Υπάρχει συναίνεση ως προς αυτό, δύο είναι οι τρόποι προσέγγισης της πραγματικότητας:
διαισθητικά και επιστημονικά.
Είναι αρκετά ενδιαφέρον ότι επιστημονικά ανακαλύψαμε ότι κάθε προσέγγιση συνδέεται με ένα ημισφαίριο του εγκεφάλου, του Βιοϋπολογιστή μας που επεξεργάζεται τα δεδομένα της πραγματικότητας.
Σε κάθε τομέα της ζωής έχουμε συνηθίσει να έχουμε άποψη, κάποια προκατάληψη, η οποία οδηγεί στον αναποτελεσματικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα, απογοητευόμαστε, αγχωνόμαστε, πικραινόμαστε, γινόμαστε κυνικοί, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στις παθολογίες που βιώνουμε και μας κάνουν να υποφέρουμε. Ως εκ τούτου, πρέπει να μάθουμε να δουλεύουμε πάνω στις προκαταλήψεις μας, προκειμένου να ελαχιστοποιήσουμε ή και να ξεπεράσουμε την αναποτελεσματικότητά μας. Γι'αυτό είναι όμως απαραίτητο να αναλάβουμε πλήρως την ευθύνη γι' αυτή τη σημαντική πηγή του πόνου στη ζωή μας.
Ο Βούδας έκανε μια δήλωση σχετικά με αυτό. Οι ψυχολόγοι έκαναν δηλώσεις. Η τέχνη ασχολείται με αυτό. Η επιστήμη ασχολείται με αυτό. Η θρησκεία ασχολείται με αυτό.
Όμως ο άνθρωπος είναι ικανός για κάθε μονοπάτι που οδηγεί στην απελευθέρωση, στη φώτιση και σε κάθε τρόπο για να σωθεί από την ταλαιπωρία που οφείλεται σε κακή διαχείριση του τρόπου με τον οποίο κοιτάζει τα πράγματα.
Υπάρχουν τρία μεγάλα μονοπάτια που εστιάζουν σε διαφορετικές πτυχές της ψυχικής και πνευματικής ανισορροπίας.
Ο Δρόμος του Πολεμιστή που ασχολείται με τη διάνοια του ατόμου, όπου η Επιστήμη είναι ένας κλάδος της, ο Δρόμος της Αποδοχής και της ευθυγράμμισης με αυτό που είναι και ο Δρόμος της Υπηρεσίας προς τους άλλους.
Αν δεν έχουμε καταφέρει να το πετύχουμε αυτό μέχρι ένα ορισμένο στάδιο της ζωής μας, καλό είναι να επανεξετάσουμε τη στρατηγική μας και να προβληματιστούμε σχετικά με τη στάση μας απέναντι στην ερμηνεία της πραγματικότητας και την κατανόηση των όσων συμβαίνουν.
Ο Πολεμιστής είναι στην ουσία επιστημονικός.
Ας μιλήσουμε λοιπόν επιστημονικά.
Δεν μπορεί να μιλάει για την υπηρεσία προς τον άλλο.
Και δεν μπορεί να συζητάει την συμφιλίωση με το Σύμπαν και την Ύπαρξη, και την σύνδεση με τον ανώτερο Εαυτό.
Το Πραγματικό Μονοπάτι, στη πράξη το Μονοπάτι είναι πάντα τριπλό.
Και είναι να κάνουμε τα λόγια και τις θεωρίες μας πράξεις, να τα ακολουθούμε πρακτικά και με συνέπεια, να παρακολουθούμε τα αποτελέσματα και να μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Να βγάζουμε δηλαδή συμπεράσματα με υπομονή, θάρρος, και επιμονή, όσο χρειάζεται, συμβουλευόμενοι βιβλία και ανθρώπους που είναι προφανώς πιο προχωρημένοι εκεί πού θέλουμε να πάμε. Για να υπάρχει μια τέτοια προοπτική πρέπει όμως να αναλάβουμε την ευθύνη για τη ζωή μας.
Πρέπει να μάθουμε να στεκόμαστε στα πόδια μας καλά και να περπατάμε καλά. Σε αυτό προφανώς συμπεριλαμβάνεται και το να μάθουμε να πέφτουμε προσεκτικά και να σηκωνόμαστε ασφαλείς. Δεν υπάρχει τρόπος να αποφεύγουμε όλα τα λάθη. Τα λάθη μας μας παρέχουν υψηλής ραπτικής διδασκαλία και είναι τα μαθήματά μας. Η επίκτητη ικανότητα, δηλαδή κάτι που καλλιεργείται και αναπτύσσεται, της προσωπικής μάθησης ακολουθεί αυστηρά αυτό το μοτίβο. Είτε συμφωνούμε, είτε όχι. Είτε μας έχει περάσει από το μυαλό είτε όχι.
Υπάρχει οτιδήποτε παράλογο σε αυτό;
Ό, τι και να κάνει ο Ερμής και η Αφροδίτη, ο Δίας, ο Κρόνος, ο Πλούτωνας και Χείρωνας, εμείς έχουμε τον τελευταίο λόγο στην εξέλιξη του εαυτού μας, ο οποίος είναι ο κεντρικός ήρωας κι η ηρωίδα, ο πρωταγωνιστής κι η σταρ του προσωπικού μας δράματος. Δράμα θα πει δράση, περιπέτεια, διαδικασία με δοκιμασίες, με πτώσεις και κωλοτούμπες.
