Χθες πιάσαμε μια κουβέντα με την παρέα μου μετά το χορό. Αυτή η κουβέντα πρέπει να οδηγήσει κάπου, γιατί όλοι οι δρόμοι πρέπει να οδηγούν κάπου, αλλιώς κατασκευάζουν αδιέξοδα. Είναι το ίδιο με το να ζεις σε ένα λαβύρινθο. Όπου οι δρόμοι δεν σε πηγαίνουν πουθενά, μόνο σου παγιδεύουν το μυαλό, σου τραβούν την προσοχή με την ελπίδα, σου τρώνε την ενέργεια μέχρι να κουραστείς και να πιστέψεις πως όλα είναι μάταια στη ζωή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη φρίκη από το να ζει κανείς σε ένα Πύργο, σε μια Βαβέλ, που χρησιμοποιεί ό,τι έκαναν οι προηγούμενοι σαν πέτρες, όπως ακριβώς κάνουν οι πολλοί γύρω τριγύρω. Όπου κάθε γενιά χτίζει τον δικό της όροφο με βάση τις εικασίες και τις πεποιθήσεις, προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες της προηγούμενης γενιάς. Όπου κανένας δεν γνωρίζει πια κανέναν προσωπικά που είναι πραγματικά ευτυχισμένος ή πάντα καλά μέσα σε αυτό τον λαβύρινθο. Αλλά δεν μπορεί να κάτσει στιγμή ήσυχος, μην και γκρεμιστεί το οικοδόμημα που χτίζει ολημερίς με την δουλειά του. Η υπόσχεση ευτυχίας της επιτυχίας για να συνεχίζει να χτίζει βρίσκεται στις εικόνες στους τοίχους οθόνες. Γι αυτό τα όνειρά του λέγονται αστέρες, αστεράκια, αστεροειδείς, κομήτες. Και είναι λίγο πολύ άπιαστα κι απατηλά. Η μόνη εναλλαγή για τη μάζα, αυτή που παρακολουθεί και χρησιμοποιεί τα μέσα που προορίζονται για αυτή, είναι όταν πεθάνει κανείς, όταν σε διώχνουν, όταν σε βγάζουν έξω, σε απολύουν, σε προσβάλλουν. Τότε που εσύ παρηγοριέσαι με τους φίλους σου πως αυτοί που το έκαναν είναι κακοί, ανάγωγοι, ανήθικοι. Και ψάχνεις να βρεις το δίκιο σου. Τότε μόνο θα κάνεις βήματα τροποποίησης της ζωής σου. Όλοι μας μέχρι τώρα αυτό κάνουμε. Αλλιώς ιδανικά ακολουθείς κι εσύ πάντα την αγαπημένη σου ομάδα. Που είναι αυτή που σου έμαθαν από παιδί να ανήκεις με πάθος.
Όμως όταν όλα έχουν χαθεί, και δεν σε ικανοποιεί η παρηγοριά του δίκιου ή της εκδίκησης, τι κάνεις; Έστω για μια μέρα, δύο και τρεις, μια βδομάδα, ένα μήνα;
Αυτό που έχεις μέσα σου, τότε μόνο θα το κάνεις. Από βαθύ ένστικτο επιβίωσης τότε κάνεις κάτι χωρίς να σκέφτεσαι κανέναν, τίποτα, παρά τις αναστολές και τους εντοιχισμένους ενδοιασμούς. Και δεν σκέφτεσαι ότι κάνεις κάτι κακό. Αλλά κάτι που θα πρέπει οι άλλοι απλά να αποδεχτούν και να διαχειριστούν τις συνέπειες. Και να γίνουν πιο δυνατοί, πιο ώριμοι, πιο έξυπνοι. Όπως διαχειρίζεσαι και συ τόσα χρόνια τα πάντα σαν φυσικά φαινόμενα. Γίνεσαι και συ φυσικό φαινόμενο. Αυτή είναι η δύναμη της πραγματικότητας, η οποία είναι η μοναδική δύναμη που δεν καταργείται ποτέ. Μοιάζει πολύ με το "Θεός".
Τι σχέση έχει ο άνθρωπος με την πραγματικότητα; Η σχέση του είναι σχέση αμοιβαίας αναγνώρισης, είναι σχέση καλή. Η πραγματικότητα πάντα φέρνει τα πράγματα στα ίσια τους. Εμείς, το μυαλό μας τα απομακρύνει, τα παραποιεί, τα διαστρεβλώνει. Την πραγματικότητα την αναγνωρίζουμε σιγά σιγά μέσα από πολλές ταλαιπωρίες, αποτυχίες, ήττες, πανωλεθρίες. Αλλά όταν ξεπεράσουμε τις φάσεις της άρνησης, της οργής, της κατάθλιψης, όταν γίνουμε καλά τη λέμε αλήθεια. Λέμε, η αλήθεια βγήκε στο φως. Αυτό που είναι βγήκε στο φως.
