωτήματα που σε τρομάζουν. Αυτά που είναι λίγως πολύ κοινά σε όλους μας: Ποιος, είμαι, για ποιο λόγο υπάρχω, τι είναι αγάπη, τι είναι Θάνατος, τι υπάρχει μετά απο αυτόν, τι είναι σωστό, τι είναι λάθος. Αν τα απαντήσεις αυτά με ειλικρίνεια που πηγάζει απο την δική σου συνείδηση δεν υπάρχει λάθος απάντηση. Το σύνολο των απαντήσεων σου, συνθέτει τη βαρκούλα σου. Δεν θα μείνει πάντα η ίδια, γιατί θα προστίθενται νέες γνώσεις, νέα συνείδηση, που θα δινουν απαντήσεις σε καινούργια ερωτήματα ή νέες απαντήσεις στα παλιά. Αυτό το σκάφος είναι δικό σου, δεν μπορεί να στο πάρει κανείς και είναι ότι πιο ασφαλές μπορείς ποτέ να έχεις και για το μέλλον αλλά και για το παρόν.
Οι ωκεανοι ειναι συμπαντικοί και γι’αυτό απέραντοι. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν έχει σημασία αν το σκάφος είναι βαρκούλα ή υπερωκειάνειο γιατί στην κλίμακα του σύμπαντος δεν φαίνονται καν. Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ο καθένας μπορεί και πρέπει να αποφασίσει μόνος του τι θα κάνει. Πραγματική παντοτινή στεριά δεν υπάρχει. Όλοι μας ταξιδεύουμε πάνω στον τεράστιο αυτόν ωκεανό είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι.
Τα πάντα ρεί.. οπότε ας είμαστε άφοβοι και καλοτάξιδοι!
(Νίκος Μ.)
20. Mai 2017
Proclamation of the independend State of Pantopia
Dear friends!
All my life I’ve been looking to go as far as any of my heroes on earth and then make a step of my own beyond.
At school was geometry and physics the scientific approach that caught my attention, originally practiclal and theoretical rather than theatrical. The scientists I admired the most were Germans and as far as the study area is concerned the state of art appeared to be computers. So when I finished school I took off to computer engineering and landed in computer science. I was brought up in a rather military environment so I developed some discipline and a fixed mind. A schoolarship in gdr didn’t bother me much and after 1989 I went on in brd through the open gate in order to establish and improve the skills. So my way went on in united Germany of that firstly euphoric and then troubled time.
Self-initiated study of philosophy, mythology and comparative religion was the field of my heart, so I developed my passion and discovered the meaning of compassion.
Participating in a long-term passive and active teaching helped me to refine my beans of knowledge.
In 2001 after a major crisis I started exercising body-mind integration in terms of performance as well as of excellence to find myself in the Kenbukai school of aikido teaching of Watanabe-Sensei and his co-workers, who helped me to compress the finely ground beans.
The Japanese concept of budo proclaims that the essence of martial arts is the unification of the three: technique, body and heart.
Amazingly we find a trinity in many concepts but I won’t go further into this now and whether there might be all equivalent.
Why budo, theater and democracy, science and religion? Why all these fragmented fields of human research and activities? Why the fragmentation of knowledge at all?
To me the life journey is about accomplishing the human experience in a unique journey in a social environment.
Here I’d like to quote William Blake:
“I must create a system or be enslaved by another man’s; I will not reason and compare: My business is to create.”
I developed my own concept since a while, because to me the next level of society is towards collaborative mastery. In my simple words, living among friends and working in co-creation and mutual benefit rather than profit.
I believe my approach can be also a good role-model for our ill times. This is the clear result of my full hearted quest for thirty years and I feel highly inspired to make now the next step and push the button.
I declare the moral independency of the cultural state of ‘Pantopia’.
All my life I’ve been looking to go as far as any of my heroes on earth and then make a step of my own beyond.
At school was geometry and physics the scientific approach that caught my attention, originally practiclal and theoretical rather than theatrical. The scientists I admired the most were Germans and as far as the study area is concerned the state of art appeared to be computers. So when I finished school I took off to computer engineering and landed in computer science. I was brought up in a rather military environment so I developed some discipline and a fixed mind. A schoolarship in gdr didn’t bother me much and after 1989 I went on in brd through the open gate in order to establish and improve the skills. So my way went on in united Germany of that firstly euphoric and then troubled time.
Self-initiated study of philosophy, mythology and comparative religion was the field of my heart, so I developed my passion and discovered the meaning of compassion.
Participating in a long-term passive and active teaching helped me to refine my beans of knowledge.
In 2001 after a major crisis I started exercising body-mind integration in terms of performance as well as of excellence to find myself in the Kenbukai school of aikido teaching of Watanabe-Sensei and his co-workers, who helped me to compress the finely ground beans.
