Όλοι ξεκινούν ως υφαντές. Μπροστά μας απλώνεται ο αόρατος αργαλειός της ύπαρξης και στα χέρια μας κρατάμε τα νήματα της προσοχής μας. Η γλώσσα που μιλάμε στον εαυτό μας είναι το DNA της εξέλιξής μας. Το «Συντακτικό» αυτό είναι οι κανόνες με τους οποίους η Νοημοσύνη μας, η λογική της αντίληψής μας, θα πλέξει την Ενέργειά μας. Η πλοκή αυτή είναι το σενάριο για τις κινήσεις μας, την συμπεριφορά μας, ο διάλογος με την πραγματικότητά μας. Αγνοώντας πως ουσιαστικά η Γλώσσα μας, όχι η Γραμματική της αλλά το Συντακτικό της, την ‘ξεστομίζει’, είναι η Δημιουργία της Πραγματικότητάς μας.
Εδώ, σε αυτό το σταυροδρόμι, ανοίγονται καθημερινά για τον καθένα, την καθεμιά μας μόνο δύο δρόμοι.
Ο ένας είναι η ανοδική σπείρα της εξέλιξης (έλικα) — ο δρόμος του «Κυρίαρχου Συγγραφέα» που μαθαίνει να υφαίνει μια «πιο συνεκτική και όμορφη» ιστορία, το «σενάριο». Αυτός ο δρόμος οδηγεί στην «Παντοπία», μια συλλογική πραγματικότητα που αναδύεται από άτομα που βρήκαν την ολότητά τους συμμετέχοντας στην δημιουργία του Τόπου τους.
Ο άλλος δρόμος είναι η «καθοδική βίδα» (downgrading screw). Είναι η οδυνηρή, πασίγνωστη ιστορία της αποτυχίας. Είναι η δυστοπία του «Παντός» που δεν κατάφερε ποτέ να γίνει «Παντοπία».
Το DNA της Αποτυχίας
Αυτή η καθοδική βίδα δεν είναι ένα ατύχημα. Είναι ένα ουτοπικό στοίχημα. Είναι το προεπιλεγμένο λειτουργικό σύστημα της ανθρωπότητας, η «Γλώσσα του Εισβολέα» (Αυτοκρατορικό Μοντέλο), που τρέχει ανεξέλεγκτα.
Το Συντακτικό του είναι απλό: «Σύγκρουση, Σπανιότητα, Έλεγχος». Το λεξιλόγιό του είναι γεμάτο λέξεις «υψηλής τριβής»: «πρέπει», «λάθος», «αποτυχία», «ελάττωμα».
Ο Εαυτός που λειτουργεί με αυτό το Συντακτικό, δεν είναι «Υφαντής». Είναι ένας αιώνιος κατηγορούμενος. Ο εσωτερικός του κόσμος είναι ένα διαρκές «δικαστήριο». Η Νοημοσύνη του δεν είναι δημιουργός· είναι ένας «σκληρός εισαγγελέας» που ψάχνει διαρκώς «ποιος φταίει».
Αυτή η ασταμάτητη εσωτερική σύγκρουση είναι η πηγή της καθοδικής βίδας. Παράγει «τεράστια σπατάλη ενέργειας» και «υψηλή εντροπία» (χάος).
Και εδώ είναι που η βίδα γυρίζει και σφίγγει.
"Screw You!": Ο Νόμος του Συντονισμού
Η Πραγματικότητα δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή. Απλώς «συντονίζεται» με την ιστορία που της λέμε. Όταν ο εσωτερικός μας αργαλειός υφαίνει ασταμάτητα μια ιστορία «ελαττωματικότητας», η εξωτερική πραγματικότητα απλώς... συμφωνεί.
Ο Εαυτός, τυφλός στο ίδιο του το Συντακτικό, «ερμηνεύει ασυνείδητα κάθε ουδέτερο γεγονός ως περαιτέρω απόδειξη αυτής της ιστορίας».
Μια κριτική στη δουλειά; «Είμαι ανίκανος».
Μια σχέση που τελειώνει; «Δεν αξίζω να αγαπηθώ».
Μια αποτυχία; «Είμαι ελαττωματικός».
Ο Εαυτός φωνάζει «Είμαι χάλια!» και η Πραγματικότητα, σαν ηχώ, του απαντά: «Ναι, είσαι!». Αυτή είναι η στιγμή του «Screw you!». Είναι η σύγκρουση (Πόλεμος) που ξεκίνησε μέσα μας, να αντανακλάται τώρα έξω μας.
Ο Προμηθέας Δεσμώτης: Evolve or Die Exhausted
Αυτή είναι η «Δυστοπία του Παντός». Είναι η ιστορία του ανθρώπου που απέτυχε να αναβαθμίσει το Συντακτικό του. Είναι ο «Προμηθέας Δεσμώτης», που αποδέχεται «τον βράχο και τον αετό ως την τελική αλήθεια της ύπαρξης».
Σε αυτό το Συντακτικό, η «τραγωδία» δεν είναι ποτέ «καταλύτης για αναβάθμιση». Είναι πάντα «προορισμός». Είναι η «αναπόφευκτη απόδειξη» ότι ο κόσμος είναι ένας τόπος πόνου και ότι είμαστε ανίσχυροι να τον αλλάξουμε.
Αυτή η ιστορία είναι πασίγνωστη γιατί είναι ο κανόνας. Είναι η ιστορία της ζωής που δεν έγινε ποτέ Τέχνη. Είναι η μιζέρια που δεν ήταν ποτέ προορισμός, αλλά απλώς «μια ιστορία που περίμενε έναν νέο συγγραφέα».
Αλλά ο συγγραφέας δεν εμφανίστηκε ποτέ. Και έτσι, η βίδα σφίγγει. Η ενέργεια εξαντλείται. Η σύγκρουση γίνεται ο κανόνας.
Και ο Εαυτός, αντί να εξελιχθεί, πεθαίνει αργά. Εξουθενωμένος, πικραμένος και αιώνια ανικανοποίητος.