26. Juni 2011

Zeitgeist

Faust.
Wie nennst du dich?

Mephistopheles.
Die Frage scheint mir klein
Für einen, der das Wort so sehr verachtet,
Der, weit entfernt von allem Schein,
Nur in der Wesen Tiefe trachtet.

Faust.
Bei euch, ihr Herrn, kann man das Wesen
Gewöhnlich aus dem Namen lesen,
Wo es sich allzu deutlich weist,
Wenn man euch Fliegengott, Verderber, Lügner heißt.
Nun gut, wer bist du denn?

Mephistopheles.
Ein Teil von jener Kraft,
Die stets das Böse will und stets das Gute schafft.

Faust.
Was ist mit diesem Rätselwort gemeint?

Mephistopheles.
Ich bin der Geist, der stets verneint!
Und das mit Recht; denn alles, was entsteht,
Ist wert, dass es zugrunde geht;
Drum besser wär’s, dass nichts entstünde.
So ist denn alles, was ihr Sünde,
Zerstörung, kurz das Böse nennt,
Mein eigentliches Element.

Faust.
Du nennst dich einen Teil und stehst doch ganz vor mir?

Mephistopheles.
Bescheidne Wahrheit sprech’ ich dir.
Wenn sich der Mensch, die kleine Narrenwelt,
Gewöhnlich für ein Ganzes hält –
Ich bin ein Teil des Teils, der anfangs alles war,
Ein Teil der Finsternis, die sich das Licht gebar,
Das stolze Licht, das nun der Mutter Nacht
Den alten Rang, den Raum ihr streitig macht,
Und doch gelingt’s ihm nicht, da es, soviel es strebt,
Verhaftet an den Körpern klebt.
Von Körpern strömt’s, die Körper macht es schön,
Ein Körper hemmt’s auf seinem Gange;
So, hoff’ ich, dauert es nicht lange,
Und mit den Körpern wird’s zugrunde gehn.

Faust.
Nun kenn’ ich deine würd’gen Pflichten!
Du kannst im Großen nichts vernichten
Und fängst es nun im Kleinen an.

- Goethe, Faust, 1808

1 Kommentar:

  1. Φάουστ:
    Πώς λέγεσαι;

    Μεφιστοφελής:
    Η ερώτηση μου φαίνεται μικρή
    Για κάποιον που περιφρονεί τα λόγια
    Και πίσω από κάθε φαινομενική επιφάνεια
    Μόνο το βάθος της ουσίας κοιτάζει.

    Φάουστ:
    Σε σας τους Άρχοντες μπορεί κανείς την ουσία
    Συνήθως από τ όνομα να διαβάσει
    Όπου το δείχνει ξεκάθαρα
    Όταν σας αποκαλούν Βελζεβούλη (Θεό των μυγών), Διάβολο, Σατανά.
    Τέλος πάντων ποιος είσαι λοιπόν;

    Μεφίστο:
    Μέρος αυτής της Δύναμης,
    Που πάντα το κακό επιθυμεί και πάντα το καλό δημιουργεί.

    Φάουστ:
    Τι εννοείς με αυτό το αίνιγμα;

    Μεφίστο:
    Είμαι το πνεύμα που πάντα αρνείται!
    Και δικαίως· διότι ότι δημιουργείται,
    αξίζει να καταστραφεί·
    Γι αυτό θα ταν καλύτερα να μην είχε φτιαχτεί.
    Έτσι ότι εσείς αμαρτία,
    Καταστροφή, με λίγα λόγια ότι κακό αποκαλείτε,
    είναι το στοιχείο μου.

    Φάουστ:
    Είπες τον εαυτό σου ένα μέρος και όμως στέκεις ολόκληρος μπροστά μου;

    Μεφίστο:
    Μετριόφρονη αλήθεια σου λέω.
    Ενώ ο άνθρωπος τον εαυτό του, τον μικρό τρελό κόσμο,
    Συνήθως σαν το παν τον βλέπει --
    Είμαι εγώ μέρος του μέρους που στην αρχή ήταν το όλο,
    Ένα μέρος απ το σκοτάδι που γέννησε το φως,
    Το περήφανο φως που τώρα απ την μητέρα νύχτα
    Την πρωτιά και την θέση σφετερίζεται,
    Κι όμως δεν τα καταφέρνει, γιατί όσο κι αν προσπαθεί
    προσκολλημένο είναι στο σώμα.
    Ρέει μέσα από σώματα, τους προσδίνει ομορφιά,
    Ένα σώμα του εμποδίζει την πορεία·
    Έτσι ελπίζω να μην διαρκέσει πια πολύ
    Και με τα σώματα πάλι να χαθεί.

    Φάουστ:
    Τώρα γνωρίζω το αξιοπρεπές σου χρέος!
    Δεν μπορείς κάτι μεγάλο να χαλάσεις
    και ξεκινάς με τα μικρά.

    AntwortenLöschen

© 2010-2020 · pantopia · impressum