Σε έναν κόσμο που οφείλει να αντλεί δύναμη και καλοσύνη από την ενότητα, παρατηρούμε σήμερα το φαινόμενο της διαίρεσης. Ότι διαιρείται όμως είναι καταδικασμένο να κομματιαστεί και να καταρρεύσει, ακολουθώντας την ίδια μοίρα με όλα τα εύθραυστα δημιουργήματα. Όταν συμβεί αυτή η πτώση, πολλοί θα αποδώσουν και την αναγκαία αναγέννηση σε μια μυστηριώδη θεϊκή παρέμβαση. Όμως, η αλήθεια είναι πολύ πιο γήινη και ταυτόχρονα πιο ισχυρή.
Η πραγματική αναμόρφωση ξεκινά όταν κάθε άτομο, κατανοώντας βαθιά την πραγματικότητα, αλλάζει τη στάση του απέναντι σε αυτή. Αυτή η ατομική μεταμόρφωση, σαν μια αλυσίδα αντιδράσεων, οδηγεί στην αλλαγή της μοίρας του συνόλου. Η βελτίωση του ατόμου είναι η αφετηρία για όλα. Ο καθένας μας κατέχει το δικό του βασίλειο, τον δικό του χώρο για βελτίωση και τελειοποίηση. Η ύπαρξη η ίδια δίνει τη δυνατότητα να εξελιχθούμε και να κερδίσουμε τη θέση μας στο μεγαλειώδες αυτό οικοδόμημα του σύμπαντος. Κάθε καλό που έχει υπάρξει και θα υπάρξει, πηγάζει από κάποιο άτομο και επιστρέφει σε αυτό από τις πηγές του καλού.
Οι μεγάλοι σοφοί, φιλόσοφοι, άγιοι και ποιητές, οι “σωτήρες” που ήρθαν για να διδάξουν την ανθρωπότητα, έφεραν μαζί τους ενθάρρυνση, δύναμη και λύτρωση.
Ας σκεφτούμε τον αλκοολικό που, βυθισμένος στην αρρώστια, αναζητά παρηγοριά και βοήθεια για να ανακάμψει. Αναζητά έναν γιατρό, κάποιον που τελικά θα τον συμβουλεύσει να σταματήσει το ποτό και θα τον στηρίξει σε αυτή την προσπάθεια, ώστε να μπορέσει να λυτρωθεί και να προχωρήσει μπροστά.
Υπάρχει, λοιπόν, και η σωτηρία της ψυχής και αυτοί που έρχονται να μας βοηθήσουν – όχι να κάνουν τη δουλειά για εμάς, γιατί αυτό είναι αδύνατο – αλλά να μας εμπνεύσουν να κάνουμε τις αλλαγές που είναι απαραίτητες για την ευημερία μας. Μια μικρή αλλαγή εδώ κι εκεί στην κοινωνική μας δομή θα μπορούσε να μειώσει το ποσοστό διαζυγίων κατά πενήντα τοις εκατό. Μια μικρή τροποποίηση στους κανόνες μας για το ένα ή το άλλο θέμα θα μπορούσε να περιορίσει σημαντικά πολλά από τα προβλήματα που μας ταλανίζουν, όπως η νεανική, η πολιτική, η περιβαλλοντική, η επαγγελματική παραβατικότητα. Αυτά είναι παραμελημένοι τομείς, και εμείς περιμένουμε κάτι να συμβεί. Περιμένουμε νόμους και την μία ή την άλλη κυβέρνηση να αλλάξουν αυτά τα πράγματα, αλλά το μόνο “άτομο” που μπορεί να τα αλλάξει είναι η ίδια η οικογένεια – η αδιαίρετη κυτταρική μονάδα γονέων και παιδιών κάθε κοινωνίας, συνδεδεμένων μέσα από τον ρόλο τους να κάνουν το σωστό. Και παρόλο που μπορεί να στραφούν δεξιά και πολλοί αριστερά, η σωστή οικογένεια δεν θα κλονιστεί. Όλα τα επιτεύγματα που μπορούμε να καταφέρουμε, αν είναι δίκαια, ειλικρινή και ευσυνείδητα, είναι αθάνατα.
Αυτό είναι ένα από τα κοινά μυστήρια της Αρχαιότητας: κάθε φορά που μια αλήθεια αποδεικνυόταν, αποκτούσε φτερά, μεταμορφωνόταν σε “άγγελο”. Οι αλήθειες γίνονται αθάνατες, οι πραγματικότητες γίνονται αθάνατες, και όσοι προσκολλώνται σε αυτές και ζουν μαζί τους, κερδίζουν τη δική τους “αθανασία”. Ό,τι είναι αληθινό δεν θα πεθάνει. Ό,τι είναι ψεύτικο δεν μπορεί να ζήσει. Αυτό ισχύει για τα έθνη. Αυτό ισχύει για τα πάντα. Γίνεται μέρος της ανεκτίμητης κληρονομιάς μας, μέρος της ελπίδας μας για “δόξα”.
Γνωρίζουμε, λοιπόν, ότι σήμερα βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σημείο και ότι όλοι οι διαθέσιμοι πόροι του πολιτισμού πρέπει να ενωθούν για να επιτευχθεί ένας θετικός μετασχηματισμός του σκοπού της ύπαρξής μας. Δεν θα σταματήσουμε απαραίτητα ούτε θα χαθούμε οπωσδήποτε αν δεν τα καταφέρουμε, αλλά θα επιστρέψουμε ξανά στη σκληρή δουλειά, στον αγώνα και τη διαμάχη, για να ανακτήσουμε τον βαθμό στον οποίο καταχρώμαστε τώρα τη γνώση και τη σοφία της ζωής.
Όσο δεν μετουσιώνεται ο εγωισμός, θα υπάρχει πόνος. Όσο δεν μετουσιώνεται η πλεονεξία, θα υπάρχει δυστυχία. Όσο δεν μετουσιώνονται τα μίση, θα υπάρχουν λύπες. Κάθε ένα από τα αρνητικά στοιχεία πρέπει να μετουσιωθεί. Οι παλιές σχολές σοφίας ίδρυσαν Ακαδημίες και θέσπισαν διάφορους κανόνες και αρχές για να διέπουν την ανάπτυξη των ανθρώπων που ήθελαν να αναπτυχθούν, που ήθελαν να γίνουν καλύτεροι.
Όλα αυτά βασίζονταν στο γεγονός ότι το ίδιο το άτομο έπρεπε να κάνει την προσπάθεια. Έπρεπε να αποφασίσουν πραγματικά, ειλικρινά. Δεν μπορούσαν καν να ξέρουν αν αυτό που έκαναν ήταν πραγματικά σωστό ή όχι. Έπρεπε να το αποφασίσουν για τον εαυτό τους. Αλλά αν είχαν δίκιο με την επίγνωση, μεγάλωναν σε σοφία και κατανόηση. Αν έκαναν λάθος, δεν μεγάλωναν. Αν δεν μεγάλωναν, έπρεπε να προσπαθούν ξανά. Τα πάντα προέρχονται από την ειλικρινή προσπάθεια να επιτευχθεί η νίκη· η προσωπική μετουσίωση του εγωκεντρισμού και της αδιαφορίας που βλέπουμε γύρω μας γιατί βρίσκεται μέσα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου