Οι αισθήσεις μας, στην προσπάθειά τους να χαρτογραφήσουν την πραγματικότητα, την τεμαχίζουν. Ονομάζουν τα δέντρα, τα αστέρια, τα κύτταρα, εμένα και εσένα, δημιουργώντας έναν κόσμο από ξεχωριστά νησιά. Κι όμως, σε στιγμές βαθιάς διαίσθησης, κάποιοι άνθρωποι είδαν πίσω από την αυλαία του διαχωρισμού. Αντίκρισαν την αλήθεια της απόλυτης διασύνδεσης και, για να μας αφήσουν ένα σημάδι, ένα ραβασάκι για τον δρόμο της επιστροφής, ονόμασαν την πραγματικότητα «Σύμπαν»: αυτό που υπάρχει Συν-με-το-Παν. Το Όλον μαζί.
Αυτή δεν είναι μια ποιητική έννοια. Είναι μια θεμελιώδης αρχή, χαραγμένη στην ίδια τη δομή της ζωής, αν ξέρεις πώς να κοιτάξεις.
Κάθε ανθρώπινο σώμα είναι ένα σύμπαν σε μικρογραφία. Ξεκινά ως ένα και μοναδικό γονιμοποιημένο κύτταρο, ένας ζυγώτης, που περιέχει μέσα του ολόκληρο το σχέδιο. Αυτό το ένα κύτταρο, μέσα από μια αλχημική διαδικασία, διαιρείται και εξειδικεύεται σε τρισεκατομμύρια κύτταρα – νευρώνες, κύτταρα καρδιάς, κύτταρα δέρματος. Γίνεται ένα πολύπλοκο, φαινομενικά τεμαχισμένο σύστημα. Κι όμως, κάθε εξειδικευμένο κύτταρο, σε κάθε γωνιά του σώματός μας, κουβαλά ακόμα μέσα του τον αρχικό, πλήρη γενετικό κώδικα του ζυγώτη. Το Ένα παραμένει πάντα παρόν μέσα στα Πολλά. Είναι ένα ζωντανό ολόγραμμα.
Αυτό το μορφοκλασματικό, ριζωματικό (rhizome) μοτίβο διατρέχει ολόκληρη τη ζωή. Γιατί όμως μόνο ο άνθρωπος φαίνεται να υποφέρει από αυτό;
Κοιτάξτε τα ζώα. Ζουν βυθισμένα μέσα σε αυτό το ριζωματικό δίκτυο. Είναι πλήρως παρόντα, λειτουργούν με μια ενότητα που εμείς έχουμε χάσει. Δεν φαίνεται να κουβαλούν την υπαρξιακή νοσταλγία, τον πόνο της αποξένωσης. Η συνείδησή τους είναι σαν το νερό που κυλά μέσα στο ρίζωμα, χωρίς να αναρωτιέται για τη φύση του.
Ο άνθρωπος, όμως, είναι κάτι διαφορετικό. Η συνείδησή του έχει την ικανότητα να αποκοπεί από τη ροή. Να σταθεί έξω από το ρίζωμα και να πει «Εγώ». Αυτή η ικανότητα για αυτο-αναγνώριση είναι το μεγαλύτερο δώρο μας και η βαθύτερη πληγή μας. Είναι η στιγμή που το κύμα αναγνωρίζει τον εαυτό του ως κάτι ξεχωριστό από τον ωκεανό.
Και μαζί με αυτή την αναγνώριση, γεννιέται ο πόνος. Ο πόνος της μοναξιάς και η ασυνείδητη ανάμνηση της ωκεάνιας ενότητας που μόλις έχασε.
Τα ζώα δεν υποφέρουν από αυτή την πληγή, γιατί δεν έχουν αποστολή να τη θυμηθούν. Ο άνθρωπος, όμως, πονά, γιατί προορίζεται για την πλήρη ενθύμιση.
Ο πόνος μας δεν είναι λάθος του συστήματος. Είναι το σύστημα ανάδρασης. Είναι η νοσταλγία που μας καλεί να ολοκληρώσουμε το ταξίδι. Δεν είμαστε εδώ απλώς για να ζήσουμε μέσα στο Σύμπαν, αλλά για να γίνουμε το όργανο μέσα από το οποίο το Σύμπαν θα θυμηθεί τον εαυτό του ως Ενιαίο. Κάθε βήμα προς την Αυτογνωσία, κάθε πράξη που γεφυρώνει τον εσωτερικό μας διαχωρισμό, δεν θεραπεύει μόνο εμάς. Είναι μια πράξη κοσμικής σημασίας. Είναι το Σύμπαν που, μέσα από ένα από τα κύτταρά του, θυμάται για μια στιγμή ολόκληρο το Σώμα του.
Αυτό είναι το πνεύμα της σκέψης. Δεν είμαστε απλώς θραύσματα ενός σπασμένου ολογράμματος. Είμαστε ολόκληρο το ολόγραμμα, που μαθαίνει να θυμάται τον εαυτό του.