Άρα, μπορεί κανείς, εάν θέλει, να σκεφτεί το εξής: θα μπορούσα άραγε να ζω μόνο στη πραγματικότητα με όλες τις συνέπειες οι οποίες θα με οδηγούσαν στην ανάπτυξη που χρειάζομαι για να γίνω αυτό που μπορώ να γίνω, αυτό όπου αντιστοιχεί το μέσα μου με το έξω μου;
Οπότε η πραγματικότητα είναι η αλήθεια του καθενός ανάλογα με τις δυνατότητές του εκείνη τη στιγμή. Όμως η αλήθεια αγαπάει την πραγματικότητα και αποδέχεται την φύση των πάντων σαν στιγμιότυπα. Selfies. Πόσο μας αρέσουν τέτοια στιγμιότυπα, που εκφράζουν αυτό που νιώθουμε εκείνη τη στιγμή. Όλα αυτά συνηγορούν στο ότι είναι αλήθεια πως η αλήθεια είναι η συμφιλίωση με την πραγματικότητα. Αλήθεια δεν είναι;
Πως θα ήταν δυνατόν να σου βγει καλή η ζωή όταν αρνείσαι την πραγματικότητα; χωρίς να το καταλαβαίνεις, αλλά την αρνείσαι. Αυτό δεν είναι το συμπέρασμα που βγάζουμε από την ιστορία, και πως εξελίσσεται και πέφτει κάθε αυτοκρατορία;
Η άλλη σκοτεινή άποψη είναι πως η πραγματικότητα είναι κάτι κακό και χρειάζεται τροποποίηση. Και πως ο άνθρωπος με τις γνώσεις του και την πονουργία του μπορεί να διορθώσει την πραγματικότητα, όπως και τη φύση, ή να την βελτιώσει.
Εδώ λοιπόν βρίσκεται κάθε τόσο μια διασταύρωση. Όπου ο καθένας πρέπει να ανανεώσει την απόφασή του και να λουστεί τις συνέπειες της επιλογής του.
Υπάρχει σύμπαν; Κάτι ενιαίο δηλαδή;
Ή όλα είναι μια παραδόξως όμορφη, όμως άψυχη, άβουλη, αδέξια μάζα;
Είναι το σύμπαν καλό και θετικό προς τη φύση του ανθρώπου; είναι ο άνθρωπος οργανικό μέρος του ίδιου ζωντανού σύμπαντος;
Ή το σύμπαν δεν θέλει τον άνθρωπο, προτιμά το κακό του; Ίσως θέλει να τον σκοτώνει, όπως φαίνεται στα μάτια πολλών όταν κάποιος αποβιώνει;
Δεν ξέρω εάν μπόρεσα να αναδείξω τον συσχετισμό της έννοιας της αλήθειας με την έννοια μιας θετικής πραγματικότητας, με την έννοια του σύμπαντος και μάλιστα ενός θετικού σύμπαντος κατ'εικόνα και κατ'ομοίωση του ανθρώπου, που φροντίζει τον εαυτό του, τα παιδιά του, τους γονείς του, θείους, θείες, ανήψια, ομογενείς, ξένους, αδύναμους, γέρους, παιδιά, μετανάστες, πρόσφυγες, ... έχει μείνει πια και τίποτα έξω;
Όπως και να έχει, για να μπορεί κανείς να δίνει σωστές απαντήσεις στη ζωή του, πρέπει να καταλαβαίνει τις ερωτήσεις που του κάνει η ζωή. Για να αλλάξει μια κατάσταση πρέπει πρώτα η κατάσταση να γίνει σωστά αντιληπτή. Το να γίνει κάτι αντιληπτό ισοδυναμεί με το να φανερωθεί.
Εδώ πάλι η αλήθεια, ως διαφάνεια αυτού που είναι...
Αυτό που εμποδίζει την ελικοειδή ανάπτυξη είναι ένας φαύλος κύκλος. Ο φαύλος κύκλος σπάει, δεν ανοίγει διαφορετικά. Θέλει δύναμη.
Την δύναμη αυτή την παρέχει το θάρρος της ειλικρίνειας.
Η ειλικρίνεια που ξεκινάει εξαλείφοντας μυστικά και ψέματα, και στη συνέχεια σπάει τον φαύλο κύκλο των ψευδαισθήσεων και της αυταπάτης. Για να φανερωθεί ο ιδεαλισμός και η υποκρισία. Το τελευταίο πέπλο και η αντίδραση που σκεπάζει την πραγματικότητα. Είναι ο έμμεσος ισχυρισμός πως η πραγματικότητα είτε είναι κακή ή μοχθηρή, είτε ατελής και γι'αυτό χρειάζεται μια εικονική πραγματικότητα, τα μάγια των ιδανικών πάνω στο μαύρο πανί του τρόμου.
Επικίνδυνες σκέψεις, καταλαβαίνω. Για να λευθερωθεί ο νους θέλει δουλειά πολύ.
