Τόπος και Τοπίο στην Παντοπία

Το Τοπίο είναι μια μονάδα οικοσυστήματος που βασίζεται στη βιο-κοινωνικο-πνευματική ποικιλομορφία, όπου ο καθένας μπορεί να ανθίσει στο δικό του χρόνο, ρυθμό και χώρο. 

Ο χρόνος είναι οραματισμός 

Ο χρόνος είναι το κλειδί που ανοίγει τη πύλη προς τις υψηλότερες διαστάσεις που μας παρέχει το σύμπαν για να αναπτυχθούμε. Κλειδώνει ο χώρος της συνειδητότητας όταν διαρκώς τον μετράμε, όπως και τα πάντα, συγκρίνοντάς τον με απόλυτες αντικειμενικές μονάδες. Τότε τα πάντα περιορίζονται σε κύβους όπως περιορίζονται τα αντικείμενα για να χωράνε σε συσκευασία, σε ράφια, σε αποθήκες, σε θέσεις, σε θρανία.

Η Παντοπία έχει κυρίως να κάνει με την Ηγεσία σε κάθε Τόπο

Η Ηγεσία σε έναν Τόπο δεν έχει να κάνει με το να είσαι επικεφαλής ή να κάθεσαι στην κορυφή ενός τραπεζιού. Αλλά με το να φωτίζεις το δρόμο για τους άλλους, να δείχνεις καλοσύνη, δύναμη και σοφία τόσο στις καλές όσο και στις δύσκολες στιγμές των διαδικασιών του Οράματος του Χρόνου. Οι Ηγέτες ενός Τόπου είναι σαν καπετάνιοι ενός πλοίου, οι οποίοι κατευθύνουν όχι με στρατιωτική πειθαρχία και διαταγές αλλά κρατώντας ένα τιμόνι με ήρεμο και σταθερό χέρι εξασφαλίζοντας ότι όλοι αισθάνονται ότι τους βλέπουν, τους ακούνε και τους εκτιμούν. Τους αντιλαμβάνονται, τους κατανοούν και τους υπολογίζουν. Φαντάσου την Ηγεσία ενός Τόπου σαν έναν κήπο. Σε αυτόν τον κήπο ένας Ηγέτης είναι κάποιος που περιποιείται κάθε φυτό ή άτομο με φροντίδα, κατανοώντας ότι το καθένα έχει τις μοναδικές του ανάγκες για να ευδοκιμήσει. Ξέρει πότε πρέπει να προσφέρει υποστήριξη σε ένα νεαρό δεντράκι και πότε να το αφήσει να σταθεί στο κορμό του και στις ρίζες του επιτρέποντάς του ανεξαρτησία στην ανάπτυξη. Αυτό το είδος ηγεσίας δεν καλλιεργεί απλώς έναν κήπο με τον αγγλικό, γαλλικό ή ιαπωνικό πολιτισμικό τρόπο. Πρόκειται για την καλλιέργεια ενός ακμαίου οικοσυστήματος, ενός Παντοπικού Τοπίου, όπου όλοι βρίσκουν και παρέχουν τροφή και συνθήκες για να μεγαλώνουν, όντας παρών, σε επαφή και συντονισμό με ένα ζωντανό περιβάλλον που επικοινωνεί με άλλα Τοπία. 

Η Ηγεσία σε ένα Τόπο έχει επίσης να κάνει με διδασκαλία

Διδασκαλία είναι η επίδειξη ότι κάτι είναι δυνατό. Το να μαθαίνεις είναι να το κάνεις εφικτό για τον εαυτό σου.

Φτιάξε τον τόπο του

Είχα χαθεί στην πορεία και ήμουνα εξουθενωμένος να κάνω κάτι τόσο σημαντικό που να τα διορθώσει όλα όσα είχαν πάει στραβά στη ζωή μου.

Τότε ένας σοφός δάσκαλος, λίγο καιρό πριν φύγει, μου είπε, "Μην κολλάς τόσο πολύ στο πού, τι, ποιός θα προτιμούσες να είσαι, που να αμελείς να κάνεις ό,τι καλύτερο εκεί πού είσαι".

Έτσι ανακάλυψα τον εαυτό μου και άρχισα να ζω τη ζωή του. Είναι υπέροχη τελικά αυτή η ζωή!

Καλωσήρθατε στην Ελλάδα!

Σήμερα σε μια συζήτηση μου λέει ο  φίλος μου σχετικά: 

- Αυτοί που φρενάρουν κάθε αντίδραση έχουν ως κίνητρο το χρήμα ή την εξουσία, με οποιονδήποτε τρόπο.

Δεύτερον το σύστημα όλο είναι στελεχομένο από τέτοιους.

