Ευδαιμονία

Τίποτα δεν ολοκληρώνεται τυχαία. Ό,τι υπάρχει στη φύση υπακούει στους νόμους της φύσης και ακολουθεί τους φυσικούς κύκλους. Η υγεία κατά τον φυσικό νόμο απαιτεί απόλυτη συμμόρφωση στον φυσικό νόμο. Το κύριο πρόβλημα στον άνθρωπο είναι πως είναι πνευματικό ον. Ο άνθρωπος μετέχει της πνευματικότητας είτε έχει ενσυναίσθηση είτε όχι.  Από την υγεία έως την χαρά, την ευθυμία και την ελπίδα τα επίπεδα ποιότητας της ζωής του είναι προϊόντα επιτυχίας. Τίποτα  ποιοτικό δεν είναι τυχαίο. Καμία ασθένεια δεν είναι τυχαία και καμιά δυσανεξία. Μπορούμε κάλλιστα να εξισώσουμε την ποιότητα ζωής του ανθρώπου με την Αρετή και την Αρετή οφείλουμε να την εξισώσουμε με ποιότητα ζωής. Ούτε αυτό το συνειδητοποιεί ο κοινός άνθρωπος. Ο κοινός άνθρωπος είτε είναι ένα θηλαστικό είτε είναι ένα πνευματικό ον σ'  λήθαργο. 

Το ανώτατο αγαθό στον άνθρωπο είναι η ευδαιμονία ή κοινώς ευτυχία. Όμως αυτό δεν είναι τυχαίο ούτε αυθαίρετο, ούτε κατοχυρωμένο κτήμα κανενός. Αλλά η διαρκής ανταπόκριση του βίου που άγει μέσα σ'  ένα σύστημα νόμων.

Η σταδιακή υπέρβαση της άγνοιας που τον διακατέχει αρχικά και της θηλαστικής του παθογένειας λέγεται απελευθέρωση• η δε ιδανική μορφή της τελικής του κατάστασης λέγεται ελευθερία. 

Η Ελευθερία δεν είναι κτήμα κανενός, ούτε καν κατάκτηση. Είναι κατάσταση του "είναι" του. 

Λοιπόν,

θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία.

Δεν υπάρχουν όμως τόλμη,  αρετή κι ελευθερία ξεχωριστά.

Το καθένα απλά συμβολίζει μια πτυχή από την πορεία ευδαιμονίας. Τίποτα δεν ολοκληρώνεται τυχαία. Ό,τι είναι τυχαίο δεν ολοκληρώνεται. 

Αυτά που συζητάμε, εάν ξέρουμε τι λέμε, είναι η φιλοσοφία της ζωής. Αυτό είναι το ένα τρίτο. Το δεύτερο τρίτο είναι η αγωγή ή καθημερινή προπόνηση κατά της επιγνώσεις της φιλοσοφίας. Και το τρίτο τρίτο είναι ο βαθμός αρετής.

πως να ζήσεις τη ζωή σου

Στον «Φάουστ» ο Γκαίτε κομματιάζει αξιώματα, δόγματα και προκαταλήψεις και δηλώνει αφοπλιστικά: Τη στιγμή που θα εμπιστευτείς τον εαυτό σου θα ξέρεις πώς να ζήσεις. 

Υπάρχει ένα εκκρεμές που ορίζει την εξέλιξη του ανθρώπου από αθώο και φυσικό φαινόμενο, όπως τα ζωάκια της φύσης, σε ενσυνείδητο δημιουργό. Στην αρχή όμως η καλλιέργεια του αυτή απαιτεί μια τομή,  που του στερεί τη φυσικότητα, την αθωότητα αλλά και τον αυθορμητισμό, την αναστολή της ενοχής. 

Στο τέλος της καλλιέργειας του όπως  καλείται να ολοκληρώσει τον δραματικό αυτό κύκλο αναβάθμισης με την ανάπτυξη της εμπιστοσύνης. 

Κάτι θα πρέπει να εμπιστευτεί επιτέλους για να βρει την ειρήνη του. Αυτό όμως τελικά συντελείται με ένα άλμα. Ένα άλμα Πίστης. Και θα σταματήσουν οι διωγμοί.

Μούσες ή Σειρήνες

Οι Μούσες αντιπροσωπεύουν

το πνεύμα της προσπάθειας,

η οποία προυποθέτει 

την άσκηση της αυτοβελτίωσης.

Απ' αυτή την εσωτερική πορεία

μπορεί να σχηματιστεί 

ένα νόημα για τη ζωή: 

ότι ο άνθρωπος γεννήθηκε 

για να μεταμορφώνεται

και να μετασχηματίζει 

ό,τι τον περιβάλλει.

Αντίθετα,

το πνεύμα των Σειρήνων

καλεί σε ηδονική επανάπαυση:

λέει ότι ο άνθρωπος

γεννήθηκε για να διατηρεί

τον εαυτό του ως έχει 

και ότι η υπέρτατη ηδονή είναι 

τα πάντα γύρω του 

να τον υπηρετούν

και να τον κολακεύουν.

Αυτή ήταν και είναι

η θανάσιμη γοητεία των Σειρήνων.

Όποιος τις ζυγώνει μένει στάσιμος

και στο τέλος πεθαίνει 

μέσα στην εγωπαθή του αδράνεια.

Η κυρίαρχη τάση είναι

να απορροφώνται οι άνθρωποι

από μικροαπολαύσεις,

ώστε να ξεχνούν

την προοπτική του κυρίως έργου

που μπορούν να επιτελέσουν,

του έργου που θα τους έδινε

τη μεγαλύτερη απόλαυση:

να αποδείξουν ότι ένα μέρος

της ύπαρξής τους είναι άφθαρτο,

εάν το θελήσουν να είναι άφθαρτο.

Οι Μούσες 

δίνουν αυτή την υπόσχεση,

την είχαν δώσει και στους 

αρχαίους χρόνους αφού, 

σύμφωνα με το μύθο, 

επικράτησαν των Σειρήνων. 

Σήμερα οι όροι 

της αναμέτρησης είναι άλλοι, 

ευνοούν τις Σειρήνες επειδή 

το Στιγμιαίο τείνει 

να επισκιάσει το Αιώνιο.

Δεν υπάρχει χειρότερο 

- για ένα άτομο και για ένα λαό - 

από το να ζει σύμφωνα με το 

''μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει''.

Βασίλης Καραποστόλης

Παρά πολύ εύστοχη ή επιλογή των δύο ακραίων αρχετύπων και πολύ εύστοχο ποσό ξεκάθαρα διαφορετικό είναι το αποτέλεσμα. Είτε για ένα άτομο, είτε για ένα λαό. Μην ξεχνάμε ο λαός, όπως και ο κόσμος, είναι η συλλογική έκφραση του ανθρώπου. Το συλλογικό όμως και το ατομικό βρίσκονται σε μια διαρκή διαλεκτική σχέση. Το συλλογικό αρχικά εντυπώνεται στο ατομικό, το περιορίζει και το καθορίζει, από ένα αθώο,  αφελές, αυθόρμητο και εν δυνάμει ενσυνείδητο θηλαστικό να γίνει συνετό μέλος μιας ομάδας με κοινωνικό χαρακτήρα. Που υπακούει σε νόμους και ασπάζεται δεδομένες αξίες και υιοθετεί ως αρχές τα ήθη και έθιμα της ομάδας της οποίας την ταυτότητα φέρει. 

Είναι όμως σε θέση ο άνθρωπος, συνήθως δυστυχώς μόνο εφόσον αποτύχει κατά κάποιο τρόπο η ζωή του κατά αυτό το τρόπο, εκτός και εάν έχει την απίθανη τύχη να συναντήσει ανθρώπους που βγήκαν έξω και πέρα από τα όρια της ομάδας στην οποία έτυχε να γεννηθούν και να μεγαλώσουν, να βγει από τα περιοριστικά όρια ταύτισης με την ομάδα που μεγάλωσε και να μάθει να μαθαίνει. 

