η καρδιά

Νομίζω πως ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ζωής είναι πως πολλοί
ή όλοι δεν ξέρω
κάποτε συναντάμε έναν άνθρωπο (ή δύο) που φεύγει
ή τον διώχνουμε
και τότε ανακαλύπτουμε πόσο μας λείπει.
Μας άφησε ανεξίτηλα χρώματα κι αρώματα.
Αυτό γεννάει τον πόθο, το πάθος και την ικανότητα για ηδονή.
Κι η καρδιά μας κλείνει στο βάθος της γιατί φοβάται να μην διαλυθεί από τον πόθο της για ηδονή.
Μετά παίρνει μία ζωή να διορθωθεί ... και εάν.
Χρειάζεται
όπως όλα όσα χάνονται
συνειδητή προσπάθεια για να τα ξαναβρείς
και φροντίδα για να τα διατηρήσεις.