Και τρίτον λειτουργούν με την λογική, ο σώζων εαυτόν σωθείτω, και να ζήσω εγώ και ας πεθάνουν όλοι οι άλλοι.

Όπως βλέπεις έχουν αρχίσει και ανοίγουν κάποια στόματα της διανόησης του τόπου, το θέμα όμως είναι ότι το σύστημα έχει θάψει ό,τι σπουδαίο και ικανό υπήρχε και έχει μπαζώσει με σκουπίδια τα μυαλά του κόσμου.

Το πρώτο μέσα από την "παιδεία" και το δεύτερο μέσω της τηλεόρασης και των social media...

Δεν αφήνουν να πέσει κάτω ούτε σπυρί να ανθίσει...

Δεν πειράζει, λέω εγώ. Ίσα ίσα που αυτό ενεργοποιεί την μέγιστη όλων των δυνάμεων στο σύμπαν, την περίφημη Ανάγκη, η οποία και θεούς και  δαίμονες πείθει. Η Ανάγκη λοιπόν θα οδηγήσει την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων,  με τον τρόπο που λειτουργεί η χιονοστιβάδα ή η πυρίτιδα ή η αλυσιδωτή αντίδραση. 

Κάθε άνθρωπος όπως καταλαβαίνεις, είμαι σίγουρος, γενικά, μαστορικά, δεν μπορεί να διορθώσει σε χρόνους εντυπωσιασμού κάτι που δεν γνωρίζει, κάτι που δεν έμαθε με κάποιον τρόπο. Ευτυχώς η κοινωνική επιτυχία βασίζεται σε ρουτίνες, σε αυτοματισμούς και σε μηχανισμούς που κινούνται γρήγορα, πιο γρήγορα από τον ανταγωνισμό. Αυτό κάνει να προχωρούν ή να προοδεύουν, όπως θέλουν να πιστεύουν οι ίδιοι, άνθρωποι ενός συγκεκριμένου τύπου. 'Εύστροφοι', 'ταχύνοες', αδίστακτοι, ανήσυχοι, ταχύρυθμοι και γενικά 'ανήθικοι' ως προς τις αξίες της "πλέμπας". Αυτός ο τύπος ανθρώπου αγνοεί ή αρνείται ή απορρίπτει το συναίσθημα εξ ολοκλήρου. Σωστά; Έλα μου όμως που το συναίσθημα πέρα από το petit bourgeois, και το petit peuple, πέρα από τον συναισθηματισμό των λαϊκών ασμάτων και του ρεμπέτικου είναι και η γλώσσα του σώματος. Και του ασυνείδητου. Και πίσω από τα προγράμματα ελέγχου και επιβίωσης της βασικής ανθρώπινης, βιολογικής μορφής -προκαταλήψεις, δόγματα, εικασίες, ιδεαλισμοί, ιδεολογίες, ιδεοληψίες, για ευχάριστες ή δυσάρεστες ψευδαισθήσεις κι αυταπάτες...-, βρίσκεται το σύμπαν. Ένθεν της ύλης, μέσα στα πλαίσια της αντίληψης των βασικών αισθήσεων, μέσα σε οποιοδήποτε γνωστικό πλαίσιο ή στα κουτάκια που λέει ο λαός αυτό δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό. Όμως η ήρεμη, απελευθερωμένη από τον εγωισμό και τα πάθη αντίληψη αγγίζει τη κβαντική. Κι ο άνθρωπος είναι κατασκευασμένος από μια ενέργεια που ρέει διαρκώς μέσα του και τον κρατάει στη ζωή. Κυλάει μέσα του αυτό που παλιά το ονομάζαμε θείο, θεϊκό, ουράνιο. Τα πάντα, το σύμπαν αυτορυθμίζεται από αυτή την ενιαία αρχή. Οπότε και όλα τα πράγματα με ρυθμούς που δεν αντιλαμβανόμαστε εύκολα εμείς οι παγιδευμένοι στα κουτάκια και τα γρανάζια του νου. Κατέληξα πως η πραγματικότητα  αυτοποιείται για την ύπαρξη ζωής και για την εξέλιξη. Κι ο άνθρωπος μπορεί πλέον να εισέλθει σε αυτή τη διάσταση, μέσα από ουσιαστική Αυτογνωσία ενεργοποιείται και η πέραν του δράματος και της τραγωδίας ευεργετική Αυτοποίηση. Όλες οι στατιστικές και τα δεδομένα, τα σενάρια τρόμου χάνουν την δύναμή τους μπροστά στο αδιανόητο και το άγνωστο που κρατάει το σύμπαν ζωντανό δισεκατομμύρια χρόνια πριν από τον ελάχιστο άνθρωπο που λέει "L'État, c'est moi!".