Για να μάθει κανείς να μαθαίνει πρέπει να μάθει να αλλάζει αυτά που πιστεύει και αυτά που κάνει. 

Μια δύναμη που εμψυχώνει τον άνθρωπο στη πορεία αλλαγής είναι η έμπνευση. Η έμπνευση συσχετίζονταν στην ελληνική αρχαιότητα με οντότητες που αρχετυπικά αποκαλούνται οι μούσες. Η έμπνευση όμως, που όποιος την έχει γνωρίζει ή γνωρίζει ξέρει πόσο γλυκιά είναι, σε ωθεί σε κάποια μορφή δράσης προς υλοποίηση των υποσχέσεων που δίνουν οι μούσες• εάν κάνεις αυτό και αυτό και αυτό, θα γίνει αυτό και συ θα νιώθεις την χαρά και την ικανοποίηση της δημιουργίας. 

Για την δράση όμως ο άνθρωπος έρχεται σε τριβή με ένα κατεστημένο που φυσιολογικά δεν θέλει πρωτοβουλίες αλλά μόνο καθήκον και εκτέλεση. Γιαυτό η έμπνευση συσχετίζεται με τον αγώνα και ο αγώνας συσχετίζεται πάντα με την ελευθερία. Διότι για να προχωρήσουμε, από κάποιες προσκολήσεις, από κάποιες προκαταλήψεις, από κάποιες εξαρτήσεις θα πρέπει να απεγκλωβιστούμε. Αυτό είναι και αγώνας αλλά και ελευθερία. 

Και μιας και φτάσαμε τόσο κοντά ας δούμε ένα ακόμα βασικό αρχέτυπο που κυβερνάει τον άνθρωπο και συσχετίζεται με το κομβικό σημείο, Μούσες ή Σειρήνες;

Αυτό είναι ο Θάνατος. Ο Θάνατος που τον έναν τον γεμίζει τρόμο και τον οδηγεί στη φυγή στις εφήμερες ηδονές και τον άλλο που τον άγγιξε πραγματικά του ξελαμπικάρει τον νου και τον οδηγεί σε μια γεμάτη ζωή. 

Οπότε συνοψίζοντας ένα στη ζωή πάντα το δίλημμα:

Ελευθερία ή Θάνατος;

...

your past was a lesson, not a life sentence

A prisoner is not free because of strong limitations. Why? Because he or she committed one or more crimes. So this is the effect of one's own actions when they go around like ripples and create wrong. There is a difference in sentence to be stupid and do wrong or to be wrong and do wrong or be right in the wrong environment...

In case of our own past and our own life own can be only stupid or wrong because life, it's physical, psychological and spiritual laws are to be considered as true, impartial and stable. So when you feel sentenced to suffering then you have been not too stupid but aware, which concludes one case: you have been wrong and you haven't learned the many lessons life teaches but ignored the interactiveness. Modern science, art, philosophy, mysticism and religion converge that life is a complete and total web of layers, grades, levels and depths. In life nothing goes asymptomatic. The symptoms are interwoven with the lessons we could have learned in order to sustain health, feel joy and create a successful happy life. Not to mention to be free from guilt and remorse.

In order to learn one needs to be aware of lessons, one needs to practice change of thoughts, beliefs, thinking, mentality, behaviour and consequently one's character. Who is ready to change in all possible depth?

"We’re in a freefall into future. We don’t know where we’re going. Things are changing so fast, and always when you’re going through a long tunnel, anxiety comes along. And all you have to do to transform your hell into a paradise is to turn your fall into a voluntary act. It’s a very interesting shift of perspective and that’s all it is… joyful participation in the sorrows and everything changes."

🙏