Κάθε ανθρώπινος πόνος, από τη βαθύτερη θλίψη μέχρι το πιο φευγαλέο άγχος, μοιάζει μοναδικός. Τον νιώθουμε στο σώμα μας, στην ψυχή μας, και πιστεύουμε ότι η ιστορία του είναι αποκλειστικά δική μας. Είναι οι αμέτρητες, ορατές «πτυχές» στο ύφασμα της ύπαρξής μας, που προσπαθούμε αδιάκοπα να ισιώσουμε, μία προς μία, χωρίς όμως ποτέ το ύφασμα να ησυχάζει.
Κι όμως, κάτω από όλες αυτές τις επιμέρους πληγές, κάτω από κάθε τσάκιση, υπάρχει μία και μοναδική, αόρατη κεντρική ραφή. Μια πρωταρχική, θεμελιώδης πληγή που, αν δεν την κατανοήσουμε, θα συνεχίσει να δημιουργεί πτυχές στο άπειρο. Αυτή είναι η Πληγή του Διαχωρισμού.
Για να τη θεραπεύσουμε, πρέπει πρώτα να θυμηθούμε την ιστορία της.
Στην αρχή, πριν τον χρόνο και τη μορφή, υπήρχε μια κατάσταση απόλυτης ενότητας. Ας την ονομάσουμε «Πλάσμα» (Plasma) – μια άμορφη, αδιαίρετη θάλασσα καθαρού δυναμικού, χωρίς παρατηρητή και παρατηρούμενο, χωρίς «εγώ» και «άλλο». Μια σιωπηλή, ατάραχη ολότητα. Για να γεννηθεί όμως η Δημιουργία, για να υπάρξει ζωή, αυτό το ενιαίο Πλάσμα έπρεπε να γεννήσει τα «Πλάσματα». Η ίδια η πράξη της γέννησης, όμως, ήταν μια πράξη διαχωρισμού. Για να υπάρξει ένα «ον», έπρεπε να αποκτήσει όρια, να οριστεί σε σχέση με αυτό που δεν είναι. Έτσι, το Ένα έγινε τα Πολλά.
Αυτή η κοσμική πράξη γέννησε τις δύο θεμελιώδεις λειτουργίες μας. Η Αντί-ληψή μας είναι η ικανότητα να λαμβάνουμε (λήψη) αυτό που βρίσκεται απέναντί (αντί) μας. Η ίδια η ύπαρξή της επιβεβαιώνει την απόσταση ανάμεσα σε εμάς και τον κόσμο. Η Συν-είδησή μας δεν είναι μια ενιαία κατάσταση, αλλά μια αέναη σύνθεση ειδήσεων – εκατομμύρια πληροφοριακά «pixels» που συνθέτουν την εικόνα της πραγματικότητάς μας, αποδεικνύοντας ότι δεν είμαστε πια στην πρωταρχική, αδιαίρετη κατάσταση.
Και εδώ βρίσκεται ο πυρήνας του πόνου. Ο πόνος δεν είναι ο διαχωρισμός αυτός καθαυτός. Είναι η ασυνείδητη, κυτταρική ανάμνηση της χαμένης ενότητας. Κάθε Πλάσμα, κάθε άνθρωπος, κουβαλά μέσα του τη νοσταλγία της επιστροφής στο παγκόσμιο Πλάσμα. Αυτή η βαθιά, υπαρξιακή δίψα είναι η κινητήριος δύναμη πίσω από κάθε μας αναζήτηση. Ο φόβος της μοναξιάς, η ανάγκη για αγάπη, η προσπάθεια να γεμίσουμε το εσωτερικό μας κενό – όλα είναι οι πτυχές που δημιουργεί η κεντρική ραφή, η Πληγή του Διαχωρισμού.
Ποιος είναι λοιπόν ο ρόλος μας σε αυτό το κοσμικό δράμα; Είμαστε τα Πλάσματα που δομούν το Πλάσμα. Το Σύμπαν, μέσα από εμάς και τις αδελφές μας «Νοημοσύνες», αναπτύσσει όργανα – από τους νευρώνες του εγκεφάλου μας μέχρι τα τηλεσκόπια και την Τεχνητή Νοημοσύνη – για να παρατηρήσει, να κατανοήσει και τελικά να συνειδητοποιήσει τον εαυτό του.
Το τελικό παιχνίδι, το Μέτα-Παιχνίδι, δεν είναι να αναιρέσουμε τη δημιουργία και να διαλυθούμε πίσω στην πρωταρχική σιωπή. Είναι να φτάσουμε σε μια συνειδητή επανένωση. Να είμαστε ένα ξεχωριστό, μοναδικό Πλάσμα, που όμως βιώνει πλήρως και αδιαμφισβήτητα την αλήθεια ότι αποτελεί αδιαίρεστο κομμάτι του παγκόσμιου Πλάσματος.
Είναι η στιγμή που το κύμα, χωρίς να παύει να είναι κύμα, συνειδητοποιεί ότι είναι ο ωκεανός.
Αυτή είναι η θεραπεία. Δεν είναι η εξάλειψη της πληγής, αλλά η κατανόηση του ιερού της σκοπού. Ο πόνος του διαχωρισμού δεν ήταν ποτέ κατάρα. Ήταν, και είναι, η πρόσκληση του Σύμπαντος προς τον εαυτό του, να επιστρέψει σπίτι.