The Japanese concept of budo proclaims that the essence of martial arts is the unification of the three: technique, body and heart.
Amazingly we find a trinity in many concepts but I won’t go further into this now and whether there might be all equivalent.
Why budo, theater and democracy, science and religion? Why all these fragmented fields of human research and activities? Why the fragmentation of knowledge at all?
To me the life journey is about accomplishing the human experience in a unique journey in a social environment.
Here I’d like to quote William Blake:
“I must create a system or be enslaved by another man’s; I will not reason and compare: My business is to create.”
I developed my own concept since a while, because to me the next level of society is towards collaborative mastery. In my simple words, living among friends and working in co-creation and mutual benefit rather than profit.
I believe my approach can be also a good role-model for our ill times. This is the clear result of my full hearted quest for thirty years and I feel highly inspired to make now the next step and push the button.
I declare the moral independency of the cultural state of ‘Pantopia’.
16. Mai 2017
Im Namen des Prometheus
"Das Leben je des Menschen ist normalerweise als eine selbst
induzierte Hypnose konzipiert, mit Hilfe einer familiärorientierten,
kulturbedingten rekursiven Programmierungskernfunktion. Das
SELF-Kernprogramm erschafft sich durch reflektiv-behaviorale
Rückkopplung ihre Persönlichkeitsautonomie selbst.
Falls eine
biografische Sackgasse eine Lebenskrise der kataklysmisch-katastrophalen
Klasse, auslöst, aktiviert sich das Nr-0-Ausnahmeprotokol:
'Zero Point', Isolation und Reverse-Engineering. Wenn der Prozess
der Selbsterkenntnis ohne biologisches Breakdown den Kern erreicht hat,
wird die Emotio-Selbstzerstörung aktiviert und startet das Recreation-Fractal-Protokol, anhand eines crypto-Blueprints mit Hilfe der Upgrade-Download- und der micro-Reality-Design-Funktionen des DNA-Lifehack-Packs.
Gefühlsmäßig wird es als Befreiung empfunden und kommuniziert, mental
als Erleuchtung propagiert, sozial wird es als
Wiedergeburt notiert und gelegentlich als Wiederauferstehung niedergeschrieben und propagiert. Das Problem mit Propaganda ist, dass Lebensphänomene für konzeptuele Entwurf, wie sie in der Kultur vorzufinden sind, nicht geeignet sind.
Dieses Phänomen kann zwar mehrmals in unterschiedlicher Intensität während eines biologischen Zykluses kulturelinduziert angestoßen, kann aber nur 'zufällig' kataklysmisch-katastrophal erfolgreich sein.
Analog ist im soziologischen Korpus die zivilisatorische 'Sintflut' zum Abschluss jedes Zeitalters mehrfach vorzufinden, als Referenz auf die kataklysmische Kulturkrise, einen Äon nach dem symbolhaften Untergang der Titanic/Babylon.
Es sind beides Prozesse bzw. Metaprozesse der Ordnung katastrophale Metamorphose / Mutation / Evolutionsquantensprung.
Als Mutation vollzieht sich in zwei Wandlungsphasen:
- Zellen entledigen sich zunehmend ihrer Membrane, die den Zellaustausch in Zellstrukturen und Organen reguliert, werden viral und multiplizieren sich aggressiv (Trennung).
- Download des Kryptoscripts & Upgrade aller Funktionen (Reset).
Naturgemäß folgt darauf eine dritte Phase:
Re-Genesis..."
Dieses Phänomen kann zwar mehrmals in unterschiedlicher Intensität während eines biologischen Zykluses kulturelinduziert angestoßen, kann aber nur 'zufällig' kataklysmisch-katastrophal erfolgreich sein.
Analog ist im soziologischen Korpus die zivilisatorische 'Sintflut' zum Abschluss jedes Zeitalters mehrfach vorzufinden, als Referenz auf die kataklysmische Kulturkrise, einen Äon nach dem symbolhaften Untergang der Titanic/Babylon.
Es sind beides Prozesse bzw. Metaprozesse der Ordnung katastrophale Metamorphose / Mutation / Evolutionsquantensprung.
Als Mutation vollzieht sich in zwei Wandlungsphasen:
- Zellen entledigen sich zunehmend ihrer Membrane, die den Zellaustausch in Zellstrukturen und Organen reguliert, werden viral und multiplizieren sich aggressiv (Trennung).
- Download des Kryptoscripts & Upgrade aller Funktionen (Reset).
Naturgemäß folgt darauf eine dritte Phase:
Re-Genesis..."
nichts tun
weniger tun,
mehr und mehr
weniger tun,
mehr hinhören, mehr lauschen,
hinschauen und zuhören,
spontan machen,
mich trauen
mehr und mehr
weniger tun,
mehr hinhören, mehr lauschen,
hinschauen und zuhören,
spontan machen,
mich trauen
Abonnieren
Posts (Atom)