Η πρώτη μύηση στην ανώτερη εκπαίδευση κάθε ηρωίδας και κάθε ήρωα θα έπρεπε να είναι κωλοτούμπα. Οτιδήποτε πριν από αυτό είναι μόνο προετοιμασία. Οτιδήποτε ακολουθεί είναι η συνέχεια κάθε πετυχημένης κωλοτούμπας. Ξανά και ξανά. Η βασική εκπαίδευση κάθε ηρωίδας και κάθε ήρωα, πρωταγωνιστών του προσωπικού τους δράματος ήταν, είναι και θα παραμείνει, μέχρι να αλλάξει όλη η κοινωνία και να γεννιούνται άνθρωποι που να περιβάλλονται από φωτισμένους ανθρώπους, η Πολεμική Τέχνη. Η λέξη Τέχνη όμως ξεγελάει διότι η Πολεμική Τέχνη βασίζεται σε αυτό που οδήγησε στη πραγματική Επιστήμη.
Θυμόμαστε πως η λέξη επιστήμη προέρχεται από το ρήμα επίστημι που σημαίνει γνωρίζω καλά –ξέρω με βεβαιότητα, είμαι σε θέση να κάνω κάτι. Δεν σημαίνει δοξάζω, που σημαίνει από την εποχή του Πλάτωνα πιστεύω, δεν σημαίνει νομίζω, δεν σημαίνει έτσι μου έρχεται. Αλλιώς δεν θα υπήρχε η Πολεμική Τέχνη. Δεν θα χρησιμοποιούσαμε εργαλεία, τεχνικές, και δεν θα δεχόμασταν οικειοθελώς έναν αντίπαλο που προσπαθεί να μας φέρει σε δύσκολη θέση για να επιστρατεύσουμε όλες μας τις δυνάμεις και να ξεπεράσουμε τον χθεσινό εαυτό μας. Η πολεμική τέχνη, ήδη στο επίπεδο Αϊκίντο, δεν έχει να κάνει με τον άλλο αλλά με τον ίδιο μου τον εαυτό. Ο μεγάλος μου Ανταγωνιστής μόνο στα έργα που προορίζονται για ανθρώπους που δεν έχουν ακόμα γίνει πρωταγωνιστές στο προσωπικό τους δράμα, είναι κάποιος άλλος. Η ιδέα πως κάποιος άλλος είναι υπεύθυνος για οτιδήποτε μου συμβαίνει δεν μπορεί παρά να είναι μέρος της εσωτερικής μας πλάνης. Είναι μέρος, στην καλύτερη περίπτωση, της προετοιμασίας μας για την είσοδο στην προσωπική αρένα όπου ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον ίδιο μας τον συνηθισμένο εαυτό. Η συνήθεια είναι ο εχθρός της μάθησης και της εξέλιξης. Η επανάληψη της εξάσκησης είναι η μητέρα της μάθησης. Η πραγματική Πανδημία είναι η κουλτούρα, λατινική ονομασία της καλλιέργειας, της συνήθειας. Για αυτό έχουν γεμίσει τα βιβλιοπωλεία ράφια με βιβλία γύρω από την προσωπική ανάπτυξη. Τα οποία ανταγωνίζονται τα βιβλία με τις φανταστικές ιστορίες για διάφορους φανταστικούς ήρωες. Τα ράφια αυτά έχουν τα τελευταία χρόνια γεμίσει με μεθόδους για να αλλάξει κανείς τις συνήθειές του και να μάθει να δημιουργεί ρουτίνες αυτοβελτίωσης. Πρωινές, καθημερινές, βραδινές και πριν πάμε για ύπνο. Ακόμα και ο ύπνος συγκαταλέγεται πλέον στους Τόπους έρευνας και ανάπτυξης.
Η επίδραση των σύγχρονων θεοτήτων ταυτίζεται πλέον περισσότερο με Πλανήτες και Κοσμικές Ενέργειες παρά με την απόλυτη κυριαρχία κάποιων οντοτήτων και την κατάλυση της ανθρώπινης βούλησης ή επιλογής –της κρίσης, της απόφασης και της πρόθεσης.
Σε κάποια χρόνια, όσα κι αν είναι αυτά, κι η σημερινή θεοποίηση της Δημοκρατίας που εκλέγει κάθε τέσσερα χρόνια εκπροσώπους από ένα προκαθορισμένο από το σύστημα των οικονομικών συμφερόντων σώμα Αντιπροσώπων των υπολοίπων για να παίρνουν όλες τις σοβαρές αποφάσεις θα θεωρείται γελοία και θα συγκαταλέγεται στα φαιδρά κεφάλαια της ανθρώπινης ιστορίας.
Τελειώνω αρθρώνοντας σε τι θεωρώ –πάει να πει βλέπω καθαρά– ότι συνίσταται η παγκόσμια παρούσα κρίση. Είναι πνευματική και συνίσταται στην αδυναμία κρίσης, απόφασης δηλαδή και πρόθεσης, του Ανθρώπου λόγω έλλειψης διαύγειας. Το Αντίδοτο είναι να περάσει στην αυτογνωσία και στην αυτοποίηση. Αυτοποίηση είναι, ότι κάθε βήμα αυτογνωσίας δημιουργεί καινούργιες συνθήκες για τον άνθρωποι οι οποίες του αλλάζουν την νοοτροπία, τον χαρακτήρα, την στάση και την συμπεριφορά οπότε και τα αποτελέσματα των δράσεων-πράξεων-ενεργειών του.
Υπάρχει τίποτα παράλογο σε αυτό;
Μπορεί ποτέ το παράλογο να φέρνει διαρκώς καλύτερα αποτελέσματα;
Τα συμπεράσματα και η απόφαση είναι δική μας υπόθεση.
🙏
