Στα πρώτα στάδια της ανάπτυξής μας, ο «Τόπος» μάς προσφέρει ένα ασφαλές λιμάνι. Μας δίνει το καταφύγιο που χρειαζόμαστε για να θεραπεύσουμε τις πληγές του φόβου, να βγούμε από την ενστικτώδη, αυτόματη αντίδραση της επιβίωσης. Μαθαίνουμε να είμαστε δυνατοί χωρίς αγένεια, καλοί χωρίς να είμαστε τυφλοί.
Αλλά τι συμβαίνει όταν τα μέλη αυτού του «Τόπου» ενηλικιωθούν ψυχικά; Τι συμβαίνει όταν ένας νους βρεθεί «σε προχωρημένο εξάμηνο»;
Εκεί, η εκπαίδευση αλλάζει. Ο νους έχει πλέον «μάθει πώς να μαθαίνει». Δεν παλεύει πια με τα πρωτόγονα τέρατα του φόβου· τώρα αντιμετωπίζει έναν πολύ πιο λεπτοφυή αντίπαλο: τον ίδιο του τον αυτοματισμό.
Και γι' αυτόν τον νου, η πιο ισχυρή σύσταση είναι συχνά μόνο μία λέξη: «Πριτς».
Φανταστείτε τη σκηνή: Κάτι συμβαίνει. Ο κόσμος, ο «Χώρος», κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλά: «φωνάζει». Κάποιος λέει κάτι προκλητικό. Μια κατάσταση εξελίσσεται με τρόπο που σχεδόν απαιτεί σχολιασμό. Είναι ένα δόλωμα ριγμένο στο νερό. Είναι ένα «σύνθημα» (cue) που ενεργοποιεί έναν πανάρχαιο προγραμματισμό μέσα μας, ο οποίος ουρλιάζει: «Αντίδρασε! Πες κάτι! Διόρθωσέ το! Συμμετέσχε!».
Ο παλιός νους, ο αντιδραστικός νους, θα τσιμπούσε το δόλωμα αμέσως. Αυτή είναι η «αυτόματη παρόρμηση».
Αλλά ο εκπαιδευμένος νους, ο νους που έχει αλλάξει το καταστατικό του, βλέπει κάτι διαφορετικό. Αναγνωρίζει το ερέθισμα όχι ως διαταγή, αλλά ως αυτό ακριβώς που είναι: ένα απλό «σύνθημα».
Και εκείνη τη στιγμή, συμβαίνει η μαγεία. Ο νους συμβουλεύεται το νέο, εσωτερικό του καταστατικό. Και αυτό το νέο καταστατικό λέει: «Α. Αυτό είναι. Αυτή είναι η στιγμή που περιμένεις. Αυτή είναι η παγίδα. Αυτό είναι το σημείο όπου ο παλιός σου εαυτός θα σπαταλούσε πολύτιμη ενέργεια. Και ακριβώς γι' αυτό, δεν θα το κάνουμε».
«Αυτό περιμένεις να το σχολιάσω; Πριτς».
Αυτό το «Πριτς» είναι ο ήχος της αλυσίδας που σπάει. Είναι η στιγμή της απόλυτης «Ελευθερίας της Ενέργειας». Η ενέργεια που θα σπαταλιόταν σε μια άσκοπη αντίδραση, που θα τροφοδοτούσε τον θόρυβο του «Χώρου», τώρα συνειδητά συγκρατείται. Δεν χάνεται· μετατρέπεται σε καθαρή «παρουσία».
Αυτή δεν είναι παθητικότητα. Είναι η ύψιστη μορφή δράσης. Είναι η συνειδητή μη-δράση.
Είναι η στιγμή που ο νους παύει να είναι ένα απλό γρανάζι στην αλυσίδα αιτίου-αιτιατού του κόσμου και γίνεται ο κυρίαρχος ρυθμιστής της δικής του πραγματικότητας. Είναι η στιγμή που η βαθιά «Αυτογνωσία» («Αναγνωρίζω την παρόρμησή μου») συναντά την απόλυτη «Αυτοποίηση» («Δημιουργώ συνειδητά την απόκρισή μου — που σε αυτή την περίπτωση, είναι η σιωπή»).
Ο προχωρημένος «Τόπος» δεν σε μαθαίνει απλώς πώς να μιλάς. Σε μαθαίνει πότε η σιωπή είναι η μόνη απάντηση που έχει αληθινό νόημα.
