Το ΟΧΙ σαν μοτίβο ίσως επαναλαμβάνεται, αλλά υπάρχουν και πράγματα που
πρέπει ν αλλάξουν και καλούνται ν αλλάξουν. Έτσι καλείται ο μέσος
Έλληνας να πάρει μέρος σ αυτό το παιχνίδι, που είναι και εθνικό και
ευρωπαϊκό και παγκόσμιο. Το 1987 μια ελλ. εθνική ομάδα πήρε το
πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα και το 2004 μια άλλη ελλ. εθνική ομάδα μια άλλη
πανευρωπαϊκή νίκη ενάντια σ όλες τις προβλέψεις. Το 1821, το 1940, το
1987, το 2004 γιορτάζονται νίκες μερικών λεγόμενων ηρώων απ όλους τους
Έλληνες. Πότε θα γράψουν οι Έλληνες όμως ιστορία ότι ξεπέρασαν συλλογικά
την μοιρολατρία, την μικροπρέπεια, τον φανατισμό, την Χρόνια Διχόνοια,
την αρχαιολατρία αρχαιοκαπηλία για να συνδράμουν όλοι μαζί στην
δημοκρατικότητα της σύγχρονης κοινότητας των εθνών;
Αυτά δεν γίνονται με σπασμωδικές κινήσεις. Απαιτούν τις κατάλληλες
συγκυρίες, κατά τους Αρχαίους την λεγόμενη Αθηνά και χειροπιαστές
κινήσεις θάρρους και υπέρβασης. Θέλει ομόνοια αυτό το παιχνίδι και γερά
νευρά μέχρι τέλους. Γιατί είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει αυτό είναι
ένα πολιτικό παιχνίδι όπου διακυβεύονται μεγάλα συμφέροντα. Όμως όλα τα
παιχνίδια παίζονται και από κάποιους κερδίζονται.
Μακάρι η Ελλάδα να περάσει επιτέλους σε μια νέα εποχή δικαιώνοντας εκ
των προτέρων το αίτημα απαλλαγής της από κάθε χρέος, διότι τελικά
εκπλήρωσε πραγματικά το χρέος της σαν κοιτίδα πλέον της παγκόσμιας δημοκρατίας
και του δυτικού πολιτισμού και σαν τροφός τους.
Μακάρι να πάρει η νέα Ελλάδα το πρωτάθλημα!
Από καρδιάς
ΑΤ
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen