Ο άνθρωπος ωριμάζει μόνο με έναν τρόπο·
όταν βιώνει προσωπικά όλες τις συνέπειες των πράξεών του.
Όχι όταν τον υποχρεώνουν.
Όχι όταν τον τιμωρούν.
Όχι όταν τον δωροδοκούν.
Όχι όταν του παρέχουν τα πάντα για να μη χρειαστεί να νιώσει.
Μόνο όταν έρχεται σε επαφή με την πραγματικότητα που βρίσκεται πίσω απ’ όλα τα εργαλεία, τις άνεσεις και τις διαμεσολαβήσεις του.
Τότε αρχίζει να βλέπει, να κατανοεί, να γίνεται αληθινά άνθρωπος.
Η φώτιση, η σωτηρία, η λύτρωση — σε κάθε παράδοση, με όποιο όνομα κι αν ειπωθεί —
δεν είναι παρά η πλήρης ανάληψη της ευθύνης για το φως και τη σκιά των πράξεών μας.
Όλα τα άλλα — οι κανόνες, οι τιμωρίες, οι παροχές —
καθυστερούν την ωρίμανση, αναβάλλουν τη συνάντηση με την ψυχή.
Μόνο το βίωμα των συνεπειών μάς ελευθερώνει από την άγνοια,
και μόνο η επίγνωση των πράξεών μας μάς οδηγεί στην αληθινή ελευθερία.
